-
mamadonna
dissociatie of derealisatie???
ik zit met het volgende: ik ben licht in mijn hoofd, duizelig, sta instabiel op mijn benen, val bijna om als ik opsta en zie alles wazig. ik sta niet buiten mijn lichaam. ben lichamelijk geheel onderzocht (neuroloog, mri, bloed) maar daar kwam niks lichamelijks uit. is dit nou wat ze noemen dissociatie of derealisatie, of herkent iemand anders dit van zichzelf? ik vind het best beangstigend...
Re: dissociatie of derealisatie???
Hoi Mamadonna,
rot hoor, om je zo te voelen...! Maar het kan helaas nog van alles betekenen. De keren dat ik dissocieerde, was ik doorgaans niet duizelig.
Wel heb ik een keer iets naars gehad, dat bestempeld werd als derealisatie, waarin ik eerst een soort lichtflitsen zag en daarna duizelig was (maar wel kon lopen zonder op te vallen, het voelde alleen niet erg vast) en het gevoel van 'ik zit maar half in mijn lichaam'. Pal daarvoor had ik een naar bericht gehad (dus het kan een lichamelijke reactie daaroop geweest zijn) en ik droeg die dag een errug strakke broek (dus ik kon ook niet erg goed ademen).
Duizeligheid kan door van alles komen: te lage bloeddruk (vooral bij het opstaan, dwz: terwijl je hoofd omhoog gaat, blijft het bloed zogezegd achter door te lage druk)
te trage schildklier (dat kun je in het bloed zien, maar denkt de neuroloog er aan?)
en scheve nekwervels.
Het kan samenhangen met (al dan niet chronische) hyperventilatie. Het kan zelfs uitgelokt worden door biijv. stijve nekspieren of een nieuwe bril.
Je evenwichtssysteem bestaat uit 3 delen:
in je binnenoor heb je idd een evenwichtsorgaan zitten (drie half cirkelvormige kanaaltjes) - maar dat "ding" werkt samen met 2 andere systemen:
met je ogen die reflexmatig "de horizon willen zien" (als orientatiepunt)
en met wat wel genoemd wordt "het diep gevoel" van trek, rek of juist ontspanning in je spieren, pezen en banden.
Idealiter zeggen de 3 systemen hetzelfde:
bijv.: je kantelt je hoofd:
- je half cirkelvormige kanaaltjes voelen die scheefstand;
- je ogen zien een scheve horizon en
- je spieren voelen rek aan bijv de linkerkant en "slapte" aan de rechterkant van je nek.
Zijn 2 systemen het met elkaar eens, dan wordt de mening van nummer 3 weggeblokt door je hersenen.
...maar zeggen ze alle 3 iets anders: leiden is in last - duizelig (en als het tegenzit: paniek). (Let wel: die angst is een gevolg van de duizeligheid, niet de oorzaak.)
En het punt is, dat bij fikse stress je ogen anders werken dan anders. Als je schrikt, gaan je ogen een heel klein beetje naar buiten, zodat je een blikveld hebt van meer dan 180 graden. Dat heeft zin, vond moeder natuur, want dan kan je ruimer om je heen kijken in 1 enkele blik. Maar als die stress maanden aan houdt, kan het zijn, dat je ogen niet, of maar gedeeltelijk teerugkeren naar die gewone 180 graden. Dat is een belasting - en je 2e evenwichtssysteem werkt minder goed.
En als gezegd: er zijn mensen die al duizelig worden van "alleen maar" een nek die hartstikke vast zit. Dwz: als je je hoofd nu kantelt, voelt je evenwichtssysteem waarschijnlijjk wel rek aan de ene kant - maar geen ontspanning (want stijve nek) aan de andere kant. "Klopt niet" luidt dan het signaal.
En wat je kunt doen, HEEL geleidelijk aan, is je evenwichtsgevoel trainen. Voor een ""normaal" mens geldt al, dat je evenwicht eigenlijk maar snelheden kan verwerken tot 2 graden per seconde (ga je sneller, dan word je of misselijk - of je brein "gooit de informatie weg").
1) Sta op je voeten, je mag je armen uitsteken. Begin met plm. 5 seconden stil staan.
Wat dan volgt, het beste langzaam opbouwen:
begin met in 15 seconden een kwart cirkel naar rechts te draaien (als je rechtshandig bent, anders naar links.)
Sta dan 15 seconden stil -
en draai dan de andere kant op, in hetzelfde meditatieve tempo.
Doe dit 1x per dag - het lijkt weinig, maar werkt door!!
Gaat dit goed, draai je na een week ietsje verder. Uiteindelijk draai je in 1 minuut - de volle 60 seconden!! - 1 maal om je as. (En dan pauze, 15 seconden en dan in 60 seconden terugdraaien.)
Als je het aandurft: met je ogen dicht.
Gaat dat goed: met een blinddoek voor.
Gaat dat goed: pauzeer een aantal keren: dus ipv. "met stabiele snelheid" rond te draaien, stop je "halverwege" (of 1/3; 3/4, etc.) een paar keer.
Deze doe je ook 1 keer per dag:
ga op je billen op de grond zitten, net voor een stoel, je bed oid.
Sla je armen om je opgetrokken knieen, je enkels kruisen is vaak het makkelijkst.
De oefening is, dat je eerst plm. 5 seconden stil zit -
dan ga je in plm. 10 seconden 10 centimeter naar voor - je blijft 10 seconden zitten.
Dan ga je in meditatief tempo terug naar het midden (=plm. 10 seconden 10 centimeter naar achter)
Dan ga je in meditatief tempo vanuit het midden in plm. 10 seconden 10 centimeter naar achter, waar dus die stoel oid. staat - en je leunt 10 seconden.
Dan ga je "in een haal" van achter door het midden heen naaar voren, in meditatief tempo, je bent dus 20 seconden onderweg!
10 seconden pauze.
Dan in meditatief tempo terug naar het midden (=plm. 10 seconden 10 centimeter naar achter)
Nog plm. 10 seconden nagenieten.
Verwacht er niet op korte termijn wonderen van, maar na een paar maanden oefenen merkte ik, dat ik "steviger" werd, ik kwam heel duidelijk 'op mijn voeten' te staan.
Sucses!!
rot hoor, om je zo te voelen...! Maar het kan helaas nog van alles betekenen. De keren dat ik dissocieerde, was ik doorgaans niet duizelig.
Wel heb ik een keer iets naars gehad, dat bestempeld werd als derealisatie, waarin ik eerst een soort lichtflitsen zag en daarna duizelig was (maar wel kon lopen zonder op te vallen, het voelde alleen niet erg vast) en het gevoel van 'ik zit maar half in mijn lichaam'. Pal daarvoor had ik een naar bericht gehad (dus het kan een lichamelijke reactie daaroop geweest zijn) en ik droeg die dag een errug strakke broek (dus ik kon ook niet erg goed ademen).
Duizeligheid kan door van alles komen: te lage bloeddruk (vooral bij het opstaan, dwz: terwijl je hoofd omhoog gaat, blijft het bloed zogezegd achter door te lage druk)
te trage schildklier (dat kun je in het bloed zien, maar denkt de neuroloog er aan?)
en scheve nekwervels.
Het kan samenhangen met (al dan niet chronische) hyperventilatie. Het kan zelfs uitgelokt worden door biijv. stijve nekspieren of een nieuwe bril.
Je evenwichtssysteem bestaat uit 3 delen:
in je binnenoor heb je idd een evenwichtsorgaan zitten (drie half cirkelvormige kanaaltjes) - maar dat "ding" werkt samen met 2 andere systemen:
met je ogen die reflexmatig "de horizon willen zien" (als orientatiepunt)
en met wat wel genoemd wordt "het diep gevoel" van trek, rek of juist ontspanning in je spieren, pezen en banden.
Idealiter zeggen de 3 systemen hetzelfde:
bijv.: je kantelt je hoofd:
- je half cirkelvormige kanaaltjes voelen die scheefstand;
- je ogen zien een scheve horizon en
- je spieren voelen rek aan bijv de linkerkant en "slapte" aan de rechterkant van je nek.
Zijn 2 systemen het met elkaar eens, dan wordt de mening van nummer 3 weggeblokt door je hersenen.
...maar zeggen ze alle 3 iets anders: leiden is in last - duizelig (en als het tegenzit: paniek). (Let wel: die angst is een gevolg van de duizeligheid, niet de oorzaak.)
En het punt is, dat bij fikse stress je ogen anders werken dan anders. Als je schrikt, gaan je ogen een heel klein beetje naar buiten, zodat je een blikveld hebt van meer dan 180 graden. Dat heeft zin, vond moeder natuur, want dan kan je ruimer om je heen kijken in 1 enkele blik. Maar als die stress maanden aan houdt, kan het zijn, dat je ogen niet, of maar gedeeltelijk teerugkeren naar die gewone 180 graden. Dat is een belasting - en je 2e evenwichtssysteem werkt minder goed.
En als gezegd: er zijn mensen die al duizelig worden van "alleen maar" een nek die hartstikke vast zit. Dwz: als je je hoofd nu kantelt, voelt je evenwichtssysteem waarschijnlijjk wel rek aan de ene kant - maar geen ontspanning (want stijve nek) aan de andere kant. "Klopt niet" luidt dan het signaal.
En wat je kunt doen, HEEL geleidelijk aan, is je evenwichtsgevoel trainen. Voor een ""normaal" mens geldt al, dat je evenwicht eigenlijk maar snelheden kan verwerken tot 2 graden per seconde (ga je sneller, dan word je of misselijk - of je brein "gooit de informatie weg").
1) Sta op je voeten, je mag je armen uitsteken. Begin met plm. 5 seconden stil staan.
Wat dan volgt, het beste langzaam opbouwen:
begin met in 15 seconden een kwart cirkel naar rechts te draaien (als je rechtshandig bent, anders naar links.)
Sta dan 15 seconden stil -
en draai dan de andere kant op, in hetzelfde meditatieve tempo.
Doe dit 1x per dag - het lijkt weinig, maar werkt door!!
Gaat dit goed, draai je na een week ietsje verder. Uiteindelijk draai je in 1 minuut - de volle 60 seconden!! - 1 maal om je as. (En dan pauze, 15 seconden en dan in 60 seconden terugdraaien.)
Als je het aandurft: met je ogen dicht.
Gaat dat goed: met een blinddoek voor.
Gaat dat goed: pauzeer een aantal keren: dus ipv. "met stabiele snelheid" rond te draaien, stop je "halverwege" (of 1/3; 3/4, etc.) een paar keer.
Deze doe je ook 1 keer per dag:
ga op je billen op de grond zitten, net voor een stoel, je bed oid.
Sla je armen om je opgetrokken knieen, je enkels kruisen is vaak het makkelijkst.
De oefening is, dat je eerst plm. 5 seconden stil zit -
dan ga je in plm. 10 seconden 10 centimeter naar voor - je blijft 10 seconden zitten.
Dan ga je in meditatief tempo terug naar het midden (=plm. 10 seconden 10 centimeter naar achter)
Dan ga je in meditatief tempo vanuit het midden in plm. 10 seconden 10 centimeter naar achter, waar dus die stoel oid. staat - en je leunt 10 seconden.
Dan ga je "in een haal" van achter door het midden heen naaar voren, in meditatief tempo, je bent dus 20 seconden onderweg!
10 seconden pauze.
Dan in meditatief tempo terug naar het midden (=plm. 10 seconden 10 centimeter naar achter)
Nog plm. 10 seconden nagenieten.
Verwacht er niet op korte termijn wonderen van, maar na een paar maanden oefenen merkte ik, dat ik "steviger" werd, ik kwam heel duidelijk 'op mijn voeten' te staan.
Sucses!!
-
mamadonna
Re: dissociatie of derealisatie???
ik heb inderdaad last van een te trage schildklier, waarvan ze de medicijnen niet goed krijgen. al een half jaar loop ik daarmee te klooien. maar het dissocieren is pas twee maand geleden begonnen en ook een paar weken weggeweest.
en ik heb ook last van heel stijve, compleet pijnlijke spieren in schouders en nek.
ik ben helemaal doorgelicht door de neuroloog, qua bloed, zelfs een mri-scan gehad. er kwam niks lichamelijks uit.
maar ik ben vooral benieuwd hoe ik het moet noemen, naar de verpleging hier, (ik ben opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis), zodat ze weten wat ik bedoel.
het lijkt nu trouwens vooral in de morgen en in de avond er te zijn. s'middags slaap ik een uurtje en dan is het even weg.
en ik heb ook last van heel stijve, compleet pijnlijke spieren in schouders en nek.
ik ben helemaal doorgelicht door de neuroloog, qua bloed, zelfs een mri-scan gehad. er kwam niks lichamelijks uit.
maar ik ben vooral benieuwd hoe ik het moet noemen, naar de verpleging hier, (ik ben opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis), zodat ze weten wat ik bedoel.
het lijkt nu trouwens vooral in de morgen en in de avond er te zijn. s'middags slaap ik een uurtje en dan is het even weg.
Re: dissociatie of derealisatie???
Hoi Mammadonna,
ik ben geneigd, om de trage schilklier en de vermoeidheid bij elkaar te vegen: van een trage schildklier word je helaas moe en duizelig. En dat even slapen dan helpt, klinkt me logisch in de oren.
(Als vrouw in de overgang staakt mijn schildklier ook af en toe: acupuntuur blijkt dan heel goed te helpen.)
(Maar trage schildklier en stijve nek zijn wel degelijk lichamelijk.)
Mijn tip zou zijn: benoem het gewoon als "duizelig", vertel hoe je je er bij voelt - en kijk bijv. samen met de verpleging, of het echt terug te voeren kan zijn op vermoeidheid.
(Bijvoorbeeld als proefje: elke keer dat dat rotgevoel komt opzetten, ga je even naar je eigen kamer, of de snoezelkamer en je neemt 5 of 10 minuten rust. En evt. dat de verpleging je daarna komt halen, om weer mee te doen met het dagprogramma. Want met alleen bedrust los je het waarschijnlijk ook niet op. Plus, dat je uiteraard ook gewoon je midagdut blijft doen.)
Zou het echt alleen maar vermoeidheid zijn zou het 'smorgens mee "moeten" vallen (maar mensen die depressief zijn, denken/voelen op dat moment niet zelden:"oh, help, weeeer een dag, hoe kom ik het kreng ooit door??") dus dat kan ook meespelen.
ik ben geneigd, om de trage schilklier en de vermoeidheid bij elkaar te vegen: van een trage schildklier word je helaas moe en duizelig. En dat even slapen dan helpt, klinkt me logisch in de oren.
(Als vrouw in de overgang staakt mijn schildklier ook af en toe: acupuntuur blijkt dan heel goed te helpen.)
Brrr...! Sowieso al heel vervelend - maar als gezegd draagt dat niet bij aan je evenwicht! Kun je iets van fysiotherapie krijgen, om je spieren in elk geval weer los te laten kneden...?mamadonna schreef: en ik heb ook last van heel stijve, compleet pijnlijke spieren in schouders en nek.
Nu ja, dat je geen tumor hebt en geen epilepsie, dat is reden tot vreugde.mamadonna schreef:ik ben helemaal doorgelicht door de neuroloog, qua bloed, zelfs een mri-scan gehad. er kwam niks lichamelijks uit.
(Maar trage schildklier en stijve nek zijn wel degelijk lichamelijk.)
...ik ben heel voorzichtig geworden met "dingen een naam geven".mamadonna schreef:maar ik ben vooral benieuwd hoe ik het moet noemen, naar de verpleging hier, (ik ben opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis), zodat ze weten wat ik bedoel.
Mijn tip zou zijn: benoem het gewoon als "duizelig", vertel hoe je je er bij voelt - en kijk bijv. samen met de verpleging, of het echt terug te voeren kan zijn op vermoeidheid.
(Bijvoorbeeld als proefje: elke keer dat dat rotgevoel komt opzetten, ga je even naar je eigen kamer, of de snoezelkamer en je neemt 5 of 10 minuten rust. En evt. dat de verpleging je daarna komt halen, om weer mee te doen met het dagprogramma. Want met alleen bedrust los je het waarschijnlijk ook niet op. Plus, dat je uiteraard ook gewoon je midagdut blijft doen.)
Dit zijn zogezegd interessante waarnemingen.mamadonna schreef:het lijkt nu trouwens vooral in de morgen en in de avond er te zijn. s'middags slaap ik een uurtje en dan is het even weg.
Zou het echt alleen maar vermoeidheid zijn zou het 'smorgens mee "moeten" vallen (maar mensen die depressief zijn, denken/voelen op dat moment niet zelden:"oh, help, weeeer een dag, hoe kom ik het kreng ooit door??") dus dat kan ook meespelen.