mamadonna

depressief en in diepe rouw

ik ben een vrouw van 42 en ernstig depressief. ben momenteel dan ook al 6 weken opgenomen en moet er nog zo'n 5 om nieuwe medicijnen in te laten werken.
nu is van de week vrij plosteling na een kort ziekbed mijn liefste poes overleden en twee dagen later ons lieve konijn (vlaamse reus). dit is mij gewoon te veel...
ik ben in diepe rouw en mis ze enorm als ik thuis ben (nu voor de kerstdagen) en ben nog depressiever. in hulpverleningsland snappen ze dat niet echt. dit is toch normaal of niet?
Drake

Re: depreesief en in diepe rouw

Hallo mamadonna,

wat vervelend dat je je zo rot voelt en dat je huisdieren overleden zijn. :( :knuffel:
Hoe lang ben je al depressief als ik vragen mag en weet je ook de oorzaak van je depressie?
Het is belangrijk dat je probeert afleiding te zoeken in hobbies, activiteiten en dingen onderneemt om niet verder weg te zakken in je depressie.
Zijn er wel dingen waar je afleiding in kunt zoeken en ontspanning in kunt vinden?
Weet dat het echt allemaal wel goed komt, dat je ernooit alleen voor staat en dat er altijd mensen zijn die heel veel van je houden.

Groetjes en heel veel sterkte,

Drake
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: depreesief en in diepe rouw

Woon je alleen of met een gezin? Als je je gevoelens kenbaar maakt naar je gezin kunnen zij er rekening mee houden en een grote steun voor je zijn. Verder is het goed bewust te zijn van de invloed van deze tijd van het jaar op je geluksgevoel. We krijgen namelijk minder zonlicht, waardoor veel mensen last krijgen van neerslachtigheid. Daarbij staan we er tijdens de feestdagen vaak extra bij stil dat overleden familieleden er niet meer bij zijn. Sommige mensen zijn alleen en zien anderen gezellig samen vieren en ook dat kan confronterend zijn. Probeer er het beste van te maken, en als de lente begint zal je je in elk geval wat beter voelen, al is het alleen al door het extra zonlicht dat voor ons lichaam zo essentieel is. Veel sterkte en succes!
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Nika83

Re: depreesief en in diepe rouw

Hoi,

Wat erg dat je zo depressief bent! Ik begrijp dat je als mens een sterke band met dieren kunt hebben. Dieren zijn je maatjes en ze kunnen een grote steun voor je zijn! Als een dier dood gaat, kun je daar heel verdrietig om zijn! En natuurlijk moet je rouwen! Als je iets kwijt raakt dat je dierbaar is (kan mens, baan, huis, dier, vriendschao, etc) dan doet dat veel pijn! Dat is de prijs die je betaald voor 'houden van'.

Rouw is normaal..pijn ook. Maar als dezd rouw en pijn je functioneren langere tijd in de weg staat, dan gaat er mogelijk wel iets mis...

Wat zeggen je hulpverleners hier dan over?
mamadonna

Re: depressief en in diepe rouw

hoi,
er is geen oorzaak voor mijn depressie. ik ben al 2 jaar depressief en de laatste drie maanden ernstig. ik woon met man (slecht huwelijk) en twee kinderen (waarvan de oudste autistisch is) verder nagenoeg geen sociale contacten. dat maakt het er allemaal niet makkelijker op! en ik heb al van alles geprobeerd, therapie, pillen, praten, emdr, opnames, enz. niks helpt. misschien deze nieuwe medicijnen (nortrilen), maar dat duurt een week of zes voordat dat gaat werken.
en dan mijn lieve beestjes die nu dood zijn, kerst is flink verpest voor ons allevier...
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: depressief en in diepe rouw

Hoi Mamadonna,
firt things first: welkom op deze site!
En rot, dat het al 2 jaar lang zo belabberd gaat!!

Maar, eh, wat ik niet begrijp is wat je schrijft:
mamadonna schreef: er is geen oorzaak voor mijn depressie. ik ben al 2 jaar depressief en de laatste drie maanden ernstig. ik woon met man (slecht huwelijk) en twee kinderen (waarvan de oudste autistisch is) verder nagenoeg geen sociale contacten. dat maakt het er allemaal niet makkelijker op!
...er zijn mensen al van minder depressief geworden...!!!
let wel: het woord 'depressie' zelf zegt vrij weinig. Er is een officiele manier om de diagnose te stellen en dat is aan de hand van een veredelde turflijst. Scoor je op een lijst van 9 punten tenminste 5 turfjes "dan ben je depressief".
Ik heb geen enkel lust om dat te ontkennen, maar dat het belabberd ging dat wist je al.

De volgende vraag zou horen te zijn, welke van al deze ellende jou depressief heeft gemaakt.
Een van de dingen die een depressie kan veroorzaken is uitputting. Een slecht huwelijk plus een autistisch kind - dat zijn 2 beruchte "energieslurpers".
Dus wellict dat dat een goede invalshoek zou zijn, om op te focussen tijdens je opname...? Dat het nu om jou gaat, hoe jij je voelt, dat je daar erkenning en troost voor krijgt - geen moeilijke dingen svp., maar zorg, aandacht, rust, structuur, dat soort dingen. En af en toe een wandelingetje.

(En andere invalshoek voor een depressie die "nergens" vandaan lijkt te komen is trauma. Okee - je hebt emdr geprobeerd. Geen stomme keuze, maar als je nog te weinig energie hebt, werkt ook dat niet.)
mamadonna schreef:en ik heb al van alles geprobeerd, therapie, pillen, praten, emdr, opnames, enz. niks helpt. misschien deze nieuwe medicijnen (nortrilen), maar dat duurt een week of zes voordat dat gaat werken.
Rot hoor: allerlei dingen geprobeerd zonder resultaat.
Baat het niet, dat schaadt het wel.
(Ooit deed ik 3 jaar cognitieve gedragstherapie - voor nop. Ik ging me er zo'n minkukel van voelen, "als ik al niet depressief was, zou ik het er van zijn geworden....")
mamadonna schreef:en dan mijn lieve beestjes die nu dood zijn, kerst is flink verpest voor ons allevier...
:knuffel: :knuffel: :knuffel:
Heel naar!!!
En veel sterkte.
mamadonna

Re: depressief en in diepe rouw

ja je hebt gelijk, ik heb een zwaar leven... ook geen leuke jeugd gehad en veel meegemaakt (vandaar de emdr) maar aan de andere kant zou ik toch blij moeten zijn met een man die voor de 4e keer ontslag neemt(!!!!) om voor de kinderen te zorgen terwijl ik in opname zit. en twee gezonde kinderen heb. het autisme (asperger) van de oudste kan ik vrij goed mee omgaan, we zijn twee handen op een buik! en de jongste van 7 is ook een (b)engeltje!
ik denk inderdaad dat uitputting een reden zou kunnen zijn voor mijn depressie, alles perfect willen doen voor man, kinderen en huisdieren. ik sliep ook erg veel, wel 12 uur op een dag! nu in de dip maar 6 uur... ben zooooooo moe... en dat bevordert de dip niet of juist wel eigenlijk! ik lig overdag veel op bed, maar slaap niet. ik pieker ook niet, ben gewoon leeg, vlak van emotie (ook zonder de 8 oxazepam die ik nu dagelijks slik), wil niks meer, weet niks te doen, lusteloos, noem het maar op.
ik heb op een ander forum dit gelezen, wat me erg aansprak:

Laat ik voorop stellen dat ik geen dokter ben of arts. Ik ben een lotgenoot. (Bipolair in dit geval). Ik weet door ervaring dus wel iets van psychiatrie af. Ik zal je vraag zo goed en kwaad mogelijk beantwoorden. Misschien kunnen anderen nog aanvullen of verbeteren. Een gesprek met je behandelaar is uiteraard altijd het beste.

Een Borderline persoonlijkheidsstoornis is precies dat een persoonlijkheidsstoornis implicerend dat het ziektebeeld, zoals hierboven al geschreven is, een onderdeel is van de algehele karakter / persoon. Bij de bipolaire stoornis, wat bij het DSM IV onder stemmingstoornissen valt, is er een genetisch en biochemisch component. (Let wel; dit wordt tot het droevige toe binnen de psychiatrie bediscussieerd en er schijnt ook bij bps een erfelijk component aanwezig te zijn.) Oftewel: de pathologie van beide stoornissen is geheel anders. Hoewel ze dus dezelfde kenmerken vertonen (hoogte/ diepte punten, euforisch en depressief, impulsief etc.) is er een andere oorzaak van het ziektebeeld en daardoor ook een andere prognose en (nog belangrijker) behandeling.

Bij een persoonlijkheidsstoornis wordt er vaak een angst in de denkwijze van de patient uitvergroot, waardoor het gedrag wordt aangepast. Bijvoorbeeld: bij iemand met een ontwijkende/ vermijdende persoonlijkheidsstoornis is er een uitvergrote angst voor afwijzing; de persoon zal dus de afwijzing ten alle tijden proberen te ontwijken. Deze angst is een geintregeerd onderdeel van zijn/haar karakter . Bij iemand met een borderline persoonlijkheidsstoornis (en ook hier zijn discussies over) is er een preoccupatie met verlating en/of verlaten worden. Deze angst zorgt ervoor dat de persoon in kwestie er alles aan zal doen om niet "verlaten" te worden. (Let op dit is een diep gewortelde onbewuste psychologische angst, waarvan de oorzaak in de vroege jeugd ligt en geen zichtbare reeele angst.) De verandering in stemmingen wordt dan ook veelal door de buitenwereld veroorzaakt. (Euforisch als het goed gaat. Depressief als het slecht gaat of een persoon wordt afgewezen etc.) Oftewel: de stemmingen zijn continu in een flux en kunnen per uur, per dag, per week verschillen in samenhang met de buitenwereld.

Daar komt bij dat een van de sleutel kenmerken bij bps zwart/wit denken is. In de zin van: personen en relaties idealiseren op het moment dat goed gaat, dezelfde personen afstoten als het slecht gaat. Dit wordt in de psychologie "splitting off"genoemd. Het euforische en slechte gevoel wordt dus vaak in veband gebracht (maar niet altijd!) met de relationele sfeer.

Bij bipolair is dit anders. Er is een biochemisch component die de verschil in stemmingen veroorzaakt. Oftewel: de euforie en/of depressie komen van binnen uit, de buitenwereld heeft er geen of nauwelijks invloed op. Nu is het een algemene misvatting dat personen met een bipolaire stoornis altijd depressief of euforisch zijn. Dit is niet waar. Afhankelijk van de subcategorie dat je hebt (er is bipolair 1, bipolair 2, cyclothyme etc.) kan een persoon met een bipoaire stoornis weken, maanden, soms zelfs jaren symptoom vrij zijn. Het zwart/wit denken in relaties komt bij een bipolaire stoornis minder vaak voor. Sterker nog er is relationeel niet altijd een correlatie. (De relatie gaat goed, maar de partner is depressief.)

Of om het in andere woorden uit te drukken: iemand met bps strijdt continu, iemand met bipolaire stoornis vecht tegen episodes.

Omdat de bipolaire stoornis een biochemisch component heeft is de behandeling vaak gericht op medicatie en psychoeducatie. Oftewel: hoe leer je met de stoornis omgaan. Hier kan soms ook cognitieve therapie bij worden toegepast om de patient meer middelen te geven om zich in stressvolle situaties tegen een depressie/ manie te weren. (Stress en gebrek aan slaap zijn de grootste triggers voor een episode; de reden waarom zwangere vrouwen na de bevalling in een psychotische manie kunnen doorschieten.)

Bij bps wordt vaak ook medicatie toegepast, maar zal de nadruk meer op cognitieve therapie komen te liggen; het gaat namelijk om veranderingen in gedachtenpatronen en het verminderen van de irreeele angsten.

Nou dit is een zeer gesimplificeerde beeld van deze twee stoornissen. Er zijn meer verschillen tussen individuen dan hoe deze stoornissen als archetypes in de DSM IV beschreven worden. (Altijd belangrijk om te onthouden!) In de praktijk kan het bijvoorbeeld voorkomen dat een persoon zowel bps kenmerken als bipolaire kenmerken vertoont. Ook is het natuurlijk zo dat bij de bipolaire stoornis de buitenwereld niet geheel is buitengesloten; als je depressief bent en je krijgt bijvoorbeeld kritiek dan kan je verder in een depressie glijden, terwijl je op andere momenten je schouders had opgehaald. Dit maakt de diagnogisering vaak moeilijk. Een juiste diagnose kan soms jaren duren. In sommige gevallen zal de therapeut de diagnose dan ook niet duidelijk afbakenen of benoemen voor het geval de diagnose niet geheel juist blijkt en/of gerelativeerd dient te worden. (We hebben soms de neiging om onszelf aan een diagnose op te hangen - "ik ben bipolair", "ik ben bps" etc - waarbij we de diversiteit binnen een diagnose vaak vergeten.) Onthoud hierbij dat de behandeling belangrijker is dan de categorie die je toegewijzen krijgt en hier moet je vaak duidelijkheid in krijgen. (De doelstellingen van de behandeling.)

Ik hoop hiermee je vraag beantwoord te hebben. Heb je verdere vragen, dan kan je me ook persoonlijk berichten. Ik begrijp trouwens dat wat ik hierboven schrijf niet geheel discussie vrij is. Er wordt nog veel over de precieze definiering van deze stoornissen gedebateerd. Het staat iedereen vrij om het bovenstaande te relativeren.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: depressief en in diepe rouw

mamadonna schreef:ja je hebt gelijk, ik heb een zwaar leven... ook geen leuke jeugd gehad en veel meegemaakt (vandaar de emdr) maar aan de andere kant zou ik toch blij moeten zijn met een man die voor de 4e keer ontslag neemt(!!!!) om voor de kinderen te zorgen terwijl ik in opname zit. en twee gezonde kinderen heb. het autisme (asperger) van de oudste kan ik vrij goed mee omgaan, we zijn twee handen op een buik! en de jongste van 7 is ook een (b)engeltje!
ik denk inderdaad dat uitputting een reden zou kunnen zijn voor mijn depressie, alles perfect willen doen voor man, kinderen en huisdieren. ik sliep ook erg veel, wel 12 uur op een dag! nu in de dip maar 6 uur... ben zooooooo moe... en dat bevordert de dip niet of juist wel eigenlijk! ik lig overdag veel op bed, maar slaap niet. ik pieker ook niet, ben gewoon leeg, vlak van emotie (ook zonder de 8 oxazepam die ik nu dagelijks slik), wil niks meer, weet niks te doen, lusteloos, noem het maar op.
Hoi Mamadonna,
daar benoem je nou een bekend gevoel: "ik zou toch blij moeten zijn, want...." - maar je voelt je voor geen meter blij. :knuffel:
Er zijn hotemtoten, die stellen dat depressie bij uitputting een manier is, om je lichaam voor verdere schade te behoeden. Dat zou kunnen, maar je psyche - brrr!!!!
:knuffel:
En het zou dus fijn zijn, als je een arts kon vinden die de uitputting kan behandelen, orthomoleculaire artsen hebben daar gerichte protocollen voor. (Kijk eens op de site van hun beroepsvereniging: mbog.)
Hopelijk kunnen ze ook helpen, met jou van de oxazepam afkrijgen!
Bij kort gebruik kan het pilletje oxazepam je helpen, maar het blijft veel nadelen hebebn. Het versuft. Het verslaaft snel (na plm. 4 weken). En het gaat je REMslaap tegen: de slaapfase, waarin je je indrukken verwerkt (en binnen bepaalde grenzen ook je trauma').

En als je na plm. een half jaar orthomoleculaire aanpak weer puf hebt, kan het zin hebben om dingen aan te gaan pakken zoals "Ik ben goed , zoals ik ben - ook als ik als mens fouten maak, het hoeft niet altijd perfect". Als je dat gevoel "echt naar binnen kunt krijgen" (al dan niet via emdr) dan scheelt dat bakken stress en maakt het de kans op een nieuwe depressie veel kleiner.



En - wellicht een onmogelijke vraag! - wat precies sprak jou aan in het citaat dat je plaatste...?


Wat mij aansprak/ wat ik goed herken is:
... wordt er vaak een angst in de denkwijze van de patient uitvergroot, waardoor het gedrag wordt aangepast. Bijvoorbeeld: bij iemand met een ontwijkende/ vermijdende persoonlijkheidsstoornis is er een uitvergrote angst voor afwijzing; de persoon zal dus de afwijzing ten alle tijden proberen te ontwijken. Deze angst is een geintregeerd onderdeel van zijn/haar karakter.
(Mijn ervaring is, dat dit wel kan veranderen, maar niet met een braaf praatje, "dat je anders moet gaan denken".)
Idd:
Deze angst zorgt ervoor dat de persoon in kwestie er alles aan zal doen om niet "verlaten" te worden. (Let op dit is een diep gewortelde onbewuste psychologische angst, waarvan de oorzaak in de vroege jeugd ligt en geen zichtbare reeele angst.)
En in mijn ervaring weten maar weinig peuten raad met een angst waarvan je zegt:"...ik heb het gevoel, dat ik mijn leven op het spel zet as ik X doe, maar vraag me alsjeblieft niet "waarom", want dat weet ik niet. Het is er - en ik wil er graag vanaf, al begrijp ik er geen laars van". (Emdr kan helpen en gespecialiseere kinesiologie deed ook een boel voor mij. Hypnose en somatic experiencing staan nog op mijn lijstje - die kunnen dit ook: ze beinvloeden je amygdala, het centrum in je hoofd, dat de schrikrectie begint.)
De verandering in stemmingen wordt dan ook veelal door de buitenwereld veroorzaakt. (Euforisch als het goed gaat. Depressief als het slecht gaat of een persoon wordt afgewezen etc.) Oftewel: de stemmingen zijn continu in een flux en kunnen per uur, per dag, per week verschillen in samenhang met de buitenwereld.
Ik ken dit gegeven onder de naam "trigger", dan wel "getriggerd worden".
Bijv.: iemand trekt een wenkbrauw op, zoals mijn moeder dat kon doen voordat ze in woede uitbarstte.
Die ene wenkbrauw van die volstrekt goedwillende meneer of mevrouw - er was een tijd, "dat ik het dan niet meer had...!" van angst. (En mijn lief die naast mij stond, zag alleen maar een goedwillende mens, die ons vriendelijk te woord stond. Dat soort contrasten en verschillen van inzicht kunnen heel naar zijn.)
Die opgetrokken wenkbrauw betekende bij hem/ haar dan zoiets als "Hier moet ik even over nadenken, hoe zit het ook al weer precies"... Niets aan de hand, reuze servicegericht "op dat moment".
Maar mijn amygdala zag die wenkbrauw, realiseerde zich "als sommige mensen dit doen, is hun volgende actie een woedeaanval" en dus zette mijn amygdala de schrikreactie in werking. (Het werk is dus je amygdala her-opvoeden, wat minder gevoelig maken.)
Daar komt bij dat een van de sleutel kenmerken bij bps zwart/wit denken is. In de zin van: personen en relaties idealiseren op het moment dat goed gaat, dezelfde personen afstoten als het slecht gaat. Dit wordt in de psychologie "splitting off"genoemd.
Ik denk vanuit mijn behoeftes.
Juist als iemnd die heel veel angst heeft gekend, is het fijn, om te denken "dat iemand te gek is", fantastisch is, altijd aan jouw kant zal staan, etc. (En actief en bewust op zoek zijn naar mensen "die je kunnen beschermen als dat nodig is" - je kunt stommere dingen doen.)
Maar helaas: mijn behoefte aan fantastische mensen is/was vaak groter dan wat mensen kunnen leveren.
...en opgeteld bij de pijn en de angst die ik al had: je kunt lelijk teleurgesteld raken, daar erg angstig van worden - of juist erg boos van worden, etc.
Dus ik vind "zwart-wit denken" vooral een kwestie van: weinig ''basis'' en stevigheid, balans en vertrouwen hebben binnen jezelf - en je daarom willen (naar je gevoel: moeten) vastklampen aan van alles in de buitenwereld (wat helaas vaak mis gaat - en dat zijn mokerslagen).
Bij bps wordt vaak ook medicatie toegepast, maar zal de nadruk meer op cognitieve therapie komen te liggen; het gaat namelijk om veranderingen in gedachtenpatronen en het verminderen van de irreeele angsten.
Oeps - irrele angsten reageren zelden of niet op cognitieve gedragstherapie. (Dan weet je, "dat je zo niet moet denken" - maar je denkt/ voelt het toch...) Op zich is denkfouten aanpakken niet verkeerd. (Zij het dat "ik ben pas goed,als ik alles goed doe" vaak geen denkfout is, maar de neerslag van trieste, pijnlijke ervaringen.)
mamadonna

Re: depressief en in diepe rouw

eigenlijk alles sprak me aan in het stuk wat ik had geplaatst, en dan de mnaisch depressieve kant. de borderline kant juist niet! ik ben een beetje in gevecht met mijn hulpverlener dat ie denkt dat ik borderliner ben, maar dat ben ik niet. ik heb 2 of 3 kenmerken (waaronder die afhankelijke kant) ik ben nu op internet van alles aan het zoeken naar de verschillen. ook heb ik alle opnameafdelingen waar ik vanaf 1989 heb gezeten aangeschreven, met de vraag wat toen de diagnose was. ik ben eerder manisch depressief genoemd vandaar. en ik heb een nieuw onderzoek aangevraagd. ze erkennen wel mijn depressie, maar zo dat een borderliner ook depressief kan zijn. en dat stukje over de trigger, dat herken ik dus niet. ik wordt zomaar depressief. en nu met die rouw is het het wel erger. vooral als ik thuis ben. maar toch ga ik de komende 4 nachten naar huis!!! ik verveel me hier te pletter en kan thuis meehelpen in het huishouden, met de kinderen een spelletje doen (al heb ik daar weinig zin in...!) en dan oud en nieuw en dan gaan we weer flink tegenaan!
angel12

Re: depressief en in diepe rouw

Waarom zou het niet normaal zijn ?
Ook ik heb gerouwd, verdriet gehad om het heengaan van mijn huisdieren en ik denk er nog aan. Niet dat ik nu nog rouw maar ik denk er nog aan.

Veel steun en liefde toegewenst...

Angel
mamadonna

Re: depressief en in diepe rouw

hoi, het gaat ietsje beter qua rouw, we hebben de kat terug in een urn, het konijn begraven in de tuin... mijn dochtertje van 7 heeft een prachtig gedicht geschreven erover:

als je eens weet hoe ik me voel
nee dat is echt echt niet cool
en luister nou eens wat ik zeg
dit is gewoon heel veel pech

mooi he! met een heel pakkende melodielijn die in je hoofd blijft hangen en een dansje zelfs! zo gaat zij ermee om. mijn man kropt het op en begint dan soms ineens te huilen. mijn oudste (asperger) dochter ook. en ik ga op forums zitten schrijven!
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: depressief en in diepe rouw

Hoi Mamadonna,
prachtig, dan je ene dochter zich echt in woord en gebaar kan uiten!! "Hartstikke cool"!!!
En ach, ook de rest van je gezin kan zich uiten, zij het met horten en stoten... Dat is het allerbelangrijkste: dat het verdriet er mag zijn - en geaccepteerd wordt.

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”