Gebruikersavatar
Famke1987
Berichten: 13
Lid geworden op: 04 mei 2018 15:56

Mijn verleden, eindelijk alles verteld

Ik heb met mijn leidinggevende al een paar keer een gesprek gehad. Gewoon eerst zomaar. Ik ben normaal een gesloten boek. Mensen vragen hoe het gaat, ik zeg al tijd standaard het gaat goed. Mijn leidinggevende vroeg het een paar weken geleden. En uiteindelijk heb ik gezegd van het kan beter. Hij vroeg door. Ik zei alleen zit niet lekker in mijn vel en verder durfde ik niet veel te vertellen terwijl ik er wel steeds tegen aan zat te hikken. Hij zei van je moet weten dat je altijd bij mij terecht kan. Ik kan je misschien niet helpen maar wel luisteren als je je verhaal kwijt wil.

Thuis heb ik er over na zitten denken en uiteindelijk geappt van dat ik graag mijn verhaal kwijt wou. We hadden al een afspraak staan, voor mijn beoordeling voor mijn contract. Helaas kon hij wel, wanneer ik niet kon. Uiteindelijk tijdens de beoordeling wou ik het zeggen maar ik durfde het niet ook omdat we een gesprek hadden over mijn contract. Hij zei ik dwing je niet. Ik laat het aan jouw over.

Daar tussen nog een keer met hem een gesprek gehad. En afgelopen woensdag moest hij wat ondertekenen. En weer vroeg hij hoe het gging.hij zag dat er wat was. Maar ook dit keer was ik bang, durfde ik het niet. Hij zei ik zal je niet veroordelen. Jij bent gewoon jij. We hebben een goed gesprek gehad. En weer thuis gekomen wat op papier gezet. Met lood in mijn schoenen hem geappt van dat het misschien toch beter is dat ik hem alles ga vertellen.

Gisteren heb ik uiteindelijk alles aan mijn leidinggevende verteld over het verleden. Over verkrachting en dat lichamelijke en geestelijke mishandeling door mijn ouders. Hij zei dit is niet niks.
Eenmaal op gang was het een stuk gemakkelijker voor mij. Hij was zo blij dat ik het hem vertelde. En steeds meer ging ik dingen vertellen waar ik mee zat. Het was een intensief gesprek.

nu had hij ook meer begrip waarom ik soms zo ben en zo reageerde. Ook waarom ik niet mee ging naar de teammiddag laatst in Maart dit jaar. ik heb toen verteld dat ik niet kon. Maar hij had hét wel een beetje door. En nu begreep hij het ook meer. Heb ook gezegd dat ik problemen heb met grote groepen en mensen vertrouwen.

Hij zei ook het heeft tijd nodig. Jij bent jij. Je bent een uniek persoon. En ik heb hem eerlijk verteld dat ik nu soms moeite heeft om hem te vertrouwen maar dat het wel goed komt. En kom altijd bij hem terecht als ik wou praten. Hij begreep wel dat ik hem nog niet 100% vertrouwde.

En we hebben het gehad over mijn eetstoornis. Hij zei wel van vorig jaar viel mij al wat op dat jij dunner werd. Toen begon mijn eetstoornis. Achteraf dacht ik waarom heb je dat gewoon niet verteld? Heb wel verteld dat ik toen was afgevallen maar dat de kilo's er nu weer bij zitten. Hij zei dat vind ik ook mooier maja ik ben een man he. Maar heb ook verteld dat de eetstoornis nu weer naar boven komt. Ben nu weer bezig met minder eten omdat ik zo toch ergens controle over heb.
Ben nu weer bezig met minder eten.
En omdst de leidinggevende nu heeft gezegd van viel mij op dat je wat dunner werd, heb ik nu zoiets van oh dat konden ze wel zien. Nu heb ik weer sterk de neiging om af te vallen.

Hij zei wel je bent een mooie jonge vrouw, je hebt nog een heel leven voor je. En ik weet niet of ik het mag zeggen maar je hebt echt schitterende ogen, soort twinkeling. Dat hoor ik vaker zei ik. En daar bedoel ik niks mee. Maar ik had zoiets van ehm oke en misschien bedoelt hij er niks mee.. Maar heeft weer te maken met dat stukje vertrouwen. Als mensen mij complimenten geven kan ik het soms moeilijk geloven.

Achteraf zei hij van ik zou je graag een big hug willen geven maar dat doen we maar niet. Ik zei nee laten we dat maar niet doen.

En toch voelt het wel als een opluchting, maar nu komen er weer allerlei emotiees naar boven.

Achteraf heb ik spijt dat ik het heb verteld. Gisteravond lag ik in bed en opeens kwam alles weer naar boven. Terwijl toen ik het aan mijn leidinggevende vertelde het weinig tot mij doordringde en weinig emoties voelde. Was wel opgelucht maar gisteravond in bed kwam opeens alle nare beelden weer naar boven terwijl ik mij eerst daar weinig van kon herinneren. En al die tijd opgekropt en opeens kan ik mij de beelden weer herinneren.... Wat resulteerde in een emotionele bui en hyperventilatie. Ik zat zo te hyperventileren en mezelf achteraf weten gerust te stellen... Op dat moment dacht als ik het niet had verteld had ik mij het misschien ook niet kunnen herinneren... en vanochtend al om 4 uur wakker. En ik voel mij nu nog slecht en ontzettend moe...gewoon zo raar gevoel in mijn maagstreek en vooral gespannen.. En steeds denkend aan dat gesprek wat de leidinggevende allemaal zei.
maar wil hem nu ook niet veel meer mee belasten.... we zouden vanavond een personeelsfeest hebben maar dat heb ik een tijd geleden al afgezegd omdst ik dat niet aan kan in die drukte... hopelijk begrijpt mijn leidinggevende dat en krijg ik ook geen vragen van andere collega's.

Op dit moment merk ik dat het soms wat te veel wordt. De ene keer heb ik een huilbui en denk ik, ik wil dood. Ik heb toch niet ietd om voor te leven. Ze zullen me vast niet missen. Ook omdat ik er moeite mee heb en nooit echt liefde heb gekend. Een andere keer denk ik van, nu even sterk blijven.

En ook al zou ik soms met mijn leidinggevende willen praten als ik het echt niey trek, dan nog durf ik dat niet omdat ik vroeger ook alles zelf moest oplossen en soms heb ik echt behoefte aan eenluisterend oor..

Ik wou hem nog bedanken voor een luisterend oor, ik wou hem dat nog appen maar denk dat ik het maar even moet laten rusten..

Op 28 november heb ik trouwens opnieuw een intake bij ggz
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Mijn verleden, eindelijk alles verteld

Ik vind het heel bewonderswaardig dat je het aan je leidingevende hebt durven vertellen.
Dat is niet niks. Ik wens je veel succes met het intake gesprek bij het GGZ.
* Liebe Macht Frei *

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”