Gebruikersavatar
Laothe
Berichten: 2349
Lid geworden op: 07 okt 2010 18:14

Ben ik depressief?

Hoi,
ik ben een meisje van 15 en ik ben erg onzeker over mezelf.
Ik denk vaak na over de dood, over zelfmoord.

Ik ben heel onzeker over mezelf, ik ben dik, en ik vind mezelf lelijk.
Ik weeg 78 kilo en ben maar 159 cm...

Ik weet dat dat fout is, maar ik kan mijn gedachten er gewoon niet vanaf zetten.
Ik heb nog nooit echt iets geprobeerd, wel eens hele kleine elastiekjes om
mijn polsen of enkels, met oorbellen in mijn armen krassen, mezelf bijten, en
ik heb ook wel eens een "tatoo" gemaakt met inkt en naald...

Ik voel me ongelukkig, er zit een rot gevoel van binnen...
Ik heb vroeger veel megemaakt, de scheiding van mijn ouders,
wat mij trouwens nog steeds achtervolgt, altijd en nog steeds
gepest op school, vreselijk onzeker, en ik lach altijd.
Van buiten, van binnen voelt het alsof ik kapot ga.

Ik wil niet naar een dokter, ik ben zo bang, zo bang dat mijn ouders
erachter komen dat ik niet lekker in mijn vel zit. Ik wil niet dat
zij zich ongelukkig of depressief (?) gaan voelen door mij, om mij.
Ik ben altijd die vrolijke meid, en antwoord altijd met 'goed' als
mensen vragen hoe het met me gaat...
Ik ben niet mezelf, als je het mij vraagt ben ik mezelf nooit geweest.
Ik ben gewoon niet wie ik hoor te zijn.

Ben ik depressief?
It seems like nothing has changed, but everything is different now.
Gebruikersavatar
momo
Berichten: 11684
Lid geworden op: 10 okt 2009 23:02
Locatie: momoland

Re: Ben ik depressief?

Hoi en welkom hier

Of je depressief bent kan niemand zo beantwoorden.Het is wel duidelijk dat je je niet goed in je vel voelt . Heb je iemand in je omgeving waar je erover mee kan praten?Iemand die je vertrouwd.

Heb je al lang die gedachten ?

:knuffel:
Frankly my dear, I don't give a damn...
Do or do not, there is no try... (Yoda)
Stamper

Re: Ben ik depressief?

Hoi hoi....

Welkom op het forum.....

Moeilijk te zeggen hoor of je depressief bent......toen ik 15 was had ik het ook erg moeilijk....en herken best wel wat in je verhaal....ik was onzeker over mezelf...isoleerde me.....en was somber....maar destijds snapte ik ook niks van mezelf.......wat momo zegt...heb je iemand om mee te praten?...die je vertrouwd....een nichtje of een vriendin....

In elk geval knap van je dat je het hier durft te zeggen....en je bent volkomen anoniem....

Er zijn hier een hoop mensen die je vast willen helpen......ook al is het op afstand....van je af schrijven kan ook al een opluchting zijn....en krijg je je gevoelens en moeites misschien ook wat beter op een rijtje zodat het niet meer zo vast zit......

Greets

Stamper
Gebruikersavatar
Laothe
Berichten: 2349
Lid geworden op: 07 okt 2010 18:14

Re: Ben ik depressief?

momo schreef:Hoi en welkom hier

Of je depressief bent kan niemand zo beantwoorden.Het is wel duidelijk dat je je niet goed in je vel voelt . Heb je iemand in je omgeving waar je erover mee kan praten?Iemand die je vertrouwd.

Heb je al lang die gedachten ?

:knuffel:
Die gedachtes zijn begonnen in de 3e klas, vorig jaar dus...
Ik heb niemand waar ik het mee durf te delen...
It seems like nothing has changed, but everything is different now.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Ben ik depressief?

Hoi Meis,
ook van mij welkom op dit forum!
Rot hoor, dat er zo'n naar, rot gevoel bij jou van binnen zit. Logisch, als je vroeger veel hebt meegemaakt en die scheiding je nog steeds achervolgt. Gelukkig is dat op zich wel te verhelpen: er bestaan anno 2010 goede therapieen voor. (Google eens op de letters emdr: een techniek waarbij je redelijk snel en 'diep' je problemen kunt aanpakken.
En - makkelijk advies: "probeer niet te veel te piekeren". Ken je dat 'grapje' over die roze olifant? (Zegt iemand tegen je "Denk niet aan de roze olifant" dan denk je daar uiteraard promt aan....) Idem dito als je tegen jezelf gaat zeggen "Neehee, ik moet niet aan de dood denken!" "Neehee, ik moet niet zeggen dat ik lelijk ben!" "Neehee, ik moet niet zeggen dat ik onzeker ben!"
...het zou idd leuker zijn, als je andere gedachten had, daar niet van.
Maar eis geen mirakels van jezelf.

Je ebnt pijn gedaan, vroger, daar draag je littekens van een EERST moeten die littekens goed genezen. (= Oude rommel van de scheiding en wat al niet opruimen.)
Drie tegen een sta je daarna een stuk sterker in het leven...! (En dat gaat dan "gewoon, vanzelf!")

Enne: pesten is een groepsprobleem.
Kennelijk was jij ooit inde buurt, toen een of meer mensen de foute beslissing namen, om hun agressie op jou bot te vieren.
En kennelijk waren de omstanders stuk voor stuk zo laf, om niet te protesteren. (Een deel van de omstanders wordt vaak meeloper, alles uit angst voor wat jou overkomt.) De omstanders en meelopers besluiten dan, om te doen, alsof alles jouw fout is (daarmmee praten ze zichzelf goed - rechtpraten wat krom is: jehoort je agressie niet op een ander mens bot te vieren, punt).
Please: don't buy the bullshit!
Tuurlijk: ok hier kun je lelijke wonden aan opgelopen hebben. Maar bedenk nu al, dat dat hele verziekte proces lang niet alleen aan jou lag, maar ook heel veel zegtover degenen die het uitvoerden.
Feit is: ook weerbare mensen kunnen worden gepest (alleen niet heel lang, want ze zijn weerbaar). Het is prima, om weerbaarder te worden - maar de fout ligt nooit bij degene die gepest wordt.

Enne: lief, dat je je zorgen maakt om je ouders. Of misschien ook heel slim: als het slecht gaat met je ouders, krijg jij dat op je boterham. Maar daar zijn wel oplossingen voor te verzinnen.

Ten eerste: "je hoeft niet naar een dokter" - je bent niet ziek. (Zelfs al zou je depressief zijn - dat kan niemand via deze site beoordelen: veel depressies zijn gebaseerd op nare ervaringen. Er bestaan pillen, die de depressie wat afvlakken, maar als je "niets doet" met de nare dingen, blijft dat doorwoekeren. Da's zonde van je tijd.)

Wat wel zin heeft: stap 1x naar de huisarts, en vraag om een goede psychologe bijv. van jeugdzorg. De huisarts heeft zwijgplicht, ook tegenover je ouders. (Je kunt een smoesje verzinnen: bijv. hoofdpijn - de huisarts is gratis, dus daar komen geen lelijke gezichten van.)
De psychologe zal moeten overleggen met je ouders, maar dat gebeurt pas NA dat jij met haar gesproken hebt. Dus dat is dan het grote onderwerp van jullie eerste gesprek.
Jullie zou het bijv. kunnen gooien op concentratieproblemen. (Dat "is" het niet, maar klinkt wel heel goed: jij neemt je school serieus en wil graag goede punten en dit staat in de weg. En het sluit leuk aan op de hoofdpijn....)
Een beetje psychologe snapt, dat je als kind, zekers als kind van gescheiden ouders lelijk klem kunt zitten en dan wil ze best meewerken met "iets, dat de waarheid geen geweld aandoet".
Gebruikersavatar
Laothe
Berichten: 2349
Lid geworden op: 07 okt 2010 18:14

Re: Ben ik depressief?

Janneke schreef:Hoi Meis,
ook van mij welkom op dit forum!
Rot hoor, dat er zo'n naar, rot gevoel bij jou van binnen zit. Logisch, als je vroeger veel hebt meegemaakt en die scheiding je nog steeds achervolgt. Gelukkig is dat op zich wel te verhelpen: er bestaan anno 2010 goede therapieen voor. (Google eens op de letters emdr: een techniek waarbij je redelijk snel en 'diep' je problemen kunt aanpakken.
En - makkelijk advies: "probeer niet te veel te piekeren". Ken je dat 'grapje' over die roze olifant? (Zegt iemand tegen je "Denk niet aan de roze olifant" dan denk je daar uiteraard promt aan....) Idem dito als je tegen jezelf gaat zeggen "Neehee, ik moet niet aan de dood denken!" "Neehee, ik moet niet zeggen dat ik lelijk ben!" "Neehee, ik moet niet zeggen dat ik onzeker ben!"
...het zou idd leuker zijn, als je andere gedachten had, daar niet van.
Maar eis geen mirakels van jezelf.

Je ebnt pijn gedaan, vroger, daar draag je littekens van een EERST moeten die littekens goed genezen. (= Oude rommel van de scheiding en wat al niet opruimen.)
Drie tegen een sta je daarna een stuk sterker in het leven...! (En dat gaat dan "gewoon, vanzelf!")

Enne: pesten is een groepsprobleem.
Kennelijk was jij ooit inde buurt, toen een of meer mensen de foute beslissing namen, om hun agressie op jou bot te vieren.
En kennelijk waren de omstanders stuk voor stuk zo laf, om niet te protesteren. (Een deel van de omstanders wordt vaak meeloper, alles uit angst voor wat jou overkomt.) De omstanders en meelopers besluiten dan, om te doen, alsof alles jouw fout is (daarmmee praten ze zichzelf goed - rechtpraten wat krom is: jehoort je agressie niet op een ander mens bot te vieren, punt).
Please: don't buy the bullshit!
Tuurlijk: ok hier kun je lelijke wonden aan opgelopen hebben. Maar bedenk nu al, dat dat hele verziekte proces lang niet alleen aan jou lag, maar ook heel veel zegtover degenen die het uitvoerden.
Feit is: ook weerbare mensen kunnen worden gepest (alleen niet heel lang, want ze zijn weerbaar). Het is prima, om weerbaarder te worden - maar de fout ligt nooit bij degene die gepest wordt.

Enne: lief, dat je je zorgen maakt om je ouders. Of misschien ook heel slim: als het slecht gaat met je ouders, krijg jij dat op je boterham. Maar daar zijn wel oplossingen voor te verzinnen.

Ten eerste: "je hoeft niet naar een dokter" - je bent niet ziek. (Zelfs al zou je depressief zijn - dat kan niemand via deze site beoordelen: veel depressies zijn gebaseerd op nare ervaringen. Er bestaan pillen, die de depressie wat afvlakken, maar als je "niets doet" met de nare dingen, blijft dat doorwoekeren. Da's zonde van je tijd.)

Wat wel zin heeft: stap 1x naar de huisarts, en vraag om een goede psychologe bijv. van jeugdzorg. De huisarts heeft zwijgplicht, ook tegenover je ouders. (Je kunt een smoesje verzinnen: bijv. hoofdpijn - de huisarts is gratis, dus daar komen geen lelijke gezichten van.)
De psychologe zal moeten overleggen met je ouders, maar dat gebeurt pas NA dat jij met haar gesproken hebt. Dus dat is dan het grote onderwerp van jullie eerste gesprek.
Jullie zou het bijv. kunnen gooien op concentratieproblemen. (Dat "is" het niet, maar klinkt wel heel goed: jij neemt je school serieus en wil graag goede punten en dit staat in de weg. En het sluit leuk aan op de hoofdpijn....)
Een beetje psychologe snapt, dat je als kind, zekers als kind van gescheiden ouders lelijk klem kunt zitten en dan wil ze best meewerken met "iets, dat de waarheid geen geweld aandoet".
Niemand weet het dat ik dat telkens bij mezelf doe,
en als ik langs ga bij een arts ofzo, ben ik zo bang
dat mijn ouders erachter komen, dan heb ik helemaal
geen leven meer. [zucht]
It seems like nothing has changed, but everything is different now.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Ben ik depressief?

xNeverDreams schreef: Niemand weet het dat ik dat telkens bij mezelf doe, en als ik langs ga bij een arts ofzo, ben ik zo bang dat mijn ouders erachter komen, dan heb ik helemaal geen leven meer. [zucht]
Die angst snap ik en die is terecht.
Maar daar zijn oplossingen voor.
(Het medisch beroepsgeheim, bijv.)
Gebruikersavatar
Laothe
Berichten: 2349
Lid geworden op: 07 okt 2010 18:14

Re: Ben ik depressief?

Janneke schreef:
xNeverDreams schreef: Niemand weet het dat ik dat telkens bij mezelf doe, en als ik langs ga bij een arts ofzo, ben ik zo bang dat mijn ouders erachter komen, dan heb ik helemaal geen leven meer. [zucht]
Die angst snap ik en die is terecht.
Maar daar zijn oplossingen voor.
(Het medisch beroepsgeheim, bijv.)
ja maar daar zijn toch ook kosten aan verbonden?
It seems like nothing has changed, but everything is different now.
Lou

Re: Ben ik depressief?

Neej het GGZ etc zijn gratis instellingen...praat er eens me je ouders over en probeer eens een psycholoog..misschien niet zon slecht id.
Gebruikersavatar
Laothe
Berichten: 2349
Lid geworden op: 07 okt 2010 18:14

Re: Ben ik depressief?

Lou schreef:Neej het GGZ etc zijn gratis instellingen...praat er eens me je ouders over en probeer eens een psycholoog..misschien niet zon slecht id.

Mijn ouders mogen het niet weten.
It seems like nothing has changed, but everything is different now.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Ben ik depressief?

xNeverDreams schreef:
Janneke schreef:
xNeverDreams schreef: Niemand weet het dat ik dat telkens bij mezelf doe, en als ik langs ga bij een arts ofzo, ben ik zo bang dat mijn ouders erachter komen, dan heb ik helemaal geen leven meer. [zucht]
Die angst snap ik en die is terecht.
Maar daar zijn oplossingen voor.
(Het medisch beroepsgeheim, bijv.)
ja maar daar zijn toch ook kosten aan verbonden?
Even 1 ding tegelijkertijd.

De huisarts en de psychologen worden betaald - het is dus *niet gratis*, maar die kosten komen uit de AWBZ. Je krijgt dus geen rekening. (Hoogstens voor de eigen bijdrage psychotherapie, maar die geldt geloof ik niet onder de 18.)
De huisarts stuurt ook geen rekeningen meer, dat zitgewoon in de basisverzekering en iedereen in NL is verplicht bij een basisverzekering ziektekosten aangesloten.

En je kunt een en ander navragen bij een JAC of JIP.

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”