Moeilijke relatie met mijn moeder

[Brenda]

Goedemorgen,

Wil van de gelegenheid gebruik maken om mijn verhaal over de relatie met mijn moeder te vertellen.
Van kinds af aan zat mijn moeder in depressies. Ze is zelf mishandeld door haar vader en misbruikt door haar oom.
Heb in mijn jeugd geen liefde gekend.
Als ik s'ochtends bij haar in bed kroop bevredigde zij zichzelf.
De hele wereld moest om haar draaien.Als je haar ergens op aan sprak werd ze helemaal hysterisch
Dit alles heeft bij mij geresulteerd in een angststoornis waarvoor ik in maart jongstleden in therapie ben gegaan.
Mijn huidige man heeft ze nooit geaacepteerd.
Ze constateerde al snel dat hij zichelf zo liep te bewijzen maar d'r hand in eigen boezem steken ho maar!!
Mijn schoonmoeder overleed 5 maanden voordat wij gingen trouwen.
Dit was voor ons een schokkende belevenis, ze was immers nog maar 56.
Een maand na het overlijden (waren wij nog druk aan het verwerken) gooit ze mij voor de voeten dat het maar goed voor mijn man was dat mijn schoonmoeder was overleden.
Ze had veels teveel invloed op hem gehad.
De dag voordat we gingen trouwen zei ze: nu zit je er aan vast je kunt niet meer terug.
Je gaat het nog heel erg moeilijk met hem krijgen.
Dit zijn voor mij opmerkingen die ik moeilijk kan vergeven.
en christelijk opgevoed maar daar heb ik enorm veel strijd mee.
Toen ik in therapie ging heb ik besloten om haar niets meer te vertellen.
Ze wist dat ik in therapie was maar dat dat om haar ging wist ze niet.
Vanaf dat moment is er een knop om.
De therapie is aangeslagen.
Voor een paar weken terug ging ik de fout in.
Ze weet dat we al een tijdje bezig zijn voor een eerste kindje en daar kan ze ook de pijnlijkste opmerking over maken.
Ik bleek de mexicanen op bezoek te hebben en ze vertelde mij ijskoud dat als er een zwangerschap zat dat het dan maar zo moest zijn dat het niet goed zou gaan.
We zijn nog naar een info avond over pleegzorg geweest en kwamen een beetje terleurgesteld thuis.
Had ze wel verwacht en gedacht dat het niet goed voor ons zou zijn.
Dat soort zaken.
Mijn zus is net zo en was samen met mijn schoonzus tegelijk zwanger waarbij ze op 8 december 2008 allebei tegelijk een gezonde dochter ter wereld hebben gebracht.
Mijn familie heeft er voor die tijd zo'n wedstrijd van gemaakt.
Nu heeft mijn schoonzus gisteren een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad en is in acute toestand naar het ziekenhuis gebracht. Het was kantje boord.
Heb het niet aan mijn moeder en zus verteld en ga dat ook niet doen.
Voel wel de strijd en de pijn en het verdriet wat dat met zich mee brengt.
Het niet kunnen delen.
Zij zullen het interpreteren als dat ze nu 50 procent kans heeft om nog zwanger te raken en daarover zie ik ze al in hun handen wrijven.
De situatie is onhoudbaar en ik wil niet breken.
Nu is mijn vraag is dit een psychische afwijking??
Hoe ga je er goed mee om??
Vind ze gewoon gestoord!!

Groetjes Brenda

[volhoudertje]

Een indrukwekkend triest verhaal Brenda.
Lijdt je moeder aan een psychische afwijking, vraag je. Dat is moeilijk te zeggen, ze heeft het nodige meegemaakt en misbruik door familieleden laat diepe sporen na.
Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat het prettiger is te denken dat er inderdaad sprake is van een psychische afwijking.
Het geeft wat meer ruimte en verzacht het leed, omdat het gedrag van je moeder daardoor te begrijpen en tot op zekere hoogte misschien excusabel wordt.

Je wilt niet breken met je familie, maar soms is het beter om afstand te nemen van een onhoudbare situatie.
De kwaliteit van je eigen leven en je relatie kan er onder lijden en dan moet je toch een keuze maken.
Dat heb ik zelf ook een tijd moeten doen, omdat ik ruimte voor mezelf moest scheppen.
Later komt misschien de kans om het contact weer aan te halen. Je eigen leven een kans en ruimte geven is het advies dat ik je kan geven, hoe moeilijk het misschien ook lijkt.

[Janneke]

Hoi Brenda,
jij hebt je portie wel gehad in het leven!
Of je meoder psychisch is gestoord, de enige echte uitspraak daarover kan alleen maar gedaan worden door een psycholoog de haar zelf heeft gesproken - maar ik ben geneigd te zeggen: "Verre van normaal".

Heb je ooit gehoord van Else Marie van den Eerenbeemt? Die heeft een aantal boeken geschreven over 'hoe dat nou werkt, in families'. Een van de "kreten" daarin is: de roulerende rekening.
Jouw moeder is misbruikt en mishandeld - wat heel erg is.
Denkbaar heeft ze daar geen therapie voor gehad. Het misbruik heeft bij haar "een soort leegte" achtergelaten - en die "rekening" heeft ze bij jou neergelegd. Alles moest om haar draaien - om haar leegte te vullen.

Waarmee ze jou als moeder gigantisch in de steek heeft gelaten.
Alsof jij er was, om haar leegte te vullen.
"Als volwassenen op afstand valt het te begrijpen" dat ze zo doet - maar deugen doet het van geen kanten. Kinderen hebben recht op goede ouders - en i am sorry - dat was zij niet.
Heel rot voor je!

Ik hoop, dat je geloof je vooral veel troost en hoop biedt. En dat je niet geknecht wordt door mallotige interpretaties van het "eer uw vader en uw moeder". Dat werd gezegd aan een hele gemeenschap, tav. de bejaarden. Het is eerder een oproep tot een fatsoenlijke AOW - dan dat het specifiek tegen kleine kinderen zegt:"Verzet je niet tegen je ouders".
Was jouw moeer maar in staat geweest, om zich te verzetten tegen misbruik en mishandeling!
(Daarvoor moet je de vrouwelijke superman zijn - dat kan niet, maar als beeld is het wel "leuk".)
Dan had jouw even een hele andere kleur gekregen!!

Fijn, dat jouw therapie aanslaat! Want dat je "deuken" hebt opgedaan, is alleen maar logisch.
En feliciteer je kindje, als is het nog niet eens verwerkt: zij/hij gaat daadwerkelijk een betere moeder krijgen, dan dat jij ooit gehad hebt. (Okee, iedere ouder maakt fouten, maar jij bent je eigen "gaten" aan het dichten, wie weet af en toe in de toekomst een nieuw gaatje laat oplappen - dat is een compleet andere sfeer dan "het jatten bij je kind".)

Dat je niet wilt breken is op zich prima, maar houd wel afstand, zou ik zeggen.
Niet te vaak langsgaan, minder opbellen, etc. etc.
Geen belangrijke en heftige onderwerpen zelf aansnijden - doen zij dat, dan heb je alvast een lijstje met dooddoeners klaarliggen. (En snel een zijsprong maken, naar iets wat verwant is, maar veel minder beladen.)
En praat ondertussen uitgebreid met je eigen therapeute over de pijn die jouw familie jou doet!

[nordin]

De situatie is onhoudbaar en ik wil niet breken

waarom niet Brenda? Wat weerhoudt je? Het lijkt er erg veel op dat jouw moeder jou onmogelijk gelukkig wil en kan zien. Jij moet minstens zo ongelukkig zijn als zij zichzelf voelt, dat lucht haar enigszins op zo lijkt het. Zo'n relatie KAN alleen maar schadelijk zijn, en is bovendien geen moeder-kind trelatie te noemen, dus het geeft ook geen pas om te zeggen: 'nou ja, zij is toch mijn moeder'. Zij is verre van je moeder, dat is mijn indruk. Het zou wel eens enorm bevrijdend kunnen zijn om je woede en frustraties omtrent de alleen maar fnuikende relatie die zij met jou onderhoudt heel erg goed onder ogen te zien, nou doe je eigenlijk al, en daar dan ook echt de conclusie uit te trekken, dat je niet alleen deze vrouw in je leven niet nodig hebt, maar haar kan missen als kiespijn, en dat hety je volste recht is zo iemand uit je leven te bannen .

[Brenda]

He meiden,

Bedankt voor jullie berichten en medeleven en advies.
Heb net even met een psycholoog gechat over deze situatie en we gaan er goed mee om op dit moment.
Om de situatie zelf in de hand te houden moeten we doorgaan op deze voet en niets meer vertellen wat ons of onze geliefden kwetsbaar maakt.
Het koetjes en kalfjes verhaal.
Ze gaat niet goed met je kwetsbaarheid om.
Daarnaast is zij jarenlang in therapie geweest maar heeft nog forse beschadigingen die ze inderdaad op ons botviert.
Mijn zus is precies zo en de psychologe zei dat ik het moest zien als een rouwproces.
Voor mij zijn ze overleden, lopende lijken zeg maar.
Dat kost de nodige energie en verdriet om dat los te laten wat je van haar niet kunt krijgen.
Maar het is een proces waar we doorheen gaan komen en dat is minder moeilijk als iedere keer gekwetst worden.
Op deze manier houd ik haar buiten ons kwetsbaar gebied en kan ik toch nog omgang met haar hebben.
Het contact minimaliseer ik zeker maar verbreken zal ik het niet.
Als ik zie dat zij belt en ik geen zin heb om de telefoon op te pakken zal ik het ook zeker niet doen.
Op deze manier creeër ik voor mezelf de afstand en rust die we nodig hebben.
We zijn op dit moment afwachtende of we zwanger zijn en das ook weer spannend dus daar gaan we ons nu op richten.
Venks meiden!!!

Groetjes Brenda

[Memories]

Hoi Brenda,

Wat een moeilijke situatie, waar je in verkeerd. Tot op zekere hoogte ken ik het.
Uiteindelijk heb ik afstand genomen van de man waarbij je vader gevoelens moet hebben. Maar die heb ik niet meer. En dan lijkt het net of hij altijd zo is geweest en een masker droeg, al die jaren dat het goed ging tussen ons.

Het is pijnlijk om te breken, met iemand, waar je zo'n goede band mee verwacht. Maar soms heb je geen andere keus. Ze heeft het recht niet om zo over zakwn te praten. Natuurlijk mag je een mening geven, maar dit vind ik heel ver gaan.

Jij verdiend je rust en een goed leven met mensen waar je wel op kan bouwen. Dat kan bij haar niet. Eigenlijk verdiend ze de titel moeder ook niet. Maar ik weet hoe moeilijk verbreken is. Je verdiend een mooie toekomst. Ik denk ook dat je daarvoor moet gaan. Je hebt misschien een moeder nodig.. misschien vind je het in iemand anders later... je hebt misschien iemand nodig om dingen kwijt te kunnen. Dat kan je eigen moeder nu niet zijn. Weet iniedergeval dat het misschirn beter is om 'geen' moeder te hebben, dan een moeder die zotegen je doet. En je zo afkraakt met alle gevolgen van dien.

Ik wens je sterkte.

Liefs van
Memories