Ja, dat is zo -spijtig genoeg- tenzij je een papegaai koopt dan is de kans groter dat zij je overleeft.
Mja, dan volgt de vraag : wie zorgt ervoor als ik er niet meer ben?
Sorry voor mijn ironie maar dat is zoals ik het zie...
Het ging ook al niet te denderend voordien, dus de kans is groot dat ik me nog vaker zo zal uiten in mijn topic.
Ik probeer me te beperken in het uiten van mijn walging t.o.v. het leven in het bijzijn van mijn vriendin, moeder en broer (al lukt dat thuis niet zo goed, vooral de eerste uren van de dag niet).
Ik wil geen spiraal zijn van negativiteit waar ik hen in meesleur, maar weet geen weg met mijn boosheid en onmacht.
De omstandigheden waardoor en hoe het gebeurde met Lucky hebben deze emoties nog versterkt.
Ik krijg die laatste beelden maar niet uit mijn hoofd, en als dat even lukt en ik denk aan de mooie momenten wil ik haar bij mij.
Vandaag gebeurde er iets raars ; onze kater die nooit stil zit wanneer hij buiten loopt is 10 minuten blijven zitten op de plaats waar Lucky'tje begraven ligt.
Om nadien terug naar binnen te komen eten i.p.v. zoals gewoonlijk op stap te gaan.
Ik weet wel dat dieren beter ruiken dan wij, maar dat lijkt me toch wel vroeg vooral aangezien de koude.
Gisteren viel me ook te binnen dat mijn vader overleed op 23 mei, onze vorige kater op 23 april en Lucky op 23 maart.
Maar mijn vriendin en ik zijn samen sinds een 23 september.
Vandaag heeft ze stenen hartjes gekocht voor in de tuin (5 rode en 1 paars), die gaan we er leggen éénmaal het weer wat stabieler wordt en we de aarde wat egaler kunnen maken.
Gisteren kochten we een houten hartje waar haar naam op komt en ik achteraf ga vernissen.
Het voelt dubbel aan, enerzijds is ze "bij ons"...anderzijds was mijn eerste gedachte dat ik ze het liefst in de tuin van mijn moeder had begraven naast onze vorige kater.
Telkens we naar daar gingen werd ik ermee geconfronteerd, en met Lucky zal dat nu elke dag worden in onze tuin.
Tuurlijk wil ik ze dicht bij mij, maar met andere herinneringen...
Ach, we zien wel : misschien had ik het me later ook beklaagd indien ze hier niet was begraven. Hoewel ben wat betreft overleden dierbaren ook nooit iemand geweest die de connectie vond op een begraafplaats.
En ze bracht ook een zalfje mee voor mijn ogen. Die zijn niet om aan te zien, maar vooral vervelend om mee te zien
Bij de minste tranen heb ik altijd al van die opgezwollen ogen gehad en veel branderigheid.
Zelf huilt ze -buiten de eerste dag- vooral als ik het niet zie denk ik.
Of misschien niet meer en kropt ze het allemaal op.
Bij het minste zwarte pluchke dat ze opmerkt haalt ze er een vergrootglas bij, en gisteren moest ik haar gerust stellen dat het overtrek van de matras wolde en het geen beestjes konden zijn toen het opging na de was.
Maar ik twijfelde zelf... [blink]
En bij het minste krijgen we jeuk, zonder dat we een vlooi gezien hebben.
Ook ons katertje krabtje en waste zich daarstraks nogal lang.
We zijn bang dat er hier nog vlooien zouden rondhangen en weten niet met wat en of we hem binnen een viertal weken terug een pipet moeten geven.
In elk geval nooit meer van Frontline Combo, dus dat moeten we nog eens gaan uitzoeken wat het wordt in de toekomst.
Nooit gedacht dat vlooien zo'n dramatische gevolgen konden teweeg brengen [crying]