Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Rouwen is pijnlijk en verdrietig. Sterkte BR. Wel goed dat je het laat zijn, dat het er mag zijn..
Vooral het alleen voelen, geïsoleerd, niemand mag mij, niemand begrijpt mij overheersen.
En het onbehulpzaam kindgevoel, onzelfstandig,
Waar komt dat nu vandaan?
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

katleen schreef:ach ... lieve lieve BR ...
ik heb even geen woorden ... enkel een warme , troostende knuffel [AAI]

en de hoop dat de nacht weer wat licht brengt in deze voor jou zo zware tijd.
En toch vind jij altijd woorden Katleen, ben je er regelmatig om iets achter te laten al is het "maar" een knuffel.
Dat telt voor mij evenveel als 1000 woorden hoor [AAI] [AAI]
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Vooral het alleen voelen, geïsoleerd, niemand mag mij, niemand begrijpt mij overheersen.
En het onbehulpzaam kindgevoel, onzelfstandig,
Waar komt dat nu vandaan?[/quote]
Oude pijnen uit het verleden I guess, die er meestal zijn maar met momenten minder aan de oppervlakte komen.
Ooit vatte ik alles eens min of meer samen in mijn topic, ik weet niet of je je het herinnert maar was naar aanleiding van een aantal vragen die je stelde.
Ik ben het zelf eens gaan opzoeken en startte rond pagina 13 hier.
Zou wat uitgebreid zijn om alles weer samen te vatten, maar als je wil kan je daar het meeste erover lezen ;)
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Ik weet wat je hebt geantwoord maar ik bedoelde het niet zo letterlijk. Ik bedoelde meer : waar komt dat nu in een keer vandaan? Je rouwt om Lucky maar dan schrijf je die gevoelens van jou als kind op. Onbegrepen zijn, geisoleerd, niemand mag mij etc. Ik kon dat niet rijmen met je rouw en verdriet vanwege Lucky dus vandaar dat ik me afvroeg: waar komen die gevoelens nu in een keer vandaan? (Shit is dat je met een forum altijd van dit soort misunderstandings krijgt omdat de intonatie en soms een stukje uitleg ontbreekt).
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Dat is net wat ik mezelf ook afvroeg, Minerva...
Als je om iemand rouwt dan gaan al je gedachten meestal enkel daar naartoe en lijken de rest van je zorgen eerder miniem, en zo was het ook de eerste dagen.
Al was er wel onmiddelijk terug die confrontatie hoe snel en onvoorspelbaar het kan zijn om iemand te verliezen, de link naar de mensen waar ik van hou en onze andere kat en de angst vergroot opnieuw.
Waarop dan al snel volgt hoe weinig mensen we rondom ons hebben waar we echt kunnen op rekenen, om geven, vertrouwen.
De angst om ooit niet meer te kunnen zorgen voor elkaar/onszelf.
De éénzaamheid op sociaal vlak.
Dus ook het graag willen vergroten van die kring, wat steeds in vriendschappen uitdraaide tot uiteindelijk mislukkingen.


Tot zover kan ik het zelf verklaren vandaag. Onbewust leg ik zeer snel linken in mijn denken en soms moet ik even "terug draaien" om te snappen vanwaar iets plots weer hevig naar boven komt.

Ons Lucky was ook een stukje vreugde in huis, een huisdier lijkt je altijd te begrijpen, veroordeelt nooit, geeft liefde en geborgenheid en ontvangt dat even graag = iets dat bij mensen niet zo vaak voorkomt.
In het slechtste geval gaan ze eens koppig doen, dan nog zijn ze schattig love3 .

Voordien was ik psychisch ook wat terug aan het dalen, dus die gevoelens waren anders wss ook terug boven gekomen.
Sowieso loop ik wel duidelijk kwetsbaarder dan in mijn andere gemiddelde slechtere periodes.
quodpersortem

Re: Een onmogelijke vriendschap?

[AAI]

Zo raar vind ik dat helemaal niet, het is dan allemaal een kwestie van het een versterkt het ander. Het enige wat je (naar mijn weten) kunt doen op dit moment is het verdriet voor Lucky er te laten zijn (en misschien proberen je negatieve gedachten dáárheen te buigen, want daar zit je verdriet immers).
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Inderdaad, het is eigenlijk allemaal niet zo raar wanneer ik het zelf even van op afstand analyseer.
Eerder logisch ; zoveel gevoelens zitten aan mekaar gelinkt door herinneringen en angsten.
Maar ik wil het niet allemaal ombuigen naar het verlies van Lucky, enkel dat die andere gevoelens daardoor nu waarschijnlijk uitvergroot worden.
Dat gebeurt soms ook in andere omstandigheden, soms zonder dat er iets ernstigs gebeurd is en komt elk jaar wel eens hevig terug in de vorm van depressie.
Soms denk ik : moest het nu net gebeuren? Ik was daarvoor al aan het zakken.
Anderzijds misschien beter eens diep zakken nu het er toch zat aan te komen i.p.v. dat het gebeurt tijdens een betere periode want dan is die betere periode er weer één minder.
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Black Rose schreef:Dat gebeurt soms ook in andere omstandigheden, soms zonder dat er iets ernstigs gebeurd is en komt elk jaar wel eens hevig terug in de vorm van depressie.
herkenbaar ; ook al is jouw situatie anders dan de mijne.
maar zo ervaar ik het dus ook : niet echt te voorspellen wanneer , waarom , hoe hard of hoe lang `het toeslaat`. klote is dat heh!
Black Rose schreef:Soms denk ik : moest het nu net gebeuren? Ik was daarvoor al aan het zakken.
ik denk omdat je al kwetsbaarder was , dat dit alles nog harder aankomt. en ja , zoals positieve gebeurtenissen , ervaringen , gedachten en gevoelens elkaar versterken zo is dat jammer genoeg ook met de negatieve. ik herhaal : klote is dat heh!

maar wel goed dat je het ook vanop een afstand kan bekijken en analyseren ; dat geeft misschien toch wat `inzicht` of zoiets waarmee je verder kan.
ik wens je toch een fijne dag.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Bedankt Katleen [AAI]
Ik weet niet of het een fijne dag is, in elk geval wel een verbazende dag....

Toen mijn vriendin naar de bus ging riep ze heel luid mijn naam.
Mijn hart sloeg eerst over van angst : het eerste waar ik aan dacht was dat er buiten iets gebeurd was.
Maar ik werd al snel gerust gesteld toen ze met een glimlach op haar gezicht binnen kwam en zei : "moet je eens raden wie jou een brief schreef...".

Mijn therapeute heeft dus een kopie opgestuurd van de mails die ze me stuurde.
Nu blijkt ook duidelijk waarom ik deze nooit ontving :
- bij de eerste mail (als reactie op mijn mail naar haar privé) staat een afkappingsteken (apostrof) voor mijn mailadres
- bij de tweede, die ze nog verstuurde de dag zelf na ons gesprek, staan deze er voor en achter (wat misschien normaal is) + heeft ze van een "o" een "u" gemaakt.

De inhoud luidt als volgt...
Dag ****,
Ik heb je mail bij mij thuis ontvangen.
Omdat onze relatie gebaseerd is op professionele hulpverlening wordt privé en werk strikt gescheiden.
Als je contact wil kan dit via het werk (*haar mailadres van de instelling*)

De mail die ik je nu stuur is mede ondersteund door de psycholoog en de afdelingsverantwoordelijke.

Groeten,
***
In de tweede mail vernoemt ze dat ze hierbij de vorige opnieuw probeert door te sturen.
Dus zoals ik vermoedde : ze heeft mijn mailadres overgeschreven van bij haar thuis, en nadien zelfs nadat ik hem nog eens opgeschreven had terug gemist.

Ze geeft ook nergens antwoord op de vraag die ik stelde in mijn laatste mail i.v.m. hoe zij bepaalde handelingen bedoeld had.
Ik twijfel of ik via haar mailadres van de instelling haar op de hoogte breng dat ik haar brief ontving maar het antwoord daarop niet terug vind.

Ergens sluimert het momenteel op de achtergrond, anderzijds heb ik zoiets van : "als je het doet moet je het niet binnen een half jaar vragen, maar nu je bezig bent doorzetten".
Ook denk ik als ik daar naartoe mail dat ze kan antwoorden via een "reply" of "antwoord"- functie, dus zonder het risico dat ze mijn mailadres opnieuw op een foutieve manier spelt.

Verder niet veel afleiding vandaag ; had gisteren opnieuw veel last van mijn schouder en een rubberen massagebal gekneld tussen een triggerpoint rond mijn schouderblad en bureaustoel.
Soms helpt dat, voel ik na een tijd de spieren rondom verspringen en de dag erna minder pijn maar vandaag staat alles tussen nek en schouder alweer zo hard als metaal.
Ik dacht op mijn fitnesstoestel te staan nochtans, meestal komen door de muziek en de beweging wat emoties vrij.
'k Heb er maar warmte opgelegd en misschien dat ik straks toch een uurtje step.
Zal alvast beginnen met nog eens mijn magnesium in te nemen ;)
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Een onmogelijke vriendschap?

DE brief .... moeilijk moeilijk moeilijk ...
doe je er iets mee , word je misschien toch weer teleurgesteld (misschien ook niet en krijg je eindelijk antwoorden op de vragen die je al zo lang stelt)
doe je er niets mee , blijf je jezelf afvragen wat als...? en dat lijkt me ook niet echt fijn.
maar wat jij nu moet doen? tja , dat is een keuze die je toch moet/mag/kan/zal maken.

en ben je al op je steptoestel gesprongen? ik zou het zeker doen , want bewegen kan echt wel deugd doen : goed voor lichaam en verzet een beetje de gedachten. (ale , bij mij toch)
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Ja Katleen, uiteindelijk heb ik na wat warmte op te leggen toch besloten om op m'n toestel te gaan staan en toch een uurtje doorgestept ;)
De spierspanning is er niet door verminderd maar ook niet door verergerd, dus volgens mij was het een goeie beslissing.
Nu ingesmeerd en zit met een dikke sjaal rond mijn nek 008

'k Heb al een mail verstuurd naar haar mailadres van de instelling, waarin ik vernoem dat ik de brief ontvangen heb, daar wel het antwoord in vind wat betreft het gebeuren op Facebook maar dus niet op de gestelde vraag i.v.m. die "handelingen".
Eveneens dat ik haar die mail wel opnieuw wil doorsturen naar haar mailadres van de instelling, maar dat ze waarschijnlijk wel weet wat ik ermee bedoel.

Dus ja, ergens weer verwachtingen al denk ik niet dat ik daar teveel moet van verwachten, ook al reageerde ze dus wel op mijn vorige mail.
Onder de noemer therapeutisch kan ze deze in alle eerlijkheid niet plaatsen, dus daar wordt het delicaat.
Andere vraag die ik stelde is wat ik precies moet begrijpen onder "Als je contact wil kan dit via het werk (*haar mailadres van de instelling*)".
Welk soort van contact ze hiermee bedoelt.
Leeuwtjuh

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Tja, ik vraag me af wat je ermee op schiet...?

Goed dat je het gedaan hebt hoor, daar niet van. Maar dan nog.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Leeuwtjuh schreef:Tja, ik vraag me af wat je ermee op schiet...?

Goed dat je het gedaan hebt hoor, daar niet van. Maar dan nog.
Duidelijkheid, eerlijkheid of zoiets...
Het van haar horen (lezen) dat haar manier van omgang met mij misschien het therapeutische iets voorbij ging.
Dan kan ik mezelf ook geruststellen dat het niet zo abnormaal was om na de therapie verder contact te willen.
Misschien ook eens een iets terug "menselijkere" en eerlijkere kant van haar zien.
Leeuwtjuh

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Ik denk niet dat je dat zult krijgen van haar, echt niet. Ik hoop het; maar ik denk eerlijk gezegd van niet.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Leeuwtjuh schreef:Ik denk niet dat je dat zult krijgen van haar, echt niet. Ik hoop het; maar ik denk eerlijk gezegd van niet.
Tja, die vorige mail dacht ik ook dat ie er waarschijnlijk nooit ging komen.
Toch stuurde ze die door en al ging het mis, stuurde ze nog een kopie ervan op...
Ik wist dat ze een klungel was met de PC, maar zo erg :-P

't Ligt nu natuurlijk héél anders bij deze vraag ; hier kan ze niet "therapeutisch" op antwoorden.
Ze weet dat ze het ook kan typen en per post versturen indien ze bang is i.v.m. eventuele gevolgen op haar werk, maar 't blijft iets toegeven dat ze liever zal ontkennen vermoed ik.
'k Had eerst gedacht om erbij te vernoemen dat dit in bespreking was met mijn huidige psychiater, doch dan is de kans groot dat ze ook bang is om eerlijk uit de hoek te komen.

Wat betreft de vraag hoe ik precies moet interpreteren wat ze bedoelt met "als je contact wil...", denk ik wel dat ze zal antwoorden.
De tijd zal het uitmaken ;)
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Een onmogelijke vriendschap?

ach lieve BR ,
eigenlijk zou ik willen zeggen : zet het uit je hoofd meisje.
maar ... als het zo simpel was had je dat al lang gedaan. (uit ervaring weet ik hoe moeilijk het kan zijn om dingen `los` te laten)
ja , het zou zoveel makkelijker zijn heh ; maar helaas , het is nu eenmaal zo zoals het is.
ik kan alleen maar hopen dat haar eventuele antwoorden voldoende voor je zijn om dat hoofdstuk nu echt te kunnen afsluiten. maar ik vrees dat het voor jou nog erg diep zit allemaal : tussen de regels van wat je schrijft , voel ik nog veel `emoties` waarvan ik vermoed dat die je gemoedstoestand toch erg beïnvloeden.
daarom hoop ik ook dat je laatste zin :
Black Rose schreef:De tijd zal het uitmaken ;)

dat je daarmee een beetje rust en `vrede` in jezelf zal vinden.
veel liefs en sterkte. [AAI]
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Ze zit gelukkig niet de hele dag door in mijn hoofd ;)
Soms wel in mijn dromen op een niet zo aangename manier en dan is het moeilijker om het overdag los te laten, net zoals andere zaken die ik moeilijk kan loslaten.
Maar wat haar betreft komt het vooral denk ik doordat we verder weinig sociale contacten hebben, en dat gemis is moeilijk terug op te vullen.
Na een jaar dagtherapie durfde ik pas een beetje mezelf te zijn, had ik geleerd om indien nodig en mogelijk te "overacteren" zodanig dat ik zelfzekerder en soms vrolijker overkwam dan ik me voelde en dat hielp toch een beetje.
Het begon dan ook aan te voelen als een veilige omgeving, doch niet persé altijd aangenaam, want wie denkt er nu : "ooit ga ik 4,5 jaar in dagtherapie met mensen die zo allemaal nog hun eigen problemen er boven op hebben".
Sociaal contact, ook al was dat niet met iedereen top : ik kon altijd bij iemand terecht van de hulpverlening als het niet ging.
Activiteiten in een beschermde omgeving waaronder sport en ergo waar ik me kon in uitleven.
Dan komt er plots iemand therapie geven die je na aantal tijd in een soort roes brengt en waar je goed mee opschiet.
Zoals ik zelden tegen kom bij mensen, anders was het al lang verwerkt denk ik.

Die "roes" vervangen zou veel meer opbrengen dan eender welk antwoord van haar.
Daar ligt de kern volgens mij : ik heb regelmatig nood om uit de werkelijkheid te kunnen ontsnappen.
Dit begon met het nemen van tranquilizers rond mijn 19jaar, leidde tot verslaving maar nu ben ik best wel streng voor mezelf op dat vlak.
Die nood aan veilige + aangename + me in een roes-brengende sociale contacten, daar ligt mijn angst voor mensen en mogelijke triggers tijdens contacten me ernstig in de weg.

Ik ben één en al paradox :doubt: ;)
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Vandaag was het hier best wel zonnig en we hadden besloten om een goeie wandeling te maken in het provinciaal domein hier in de buurt.
Sinds we hier wonen (iets meer dan een jaar) nooit naartoe geweest, wel voordien toen we voor een paar dagen op bezoek kwamen bij mijn moeder.
Man, man, man (en vrouwen ;) ), zo een volk...en ik die dacht : "het is wel zonnig maar bijlange nog geen 20°, zal dus wel meevallen".
Dan voel ik het weer duidelijk hoe angstig ik ben in de omgeving van mensen :eek:
Dan is het proberen focussen op wat er gebeurt in de natuur rondom ons, even een bankje opzoeken buiten het wandelpad waar geen mensen lopen.
Voor beiden eigenlijk, wij hebben alle 2 dat probleem.
Soms is dat goed : we begrijpen elkaar.
Soms minder : in gevallen waar er echt angstaanvallen plaats vinden en de ene de andere min of meer moet "leiden", maar dat was vandaag gelukkig niet het geval.
Buiten de blik van één vrouw die me bestudeerde van top tot teen bij het voorbij wandelen en ik voor ik het goed en wel besefte luidop riep : "En, alles goed gezien?".
Dat vond mijn vriendin wat vervelend, maar voor mij geeft het een beter gevoel dan er niet op te reageren als ik me er onwennig bij voel.
Staren mag, maar zorg dan tenminste voor een kleine glimlach anders bijt ik :tongue:

Toch goed dat we het deden...
Eens uit huis, flink gewandeld en nog eens de grens van de angst overtroefd.

Toen we thuis kwamen konden we nog wat nagenieten van de zon op terras : ons katertje vindt dat altijd leuk.
Hij gaat elke dag buiten maar als we er ook zitten hoopt hij steeds dat we achter hem lopen, met stokjes smijten die hij apporteert (ja, als een hond :nod: ), enz...
Tja, dan valt het natuurlijk extra op dat ons prinsesje er niet meer over en weer loopt.
Alles is wel mooier en aangenamer in de zon, maar er is duidelijk iets veranderd die nooit meer hetzelfde wordt.
't Ging best wel goed op dat vlak t.o.v. de eerste dagen en wanneer ik vanavond onze kater even vleide en vertelde over deze namiddag in de tuin, kwam het er opeens even als een waterval uit.
Hij schrok er zelf van.

Balen dat het de eerstkomende dagen terug gaat regenen ; wanneer de deur open staat en de zon schijnt in de tuin en via de koepel in de keuken heeft alles een ander uitzicht, een ander kleur.
Ik vroeg me al af aangezien we vitamine D kunnen innemen via supplementen waarom we er toch niet hetzelfde gevoel van krijgen als van de echte zon.
Nu weet ik het : de zon verandert het zicht op de omgeving (hadden jullie nog niet bij stil gestaan hé? :D ).

Toch krijgen we nog veel zon, dat kan niet anders na zo'n lange en koude winter :nod: :nod: :nod: :nod: :nod: :nod: :nod: :nod: :nod: :nod: :nod: :nod: :nod: :nod:
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Eind van de week en nog even wat van me afschrijven voor mijn weinige maar trouwe fans ;)
Ook al mogen er nog steeds bij komen, al moet ik toevoegen momenteel is er geen feestje gepland :tongue:

Woensdag was echt een rampzalige dag ondanks ik die nacht wel geslapen had, wat de voorbij twee nachten zo goed als niet gebeurde.
Niet in de vorm van nachtmerries ; meestal is er dan wel sprake van slapen tussendoor.
Eerder naar dromen en tijdens de dromen regelmatig wakker worden om nadien terug in slaap te vallen en terug te belanden in het vervolg ervan.
Tijdens het dromen ook het gevoel hebben dat ik niet slaap.
Bij het veelvuldig wakker worden droge keel, spanning op en top, meerdere keren opstaan omdat ik moet plassen = hell [blink]
Wat me wel opviel is dat ik die avonden steeds aan Lucky dacht in bed en de beelden die niet zo fraai waren + een deel schuldgevoelens me lang wakker hielden.
Nochtans laat ik de gedachten en gevoelens omtrent haar verlies overdag ook toe.

Maar dus de nacht voor woensdag sliep ik gemakkelijker in en had redelijk goed geslapen.
Misschien mede door de onstekingsremmers die ik op eigen initiatief gestart ben voor een week i.v.m. de pijn in mijn schouder.
Gaat het daarna niet duidelijk beter, tja dan wordt het dus doktersbezoek...

Ik ontwaak en alles komt op mij af...met vooral de vraag : wat heb ik nu nog aan mijn leven, wanneer ervaar ik nog eens rust/plezier/iets dergerlijks?
Wat kan ik doen om daarvoor te zorgen want het dagelijks opstaan om steeds de ééntonigheid van het leven + de fysieke spanningen + de zaken waar ik me zorgen over maak + de zaken waar ik me in opjaag begint me flink tegen de borst te stoten.
Niets vond ik...
Enkel op de beperkingen die ik heb en mijn vriendin op sociaal vlak, de angsten waar ik dagelijks mee omga en waarbij ik de balans moet opstellen tussen niet teveel vermijden en er toch voor zorgen dat ik niet extra overbelast wordt, de spanning in mijn spieren, die stomme schouder die maar blijft zeuren, mijn vriendin die ook moet opletten met haar rug,...ik bespaar jullie de hele lijst :nod:

Niets dus...
Verlamd lig ik dan in bed. Opstaan, ja waarom nog?
En dan heb ik echt iemand nodig die me opbeurt, een arm rond mij slaat maar mijn vriendin is dan al een paar uren op.
En dat klein detail (niet samen wakker worden, niet uit zichzelf eens terug komen als ik lang blijf liggen) is dan net genoeg om haar de schuld te geven van het grootste deel.
Al besef ik maar al te goed dat ik mijn handjes binnenste buiten kan kussen dat ik op zo'n unieke persoon gevallen ben en dat zij mijn redding is in de meeste gevallen.
Toch overheersen er dan herinneringen van vroeger, toen we nog niet zo lang bij elkaar waren (zelfs jaren nadien) en we beiden eens een zotte bui hadden waarbij we spelend en plagend met elkaar plezier maakten.
Daar vergeet ik natuurlijk op zo'n moment dat zij ook één en ander te verwerken heeft, de laatste maanden er zelf niets kan aan doen als ze veel last heeft van haar rug en nek.
En dat ik ook niet elke dag het zonnetje in huis ben...

Dus stuurde ik maar een sms'je of ze naar boven wou komen en uitte ik wat ik voelde.
Begrip kreeg ik, daar niet van, maar uiteraard vindt zij het ook niet leuk dat ik me uit alsof alles aan haar zou liggen.
Na zo'n halfuur praten en af en toe blokkeren en huilen (ik), probeert ze me toch aan te moedigen om op te staan, maakt ze me duidelijk dat ze het helemaal niet fijn vind dat ik nogal veel op haar afschuif (terecht) en gaat ze naar beneden...
Maar nee, de zin om op te staan en alweer een dag tegemoet te gaan is veel te doordringend en verlamt me nog steeds.

Uiteindelijk vertrekt ze naar de kinesist nadat ze van beneden roept dat ze weg is.
Dan schiet me te binnen dat ik niet weet om hoe laat ze daar moest zijn en of ze daarna nog naar stad gaat ; voordien wist ik wel want ze wou een attentie gaan halen voor deze omdat het de laatste beurt was.
Paniek overvalt me : om hoe laat komt ze thuis?
Vanaf welk uur moet ik me zorgen beginnen te maken als ze nog niet terug is?
Dus stuur ik haar een sms'je met die vraag, en of ze van plan is om me zoals iedereen achter te laten.
Ik krijg antwoord met het uur dat ze normaal gezien thuis komt...

Gekluisterd aan mijn bed met alle vragen over mijn & onze toekomst, doemscenario's spoken door mijn hoofd. Vergezeld door verdriet, slechte herinneringen uit het verleden, angst voor de toekomst...Griezelig pakket...
Mijn lichaam begint te schokken (wilt het uit bed/komt er spanning los?) en ik verval in een hulpeloos stukje afval die tranen produceert tegen 100km/uur.
Voor de eerste keer na maanden (sporadisch en zelden) ook in het bijten van mijn armen.
Iets dat zich in mijn puberjaren ook voordeed na een crisis, alsook tijdens het overlijden van ons Lucky had ik even mijn tanden in mijn hand gezet voordat ik het besefte maar stopte er al gauw mee omdat ik niet alleen was toen.
Je zou het kunnen als automutilatie interpreteren, doch voor mij is het iets heel anders.
Echte automutilatie heb ik jaren geleden een periode gedaan tijdens een opname en daar draaide het rond de pijn.
Dit, het bijten, doet op het moment zelf weinig pijn.
Op één of andere manier bracht het mij altijd een deel troost toen ik dat deed, het smaken van mijn eigen huid, contact hebben met mezelf...ik weet niet hoe ik het anders precies moet omschrijven maar het gevoel van troost overheerst dan duidelijk.

Ik denk dat het 14u00 was toen de bel ging en ze terug was.
Ze had wel haar sleutels mee maar gedacht dat ik al op zou zijn.
Was wel eerder binnen dan ik beneden stond, mja ik was uit bed.
Ik kreeg wel nog de kans om te praten met haar erover, maar voelde dat ik in een stemming was die niet bevorderlijk was voor een goed gesprek.
Later op de dag kwam mijn moeder langs en ik hoefde geen toneel te spelen, want zonder echt masker kan je geen opgezwollen kikkerogen verbergen, noch verdriet en wanhoop die geschreven staan in de fronsen van een gezicht.
"Het gaat precies niet goed" : vroeg mijn moeder en ik antwoordde erop van nee, zonder verder in detail te treden en was opgelucht dat ze daar ook niet op aandrong.
Het was niet leuk om me zo te zien zei ze wel, maar verder weet ze ondertussen dat haar dochter nog van die momenten heeft en indien gewenst daar zelf wel meer details over geeft.

De dag nadien was het ook nog even bekomen, en uiteindelijk ga ik toch weer verder.
Plezier/ontspanning/rust/vreugde, zullen misschien wel terug komen ooit.
Wie weet maar korte momenten, wie weet nog eens een paar dagen na mekaar zoals het een hele tijd geleden nog eens was.
Verdwijnen is geen oplossing, tenzij ik hen wil opzadelen met verdriet en dat is dus het allerlaatste dat ik wil.

Volgt een dag dat ik denk : kom op die douche onder en daarna ga je je haar extra verzorgen, je huid, je trekt andere kleren aan.
Ik noem het "resetten", ook al staat de knop in mijn hersenen en het gevoel dan niet op de optimale stand, je moet ergens beginnen met je "reset".

Zo gaat het al ietsje beter.
De spiegel kijkt al iets minder bedrukt terug naar mij.

Vandaag nochtans mij heel druk gemaakt i.v.m. een bank waar ik een spaarrekening staan heb en na overname en een week wachten op telefoon de filiaalhouder me nog steeds niet terug gecontacteerd had onder welke vorm (nieuwe benaming) mijn rekening nu stond, noch welke rente ze opbracht.
'k Heb zelf rondgebeld uiteindelijk naar 1 bank en na 1 kwartier had ik duidelijkheid om later in zijn kantoor te belanden en hem uit te leggen hoe de vork in de steel zit.
Meneer wachtte nog op antwoord op de mail die hij vorige week verstuurde, ik had blijkbaar geluk gehad dat ik van de eerste keer de juiste persoon aan de telefoon kreeg.
Rekening is in orde gebracht nadat ik nog naar zijn beklag over de overname heb mogen luisteren, maar duidelijk mijn punt gesteld heb.
Hij gaat het hen daar eens goed zeggen bij de volgende vergadering en als iemand hem tegenspreekt wringt hij die persoon zijn nek om.
Bij die woorden veranderde zijn gezichtsuitdrukking héél duidelijk, ik vrees dat hij het meende.
Tja, is verder zijn probleem : 'k heb hem alvast het telefoonnummer gegeven waar ik correct geïnformeerd werd i.v.m. de spaarproducten die hij nu verkoopt :tongue:

'k Heb er mij zeer duidelijk in opgejaagd dat wel, maar een dag zoals woensdag had ik gewoon de telefoon nog niet in handen kunnen nemen.
Dus 'k hoop dat er minder tegenvallers volgen de komende tijd en dat het nog lang duurt tot ik opnieuw zo diep zit als woensdag.

The show must go on, and so do I ;)
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Och ja, mijn vriendin zag mijn arm toevallig gisteren en ze wilt dat ik er volgende maandag het erover heb met de psychiater.
Ligt heel dubbel voor mij om dat te vernoemen, is trouwens tegen dan ook wss zo goed als niet meer zichtbaar.
Die gaat het mogelijk onder AM plaatsen, terwijl het helemaal niet gebeurt om pijn te creëren en komt zo over van : "hey, weet je het gaat slecht met mij want ik beet terug in mijn armen...".
Zelfs AM plaats ik zelden of nooit onder aandachttrekkerij (en als dat zo is is er ook een probleem), maar als ik het moet vernoemen vind ik wel van mezelf dat het overkomt als aandachttrekkerij.
Dus daar zit ik wel dubbel mee : ik volg meestal de raad op van mijn vriendin omdat ik weet dat ze het beste met me voor geeft maar dit vind ik raar om te vernoemen bij mijn psy.
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Een onmogelijke vriendschap?

lieve lieve Black Rose ,
eerst even slikken en een verdwaalde traan wegvegen na het lezen van je twee laatste berichten.
wat kwetsbaar en fragiel is het allemaal heh. hoe dun is die scheiding tussen wel oke voelen en functioneren en toch zo intens rot voelen.
het lijkt een beetje op een vijver waar een heel dun laagje ijs op ligt : het lijkt stevig en solide , maar zelfs een klein kiezelsteentje breekt het ijs. meer nog ... het vormt niet een klein gaatje , maar zorgt ervoor dat het hele oppervlak weer stuk is.
en toch ... toch vind jij steeds weer ergens de kracht en moed en motivatie om het laagje weer te verstevigen.
ik kan me zelfs niet voorstellen hoe het voelt om gewoon niet je bed uit te kunnen , verlamt van angst , verdriet , .... maar ik kan wel met je meeleven en je enorm bewonderen voor hoe je telkens weer recht krabbelt.
en dat er nog verdriet is om het verlies van Lucky ... lijkt me niet meer dan logisch.
het bijten wel of niet tegen psych vertellen? ik zou het wel doen , maar dan met het volledige plaatje van de ganse gebeurtenis erbij.
lieve BR ... ik wens je zonnige dagen toe , en dat de stralen niet alleen de wereld verwarmen , maar ook en vooral jou (en je vriendin).
Leeuwtjuh

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Ik zou het ook zeggen; ik bedoel... Waarom zit je er anders? Je zit er toch niet voor een gezellig theekransje, lijkt mij.
Misschien kunnen jullie erover praten, net zoals je hier gedaan hebt, en heeft hij er een andere visie/kijk op.
Hij zou je zelfs kunnen voorzien van tips/adviezen of iets dergelijks wanneer je weer zo'n 'baaldag' hebt.

Nou, ik ken het resetten maar als te goed, kop op, schouders eronder en overeind :nod:

love3 [AAI]
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Dus stuur ik haar een sms'je met die vraag, en of ze van plan is om me zoals iedereen achter te laten.
Ik krijg antwoord met het uur dat ze normaal gezien thuis komt...

Gekluisterd aan mijn bed met alle vragen over mijn & onze toekomst, doemscenario's spoken door mijn hoofd. Vergezeld door verdriet, slechte herinneringen uit het verleden, angst voor de toekomst...Griezelig pakket...
Mijn lichaam begint te schokken (wilt het uit bed/komt er spanning los?) en ik verval in een hulpeloos stukje afval die tranen produceert tegen 100km/uur.
Voor de eerste keer na maanden (sporadisch en zelden) ook in het bijten van mijn armen.
Iets dat zich in mijn puberjaren ook voordeed na een crisis, alsook tijdens het overlijden van ons Lucky had ik even mijn tanden in mijn hand gezet voordat ik het besefte maar stopte er al gauw mee omdat ik niet alleen was toen.
Je zou het kunnen als automutilatie interpreteren, doch voor mij is het iets heel anders.
Echte automutilatie heb ik jaren geleden een periode gedaan tijdens een opname en daar draaide het rond de pijn.
Dit, het bijten, doet op het moment zelf weinig pijn.
Op één of andere manier bracht het mij altijd een deel troost toen ik dat deed, het smaken van mijn eigen huid, contact hebben met mezelf...ik weet niet hoe ik het anders precies moet omschrijven maar het gevoel van troost overheerst dan duidelijk.
Heftig Black Rose. Vooral het gevoel van in de steek gelaten worden is bij jou heel sterk aanwezig. Je schrijft ook dat je partner zo'n beetje je redding is geweest. Als je je dan zo rot voelt en ze gaat weg dan komt er bij jou wel een hele heftige reactie op gang.

Ik heb vroeger als kind bij verdriet en boosheid ook wel op mijn handen of in mijn arm gebeten. Inderdaad niet om mezelf pijn te doen maar meer vanuit frustratie en het leek ook wat op afleiding zoeken. Je ziet dit vaker bij kinderen omdat ze dan dingen nog niet goed talig kunnen maken. Het is een uitingsvorm. Jij ervaart meer troost er uit, begrijp ik uit je stuk. Iets in je mond stoppen kan ook een vorm zijn van troost zoeken inderdaad. Je ziet dit ook met mensen die dit doen met snoepen/eten. Als ze zich dan rot voelen dan gaan ze een zak chips of een reep chocola in een keer opeten.

Ik zou het daarom wel even met je behandelaar bespreken. Het is een emotionele uiting die je deed in die specifieke situatie van boosheid, verdriet, gevoelens van afwijzing, eenzaamheid en frustratie.
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Een onmogelijke vriendschap?

hoe gaat het nu met je??? [AAI]
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Bedankt maatjes [AAI]

Het "gaat" Katleen :nod: , verre van super MAAR toch een stuk beter dan woensdag en de dag daarop.
Zonder dat er echt iets leuks op de agenda stond heb ik deze namiddag twee vierkantige "tuinieren op 1 vierkante meter" - bakjes gemaakt en gevernist vanuit 8 houten planken.
Mijn vriendin heeft groene vingers en zit al maanden met plannen voor een deeltje moestuin af te bakenen in onze tuin, nu nog het mooie weer en ze kan beginnen zaaien :)
Beetje klungelig onder het terras (hier was veel wind en af en toe regen), maar toch wel een gevoel van voldoening dat het redelijk geslaagd is.
Hopelijk morgen beter weer, zo is het toch voorspeld, denken eraan om eventueel eens naar een rommelmarkt te gaan.
Hebben we altijd wel leuk gevonden vroeger om te doen, beetje nostalgie als je ziet wat de mensen allemaal verkopen en soms -al hebben we niets nodig momenteel- vind je wel leuke spullen.
Hopelijk niet teveel volk, maar we zien wel ;)
Is mooi hoe je het beschrijft met dat ijs enzo...
Dat telkens weer recht krabbelen doe jij ook steeds hoor, en zoveel andere leden op het forum en er buiten :nod:

Nee, je hebt gelijk Leeuwtjuh ik ga er inderdaad niet voor een gezellig theekransje.
Al was mijn eerste gedachte : het bijten op zichzelf is niet het probleem en kan uiteindelijk niet veel kwaad, dus welk nut heeft het om te vernoemen.
Anderzijds zoals jij schrijft heeft hij er misschien een andere visie over die mij meer inzicht geeft vanwaar het komt.
Na jullie reacties heb ik dus besloten om opnieuw alles op te schrijven morgenavond, dat inclusief.
Anders vrees ik dat ik terug niet uitgepraat ben na dat klein uurtje en sommige dingen niet aan bod komen.

De reactie was al heftig voordat mijn vriendin naar de kiné vertrok, Minerva ;)
Wel kwam er even paniek naar boven toen ik ze hoorde weggaan ; telkens angst dat er iets zou gebeuren al weet ik dat er ook iets kan gebeuren als ik erbij ben.
Ik kan ook niet verwachten dat zij bij mij blijft tot ik beslis uit bed te komen, of thuis blijft terwijl ze een afspraak heeft.
Dat zou het net nog erger maken denk ik, als ik iemand zou hebben die me teveel betuttelt.
In die zin vind ik wel dat ze het prima aanpakt ; ze is er...toont dat...ik voel het...meer kan ze niet doen zoals in mijn plaats opstaan of depressief naast mij liggen de hele dag.
Maar zo bedoelde je het ook niet volgens mij ;)
Misschien is het raar om te schrijven, maar ik bedoel het niet slecht : ergens ben ik "blij" eens te lezen dat nog mensen dit doen/gedaan hebben.
Het is iets die "onnatuurlijk" lijkt en eigenlijk weten dit maar een paar mensen van mij.
Meestal start het ook uit boosheid of gevoel van onmacht, later krijg ik er dan een soort van troostend gevoel door die deels kalmeert.

En, toen ik de vergelijking las met mensen die snoepen enzo herinner ik me dat ik jaren geleden een papfles kocht (eerder een soort bekertje voor kinderen met zo'n tutje op) om soms 's avonds uit te drinken.
Daarvoor had ik namelijk ondervonden dat heel traag drinken me een soort rust gaf en liefst uit een fles, vandaar...
In een bui tussen "het willen uitproberen" en "een beetje grappig willen doen" heb ik dat eens aangeschaft.
Enkel mijn vriendin wist dat en mijn moeder ; zij vonden het wel grappig maar niet belachelijk ofzo.
Er eens mee lachen mocht wel natuurlijk als ik ze gebruikte, omdat het niet kwetsend bedoeld was en ik me wel kon inbeelden dat het een grappig zicht was :badgrin:
Ik ben het wel niet blijven doen doordat ik vaak water drink en dat er veel te snel door liep.
Ze ligt nog in de kast, maar ik denk dat ik ze daar best laat staan :nod:

Morgen zon hé, voor iedereen :knuffel:

Terug naar “Eenzaamheid, relaties en seksualiteit”