Psycholoog.net/forum

Hallo allemaal,
Ik ben een meisje van 13 en ben denk ik depressief.
2 maandjes geleden ongeveer, kreeg ik druk op mijn borst. Ik maakte me gelijk helemaal druk over dat ik misschien wel een hartaanval kreeg. Eigenlijk zijn deze gedachtes nog steeds niet weg. De laatste tijd heb ik geen druk meer op m’n borst, sinds 2 dagen ongeveer wel wat steken, maar daaarnaast heb ik ook spierpijn, last van m’n linkerhalsspier (weet niet hoe die echt heet) en dat de hele dag door. Ik denk in mezelf ook dat ik voor kerst nog dood ga, en sinds een paar dagen denk ik elke dag dat ik dood ga. Ook vandaag dus. en door die gedachtes ben ik helemaal down. Maar ook als ik door de stad loop en het druk is, voelen mijn ogen heel zwaar, krijg ik hoofdpijn, word benauwd en duizelig. Denken jullie dat ik depressief ben?
Groetjes mij.
(Sorry als mijn verhaal soms wat onduidelijk is)

Nog eventjes 2 dingetjes:
Door die doodsgedachten durf ik ook niet meer te slapen.
Een tijdje terug had ik een paniekaanval, ik kon bijna geen adem meer halen, toen ben ik naar de spoedpost van het ziekenhuis gegaan en die heeft naar mijn hart geluisterd en mijn bloeddruk gemeten. Het was allemaal goed zei hij. Hij heeft geen fotos ofzo van mijn hart gemaakt, dus zou er misschien toch wat met mijn hart zijn?

Sorry, nog 1 dingetje
Ik ben de laatste tijd ook heel moe en chagrijnig

Het is een beetje moeilijk diagnoses te stellen hier Anoniempje.
Daarnaast ben ik in ieder geval geen psychiater.
Ik heb wel advies, je kan als je op de link klikt een zelftest doen.
Als daaruit blijkt dat het nodig is ga dan naar je huisarts.

Je kan ook naar huisarts zonder die test en hem vragen wat hij ervan vindt?
Hij weet in ieder geval hoe verder te handelen.
Sterkte

https://www.depressie.nl/zelftest-depressie

Anoniempje38 schreef: ↑17 dec 2017 23:27 Denken jullie dat ik depressief ben?

Ik denk niet dat je depressief bent, maar dat je klachten eerder veroorzaakt worden spanning.
Het onderzoek in het ziekenhuis heeft aangetoond dat je lichamelijk gezond bent en dat je hart normaal functioneert.
De hartkloppingen worden waarschijnlijk veroorzaakt doordat je lichaam adrenaline aanmaakt.

Het lijkt me inderdaad een goed idee er eens met je huisarts over te praten. Ga ook even bij jezelf na over situaties zijn
die spanning veroorzaken, of dat je hypochondrisch van aard bent. Als ze bij de spoedpost van het ziekenhuis
hebben kunnen constateren dat je gezond bent, waarom zou je dan twijfelen of er misschien toch wat met mijn hart kan zijn?

Als je het mij vraagt lijken het symptomen van puberteit. De hormonale veranderingen die plaatsvinden kunnen ook lichamelijke klachten met zich meebrengen, vooral met betrekking tot hart en bloedvaten. Ik denk dat je je geen zorgen hoeft te maken, ondanks dat ik goed begrijp dat deze toestand onbekend is en beangstigend kan zijn. Je lichaam zal over enkele jaren een nieuw evenwicht vinden en dan zal jij weer beter in je vel zitten. Dat neemt niet weg dat als je er last van hebt je de dokter om hulp kan vragen.

Hallo allemaal,
Ik voel me al een tijdje slecht en somber, ik denk namelijk dat ik doodga, of een ernstige ziekte heb. Het word steeds erger en ik kan er inmiddels gewoon niet meer tegen. Wat moet ik doen?

Anoniempje38 schreef: ↑19 dec 2017 23:00 Ik voel me al een tijdje slecht en somber, ik denk namelijk dat ik doodga, of een ernstige ziekte heb.

Dat je een ernstige ziekte hebt valt volledig uit te sluiten, je bent namelijk jong en gezond, dat heeft het spoed onderzoek in het ziekenhuis namelijk aangetoond. Je bent 13 jaar oud, je zult echt nog lang niet dood gaan.

Het is misschien wel raadzaam om hup te zoeken voor je sombere gedachtes.
Probeer er eens over te praten met mensen in je omgeving, of je huisarts.

Bedankt voor je reactie
De spoedpost in het ziekenhuis heeft alleen maar mijn hartslag geluisterd en mijn bloeddruk gemeten. Dan kunnen ze toch niet zeker weten dat ik niks heb?
Groetjes mij

Anoniempje38 schreef: ↑19 dec 2017 23:26 Bedankt voor je reactie
De spoedpost in het ziekenhuis heeft alleen maar mijn hartslag geluisterd en mijn bloeddruk gemeten. Dan kunnen ze toch niet zeker weten dat ik niks heb?
Groetjes mij

Wat zeggen je ouders van dat waar je mee zit?

Ik zeg heel vaak tegen m’n moeder dat ik bv last van m’n borst heb, benauwd enz. Dan zegt mijn moeder: je maakt je te druk. Maar ik heb haar nog nooit verteld dat ik bezig ben met de dood. Ik durf dat eigenlijk niet zo goed. En waarom weet ik zelf ook niet.

Anoniempje38 schreef: ↑19 dec 2017 23:53 Ik zeg heel vaak tegen m’n moeder dat ik bv last van m’n borst heb, benauwd enz. Dan zegt mijn moeder: je maakt je te druk. Maar ik heb haar nog nooit verteld dat ik bezig ben met de dood. Ik durf dat eigenlijk niet zo goed. En waarom weet ik zelf ook niet.

Het is bekend dat als je je te druk maakt om allerlei dingen dat je dan juist last op de borst kan krijgen, maar dat zijn geen hartproblemen. Ik denk dat je er goed aan doet dit aan je ouders te vertellen.

Ja misschien wel.. maar ik denk eigenlijk niet echt dat het helpt. Ik kan die gedachte van ik ga dood niet van me af houden. Ik ben er 24/7 mee bezig.

Anoniempje38 schreef: ↑19 dec 2017 23:57 Ja misschien wel.. maar ik denk eigenlijk niet echt dat het helpt. Ik kan die gedachte van ik ga dood niet van me af houden. Ik ben er 24/7 mee bezig.

Als je er na dat wat er al is onderzocht, nog steeds 24 per dag mee bezig bent en daardoor juist stress krijgt, en daardoor juist pijn op de borst klachtren door de spanning en niet door hartproblemen, dan is het juist van groot belang dat jij je naar je ouders uitspreekt over wat je gedachten zijn, hoe je je voelt en waar je mee speelt.

Oke, ik denk dat ik het morgen ga vertellen. Bedankt voor je advies!

Anoniempje38 schreef: ↑20 dec 2017 00:01 Oke, ik denk dat ik het morgen ga vertellen. Bedankt voor je advies!

Graag gedaan en we horen het van je.

Hallo,
Ik heb het nog niet aan m’n ouders verteld, omdat er visite hebben.
Maar ik voel me weer super slecht. Ik wil slapen, maar ook weer niet. Ik word er echt gek van! [zucht]

Hallo,
Ik heb het aan mijn ouders verteld, en ze zeggen dat ze zo gauw mogelijk een afspraak maken bij de dokter. Maar die afspraak komt er natuurlijk niet voor kerst. Helaas moet ik met deze somberheid dus kerst vieren, maar ik ga m’n best doen om vrolijk te zijn.
Groetjes mij

Wat goed van je dat je met je ouders hebt gesproken. Mag je trots op zijn. De eerste stap is gezet.

Hoe is het nu met je?