Ben hier terecht gekomen omdat ik wat informatie op internet zocht over relaties en het dergelijke.
Zal me even voorstellen, ben n 17jarige jongen & woonachtig in utrecht.
Lange tijd geleden veel problemen gehad met scheiding van ouders, school etc etc. Dit speelt niet meer echt mee dus daar heb ik geen last meer van. OOkal heb ik af en toe van die momenten dat het toch nog zwaar is ookal is het al +/- 6 jaar geleden
Veel meegemaakt,moeder ging ervandoor..woonde bij mijn stiefvader. Geen vriendin, Geen school, Geen opleiding,Geen diploma, Drugs verslaving.
zo'n 2 jaar geleden leerde ik een meisje kennen, Alles ging goed tot na n paar maanden we beide waren vreemdgegaan. Dit allemaal elkaar vergeven, Maar toch werkte het niet meer.
We toen op een niet vriendelijke manier uit elkaar gegaan, Had haar veel pijn gedaan met woorden waar ik achteraf nu echt veel spijt van heb.
Tot een poosje geleden, Ik kwam haar tegen in het weekend. Had aardig wat gedronken, en mn gevoel zei dat ik me hart maar eens moest gaan luchten.
Al die tijd dat ik geen contact meer met dr had heb ik nog altijd aan dr gedach & gehoopt dat het ooit weer goed zou komen.
Efin, Ik zei tegen haar dat ze toch nog altijd in me hart & gedachtes is gebleven en dat ik graag wat meer contact met dr wou.
Ze geloofde het eerst niet, Maar hoemeer we met elkaar contact hadden hoemeer ze het geloofde ( haar woorden )
Na n aantal weekjes wouden we weer n relatie aangaan, Alles leek perfect te zijn, Vakantie plannen gemaakt, Etentjes etc etc.
Tevens volg ik een arbeidstraject & werk als stukadoor, dit omdat ik vond dat er iets aan me leven gedaan moest worden. Ik kon niet meer dagelijks thuis zitten, Ik kon niet meer weglopen voor me problemen, Ik zou en moest het maken... Niet alleen voor me eigen maar ook grotendeels voor mn meisje. IK wou dat ze trots op me kon zijn, Dat we n normaal leven konden opbouwen.
En toen kwam de twijfel, Ik heb het met n hele goede vriend van me erover gehad.. Ik twijfelde of het wel verder kon tussen haar & mij.. Dit omdat ik zelf dus ook nog een hoop problemen heb.
Ik wou eigenlijk dat ze me zou verlaten, ik wou haar een gelukkig leven geven & ik zag me op dat moment niet als degene die haar dat kon geven.
Die goede vriend vertelde me dat het opzich normaal was, Iedereen heeft zo zn up & downs dat accepteerde ik en ik was al voor n groot deel voor mijn gevoel genezen.
Tot afgelopen weekend, Ik was wezen stappen. Kwam een meid tegen die ik al n redelijke tijd ken. Waar ik n aantal dingen mee heb gedaan maar voor de rest niks. Dit is toen ook op de klippe gelopen omdat zij niet eerlijkwas tegenover mij.
Ik had opzich een redelijk gesprek met dr, maar merkte algauw dat ze meer wou dan alleen praten op dat moment.
Vertelde haar dat ik al een lieve vriendin had, Ookal voel ik me soms onzeker. Ik dacht dat wel eventjes met dr kon praten dit omdat ik er zoals ik al zei n redelijk lange tijd ken.
Helaas kon dit niet & ben ik weg gelopen, Na n aantal minuten met vrienden te hebben gestaan kwam ze terug naar mij toe.
Ze begon me ineens te kussen & ik deed van het ene moment op het andere in 1x mee.
Na n vele sec bedacht ik me eigen dat ik echt fout bezig was, ik heb haar weg gedrukt.
Vervolgens me jas gepakt & ben naar buiten gegaan om na te denken.
Ik wou mn vriendin het liefst gelijk op dat moment bellen, Alleen had ik er echt heel veel moeite mee hoe ik het moest vertellen, dit omdat ik haar totaal geen pijn meer wil doen.
Na veel gepraat te hebben via de email & telefoon, Ja ik weet het onpersoonlijk vanmezelf. Heeft ze besloten er n punt achter te zetten dit uit zelfbescherming omdat ze het nog niet n keer wil meemaken wat ik voor 100% begrijp, maar als ik eerlijk moet zijn nog niet helemaal accepteer & ik kan haar gewoon niet loslaten.
Ik heb toen besloten haar een brief te schrijven & heb die langs gebracht, Na n aantal minuten kreeg ik een smsje dat ze het fijn vond dat ze n brief van me had gekregen & toevallig was ze op dat moment ook bezig een brief voor mij te maken.
In die brief stonden vele dingen die me nog echt veel verdriet hebben gedaan. Dat ze een aantal dingen heeft die ze zelf wilt verwerken & oplossen.
Elke keer dat ik die brief lees, barst ik echt los, Ik kan niet meer zoals vroeger me ei kwijt door middel van aggressie maar barst ik gewoon los in tranen.
Ook heb ik er een tijdje over nagedacht om een of andere overdosis te nemen of met de auto mezelf kapot te rijden.
Dit kan ik gewoon niet, Ik wil niet meer weglopen voor me problemen, ik zal en moet ze kunnen oplossen.
Hoe kan ik zorgen dat ze me kan vergeven, dat ze me weer toelaat in haar hartje, Dat ze weer in me armen kan liggen. Dat ik haar met een glimlach zie aankomen als ze naar mij komt.
Ik weet het niet meer hoe ik het kan oplossen, Wat ik wel heb besloten is dat ik in ieder geval voor 1 maand voor nobody meer bereikbaar ben, niet stappen en het dergelijke. Wil alles op de rails krijgen in me leven qua werk, mn vriendinnetje, Geen zorgen meer en GEEN problemen meer.
Weet natuurlijk wel dat iedereen wel altijd n probleem heeft, maar dat me problemen grotendeels zijn opgelost.
Hoe kan ik haar vertrouwen terug krijgen, Denken jullie dat er nog ooit iets inzit voor ons in de toekomst?
Heb er ook over nagedacht om haar te vragen of ze eventueel met iemand wil praten over 'ons' maar dit wil ik nog liever achterwegen laten.
Geef nog heel veel om haar & zij ook nog veel om mij.
Even voor de duidelijkheid, ik ben 17 ( bijna 18 ) zij 16.
Misschien dat het ongepast is dat ik haar voorstel om met iemand te gaan praten maar als dat iets kan helpen dan doe ik het.
Edit :
Ik ben n redelijk gesloten persoon, vertel wel veel, maar niet alles & bij haar is dat precies het zelfde.