Gebruikersavatar
MissFoxy123
Berichten: 1
Lid geworden op: 30 okt 2020 18:50

Alcoholgebruik van mijn moeder

Hoi allemaal,

Ik ben zojuist lid geworden van dit forum, omdat ik het gewoon alleen niet meer trek. Ik ben niet daadwerkelijk alleen, want mijn vader en mijn zusje zitten er ook mee. En toch voel ik mij alleen, omdat niemand het er meer over wil of kan hebben. Het is een groot geheim voor de buitenwereld. Soms vraag ik mij af of de buitenwereld het niet doorheeft? Maar het zal wel niet.

Op moment van schrijven ben ik 25 jaar en woon ik al zeker 7 jaar op mij zelf 3 uur van mijn ouders vandaan. Ik heb in al die 7 jaren heel erg close contact gehad met mijn familie, nu nog steeds. Ik kwam nog vaak over de vloer en ik app meerdere keren op een dag met mijn familie. Voor mijn zusje geldt hetzelfde verhaal.

Sinds mijn oma, moeder van mijn moeder, overleden is in 2008, ging mijn moeder aan de drank. Ze begon meer en meer te drinken, maar bleef erg close in contact met haar vader. Ze zorgde voor hem, want hij was net zo gebroken als mijn moeder. Hij wist niet dat mijn moeder aan de drank zat. We wisten toen nog niet dat het zo uit de hand zou lopen totdat mijn opa 5 jaar later overleed. In het begin dronk ze gewoon elke dag 3 of 4 glazen. Dit duurde zeker 1.5 jaar. Op een gegeven moment was dat niet meer voldoende. Ik denk oprecht dat toen beide kinderen volwassen waren en ze niemand meer had om voor te zorgen dat ze meer begon te drinken. Ik woonde tegen die tijd al niet meer thuis en ze vond allemaal manieren zodat mijn zusje en vader het niet merkte.

Tot in 2015 ik net voor de dood werd weggehaald. Om het verhaal in te korten, ook vanwege privacy redenen, laat ik de reden weg. Geen enkele dokter wist wat ik had voor enkele weken. Door die stress ging mijn moeder drinken. Ik was weer bij mijn ouders thuis en toen pas merkte ik hoe slecht het met mijn moeder ging. Ze huilde echte avond alleen om haar ouders, om de stress omdat ze niet wist wat er met mij aan de hand was. Dit was het eerste moment dat ik haar immens zag drinken. Toen gingen bij ons pas de alarm bellen af gingen, maar tegen die tijd was het in principe al te laat. Ze heeft zo erg haar verdriet weggedronken door het overlijden van haar ouders, dat zij een alvleesklierontsteking er aan heeft overgehouden. Toen ik volledig herstelde, werd mijn moeder ziek. Dit duurde 1 jaar. Ze had haar alvleesklier kapot gedronken zonder dat wij dat zagen. Nu is ze chronisch ziek, slikt ze enzymen en is een diabeet type 1. De doctoren spraken over een chirurgische ingreep om de helft van haar alvleesklier weg te snijden. Uiteindelijk bleek dit niet nodig te zijn, want ze herstelde enigszins. Dit was een hele nare periode voor onze familie.

Toen de ontsteking uit haar alvleesklier verdwenen was en overigens ook de afvleesklierstenen, was ze gestopt met drinken. Ze ws bang geworden om dood te gaan. Ze had 1.5 jaar niks gedronken. Voor mensen buiten het gezin was de afvleesklierontsteking gewoon vette pech. Het was er gewoon ineens. Ik kan niet geloven dat zij dat geloofden, maar wij waren er blij om. Het is onze familie drama en het gaat niemand aan.
1.5 jaar later.. ze merkte dat het allemaal prima ging. Ze begon weer 1 of 2 glazen te drinken voor 'ontspanning'. Ze is diabeet, moet continu haar bloedsuiker checken, maar ze besloot dat het allemaal wel weer kon. Ik zat meerdere keren met mijn moeder in het UMC en elke keer werd ik boos op haar na het gesprek met de specialist van het MDL afdeling. Ze loog. Ze zei dat alles goed ging en dat ze niks dronk Ik wist niet zo goed wat ik moest doen, ik was toen iets van 19 jaar. Na de derde keer onderbrak ik mijn moeder en de specialist, en gaf ik aan dat ze wel af en toe dronk en vroeg ik naar de risico's. De specialist gaf een waarschuwing. Ik weet niet meer zo goed wat er daarna gebeurde, maar ze af en toe bleef drinken.

Dit bleef af en toe, totdat ze nog iemand verloor om wie ze immens veel gaf. Dit keer haar maatje en steun en toeverlaat, onze trouwe hond. Je kan het al raden, ze begon weer immens veel te drinken. Mijn zusje en ik komen regelmatig in het weekend thuis. Wij werden telkens wakker van het geluid van de tv. Toen troffen wij haar telkens passed-out languit op de bank, in haar badjas met haar bril nog op, met de lampen en tv nog aan.
Dit is de situatie van nu. Dit gaat al 1 jaar weer zo. Na donderdag weten wij hoe laat het is, want dat heeft zij weekend. Niet dat ze van maandag tot en met woensdag niet drink... maar dan gewoon minder. Wij hebben een gezinsinterventie gehouden, maar ze zegt dat ze drinkt door mijn vader, omdat hij niks in het huis doet. Dit kan dan waar zijn, maar ze snapt de ernst van de situatie niet. Mijn vader is altijd de boosdoener geweest, the scapecoat. Hij is alles behalve perfect, hij is lui, kan onrealistisch zijn en soms zelf agressief. Maar mijn moeder zegt zolang hij drinkt en naar zijn vrienden gaat, mag zij dat ook maar dan thuis met een fles vodka. Mijn zusje en ik willen dat ze uit elkaar gaan, maar mijn vader kan het allemaal al niet meer schelen en mijn moeder is bang om te gaan zegt ze. Maar ze zijn toxic voor elkaar.

Nu hebben mijn zusje en ik een punt bereikt dat wij gewoonweg niet meer naar huis willen komen. En het is zonde wat we hebben nu een nieuwe pup, en hebben gewoon onze ouders nodig. We zijn nog steeds gewoon echt heel close, maar elke keer als ik thuis kom heb ik spijt dat ik gekomen ben. Ik ga er aan onderdoor. Het is niet leuk om te zien hoe je moeder zich dood drinkt. Vorige week was ze bang dat ze dood ging, want ze kon niet stoppen met trillen. Ze heeft letterlijk3 uur getrild, voordat ik de dienstdoende weekendarts moest bellen namens haar. Maar ze relativeerde alles.

Het breekt mijn hart, maar ik kan dit er gewoon niet meer bijhebben. Ze zegt altijd ''ik doe het niet meer, ik beloof het'' Of ik kom thuis en ze zegt''dit is de eerste hoor''. Of ik ben al thuis, ik ga met vriendinnen wat doen en ik krijg een appje ''mag ik er eentje van jou?''. Ik heb zelf ook genoeg dingen aan mijn hoofd en het lijkt alsof ik niks kan doen om haar te helpen. Mijn zusje, vader en ik zijn weten het niet meer. Het enige verschil is dat mijn vader zegt dat het hem niet meer boeit. Waar ik mij goed in kan vinden eigenlijk. Hij zit er dag en nacht mee. Ik vind hem soms gewoon zielig.

Ik weet niet of hier iemand is met een soortgelijk verhaal of iemand met tips and tricks, want ik weet het niet meer. Ik zit te denken om in therapie te gaan, niet alleen vanwege dit, maar ik zie zo mijn leven gewoon niet meer zitten. Ik zit met meerdere persoonlijke problemen en met die van mijn moeder. Maar het laatste maakt mij kapot. Het is te veel. Ik wil niet in therapie, want ik ben zeker geen open boek. Maar wat kan ik anders doen? Voor mijn moeder en mijn mentale gezondheid?
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Alcoholgebruik van mijn moeder

Ik weet niet of hier iemand is met een soortgelijk verhaal of iemand met tips and tricks, want ik weet het niet meer. Ik zit te denken om in therapie te gaan, niet alleen vanwege dit, maar ik zie zo mijn leven gewoon niet meer zitten. Ik zit met meerdere persoonlijke problemen en met die van mijn moeder. Maar het laatste maakt mij kapot. Het is te veel. Ik wil niet in therapie, want ik ben zeker geen open boek. Maar wat kan ik anders doen? Voor mijn moeder en mijn mentale gezondheid?
Wat je beschreven hebt en waar je mee zit is voldoende reden om hulp te vragen. Je voelt dat het je teveel wordt. Maak je er geen zorgen over dat je geen 'open boek' bent. Ik denk dat het wel meevalt, want je hebt helder uit de doeken gedaan wat er allemaal in je leven speelt op dit moment. Praten over emoties kun je leren, daar is het immers therapie voor.

Je zou misschien contact op kunnen nemen met je huisarts, die kan een verwijzing maken voor eerste lijns hulp. Troost je, niemand wil graag in therapie, maar soms is het nodig diie stap te zetten omdat je er zonder hulp niet meer uit komt.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Pams
Berichten: 1279
Lid geworden op: 20 sep 2016 15:26

Re: Alcoholgebruik van mijn moeder

Welkom op het forum :nod:

Ik heb je verhaal gelezen en ik kan niet anders dan het volledig eens zijn met volhoudertje. Dat je geen open boek bent is voor mij ongelooflijk herkenbaar, maar opener worden komt met de tijd echt.

Je zegt dat je er aan zit te denken om in therapie te gaan omdat je je eigen leven zo niet meer ziet zitten. Ik kan maar één advies geven; ga het aan. Zoek hulp. Het is heftig om met dit soort gedachten rond te lopen en op den duur ook heel eenzaam.

Je mag hier op het forum altijd je hart luchten.

:knuffel:

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”