Hallo,
Mijn eerste post hier. Is een lang verhaal, maar zal mijn best doen om het samen te vatten. Ikzelf heb jaren terug diagnose gekregen van milde vorm van ASS en milde vorm van bipolair II. Is perfect mee te leven, heb een leuke, wat aangepaste werkomgeving, prikkelarm, leuke collega's, verder valt met Lamotrigine de stemming wel mee. Ben alleenstaand.
Probleem waarvoor ik dit topic plaats is m'n zoon. 18 geworden verleden maand. Tussen zijn 16e en 18e ben ik door een hel gegaan. Je kent het typische verhaal wel: slechte vrienden ontmoet, op sleeptouw genomen geweest, spijbelen, volledig stoppen met school, beginnen met strafbare feiten plegen met die vrienden, beginnen met verbale agressie thuis, tot bijna fysieke agressie, opgepakt door politie, ettelijke keren bij jeugdrechter, plaatsing door jeugdrechten in een gesloten instelling, daar ook agressie. Ik zal het kort samenvatten: van brave jongen naar een onhandelbare tiener die met niemand zelfs in gesprek wou gaan.
Probleem nu is : na een plaatsing van 6 maand is hij sinds verleden week terug thuis komen wonen. Het blijft hetzelfde : niet willen school gaan of werken. In bed liggen overdag en dan 's avonds op stap met diezelfde vrienden (waarvan trouwens ook enkele in die instelling beland waren). Voor het ogenblik houdt hij wel zijn manieren. Voorlopig, hij is uiteraard nog maar pas thuis, is afwachten.
Mijn probleem nu is, en ik schaam me er eigenlijk wel voor, maar wil gewoon eerlijk zijn: Ik lijk me maar niet meer te kunnen aanpassen aan de nieuwe situatie, die dus eigenlijk gewoon de vroegere situatie was: zoon die terug thuis woont. Ik voel me dagelijks zeer gedeprimeerd. Eigenlijk wil ik hem niet meer thuis. Er is in het verleden zoveel gebeurd waardoor ik zijn aanwezigheid niet langer als iets aangenaam ervaar. Op vele momenten is het een hopeloos gevoel dat ik erbij heb. Voel me er slecht bij, blijft m'n zoon....
Zucht, wou gewoon even kwijt
Groetjes