Ik heb een vraag. Als het goed is mag ik in september/oktober eindelijk gaan beginnen met deeltijdbehandeling.
Wellicht moet ik minimaal 30 weken lang 3 dagen per week naar het ziekenhuis.
Op dit moment heb ik veel ups en downs omdat de periode vanaf de eerste psychologische test gewoon te lang duurt, ben al vanaf maart in het ziekenhuis aan de gang en wil nu eindelijk gaan beginnen. Omdat de periode zo lang is heb ik ook veel tijd gehad om na te denken en maak ik me toch wel zorgen om wat er allemaal op me af gaat komen en wat er allemaal boven gaat komen. Heb de laatste tijd veel last van flashbacks, waardoor min of meer duidelijk wordt dat ik het een en andere verdrongen heb. Iets waar ik zelf geen rekening mee gehouden heb, dacht dat ik nog wel redelijk alles wist.
Ik ben nu heel bang dat er veel los gaat komen en dat er een heftige periode aan gaat breken. Mijn vraag is nu, hoe combineer ik dit met mijn kinderen?? Heb een zoon van bijna 5 en een dochtertje van 9 maanden. Zij zal niet zo veel van alles meekrijgen, maar Dylan wel. Wat vertel ik hem?? Ik wil hem namelijk niet de stuipen op het lijf jagen, maar vind aan de andere kant ook niet dat ik hem helemaal niets moet vertellen. Op die leeftijd betrekken ze namelijk nogal veel op zichzelf en wil niet dat hij denkt dat hij de oorzaak van dit alles is.
Mijn kindjes zijn mijn alles, ik ga het gevecht van behandeling nu juist aan om daarna nog een hele leuke moeder voor mijn kinderen te zijn en niet mijn onzekerheid om hen over te brengen. Ik probeer hem al heel vaak te vertellen dat als mamma verdrietig is dat dat niets met hem te maken heeft. Ik probeer me zelfs zo vaak mogelijk groot te houden, maar ben bang dat ik daar dadelijk misschien de kracht niet meer voor heb.
Beetje wazig verhaal geworden, maar ik denk dat de strekking van het verhaal ng wel duidelijk is. Hoe betrek ik mijn kinderen in de behandeling en in de depressie of hoe juist niet.
Groeten
Manuela