Beste Melanoisia,
Heftig om dit zo te lezen
. Goed dat je het hebt geuit
Ik herken een hele hoop punten en ik worstel ook met wat problematiek.
Het werk vraagt veel van me en frustreert soms, maar geeft ook veel voldoening. Het houdt me zelfs zoveel bezig dat ik het moeilijk los kan laten op momenten dat ik van mezelf niet meer mag werken, omdat ik anders verder burnout raak.
Wat geeft jou voldoening? Dit lijkt mij een belangrijk punt om over na te denken, wellicht moet je daar meer op focussen. Ja, werk kan ook frustraties opleveren, er zitten altijd minder mooie kanten vast aan werk. Ik heb ook wel gemerkt in periodes dat het werk te veel wordt. Als antwoord probeer ik dan minder hard te werken, te onthaasten en minder te doen maar wel de basis functies van het werk. Dit houdt soms in dat ik dan even de tijd heb om naar buiten te staren tijdens de "dooie momentjes", vind ik vervelend maar dit is wel beter zo. Misschien kan jij ook kijken welke activiteiten je tijdelijk kan schrappen en waar je meer op wilt focussen wellicht dat je dit kunt doen in overleg met een leidinggevende.
Het is goed dat je aan de rem trekt en af en toe ziek meld. Denk goed aan jezelf
Maar als ik me er wél van weet los te rukken val ik in een zwart gat. Ik doe dan weinig tot niks en er gaat dan weinig in me om want alles kost teveel moeite, ook nadenken. Ik voel weinig behalve frustratie door vastlopende negatieve gedachtencirkels, en die doorbreken kost gewoon teveel moeite.
Er zijn dagen dat ik moet bijkomen van de werkweek. Er is weinig mis mee om moe te voelen en bij te komen.
Als het gaat om die vastlopende negatieve gedachtencirkels, wellicht helpt het om dit uit te schrijven en dit voor te leggen aan iemand bijvoorbeeld iemand die je vertrouwd, dit forum (moet niet, kan wel), een huisarts of een psycholoog als je daarbij loopt.
Vroeger had ik ook wel weekenden waar ik niet wist wat ik er mee moest. Er zat zoveel in mijn hoofd maar het lukte mij niet om het uit te voeren. Wellicht is het een tip om vrijdag middag/avond een schema te maken met wat je in het weekend wil gaan doen. Misschien komt het ook omdat je in de week een bepaald ritme hebt en deze thuis wordt losgelaten. Ik merk dat de hele dag in huis blijven me behoorlijk somber maakt, dus dat probeer ik te vermijden en toch wel iets van een ritme te ontwikkelen waar ik mij
voel.
Ik wil niks behalve op de bank zitten/liggen en 'vermaakt' worden, maar dat gaat niet altijd vanzelf. Het is treurig gesteld met de tv en veel films en series boeien me niet. Documentaires heb ik geen zin in want dan moet ik teveel nadenken en dat kost teveel moeite. Soms voelt het of alle prikkels mij teveel zijn en kan/wil ik alleen maar in mijn eentje op de bank liggen en voor me uit staren. Ik wil dan nergens aan denken en niemand om me heen want alles irriteert me.
Liggen op de bank en vermaakt worden is even leuk, maar niet de hele dag. Ik merk dat als ik vijf km heb gewandeld dat ik weer hele nieuwe inzichten heb of een fiets tochtje heb gemaakt. Als je blijft hangen op de bank blijf je er in "hangen" in de gedachten. Door in beweging te komen heb je weer even frisse lucht en kan je focus verleggen. Ik combineer wandelen met het luisteren naar podcast over het Oude Egypte en humor. Als de prikkels te veel worden kan je ook met oordopjes indoen, en wat anders gaan doen of google eens op ontprikkelen.
Het voelt allemaal onbereikbaar voor mij. Andere mensen zie ik wel leuke dingen voor zichzelf of met elkaar doen, en dat maakt me treurig en eenzaam. Ik krijg het gewoon niet voor elkaar om dingen te proberen om mezelf bezig te houden en om in contact met mensen kan komen. Het is gewoon allemaal teveel op het moment en ik loop vast in m'n hoofd en dat voel ik in m'n lijf. Verplichtingen als huishoudelijke taken moet ik niet eens aan denken. Ik kan me niet op één of een paar dingen richten want het voelt of dat toch allemaal geen zin heeft. Het heeft geen zin om te proberen een vriendschap op te bouwen want de meeste mensen klikken niet met mij en ik weiger om me te gedragen zodat ze mij gaan accepteren. Ik doe niks verkeerd en ben goed genoeg. Buitenbeentjes zoals ik waar ik wél bij wil horen en waar ik wél op af durf te stappen zitten in eenzelfde situatie als ik en bevinden zich niet in de openbare ruimte, dus die zijn sowieso fysiek al onbereikbaar voor mij.
Zoals ik het lees ben je wat somber hé, maar dat maakt niet uit. Als het te veel is, dan is het te veel. Het is, wat het is: vervelend.
Als ik advies mag geven:
- Focus je niet op andere mensen maar op jezelf. Spiegel je niet naar andere mensen. Nieuwe dingen leren kost moeite en gaat niet vanzelf. Het lijkt wel of die andere mensen dat beter kunnen dan jij maar zij hebben ook een leercurve.
- Probeer positief te denken, maar ik lees al: je bent goed genoeg, dat is een goede. Maar ook te kijken naar het weer, geniet van de zon als die schijnt, geniet van de dieren om je heen.
- Doe leuke dingen.
- Probeer in beweging te komen. Ga fietsen/wandelen/hardlopen/skeeleren/schommelen/vul maar in.
- Plan voor jezelf een dagje in dat je er helemaal uit gaat (lastig met dat Corona virus, maar denk creatief), geen mobiel, geen tv, geen computer.
Er is meer in het leven dan werk
- Plan een dag in dat je huishoudelijke taken gaat doen, opruimen, stofzuigen. Hoe vaker je het doet, hoe gemakkelijker. Een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd, zeggen ze wel eens. Huishoudelijke taken is ook bewegen. Dus iets met twee vliegen in één klap. Als je het lastig vind kan je iemand zoeken die dat voor je doet wellicht kan die ook adviezen geven zodat het wat minder moeite kost.
- Weet dat je niet alleen bent met deze gedachten.
- Het loont wel om nieuwe vriendschappen te maken. Je hoeft je niet in allerlei bochten te wringen (bijv. pleasen) zodat mensen je accepteren maar proberen jezelf te zijn. Ik vind het ook lastig hoor om vriendschappen te maken buiten het werk om en te onderhouden.
Misschien heb je er wat aan.