Hallo,
Ik worstel al heel lang met depressie. De laatste tijd is het weer een stuk erger geworden en hoewel ik mezelf altijd al wel als somber/depressief omschreef, is het de laatste weken zo erg geworden dat ik echt spreek van, ja, ik ben vet depressief. Ik zou heel veel willen zeggen en vragen, maar houd het even bij het volgende. Ter informatie, ik heb al een tijdje professionele hulp.
Ik weet dat depressie en negatieve gedachten samen gaan, maar waar ik veel last van heb is dit. Het is alsof er een "demoon" in mijn hoofd zit, die geen positiviteit kan verdragen. Ondanks dat ik rationeel "weet" dat voelen dat het nooit beter wordt niet betekent dat dat echt zo is, is dat gevoel zo enorm sterk dat ik er bang voor ben. Het is maar een gedachte, maar toch voelt hij zo sterk dat ik niet anders kan dan erin te geloven. Het voelt alsof het mijn "noodlot" is, waaraan ik gewoon niet kan ontsnappen. Ik zie dan, als ik het me zo voorstel, iets voor me als een mannetje (ik) in de hel, die alle kanten op rent om te ontsnappen, met een lachende demon die hem ziet worstelen.
Hoe vaak ik ook hoor dat je dat soort gedachten niet serieus moet nemen, of iets in die trant, ik heb er zo ongelofelijk veel moeite mee, omdat het voelt alsof het iets is waar ik simpelweg geen controle over heb. Het voelt alsof iemand mij vraagt rechts af te slaan wanneer ik niet aan het stuur zit. Wat ik ook merk is dat ik geen positieve of goede gedachten "mag" hebben, want...dat zijn illusies? want ik geloof ze niet echt? want ik vertrouw niet dat het ooit echt beter wordt dus positiviteit is nepperij? Zoiets.
Vervolgens, zoals zo vaak met dit soort dingen, krijg ik weer gedachten over de gedachte. Dan ga ik denken, "juist doordat ik zo in die gedachte blijf geloven wordt het met mij niet beter", en dan geef ik mijzelf dus de schuld van mijn depressie en wat al niet meer.
Anyway...ik ben benieuwd of iemand dit herkent...