Goedemorgen,
Wil van de gelegenheid gebruik maken om mijn verhaal over de relatie met mijn moeder te vertellen.
Van kinds af aan zat mijn moeder in depressies. Ze is zelf mishandeld door haar vader en misbruikt door haar oom.
Heb in mijn jeugd geen liefde gekend.
Als ik s'ochtends bij haar in bed kroop bevredigde zij zichzelf.
De hele wereld moest om haar draaien.Als je haar ergens op aan sprak werd ze helemaal hysterisch
Dit alles heeft bij mij geresulteerd in een angststoornis waarvoor ik in maart jongstleden in therapie ben gegaan.
Mijn huidige man heeft ze nooit geaacepteerd.
Ze constateerde al snel dat hij zichelf zo liep te bewijzen maar d'r hand in eigen boezem steken ho maar!!
Mijn schoonmoeder overleed 5 maanden voordat wij gingen trouwen.
Dit was voor ons een schokkende belevenis, ze was immers nog maar 56.
Een maand na het overlijden (waren wij nog druk aan het verwerken) gooit ze mij voor de voeten dat het maar goed voor mijn man was dat mijn schoonmoeder was overleden.
Ze had veels teveel invloed op hem gehad.
De dag voordat we gingen trouwen zei ze: nu zit je er aan vast je kunt niet meer terug.
Je gaat het nog heel erg moeilijk met hem krijgen.
Dit zijn voor mij opmerkingen die ik moeilijk kan vergeven.
en christelijk opgevoed maar daar heb ik enorm veel strijd mee.
Toen ik in therapie ging heb ik besloten om haar niets meer te vertellen.
Ze wist dat ik in therapie was maar dat dat om haar ging wist ze niet.
Vanaf dat moment is er een knop om.
De therapie is aangeslagen.
Voor een paar weken terug ging ik de fout in.
Ze weet dat we al een tijdje bezig zijn voor een eerste kindje en daar kan ze ook de pijnlijkste opmerking over maken.
Ik bleek de mexicanen op bezoek te hebben en ze vertelde mij ijskoud dat als er een zwangerschap zat dat het dan maar zo moest zijn dat het niet goed zou gaan.
We zijn nog naar een info avond over pleegzorg geweest en kwamen een beetje terleurgesteld thuis.
Had ze wel verwacht en gedacht dat het niet goed voor ons zou zijn.
Dat soort zaken.
Mijn zus is net zo en was samen met mijn schoonzus tegelijk zwanger waarbij ze op 8 december 2008 allebei tegelijk een gezonde dochter ter wereld hebben gebracht.
Mijn familie heeft er voor die tijd zo'n wedstrijd van gemaakt.
Nu heeft mijn schoonzus gisteren een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad en is in acute toestand naar het ziekenhuis gebracht. Het was kantje boord.
Heb het niet aan mijn moeder en zus verteld en ga dat ook niet doen.
Voel wel de strijd en de pijn en het verdriet wat dat met zich mee brengt.
Het niet kunnen delen.
Zij zullen het interpreteren als dat ze nu 50 procent kans heeft om nog zwanger te raken en daarover zie ik ze al in hun handen wrijven.
De situatie is onhoudbaar en ik wil niet breken.
Nu is mijn vraag is dit een psychische afwijking??
Hoe ga je er goed mee om??
Vind ze gewoon gestoord!!
Groetjes Brenda