Gebruikersavatar
manders
Berichten: 1250
Lid geworden op: 21 jun 2010 00:15

Hoe diep kan je vallen....

Hay,

Ik ben in 2006 in een zware depressie beland, bleek later PTSS, maar achteraf besef ik wel dat het al veel langer speelde. Ik heb vier kinderen die toen allemaal puberen, en ik dacht dag het daaraan lag. Toen de huisarts voorstelde een psycholoog te bezoeken wist ik ook direct al wat het eigenlijk probleem was. Het duurde echter maanden voor ik het uit mijn mond kreeg, ik vertelde van alles behalve datgene wat me zo bezig hield. Ik ben op jonge leeftijd seksueel misbruikt door mijn opa. Heb het ook direct tegen mijn moeder gezegd, het was haar schoonvader, maar die zei alleen dat die ouwe ziek was en er niks aan kon doen. Bovendien mocht ik het niet verder vertellen, zeker niet tegen mijn vader. Ik was dus, achteraf bekeken, totaal op mezelf aangewezen en heb een manier gezocht en gevonden om mezelf tegen die man te beschermen.

Helaas blijkt nu, dat het misbruik een heel eigen leven is gaan leiden in mij. Ik dacht toen dat ik het wel achter me kon laten en dat het in de loop der tijd beter zou gaan. Wat een vergissing! In 2006, na ruim 40 jaar, brak het me finaal op. Ik heb mezelf gedurende die 40 van alles aangeleerd om niet de pijn en verdriet te voelen wat me is aangedaan. Helaas veel verkeerde dingen, blijkt nu. Met mijn moeder kon ik er aanvankelijk nog wel over praten, maar sinds mijn vader is gestorven, 10 jaar gelden, blijft ze volhouden dat ze het nooit heeft geweten, dat het ook nooit is gebeurd....Terwijl ze vorig jaar, in een kwade bui, tegen mij en mijn zus, vertelde wat die ouwe precies gedaan had....Maar dat was niet zo erg... Nu weet ze ook niks meer van het gesprek, zit in een totale ontkenning. Voor mij is dat heel erg pijnlijk om te horen dat ik lieg.....Van mijn broer en zus krijg ik wel veel steun, even als van mijn gezin.

Maar het blijft ontzettend moeilijk, ik ben vreselijk depressief en zie ook geen tot zeer weinig lichtpuntjes. Ze hebben me al eens voor 3 maanden opgesloten, maar dat heeft niks geholpen. Antidepressiva heb ik al die jaren geslikt, maar momenteel krijg ik helemaal geen medicijnen meer. De eerste antidepressiva heb ik 12 jaar geslikt, werkte totaal niet, en door een DNA onderzoek kwamen ze erachter dat die pillen direct in de lever afgebroken werden en dus totaal geen werking hadden. Vorig jaar na lang denken, nieuwe antidepressiva gekregen naar die werkte totaal averechts. Daar kreeg ik nog meer zelfmoordneigingen van. Ik heb mijn kinderen beloofd om er zelf geen eind aan te maken, maar ik sta heel vaak in tweestrijd. Tot nu toe winnen mijn kinderen.....Ik kan het gewoon niet af, het voelt alsof ik heel diep in een ouderwetse waterput zit en ik niet naar boven kan komen. Er zijn geen handvaten, en als ik al eens een lichtpuntje zie, val ik weer keihard naar beneden. Ik weet niet hoe ik dit vol moet houden. Ik ben onder behandeling van een psycholoog en psychiater, heb al verschillende keren EMDR gehad, wat wel hielp.

Het ene moment voelt het alsof ik volkomen ongevoelig en murw ben, het andere moment ben ik gewoon overgevoelig en val ik over alles. Ik voel me heel snel persoonlijk aangevallen. Volgens de deskundigen is de kans dat ik hier ooit vanaf kom, heel klein. Ik moet gewoon een manier vinden om er mee om te gaan. Dat probeer ik echter al dertien jaar, maar da's makkelijker gezegd dan gedaan. Met mijn hoofd weet ik het meestal allemaal heel goed, maar mijn gevoel doet zijn eigen ding. Over het misbruik en de gevolgen voor mij, heb ik veel geschreven, meestal gedichten. Dat voelt dan even heel goed, helaas is het altijd maar even.....
Gebruikersavatar
manders
Berichten: 1250
Lid geworden op: 21 jun 2010 00:15

Re: Hoe diep kan je vallen....

peepwall
Gebruikersavatar
manders
Berichten: 1250
Lid geworden op: 21 jun 2010 00:15

Re: Hoe diep kan je vallen....

Als ik het zo terug lees lijkt het alsof ik heel veel medelijden met mezelf heb. Maar dat is niet waar, ik ben volgens de deskundigen juist al veel te hard voor mezelf. Ik wil niet een slachtoffer zijn, dan wint die ouwe alsnog en dag gun ik hem niet.
Zag het er helemaal maar niet zo donker uit...
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15115
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Hoe diep kan je vallen....

manders schreef: 20 dec 2019 08:40 Als ik het zo terug lees lijkt het alsof ik heel veel medelijden met mezelf heb.
Ik vind niet dat het lijkt alsof je veel medelijden met jezelf hebt, door dat te zeggen doe
jij jezelf te kort. Je verhaal, zoals jij het beschrijft, is helder en duidelijk.
Je hebt gelijk dat 'die ouwe' alsnog wint als jij in de slachtoffer rol blijft hangen, iets wat jij, naar mijn mening, niet doet.
Dat het er vaak donker uit ziet, is heel erg jammer. Maar misschien past hier de nuchtere constatering dat mensen helaas 'levenslang' hebben door datgene wat hen door anderen is aangedaan. Toch is het zo dat mensen zelf verantwoordelijk zijn voor hun geluk en zelf wegen moeten vinden om het licht in hun leven (weer) te laten schijnen. Maar er zijn gelukkig ook mensen die je daarbij willen steunen.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
manders
Berichten: 1250
Lid geworden op: 21 jun 2010 00:15

Re: Hoe diep kan je vallen....

Dank je voor je reactie Volhoudertje. Ik ben ook blij met de steun en hulp die ik krijg, maar uiteindelijk moet ik het inderdaad zelf doen. Het constante vechten met mezelf, daar kan niemand me bij helpen. En het maakt dat ik me vaak heel alleen en eenzaam voel. En vaak heb ik het idee dat ik vecht voor een hopeloze zaak, dat maakt het zo donker
Gebruikersavatar
wolfgirl
Berichten: 102
Lid geworden op: 16 nov 2013 23:47

Re: Hoe diep kan je vallen....

Beste, ik heb van iemand gehoord dat serotonine heropname remmers helpen. Bij die persoon. Ik vraag me af of u dit ook geprobeerd had? Ik wens u sterkte en licht aan het eind van de tunnel
Gebruikersavatar
manders
Berichten: 1250
Lid geworden op: 21 jun 2010 00:15

Re: Hoe diep kan je vallen....

Dank je voor je reactie maar ik krijg momenteel geen medicijnen meer voor de depressie. Ik heb twee verschillende soorten gehad en dat was géén succes, en dan druk ik me nog héél zacht uit.
Inmiddels heb ik wel leren te beseffen, heel toevallig door een tv programma dat ik zag, dat ik niet HOEF te vechten tegen al mijn gevoelens....Ze horen gewoon bij me, als gevolg van het misbruik heb ik ze gekregen en ze zullen ook nooit meer verdwijnen. Ik hoef er niet langer tegen te vechten, ik móet een manier vinden om.ermee OM te gaan.
Da's niet makkelijk, ik heb zelfs twee maanden met uitvalverschijnselen gezeten als gevolg van totale psychische vermoeidheid. Ik was totaal gevoelloos aan de rechter zijde van mijn lichaam: ik was NIET verlamd want ik kon alles gewoon gebruiken maar ik VOELDE totaal niets. Niet aan een zijde van mijn gezicht, niet in mijn rechterarm of been. In eerste instantie dachten ze aan een tia of lichte beroerte, maar uiteindelijk kwam de conclusie dat ik psychisch totáál uitgeput was. Ik heb toen wél medicijnen van de psychiater gekregen zodat ik 's nachts niet zo zou piekeren en beter kon slapen. Die werkten uiteindelijk wél en NET zoals de uitvalsverschijnselen uit het niets óp doken, zo verdwenen ze óók van de ene op de andere dag.
Een hele vreemde gewaarwording en bizarre situatie.
Momenteel loop ik bij een hypnotherapeut, die me probeert wat te leren ontspannen. Ik grijp álles aan om hier béter uit te komen, maar het valt niet mee.
Ik ben al heel lang niet meer hier op de site geweest, omdat het gewoon héél erg slecht ging. Afgelopen januari werd er zelfs serieus gesproken over opname.
En dat was nog vóór de uitvalsverschijnselen.
Ik heb nog geen idee wat die hypnose gaat doen maar erger kan het niet meer worden.
Dank je voor je suggestie en je hulp. Groet Anja

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”