Heb ik ook gehad en nog in kleine mate.
Bij mij was de oorzaak dat ik beefde met mijn handen dacht ik.
Dat is inderdaad niet leuk wanneer je beeft terwijl je eet en weet dat mensen dit zien.
Wanneer vrienden kwamen eten nam ik vaak een tranquilizer een halfuur voor het eten [zucht] , dat was de enige manier om niet weg te lopen van tafel.
Bij mijn partner of mensen die heel dicht bij me staan + al lang ken heb ik dit gelukkig niet.
Toen ik ging werken was ik ook altijd bang voor het eetmoment 's middags, vaak bleef ik achter mijn PC zitten om mijn sandwiches op te eten.
X-aantal jaar geleden startte ik met dagtherapie, en mijn grootste angst was het eten 's middags met andere patiënten.
Daar was ik het meest bang voor sinds ik wist dat ik met therapie zou starten
Ik heb mezelf dan ingepeperd dat er daar wss nog mensen zouden zitten die beven (als gevolg van medicatie/stress) en indien het zou gezien worden de mensen in die omgeving het minder "vreemd" zouden vinden dan buiten een therapeutische omgeving.
Wel de eerste dag heb ik maar 1x gebeefd denk ik ; puur door mezelf dat in te peperen
Het feit dat ik die eerste dag het eten onder de mensen redelijk goed had doorgebracht (weinig gebeefd) zorgde er ook voor dat ik daarna ook minder ging beven.
Enkel wanneer we met zeer weinig waren en ik me er meer op fixeerde had ik er nog eens last van.
Het is zoals jij schrijft : wanneer je tussen veel mensen zit heb je minder het gevoel dat er naar jou gekeken wordt, dan wanneer je maar met één à 2 andere mensen aan tafel zit.
Wat heb je nu aan mijn verhaal als jouw angst om onder de mensen te eten niet door het beven komt, denk je nu?
Wel eigenlijk kwam mijn angst ook niet door het beven (dit vergrootte uiteraard de angst) aangezien het beven nog zelden plaatsvond nadat ik me weken ingepeperd had dat dit zou "aanvaard" worden in een therapeutische omgeving.
De angst echter was er wel en deze wakkerde het beven aan.
Ik heb dit met mijn psycholoog meermaals besproken en hij vertelde dat eten iets heel intiems is, wat we vaak vergeten doordat we dagelijks eten.
Maar als baby werden we gevoed door onze moeder (of het met de borst was of via de fles) en dit is één van de eerste hechtingen in het leven, wat het heel intiem maakt.
M.a.w. hoe vreemd het ook klinkt : in ons onderbewustzijn is eten in het bijzijn van mensen ons voor een deel bloot geven (figuurlijk), daardoor zou het wanneer we gestrest lopen enig gevoel van gène kunnen geven.