Depressiviteit, behandeling als je kinderen hebt

[Manuela]

Ik heb een vraag. Als het goed is mag ik in september/oktober eindelijk gaan beginnen met deeltijdbehandeling.
Wellicht moet ik minimaal 30 weken lang 3 dagen per week naar het ziekenhuis.

Op dit moment heb ik veel ups en downs omdat de periode vanaf de eerste psychologische test gewoon te lang duurt, ben al vanaf maart in het ziekenhuis aan de gang en wil nu eindelijk gaan beginnen. Omdat de periode zo lang is heb ik ook veel tijd gehad om na te denken en maak ik me toch wel zorgen om wat er allemaal op me af gaat komen en wat er allemaal boven gaat komen. Heb de laatste tijd veel last van flashbacks, waardoor min of meer duidelijk wordt dat ik het een en andere verdrongen heb. Iets waar ik zelf geen rekening mee gehouden heb, dacht dat ik nog wel redelijk alles wist.

Ik ben nu heel bang dat er veel los gaat komen en dat er een heftige periode aan gaat breken. Mijn vraag is nu, hoe combineer ik dit met mijn kinderen?? Heb een zoon van bijna 5 en een dochtertje van 9 maanden. Zij zal niet zo veel van alles meekrijgen, maar Dylan wel. Wat vertel ik hem?? Ik wil hem namelijk niet de stuipen op het lijf jagen, maar vind aan de andere kant ook niet dat ik hem helemaal niets moet vertellen. Op die leeftijd betrekken ze namelijk nogal veel op zichzelf en wil niet dat hij denkt dat hij de oorzaak van dit alles is.

Mijn kindjes zijn mijn alles, ik ga het gevecht van behandeling nu juist aan om daarna nog een hele leuke moeder voor mijn kinderen te zijn en niet mijn onzekerheid om hen over te brengen. Ik probeer hem al heel vaak te vertellen dat als mamma verdrietig is dat dat niets met hem te maken heeft. Ik probeer me zelfs zo vaak mogelijk groot te houden, maar ben bang dat ik daar dadelijk misschien de kracht niet meer voor heb.

Beetje wazig verhaal geworden, maar ik denk dat de strekking van het verhaal ng wel duidelijk is. Hoe betrek ik mijn kinderen in de behandeling en in de depressie of hoe juist niet.

Groeten
Manuela

[Tinkerbell]

Manuela, hoe ziet het eruit als je de therapie niet zou volgen en al die ellende zou blijven zitten? Al het verdrongen leed en de pijn? Hoe zou je reageren in situatie's met de kinderen bij hun opgroeien, gezien vanuit jou traumatische ervaringen?

Het is vreselijk moeilijk als je weet dat je behandeld gaat worden en zo lang moet wachten, meestal wordt het er daardoor alleen maar ellendiger. Het positieve is dat dit al een voorstadium is, waar je veel herinneringen terug krijgt en zelf steeds duidelijker kunt zien dat je hulp nodig hebt. Het is moeilijker als je kiespijn hebt, een afspraak maakt en vervolgens nergens meer last van hebt. Dan ben je ook niet gemotiveerd

Lieve Manuela, heb geduld en dit lijkt me de juiste stap die je nodig hebt en het beste voor je kinderen, nu en zeker in de toekomst.

:hug:

[Manuela]

Dank je Tinkerbell,

Voor mij is het ook niet de vraag of ik in behandeling moet hoor, dat staat vast en daar sta ik volledig achter. Ik vraag me meer af hoe ik mijn kinderen daarin betrek of juist niet. Moet ik Dylan vertellen dat mama naar het ziekenhuis gaat om met de dokter te praten omdat mamma zo vaak verdrietig is of moet ik juist doen of ik ga werken ofzo???

Ik weet gewoon niet wat ik hem wel of niet moet vertellen, wil niet dat hij op jonge leeftijd teveel krijgt om over na te denken, maar ben ook voor openheid en eerlijkheid. Dus ik weet niet zo goed om er mee om te gaan. Hij is erg pienter voor zijn leeftijd dus heeft vaak wel door dat er meer aan de hand is. Aan de andere kant associeert hij ziekenhuis met de maand dat ik er gelegen heb en is hij denk ik bang dat ik daar weer voor langere tijd zal moeten blijven. Wil in elk geval niet dat hij het op zichzelf betrekt, iets wat kinderen op die leeftijd nogal snel doen. Hij moet weten dat het juist voor hem is en niet door hem. Snap je wat ik bedoel???

[Hank]

Hoi Manuela,

Ik heb zelf geen kinderen. Ik moest bij je vragen wel denken aan “My Mom is Different”.

“My Mom is Different” is een Amerikaans boekje over een moeder met DIS, verteld vanuit het perspectief van een kind.
O.a. over de moeite die het kind heeft met dat zijn moeder “anders” is. Ook dat z’n moeder vroeger “nare dingen” heeft meegemaakt en waarom ze naar een therapeut gaat, en wat een therapeut doet en waarom. Dat z’n moeder soms verdrietig is. En hoe z’n moeder met hem omgaat wanneer hij het moeilijk heeft. Over z'n angsten ook; of wanneer hij boos is op z'n moeder. Dat soort dingen.

Hoewel het over een moeder met DIS gaat kun je er misschien toch wat aan hebben. En wat je ervan kunt gebruiken “vertalen” naar jouw situatie. Om moeilijke dingen op een eenvoudige manier uit te leggen. Ik vind sommige stukjes uit het boekje ontroerend.

Op http://www.sidran.org/store/index.cfm?f ... uct_ID=327" onclick="window.open(this.href);return false;
kun je het boekje als PDF downloaden.

[Minerva]

Ik zou hem niet teveel betrekken daar in. Je kan best zeggen dat mamma ook wel eens verdrietig is net als hij. Maar verder als dat lijkt me alleen maar belastend voor hem en niet te begrijpen voor een 5 jarige. Het zou hem denk ik maar verward maken. Dadelijk denkt hij dat als hij verdrietig is dat hij dan ook naar het ziekenhuis moet ofzo.

Hou het oppervlakkig. Hij mag best weten dat jij wel eens verdriet hebt. Dat heeft hij ook. Maar verder als dat, zou ik niet gaan.

Als je wat langer afwezig bent dan kan je inderdaad zeggen dat je aan het werk bent. Dat ben je feitelijk ook, je werkt aan jezelf. Maar dat snapt een vijfjarige nog niet.

[Hank]

Als je google-t op “kinderen van ouders met psychische problemen” kom je o.a. (naast websites voor (meestal wat oudere) kinderen) ook websites tegen voor de ouder(s). Met tips, forums, ook ergens een online cursus, enz.

[Manuela]

Dat vind ik dus een moeilijke afweging. Het liefst zou ik hem inderdaad niets vertellen, maar hij zal een verandering ondervinden en ik wil niet dat hij dingen zelf gaat invullen.

Maar misschien maak ik me er wel gewoon te druk over en moet ik maar kijken hoe het komt en hoe hij er mee omgaat en aan de hand daarvan kijken hoe ik er mee om ga.

Pffff vind het wel lastig.

@Hank thanks voor de link zal eens gaan kijken. Misschien kan ik er toch wel wat handige tips uithalen.

Misschien moet ik het ook een keer met de psychiater bespreken, die weet misschien ook wel hoe ik daar mee om moet gaan.

[Minerva]

Ja je kan het ook met je psychiater bespreken en kijken wat er elders op het internet over te vinden is. Maar blijf altijd kijken naar jouw kind, hoe die reageert en wat het kind wel of niet aan kan.

Sterkte Manuela

:hug:

[Janneke]

Hoi Manuela,
als dochter van een depressieve moeder zou ik zeggen: onderschat hem niet.
Ik zou zeggen: benoem het nuchter en kort.

Zeg - als het ter sprake komt - dat je soms erg verdrietig bent. Drie tegen 1 dat weet hij allang, maar als je het erkent, weet hij dat hij goed zat. Dat stelt vaak gerust.
Vervolgens, als hij vraag 'waarover dan' zeg je dat hij daar nu nog te jong voor is. Die grnes "dat zijn jouw zaken niet" is belangrijk.
En: probeer je daar ook 'in emotioneel opzicht' aan te houden: kinderen willen altijd hun ouders troosten.
Dat is heel lief, wijs het vooral niet af - maar maak jezelf er niet van afhankelijk. "Betaal" hem terug voor zijn troost (want het IS de omgekeerde wereld) doe dus af en toe juist dingen zoals naar de dierentuin of wat ook, die hij leuk vindt.

En: prima om te zeggen "dat je met mensen gaat praten" over je verdriet EN over hoe je meer verdriet kunt VOORKOMEN.
Persoonlijk zou ik de woorden dokter en ziekenhuis er uit weg laten.
Een dokter was voor mij als kind iemand die in je oor keek, injecties gaf, drankjes voorschreef - een raar idee om daarmee in een ziekenhuis te gaan praten. (Ik ben nu 50 en weet "iets" van psychiatrie, maar ik vind het nog steeds raar klinken...)
(Ik weet dat een psychiater een arts is, maar op het moment dat je praat, wil je een goed gesprek hebben - en dan maakt niet niet zoveel uit, of het een arts, B verpleegkundige, psycholoog of maatschappelijk werkster is. Trouwens, ook van lotgenoten heb ik veel opgestoken....!)
Maar als je iets zegt van "verdriet... mensen...praten....dat helpt, op gegeven moment is het klaar" dat snapt een kind. Daarmee geef je hem ook de boodschap, dat als hij eens een keertje verdriet heeft, dat het goed is, om bijv. naar jou toe te komen, op schoot te zitten, zich te laten troosten terwijl hij vertelt waar hij gevallen is etc.
Ook dat kent hij en snapt-ie heus wel. Misschien is dat ookwel de beste manier om het te vertellen...?

Enne: sterkte met je eigen verwerking!