Een kwartier voordat ik haar melk wou geven (net na het lezen van Momo's berichtje) lag ons Lucky nog op de mat en mijn vriendin was haar aan het vleien.
Ik nam de kattenmelk uit de koelkast en goot ze in een schaaltje, keek waar ze zat : op de stoel onder de keukentafel.
Er klopte iets niet, haar mondje was open terwijl ze naar adem snakte.
Mijn vriendin nam haar in haar armen en ze plaste.
Onmiddelijk zocht ik via internet naar een dierenarts van wacht in de buurt, maar kreeg een lijst van alle dierenartsen uit de buurt.
'k Heb het eerste nummer gebeld die ik vond en gevraagd wie er van wacht was, maar hij zei dat we bij hem mochten gaan.
Terwijl mijn vriendin haar al in haar draagbak legde ging de deurbel ; mijn moeder.
Zij is zo snel mogelijk met ons naar deze dierenarts gereden.
Mijn vriendin, die verpleegster is van opleiding, wist eigenlijk toen al dat het te laat was..
Onderweg miauwde ze nog eens stilletjes (ze zat niet graag in de auto) en mijn vriendin legde haar hand onder haar hoofdje waardoor ze wat rustiger bleek te worden.
Toen ze op de tafel lag bij de dierenarts en ik deze wel 10x uitlegde wat ze gekregen had en wanneer, stak haar tongetje uit en haar blik begon te vervagen.
Hij zocht op zijn PC van alles op en uiteindelijk riep mijn vriendin : "haar tong wordt blauw, doe dan iets".
Uiteindelijk is hij er bij gegaan en zei hij : "ja maar, het is te laat".
Ik heb ook nog gebruld : "DOE DAN IETS!".
Hartslag gemeten, weg...
Spuitje, adrenaline.
Ik heb geroepen dat ze terug moest komen : "Lucky nee, niet jij".
"Blijf...kom terug...blijf...".
Ze was al weg.
Zelf was ik woedend ik zocht iets om op te slaan, maar vond niet.
Drie huilende waarvan één hysterische vrouw.
'k Heb haar daar nog vast genomen achteraf, mijn baby'tje.
Niet de moment van die stomme dierenarts om dan te beweren dat het van de Vermikill kwam.
Te ontkennen dat het van Frontline Combo kon komen, want ja : ik moest niet alles geloven wat ik op internet las.
Blijkbaar zelf niet de bijwerkingen op de bijsluiter ervan.
"Vermikill"..."Nee, Frontline weet je dan niet uit je opleiding dat daar Fipronil inzit en dat dit giftig kan zijn?".
"Frontline niet, Vermikill wel...".
"Ja, waarom heeft ze dan nog Vermikill gekregen en daar nooit allergisch op gereageerd? Jij zal het niet tegenspreken het is één en al commercieel gedoe".
Onmens, hypocriet, domme gediplomeerde eikel.
Mijn moeder wou nadien naar de dierenartse rijden die ons FC aangeraden had, waarbij ik expliciet gevraagd had of dat geen kwaad kon aangezien ze vorige week nog maar Vermikill gekregen had.
Ik heb haar dat afgeraden, dat zou niet goed gekomen zijn.
Ze heeft haar van bij ons thuis gebeld, en ondanks zij het aanraadde sloot zij niet uit dat die combinatie misschien een allergische reactie kon gegeven hebben.
Misschien was het ook enkel een allergische reactie op het laatste.
Ons katertje heeft er gelukkig geen last van gehad, maar net zoals elke mens is elk dier verschillend.
Misschien was ik wel bij deze dierenarts gereden deze middag had ze nog iets kunnen doen.
Misschien...
Net zoals bij het overlijden van onze kater 4 jaar geleden kwamen mijn broer en zijn vriendin later ook naar hier.
Ondertussen hadden we ons meisje in een schoenendoos gelegd.
Mijn laarzen die ik vorige week nog kocht, die afgeprijsd waren van 125 naar 50 euro : nooit gedacht toen dat zo'n mooie doos met bloemetjes op het deksel zou dienen als laatste rustplaats voor mijn meisje.
Mijn vriendin was niet tegen te houden om in de tuin al een putje te graven.
Ondanks haar rugpijn, mocht ik het niet van haar overnemen.
Mama zei dat ik haar moest laten doen, dat het haar manier was om mee om te gaan.
Mijn broer, net zoals 4 jaar geleden, diepte het later nog wat uit.
We hebben elk nog bij haar gezeten.
'k Heb haar gestreeld om nooit meer te kunnen vergeten hoe zacht haar pelsje was.
Haar krulletjes op haar buik.
Onder haar kinnetje werd ze zo graag gestreeld.
Ook onze kater, die eerst nog buiten was, is nog aan haar gaan snuffelen.
En later het doosje dicht gedaan, ik heb ze in het putje gelegd en met mijn vriendin hebben we elk op toer het putje terug gevuld met aarde.
Ze komt niet meer terug nu...
Dat deed ze wel na een vijftal weken vermist geweest te zijn twee jaar geleden.
Ook in de sneeuw.
En ze droeg de kroon -een kroon op haar bandje- zoals in de tekst van een liedje van Anne Clark "As soon as I get home"
Toen ze ondervoed en gedehydrateerd terug gebracht werd door een buurman die haar vond in haar tuin.
Ze heeft er zich zo doorgevochten, was terug op gewicht, gezond, blij met haar tuintje sinds onze verhuis.
Het blijft haar tuintje voor altijd, ook al komt ze nu niet meer terug.