Gebruikersavatar
SeolA
Berichten: 2
Lid geworden op: 12 jan 2020 15:35

Vraag

Ik ben 20 jaar en ik heb al jaren last van een depressie en angststoornis.. Hierdoor had ik het heel moeilijk op school (maar het is me toch gelukt om een MBO diploma te krijgen.) Ik heb nooit in mijn leven een bijbaantje gehad, omdat ik nauwelijks puf had om uberhaupt naar buiten en naar school te gaan, maar ook omdat ik daar doodsbangvoor was (socialefobie en faalangst) en nu nog steeds ben. Mijn ouders hebben het ook al jaren moeilijk. (Zijn gescheiden en mijn vader zit al meer dan 10 jaar ziek thuis, hij komt nauwelijks rond.) Ook verdient mijn moeder net genoeg om rond te komen.
Ik krijg al bijna 2 jaar hulp van een psycholoog en psychiater (en heb ook meerdere medicaties uitgeprobeert: sertraline, escitalopram en bupropion) maar tot nu toe is er nog niets verbeterd. Wat vrij vervelend is omdat ik geen inkomen heb en ik ook niet al te veel hulp aan mijn ouders wil vragen omdat ze deze last nu echt niet kunnen dragen. Ik heb dit probleem ook kort besproken met mijn psychiater, waarop hij zei dat er zeker naar een oplossing gekeken wordt, maar hij heeft verder niet verteld hoe of wat.

Ik ben van plan een HBO opleiding te volgen dit jaar, ookal weet ik totaal niet wat ik wil met mijn leven, gewoon omdat ik niet nog een grotere teleurstelling wil zijn tegenover mijn ouders.. Maar ik denk dat ik nauwelijks rond kan komen zonder een inkomen..

TL/DR: Ik ben bang dat ik gedwongen moet werken omdat het niet anders kan, ookal spring ik liever voor een trein. Ik heb gewoon advies nodig over wat ik nu het beste kan doen.. Ik zat zelf aan therapie te denken, maar ik heb echt geen idee wat voor therapie me hierbij zou kunnen helpen.

Alvast bedankt voor jullie advies.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15115
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Vraag

SeolA schreef: 12 jan 2020 16:01Ik ben bang dat ik gedwongen moet werken omdat het niet anders kan, ookal spring ik liever voor een trein. Ik heb gewoon advies nodig over wat ik nu het beste kan doen.. Ik zat zelf aan therapie te denken, maar ik heb echt geen idee wat voor therapie me hierbij zou kunnen helpen.
Het is handig als je sommige dingen van uit het juiste perspectief bekijkt. Nu bekijk je alles van uit een angstig en negatief perspectief. Studeren omdat je niet een nog grotere teleurstelling voor je ouders wilt zijn lijkt me geen goed idee. Hoe kom je er trouwens bij dat jouw ouders teleurgesteld in je zijn? Is dat wel helemaal waar? Een beetje fact-checking is geen overbodige luxe.

Als je wilt gaan studeren of op jezelf wonen, zal je in je inderdaad in je eigen onderhoud moeten kunnen voorzien. Van werken is overigens nooit iemand slechter geworden, maar het is best mogelijk dat jouw depressiviteit, angst en fobieën jou (tijdelijk) verminderd arbeidsgeschikt maken. Dat zou je moeten nakijken. In dat geval is een uitkering, of aanvullende uitkering een mogelijkheid.

Zoals je nu in het leven staat, is therapie geen overbodige luxe. Ik denk dat je ook moet afwachten met welke oplossingen je psychiater komt aanzetten. Welke therapievorm dat zal zijn, zal je ongetwijfeld binnenkort te horen krijgen. Ik raad je in ieder geval aan om er voor de volle honderd procent voor te gaan. Het leven kan er alleen maar beter door worden.

Laat je ook weten wat je psychiater heeft voorgesteld?

Ik wens je veel succes bij je keuzes.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
SeolA
Berichten: 2
Lid geworden op: 12 jan 2020 15:35

Re: Vraag

volhoudertje schreef: 12 jan 2020 18:36
SeolA schreef: 12 jan 2020 16:01Ik ben bang dat ik gedwongen moet werken omdat het niet anders kan, ookal spring ik liever voor een trein. Ik heb gewoon advies nodig over wat ik nu het beste kan doen.. Ik zat zelf aan therapie te denken, maar ik heb echt geen idee wat voor therapie me hierbij zou kunnen helpen.
Het is handig als je sommige dingen van uit het juiste perspectief bekijkt. Nu bekijk je alles van uit een angstig en negatief perspectief. Studeren omdat je niet een nog grotere teleurstelling voor je ouders wilt zijn lijkt me geen goed idee. Hoe kom je er trouwens bij dat jouw ouders teleurgesteld in je zijn? Is dat wel helemaal waar? Een beetje fact-checking is geen overbodige luxe.

Als je wilt gaan studeren of op jezelf wonen, zal je in je inderdaad in je eigen onderhoud moeten kunnen voorzien. Van werken is overigens nooit iemand slechter geworden, maar het is best mogelijk dat jouw depressiviteit, angst en fobieën jou (tijdelijk) verminderd arbeidsgeschikt maken. Dat zou je moeten nakijken. In dat geval is een uitkering, of aanvullende uitkering een mogelijkheid.

Zoals je nu in het leven staat, is therapie geen overbodige luxe. Ik denk dat je ook moet afwachten met welke oplossingen je psychiater komt aanzetten. Welke therapievorm dat zal zijn, zal je ongetwijfeld binnenkort te horen krijgen. Ik raad je in ieder geval aan om er voor de volle honderd procent voor te gaan. Het leven kan er alleen maar beter door worden.

Laat je ook weten wat je psychiater heeft voorgesteld?

Ik wens je veel succes bij je keuzes.
Bedankt voor je reactie.
De reden waarom ik vooral denk dat ik nutteloos ben is omdat mijn ouders me vaak met andere mensen vergelijken. Soms maken ze bijvoorbeeld opmerkingen van "Ken je dit meisje nog van de middelbare? Die heeft al een bijbaantje" of "Kijk, deze persoon kan dit zonder moeite." Vaak zegt m'n moeder ook van: "Ach, ik heb het veel erger gehad hoor." Ik snap dat het laatste ook bedoelt kan zijn om me te troosten, maar ik neem het meer op als een belediging, alsof ik me aanstel ofzo. Dat gaf me alleen maar meer negatieve gedachten en angst. Ik heb het er wel laatst over gehad met mijn moeder. Gelukkig lijkt ze me nu wel te begrijpen, maar het lijkt wel alsof ik het niet helemaal geloof..

Verder heb ik het meerdere keren gehad over therapie met mijn psychiater. Hij vertelde me toen dat ik zelf moet beslissen wat voor therapie ik zou willen. Alleen heb ik geen idee wat ik me voor moet stellen. Dit heb ik ook gemeld waarop ik de reactie: "Ga ervan uit dat alles mogelijk is" kreeg en dat daar gewoon even over moest na denken. Ik heb nog steeds geen idee wat voor therapie ik zou willen. Ik bedoel, ik wil bijna niets dus ik weet niet of het zo'n goed idee was om mij de beslissingen te laten nemen.. Ook heb ik natuurlijk mijn angsten voor het werken besproken, waarop er werd gezegd dat dat zo niet een twee drie opgelost kan worden, maar dat ze daar sowieso aandacht aan zullen besteden. Verder werd er niet echt iets uitgelegd over misschien in aanmerking komen voor een uitkering. Ik denk dat ik dat onderwerp weer omhoog breng bij de volgende afspraak.

Het probleem is eigenlijk gewoon dat het te lang duurt, er zitten vaak weken of maanden tussen de afspraken. Waarbij ik alleen op mijn medicijnen kan rekenen.. En tot nu toe heeft de hulp die ze me gegeven hebben totaal niet geholpen.. [crying]
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15115
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Vraag

Het probleem is eigenlijk gewoon dat het te lang duurt, er zitten vaak weken of maanden tussen de afspraken. Waarbij ik alleen op mijn medicijnen kan rekenen..
Dat er weken of zelfs maanden tussen de afspraken zitten is inderdaad lang, maar je kunt ook zèlf aangeven dat je behoefte hebt om vaker af te spreken.
Er bestaan geen wondermiddelen waardoor problemen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Medicatie is een hulpmidel, maar je zult er ook zelf aan moeten werken om dingen te veranderen. Dingen veranderen zeker niet als je een passieve houding aanneemt.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Vraag

Het lijkt mij verstandig dat als jij vind dat het veel te lang duurt, dat je dat gaat aangeven bij je behandelaar, en dat jullie samen gaan kijken naar de mogelijkheid voor meer bezoekjes en meer gesprekken. Daar hoort ook een stukje initiatief bij, ook als dat lastig is. Een behandeling kan geen wonderen verrichten en samenwerking komt van twee kanten. Dus als jij vind dat je meer nodig hebt, dan trek je aan de bel en geef je dat aan.
Therapie is in samenspraak met elkaar. Dat betekent dat het vaak zo is dat je samen naar een benadeling kijkt en dat je inderdaad ook weleens de bal krijgt toegeworpen; 'wat wil jij?' 'wat vind jij echt nodig?' 'waar denk jij dat je behoefte aan hebt?'. Het is lang niet altijd zo dat een hulpverlener dat voor een client beslist, maar in samenspraak. Anders komt het allemaal van één kant en dat is niet de bedoeling.

Wat voor uitkering zat je dan aan te denken? Het allerbelangrijkste is dat je uiteindelijk al is het maar voor een aantal uur, toch wat werk oppakt.
Dat noem jij gedwongen werken, dat noem ik een opstapje naar iets meer zelfstandigheid en inkomen die jijzelf bij elkaar hebt gespaard.
Een uitkering kan korte of lange tijd helpen. Het kan je een basis geven. En inderdaad is het zo dat er mensen voor geestelijke en/of lichamelijke problemen een uitkering kunnen krijgen. Voor korte tijd of voor langere tijd. En soms ook voor altijd. Maar dat krijg je niet zomaar en daar wil je eigenlijk niet in belanden als dat niet hoeft. Je kan beter naar andere mogelijkheden krijgen. En dan moet je soms stap voor stap door angsten heen. Alle begin is heel moeilijk maar je kan er begeleiding voor krijgen. Je kan je richten op een uitkering, maar ik vermoed toch dat je dat voor langere tijd niet wilt. En niemand gaat voor de lol in een uitkering. In welke vorm dan ook.

Vrijwilligerswerk (ik ga nu uit voor tijdelijk) is in eerste instantie ook een optie.

Je wilt een HBO studie gaan doen. Dat is een goed streven, maar de vraag is of je dat nu kan of dat je er echt iets aan gaat hebben terwijl je niet weet wat je wilt. Ga voordat je in de wilde weg iets gaat ondernemen, eerst dat eens na.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
wolfgirl
Berichten: 102
Lid geworden op: 16 nov 2013 23:47

Re: Vraag

Beste de anderen hebben goede adviezen gegeven alleen op een punt ben ik het oneens met volhoudertje: je kunt wel een studie gaan doen en daar zijn porjes voor. Je hebt de ideale leeftijd ervoor. Kijk maar op rijksoverheid.nl/duo. Dat is er ook voor jou. In eerste aanleg doen kinderen alles omdat ze hun ouders trots willen maken, en in tweede aanleg ook zichzelf! Ik begrijp dat je bang bent voor dwang, om een baan te moeten accepteren waar je helemaal niks voor voelt. Dat gebeurt vaak als je al langer een uitkering zou hebben. Het heft in eigen handen nemen is beter. Qua meer hulp zou ik dus ook denken aan gesprekken met een psycholoog. Omdat het misschien kan helpen als steun in de rug en tegen de angsten die je ervaart en die je weerhouden. Als je een goede paycholoog hebt , (eerstelijns?) waarmee het ook klikt, kan dat veel steun geven. Je kunt al je dilemma's dan bespreken. Het helpt misschien beter dan medicatie. Hoewel ik over medicatie geen oordeel heb. Het niet doen omdat je je ouders niet tot last wilt zijn is het paard achter de wagen spannen.
Veel succes gewenst

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”