Gebruikersavatar
Nielsington
Berichten: 2
Lid geworden op: 03 mei 2018 17:14

Hoe moet het verder?

Dag allemaal,

Eerst en vooral zou ik jullie alvast willen bedanken voor de tijd en moeite bij het lezen van mijn verhaal. Al weet ik niet goed waar te beginnen, ga ik het toch proberen.

Probleem:

Het afgelopen jaar was voor mij heel zwaar, niet dat er iets speciaal is gebeurd, maar mentaal gaat het niet al te best. Ik voel mij door en door moe en mijn motivatie voor allerlei zaken is verre van dat ik wou dat het zou zijn. Het voelt alsof ik een muur om mij heen probeer te bouwen bij alles dat op mij afkomt, en dat hoeft het niet eens belangrijk, een zware taak of iets met voorbereiding te zijn. Als ik mijn gevoel zou moeten samenvatten in 1 specifieke zin dan zou ik zeggen dat de wereld op mij afkomt en dat ik mezelf moet beschermen. Hele dagen lang loop ik bang, moe en gestresseerd rond. Of ik nu 5, 8 of 10 uur slaap het, het maakt helemaal niet uit. Toch kan ik heel vroeg wakker zijn en heel lang opblijven. Vaak maak ik het laat en dat tot wel 2, 3 en soms 4 uur 's nachts alvorens ik mijn bed ga opzoeken. Volgens mij komen al deze symptomen voor omdat ik het gevoel heb dat er een constante druk op mij ligt. Ik ben 19 jaar en word dit jaar 20. Mijn moeder en andere verwanten verwachten dat ik iets ga doen met mijn leven omdat ik bijna een jaar thuis zit te nietsen (afgestudeerd in juni 2017), uiteindelijk zal dat wel tot de orde komen. Het probleem is dat ik er dagelijks mee word geconfronteerd en dat ze maar niet willen begrijpen dat ik rust nodig heb, ook al vind ik dit zelf absurd klinken voor een 19-jarige. De laatste weken of zelfs maanden kom ik de deur niet meer uit. Ik was heel sociaal en weet dus niet waarom ik zo plots anders ben geworden.

Meer over mezelf:

Zoals waarschijnlijk reeds gelezen ben ik 19 jaar en afgestudeerd in juni 2017. Mijn uiteindelijke afstudeerrichting was toegepaste informatica. Mijn moeder woont sinds mijn 16 bij haar vriend, mijn stiefvader. Zelf vond ik het wel fijn om het huis voor mezelf te hebben dag na dag, tot ik mijn huidige vriendin tegenkwam via Tinder. Op relatief snel tempo ben ik 'ingesmolten' in de familie. Deze term mag letterlijk worden genomen want ik woon (niet officieel) waar haar domicilie staat. Dit wil dus zeggen dat ik samenwoon met mijn vriendin, haar mama, haar broer en haar 3 zussen. Van helemaal alleen naar een huis vol. Na mijn vakantiewerk in 2017 bij het wereldberoemde chocoladebedrijf 'Callebaut' ben ik opzoek gegaan naar vacatures om te gaan werken. Tot mijn grote verbazing is een secundair diploma van toegepaste informatica helemaal niets in de ICT. Ze zoeken bijna alleen maar hoog geschoolde diploma's. Zo heb ik dan een testdag gedaan bij Mac Donalds, maar bij de druk die ik al had, kwam er nog veel meer bij bij deze job. Dan ben ik naar Krefel gegaan voor de functie 'verkoper' en naar Easy Fit voor de functie 'personal trainer'. Helaas ben ik bij beide bedrijven weerhouden vanwege de politieproeven waarmee ik bezig was. De eerste proef was geslaagd en bij de tweede ben ik niet komen opdagen omdat ik helemaal geen blijf meer wist met mezelf. Ik heb ook niets laten weten. Hier en daar heb ik in december 2017 en januari 2018 wat interimwerk gedaan, maar daar voelde ik mezelf niet echt gewaardeerd. Tot op heden ben ik werkloos en probeer het leven te ontlopen met videogames te spelen, maar ik ben er mij van bewust dat dit mij, toekomst gericht, ook niet zal verder helpen.

Verleden:

Vroeger was ik een speciaal kind. Ik wist dat, maar de rest wist van niets. Het begon allemaal in het eerste leerjaar... Ik werd gepest op school en probeerde mij te verweren, maar na de zoveelste pestpartij heb ik mij bij het feit neergelegd en heb ze maar laten doen, of sterker, ik heb mij laten doen. De leerkrachten en directie deden niets tegen de pesters en ik werd altijd aangewezen als de schuldige. Zo ontwikkelde ik mijn eigen vriendje genaamd 'Quinten'. Quinten was een denkbeeldig vriendje die er altijd was. Hij leefde in mijn hoofd en ik stelde mij voor dat onder mijn hersenpan een bureau was met schermen en allemaal knopjes waar Quinten zat. Ik was dan zogezegd de robot en Quinten bepaalde wat ik moest doen en hoe ik het moest doen. Dit gezegd zijnde zal ik jullie 2 voorbeelden geven:

1) Ik moest alles was ik op de speelplaats zag staan van links naar rechts (of omgekeerd) opnoemen alvorens ik mocht gaan spelen. Twijfelde ik hoe iets hete, versprak ik mij, sloeg ik iets over dat ik achteraf pas zag,... dat mocht ik opnieuw beginnen.

2) Gelijkaardig aan voorbeeld 1: alvorens ik kon gaan slapen moest ik alles opnoemen wat ik in de slaapkamer zag. Soms kon dit uren duren en had ik de nachtrust niet die ik zou moeten hebben gehad voor de volgende schooldag

In het derde leerjaar zijn we verhuisd naar een andere stad en dus komt er ook een andere school bij kijken. Met veel goede moed ging ik naar mijn nieuwe school en maakte er heel veel vriendjes. Vrienden die ik tot op de dag van vandaag nog steeds vrienden kan noemen. Door de late uren die mijn moeder moest kloppen op het werk, werd ik op internaat gestuurd. Een grote verandering want ik zag mijn moeder enkel nog maar in het weekend. Het eerste jaar was een regelrechte ramp. Quinten zat nog steeds in mijn hoofd en opnieuw werd ik gepest, maar dan door de andere kinderen op het internaat en niet op school.

Het tweede jaar op internaat was nog een stapje extra. Ik werd niet meer gepest en had zelfs 'vrienden', maar het waren vrienden die niet echt vrienden waren omdat ik maar alsof deed omdat ik anders weer slaag zou krijgen. Hoe dan ook ging het iets beter omdat ik de opvoeders al beter leerde kennen. Maar, we sliepen altijd met 5-7 personen op een kamer. Iedereen had zijn eigen bed en kast voor z'n kleren in te hangen en daar hield iedereen zich aan. Toen kwam het, de eerste avond dat ik orale seks moest uitvoeren bij een van de pesters op onze kamer (mocht ik het niet vermeld hebben: ik ben een man). Hier bleef het niet bij want het werd meerdere keren gedaan per week. Het is zelfs eens zo extreem geweest dat een van de pesters mij anaal wou toedienen. Nooit heb ik hier een woord van durven zeggen tegen opvoeders of familieleden. Enkel tegen dichte vrienden en mijn huidige vriendin.

Het derde en vierde jaar op internaat gingen beter. Ik zat in de 'hogere klasse' van het lager (5de en 6de leerjaar) en was dus een van de oudste. Ook kwam ik goed overeen met de mensen die in het secundair zaten. Een vrouwelijke pester van in het eerste jaar is uiteindelijk mijn beste vriendin geworden en jaren later ook 2 keer mijn vriendin.

Quinten was er pas uit vanaf mijn 2de jaar in het secundair, maar sindsdien betrap ik mezelf er telkens weer op dat ik alles 100x moet nakijken alvorens ik een zekerheid heb. Laat ons nu zeggen dat ik een bericht stuur met 'belangrijke' informatie, dan check ik dat niet 1 of 2 keer, maar zeker 10 tot 15 keer. Ik maak er mezelf druk in en weet niet waarom ik het doe, maar ik heb het gevoel dat het moet.

In het 5de secundaire jaar ging alles achteruit. Ik werd gepest vanwege mijn gewicht. Toen woog ik 135kg en dit kwam voornamelijk omdat ik geen uitweg wist met mezelf. Ik verdronk in het eten en het gamen om de wereld te vergeten (net zoals nu). In het 5de jaar ben ik begonnen met af te vallen en ik ben gestopt op het einde van mijn 6de jaar (juni 2017 dus). In totaal was ik 50kg kwijt en was apetrots op mezelf. Ik had een sixpack en toch wel een mooi lijf in het algemeen. Ik was een verzorgd persoon en had de ambitie om het tot model te schoppen.

Na mijn vakantiewerk in 2017 kwam ik in het diepe terecht omdat ik niet meer wist wat te doen. Ik nam het mezelf kwalijk dat ik niet eerder wist dat ik niets kon doen met dit diploma behalve verkoper en dergelijke. Het enige lichtpuntje van toen tot de dag van vandaag is dat ik mijn vriendin ben tegengekomen op 30 september. Vanaf toen tot nu ben ik weer 20kg bijgekomen en ben weer onverzorgd, of toch naar mijn mening. Het is een soort van uitvlucht en ik heb het gevoel dat het verleden zich weer herhaalt.


Ik hoop dat jullie zich een beetje hebben kunnen inleven in mijn situatie en dat het allemaal duidelijk geschreven is. Nogmaals wil ik jullie allemaal ontzettend hard bedanken voor het lezen van deze tekst. Ik weet dat jullie mij niet kunnen helpen met een simpele vingerknip of door een stappenplan op te stellen, of dat verwacht ik althans niet. Het enige dat ik hoop te krijgen is advies, ook al is het maar een heel klein beetje. Elke stap naar een beter leven voor mij helpt enorm.
Gebruikersavatar
Nielsington
Berichten: 2
Lid geworden op: 03 mei 2018 17:14

Re: Hoe moet het verder?

Nielsington schreef: 03 mei 2018 18:53 Vaak maak ik het laat en dat tot wel 2, 3 en soms 4 uur 's nachts alvorens ik mijn bed ga opzoeken.
Ik vergat te vermelden dat dit komt omdat telkens ik in bed lig zit te piekeren over werk, relaties, e.d
Gebruikersavatar
wolfgirl
Berichten: 102
Lid geworden op: 16 nov 2013 23:47

Re: Hoe moet het verder?

Hoi Nielsington, wat een roerend levensverhaal tot nu toe. Wat knap hoe je alles doorstaan hebt. Ook goed dat je op zo'n jonge leeftijd een studie hebt afgerond. Vreemd dat je met dit diploma dan geen werk in die richting kunt vinden. Afgaand op je taalgebruik, levenskennis en opleiding lijkt me Mc. Donalds zwaar onder je niveau. Ook de andere banen zijn dat denk ik wel. Ik herken dat wel, ik heb ook altijd werk op vele niveaus lager dan mijn opleiding(de hoogstgenoten). Misschien moet je doorstuderen, je bent pas 20:)?. Het lijkt of Quinten alias de dwanghandelingwn je erg afremmen. Ik denk dat je daarmee controle wilt om zo te voorkomen dat er weer iets misgaat, kan dat? Praten met een psycholoog kan helpen, je moet dan wel een goeie klik met de psycholoog hebben. Misschien eerstelijns via de huisarts? Verder vroeg ik me af kun je nog naar je eigen huis of ben je permanent bij je vriendin en haar hele familie ingetrokken? Op zich top dat je een vriendin hebt maar het hele gezin erbij kan wel belastend zijn. Weet jouw moeder van hoe jij je voelt, eat er gebeurd is qua pesten en helpt zij jou? Groetjes en houd je taai;)
Gebruikersavatar
student2
Berichten: 2
Lid geworden op: 13 mei 2018 22:58

Re: Hoe moet het verder?

Dag Nielsington,

Na het lezen van jouw post kwam het woordje dwanghandelingen ook op in mijn hoofd.
https://www.mijnkwartier.be/angst/ocd-w ... -stoornis/

Ik vind ook dat je jezelf enorm goed kunt uitdrukken, je taalniveau is erg goed en ik deel dus de mening van Wolfgirl dat je redelijk wat in je mars hebt.
Ik druk je op het hart om een diploma hoger onderwijs te behalen.
Je hebt de capaciteiten en dat diploma is jouw toegangspoort. Dat heb je nodig. Maar daar ben je ondertussen al achter.

Ik ben een stukje ouder dan jij bent en heb ook geen diploma hoger onderwijs. Ik heb mijn secundair diploma pas op veel oudere leeftijd behaald via alternerend leren en ben daarna naar de universiteit gegaan. Dat was iets te hoog gegrepen en dan ben ik een beetje beginnen switchen tussen hogeschool en universiteit.
Het ene was te moeilijk, aan het andere zat niet genoeg uitdaging waardoor ik moeite had om mij hiervoor in te zetten.
Misschien kunnen we elkaar een beetje motiveren om door te zetten?

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”