Ik weet niet of dit topic juist geplaatst is. Verplaats het anders maar, he mods
Ik heb een moeilijke relatie met mijn ouders, vooral mijn moeder. ze keurt letterlijk alles af wat ik doe en vindt me een mislukkeling. Ze begrijpt niet dat ik single ben en niet actief zoek naar een partner, op mijn leeftijd (bijna 28 ) zou ik volgens haar al aan kinderen moeten denken. Ook vindt ze mijn werk erg minderwaardig. Ik ga in februari verhuizen en ben eerlijk gezegd blij dat ik bij haar wegkan. helaas is alles rond die verhuis ook een reden om mij uit te schelden en te zeggen dat ik nooit in staat ga zijn om alleen te wonen. Ik zal ook hun hulp wel wat nodig hebben om dingen te transporteren, en dat maakt het moeilijker, dat afhankelijk zijn. Ik haat het gewoon dat ze me altijd zo minacht!
ik kan goed begrijpen dat je opgelucht bent dat je thuis weg kan als je moeder zo lelijk tegen je doet. Maar waarschijnlijk is ze ook bang om te verliezen want langs de ene kant keurt ze alles af wat je doet en langs de andere kant denkt ze dat je niet zelfstandig kan leven en dat je beter dus thuis zou blijven. Zorg ervoor dat je niet de rest van je leven gaat proberen te bewijzen tegen je moeder dat je het wel kan, doe wat je doet omdat je het wil doen, niet om haar in te wrijven dat je het wel kan.
Ik hoop dat de situatie voor jou gemakkelijker wordt als je niet meer bij hen woont en dat je het ook een beetje achter je kunt laten.
Ouders verwachten dat de liefde van een kind iets onvoorwaardelijks, iets vanzelfsprekends is. En dat is het niet.
Iemand die jou constant bekritiseert en onderuit haalt is niet de moeite waard om je schuldig omtrent te voelen. Je moet je eigen weg gaan, niet die van je moeder, je bent haar niets verplicht. Als zij daar geen respect voor kan opbrengen zou ik het contact verbreken.
Zelf nooit erkenning gekregen van mijn vader, die ziet mij ook als een mislukkeling. In feite is hij de mislukking, ons gezin was namelijk zoiets als een oorlogsgebied.
Of het nu mijn studiekeuze, mijn vriendin, wat dan ook betrof, het was nooit goed, van mij kwam toch niks terecht. Ik heb alle contact verbroken en mijn onafhankelijkheid bewijst voor mij nu het tegendeel. Dat ik best sterk in mijn schoenen kan staan.
Lijkt me wel heel erg moeilijk voor je.
Elke ouder wil dat zijn kind goed terecht komt, de zorgen die je daarbij hebt. Ook al denken sommigen ouders als ze maar alvast groot zijn, dan zijn we in ieder geval zover, en zijn de zorgen minder want dan kunnen ze voor zichzelf zorgen.
Maar die zorgen blijven altijd, altijd blijven ouders bezorgd om hun kinderen op welke leeftijd dan ook.
Je ouders maken zich waarschijnlijk bezorgd, omdat het 'anders' loopt dan wat zij in gedachte hadden, en weten niet of het wel op zijn pootjes terecht komt.
Ze willen dat jij een partner krijgt en kinderen, ze gunnen dat jou, en denken dat het leven anders niet door kan gaan.
Ze maken zich ongerust of dat wel komt, en misschien maakt dat hun heel erg onzeker, en machteloos.
Sommige dingen kun je een beetje sturen als ouder of helpen, maar dit niet en dat maakt ze machteloos.
Door die onmacht denk ik reageert je moeder zo, maar dat is zeker niet terecht.
Ze kan dat waarschijnlijk niet plaatsen en weet er niet mee om te gaan, maar ze moet ook weten dat het voor jou ontzettend pijnlijk is.
Heb je daar nooit met haar over gesproken, dat ze je op die manier pijn doet?
Misschien heeft ze het zelf niet eens in de gaten.
Maar wat ze allemaal zegt is eigenlijk niet zomaar goed te praten.
Dan zal er heel veel gepraat moeten worden, maar daar zal ze eerst voor open moeten staan.
Tot die tijd doe je er heel goed aan afstand te nemen een beetje.
Want hier ga jij echt aan onderdoor, je zelfvertrouwen daalt toch wel heel erg zo.
Terwijl dat helemaal niet nodig is.
Het leven komt zoals het komt en jij wilt daarvan genieten, en de dingen doen die jij leuk en belangrijk vindt.
Doe dat ook.
Ik hoop dat je ouders het van de andere kant kunnen bekijken als jij op jezelf woont.
In ieder geval als jij afstand houdt dat is een goede stap, en dan voelen ze misschien dat jij dat ook niet aankunt, dat ze je pijn doen.
Ik wens je heel erg veel sterkte!!
Hoe goed bedoeld iets ook kan zijn als het nadelig is voor je gemoedstoestand moet je voor jezelf zorgen dat er een einde aankomt.
Het pad naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen zegt men wel eens.
Onvoorwaardelijk respect voor je ouders, het wordt er je ganse leven ingepompt. Zo kan een kind heel veel negatieve ervaringen verdragen eer het gaat rebelleren en beslist voor zichzelf op te komen.
Dat je moeder zo moeilijk doet, enkel en alleen uit 'misplaatste' bezorgdheid lijkt me sterk. Volgens mij is er in zo een geval altijd sprake van een dieper liggende reden. Misschien is het de moeite waard om eens voor jezelf te onderzoeken wat hier de aanleiding voor kan zijn?
Dit gedicht van Khalil Gibran vind ik erg passend, ik liet het vroeger ooit aan mijn vader zien maar hij lachtte me uit en wilde het niet begrijpen.
"Je kinderen zijn je kinderen niet.
Ze zijn de zonen en dochteren van het Verlangen van het leven naar zichzelf.
Ze komen door je maar zijn niet van je.
En alhoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe
Je mag hun je liefde schenken, maar niet je gedachten
Want ze hebben hun eigen gedachten
Je mag hun lichamen een huis geven, maar niet hun zielen
Want hun zielen vertoeven in het huis van morgen, dat je niet kunt bezoeken, zelfs niet in je dromen
Je kunt proberen als hen te zijn, maar maak ze niet gelijk aan jou
Want het leven gaat niet terug noch draalt het bij gisteren
Jullie zijn de bogen waarmee de kinderen als levende pijlen voortgezonden worden
God die de boogschutter is ziet het doel op het oneindige pad, en Hij buigt jou met al Zijn macht zodat Zijn pijlen ver gaan.
Laat je met blijheid buigen, want op dezelfde manier als dat hij zijn pijlen liefheeft, zo heeft hij ook de boog lief die stabiel is om de pijlen mee af te schieten"
Ik las ook het boek, 'Families and how to survive them' van John Cleese Ik vond het een leerrijk en inzichtelijk boek dat ook niet gespeend is van humor. Mss de moeite om eens te lezen.
@water : ja ik heb haar al verschillende keren gezegd dat ze me hiermee kwetst, maar ze begrijpt dit niet en vindt dat ik te gevoelig ben. Ze haalt altijd aan dat ze die dingen zegt om me te motiveren mijn leven anders in te richten. Maar dat 'anders' is wat zij wilt, niet wat ik wil. Zij is een vrij harde vrouw die niet stilstaat bij emoties. Maar als ik haar maar af en toe zie, moet het mogelijk zijn om nog een beetje overeen te komen....
@Fonske : ik denk dat ik idd toch een vorm van onvoorwaardelijk respect voor mijn ouders heb ja. Ik ben het met je eens dat goede bedoelingen wel erg kunnen kwetsen, en bepaalde dingen neem ik mijn moeder ook wel kwalijk. Ik wil ze gewoon niet te dicht meer op mijn huid hebben