Jasper

Kan niet eten met andere mensen

Hoi allemaal!

Ik ben Jasper, 18 jaar en ik zit met een vervelend probleem..
Ik kan namelijk niet of heel moeilijk eten in het bijzijn van andere mensen.

Ik heb geen idee hoe het precies begonnen is maar ik dacht dat ik een buikgriep had, en daarom geen eetlust had, en daarom moest braken.
Maar na enkele dagen leek ik genezen te zijn. Mijn eetlust kwam terug, ik voelde me weer lekker!

Maar achteraf gezien was het geen buikgriep. Mijn eetlust verdwijnt gewoon op eens bij de gedachte dat ik met andere mensen moet eten.
Ik kan me heel de dag misselijk voelen als ik weet dat ik 's avonds ga eten bij vrienden.
En soms krijg ik dan ook gewoon geen hap door m'n keel. Ik krijg braakneigingen en moet gewoon stoppen met eten.

Ik merk ook dat het erger is als we met z'n tweeën gaan eten. Dit komt misschien omdat alle aandacht van de persoon op mij gevestigd is? Wanneer ik met rust gelaten word gaat het precies iets beter, maar zo kan het toch niet verder.

Hoe krijg ik dit uit m'n hoofd?
M'n sociale leven lijdt er erg onder..

Groetjes
Jasper
tommy9119

Re: Kan niet eten met andere mensen

Hoe zit het uberhaupt in je hoofd? Ben je ergens bang dat ze het niet me je eetgewoontes eens zullen zijn. Of dat er eten ergens in je gezicht blijft plakken? Of heb je het gevoel dat ze je steeds aankijken? Eet je niet netjes genoeg voor je gevoel en schaam je je daarvoor? Wat voor gedachten gaan er door je hoofd wanneer je met iemand eet? Wat zie je? Heb je enige idee hoe het ineens nu is gebeurd?
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Kan niet eten met andere mensen

Heb ik ook gehad en nog in kleine mate.
Bij mij was de oorzaak dat ik beefde met mijn handen dacht ik.
Dat is inderdaad niet leuk wanneer je beeft terwijl je eet en weet dat mensen dit zien.
Wanneer vrienden kwamen eten nam ik vaak een tranquilizer een halfuur voor het eten [zucht] , dat was de enige manier om niet weg te lopen van tafel.
Bij mijn partner of mensen die heel dicht bij me staan + al lang ken heb ik dit gelukkig niet.
Toen ik ging werken was ik ook altijd bang voor het eetmoment 's middags, vaak bleef ik achter mijn PC zitten om mijn sandwiches op te eten.

X-aantal jaar geleden startte ik met dagtherapie, en mijn grootste angst was het eten 's middags met andere patiënten.
Daar was ik het meest bang voor sinds ik wist dat ik met therapie zou starten :oops:
Ik heb mezelf dan ingepeperd dat er daar wss nog mensen zouden zitten die beven (als gevolg van medicatie/stress) en indien het zou gezien worden de mensen in die omgeving het minder "vreemd" zouden vinden dan buiten een therapeutische omgeving.
Wel de eerste dag heb ik maar 1x gebeefd denk ik ; puur door mezelf dat in te peperen ;)
Het feit dat ik die eerste dag het eten onder de mensen redelijk goed had doorgebracht (weinig gebeefd) zorgde er ook voor dat ik daarna ook minder ging beven.
Enkel wanneer we met zeer weinig waren en ik me er meer op fixeerde had ik er nog eens last van.
Het is zoals jij schrijft : wanneer je tussen veel mensen zit heb je minder het gevoel dat er naar jou gekeken wordt, dan wanneer je maar met één à 2 andere mensen aan tafel zit.

Wat heb je nu aan mijn verhaal als jouw angst om onder de mensen te eten niet door het beven komt, denk je nu?
Wel eigenlijk kwam mijn angst ook niet door het beven (dit vergrootte uiteraard de angst) aangezien het beven nog zelden plaatsvond nadat ik me weken ingepeperd had dat dit zou "aanvaard" worden in een therapeutische omgeving.
De angst echter was er wel en deze wakkerde het beven aan.
Ik heb dit met mijn psycholoog meermaals besproken en hij vertelde dat eten iets heel intiems is, wat we vaak vergeten doordat we dagelijks eten.
Maar als baby werden we gevoed door onze moeder (of het met de borst was of via de fles) en dit is één van de eerste hechtingen in het leven, wat het heel intiem maakt.
M.a.w. hoe vreemd het ook klinkt : in ons onderbewustzijn is eten in het bijzijn van mensen ons voor een deel bloot geven (figuurlijk), daardoor zou het wanneer we gestrest lopen enig gevoel van gène kunnen geven.
zeeuwtje

Re: Kan niet eten met andere mensen

Hoi,

Wat vervelend dat het je leven zo beheerst! Ik herken mezelf helemaal in je verhaal. Bij mij begon het op mijn 9e op vakantie toen ik mij verslikte in een stukje kaas. Waar ik toen dol op was. Ik dacht dat ik stikte en braakte het uit. Ook had ik dat jaar een juf die mij vaak kleineerde, omdat ik bepaalde dingen niet kon. Dat heeft er ook zeker aan meegeholpen. Maar de rest van die week op vakantie begon ik het ook met ander eten te krijgen. Ook dingen die ik graag lustte. We dachten dat het gewoon griep was, dus we zijn eerder naar huis gegaan. Als ik nog maar aan eten dacht, werd ik al misselijk.
Maar thuis zette het probleem voort. Bij bijna al het vaste eten, kon het ineens niet meer op. Friet, pasta, fruit en snoep gingen wel. Als ik dan toch een hapje probeerde door te slikken, raakte ik in paniek en braakte het toch weer uit. Dat gebeurde wekenlang. Mijn ouders gingen er wel goed mee om. Ze hebben mij nooit gepusht het toch op te eten. Wel vonden ze vies als het eruit kwam. Dat snapte ik ook wel, maar kon het niet tegenhouden. Als ik dan op school of met vrienden een tussendoortje, nam ik echt minihapjes. De anderen vroegen waarom ik zo "vies" zat te eten. Daardoor werd ik nog zenuwachtiger dan eerst en durfde ik niet meer verder te eten. En dat heeft mijn angst versterkt. De negatieve reacties van anderen.

Nu ben ik 27 en heb er soms nog last van. Nu kan ik alles wat ik lustte gewoon weer eten hoor. Als ik alleen heb ik geen last en kan ik best goed eten. Maar zodra ik buitenshuis moet eten, gaat het soms nog mis. Ook bij vrienden of vriendinnen. Niet altijd, soms kan ik best lekker eten dan. Dan eet ik nog wel minder dan thuis, maar heb toch iets op. En vooraf ben ik ook dagen van te voren misselijk als ik weet dat we samen gaan eten. Dan kan ik aan niks anders denken.

Maar soms lukt het van geen meter. Laatst was ik bij mijn ex op bezoek, waar ik al niet zo'n zin in had. Na 5 jaar geen contact met hem, wilde hij bij elkaar een keer afspreken. Hij leek achteraf niks veranderd. Toen ik bij hem was, zouden we friet eten. Normaal vind dat heerlijk. Maar de friet van dat kraam vond ik niet zo en we zaten recht tegenover elkaar. Ik kon maar de helft van mijn friet op en zat er meer aan te prutsen dan te eten. Hij zag dat en vond mij net een kind van 4. Het lukte mij gewoon niet en ik voelde mij schuldig, dat ik me zo gedroeg.
Sinds een jaar ben ik bevriend met een meisje van mijn vorige werk. Gewoon een leuke vriendin. Het klikt goed tussen ons en we hebben dezelfde humor. Nu vroeg ze of ik vandaag samen met haar en haar ouders een dagje ging varen. Ik heb gezegd dat ik al iets anders heb. Maar de grootste reden is dat ik daar dan zou moeten eten. En dat durf ik niet. Ik heb haar ouders nog maar 1 keer ontmoet, dus echt kennen doe ik ze niet. Dus toch maar afgezegd. Ben bang dat zij en haar ouders mij met eten ook vies zullen vinden. En ik zou het jammer vinden als ik daardoor vrienden kwijtraak. Zij heeft het al vaker gevraagd aan mij, maar toen had ik ook een smoes verzonnen. Morgen komt ze naar mij toe, wat ik leuk vind. Maar hoop stiekem dat ze voor het eten naar huis gaat. Aan de andere kant ben ik bang dat ze het raar vind dat ik haar niet vraag om te eten.

Mensen reageren er verschillend op. Ik heb eens ergens gewerkt waar ze af en toe gingen lunchen of dineren. En ik vertelde over mijn angst. Mijn begeleidster zei dat haar dochter ook diezelfde angst heeft. En dat stelde mij gerust. Ze zei dat ik gewoon mee kon gaan en als ik het niet op kon of niet lekker vond, het mocht laten liggen. En de keren dat ik meeging kon ik redelijk eten. Alleen door die geruststelling al. Want is echt geestelijk. Je moet mensen treffen die je begrijpen. En niet iedereen snapt dat.

Als je bijv. een driegangen diner hebt, kun je ook wat meer soep nemen dan is je maag al wat gevuld. En dan is het niet gek je daarna weinig eet. :)

Terug naar “Eetproblemen”