Lieve allemaal,
Ik zal jullie waarschuwen: dit wordt een lang bericht. Ik verwacht niet dat jullie de moeite nemen om alles te lezen en ik verwacht niet dat er een oplossing is, maar schrijf dit vooral om mijn ei kwijt te kunnen. Ik zit namelijk een beetje enorm in de knoop met mezelf. De laatste tijd ben ik erg gefrustreerd, snel geirriteerd, boos, emotioneel labiel. ik huil veel. ik denk negatief. ik zie een halfleeg glas waar ik eerst een halfvol glas zag. Er is de laatste tijd erg veel veranderd. Ik ben altijd de positiviteit zelve geweest. Het ging altijd goed met me, zelfs als het iets minder goed ging. Ik had plezier in het leven, kon me niet voorstellen dat ik me voor langer dan een paar uur slecht zou voelen. Ik voelde me de zon, ik kon alles aan, was gemotiveerd, huilde nooit, was sterk. Ik kon makkelijk praten over lastige onderwerpen en mensen prezen me voor mijn zogenaamde "kracht" om rationeel en positief te zijn, te helpen met andermans problemen zonder er zelf onder te lijden.
Anderhalf jaar geleden werd er bij mijn moeder borstkanker geconstateerd. Ze kreeg chemo + operatie + bestraling en 70% kans dat ze over 5 jaar nog leeft. Mijn pa kon het niet handelen dat mijn moeder zo ziek was, waardoor er enorme conflicten thuis waren, die voor mijn zwakke moeder door de chemo enorm slopend waren. Ze leidden tot een aanvaring met een koekenpan en bijna tot een echtscheiding. Al met al een emotionele en onzekere periode. Ik steunde mijn moeder, verdedigde haar voor mijn vader, verzorgde haar toen ze doodziek aan de chemo in bed lag, nam haar huishoudelijke taken over. Dat was tegenlijk met mijn eindexamens van 6VWO en de decentrale selectie voor geneeskunde. Zoals ik net al schreef, kon ik het allemaal handelen. Ik voelde me goed, was positief en sterk. Ik had natuurlijk wel zo mijn slechte momenten, waarin ik me zorgen maakte om mijn moeder, examens, vervolgstudie, scheiding, etc, maar ik kon het handelen. VWO gehaald. Geneeskunde binnengekomen. De zware behandelingen waren effectief en na een half jaar was ze technisch gezien "genezen". Op dat moment kreeg ik te horen dat de moeder van mijn beste vriendin ook borstkanker had. Ik was net een week terug van vakantie met die vriendin en haar ouders. Echter, de borstkanker van de moeder was in een ongenezelijk stadium. we kregen te horen dat ze nog 2 jaar te leven had. Dit kwam als een klap: ik dacht dat de kanker van mijn moeder één van de ergste dingen was die er konden gebeuren. Nu wist ik dat dat feitelijk amper iets voorstelde. Ik probeerde er te zijn voor die vriendin, en bleef rationeel en positief. Ik vond het verschrikkelijk, maar kon als persoon sterk blijven en liet me er niet persoonlijk onder lijden. Inmiddels begon ik aan mijn studie Geneeskunde, wat verbazingwekkend goed ging. Ik scoorde goed, ontwikkelde me verder als persoon, werd hopeloos verliefd en kreeg een vriend. Jaar 1 zonder problemen gehaald.
Nu ben ik anderhalve maand geleden begonnen met jaar 2, en zijn er veel veranderingen geweest. Ik ben uit huis gaan wonen, naar een studio, en mijn vriend logeert er eigenlijk ook altijd. Officieel is het geen "samenwonen", maar zo kan je het wel beschouwen. Dit na een relatie van een half jaar, komt voor sommigen misschien wat snel over. Voor ons was het echter een beetje uit noodzaak, en vanzelf zo gegroeid. Zijn thuissituatie is namelijk erg slecht: Zijn vader heeft vergevorderd stadium van Parkinson. Zijn moeder verzorgt hem 24/7. Ze hebben geen werk, geen geld. De gezondheidszorg (eigen risico) is eigenlijk te duur. Mijn vriend voelt zich enorm gekweld in die situatie, en kan het eigenlijk niet handelen. Beiden waren we op zoek naar een studio, en ik was de eerste die er eentje vond. Sindsdien is hij eigenlijk bij mij ingetrokken. Voor beiden erg fijn, en natuurlijk veel gezelliger en makkelijker dan in je eentje.
We hebben dus een serieuze relatie en we passen enorm goed bij elkaar. Ik ben de pil gaan slikken, al hebben we geen seks. De pil was voor het geval dat. Mijn vriend heeft echter een soort faalangst en onzekerheid voor seks, dus doen we het rustig aan. Seks is bijzaak, de liefde eromheen is belangrijker. Mijn vriend zit zelf vaak met zichzelf in de knoop, oa door zijn thuissituatie, maar ook zonder aanwijsbare reden. beetje vergelijkbaar met een chronische depressie met in de zoveel dagen diepe dalen. Hij denkt in zo'n dal veel aan de dood, en wil niet met me praten, alleen in zijn bed liggen. Verschrikkelijk vind ik dat. Ik ga het me persoonlijk aantrekken, want ik ben toch de persoon die altijd iedereen helpt en beter laat voelen? Hij wilt koste wat het kost geen hulp voor dit probleem. Ondanks die dalen houd ik enorm van hem in zijn goede momenten. Toch merk ik dat ik de laatste tijd slecht in mijn vel zit, en als hij zich slecht voelt, is dat de trigger om me ook slecht te voelen. Op zulke momenten vraag ik me af of ik dit wel wil, bij hem blijven en voor de rest van mijn leven dealen met zijn down-momenten. Ik ga twijfelen aan onze toekomst samen en aan hoe veel ik voor hem voel, hoe ik me zou voelen zónder hem. Ik voel me hierdoor schuldig: ik ben niet voor niets verliefd op hem geworden (het liefdesverhaal zal ik jullie besparen, maar ik kan je vertellen dat het als uit een roman is). Hij is mijn steun en toeverlaat, en ik ben de zijne.
Verder is afgelopen maand de moeder van die beste vriendin overleden aan haar borstkanker. Dat raakte me enorm, al wist iedereen dat het eraan zat te komen. Ik was er echter nuchter en rationeel onder: pas bij de uitvaart en begrafenis brak ik. Al bij het naar binnen lopen schoten de tranen in mijn ogen en dat is de hele dag niet meer weggegaan. Ik kon niet eens naar de foto kijken. Diezelfde avond heb ik huilend in bed gelegen met mijn lieve vriend die me oneindig veel troostte.
Daar komt bij dat de periode van de studie geneeskunde nu draait om kanker. Alle uitleg over kans op borstkanker, uitzaaiingen, palliatieve zorg, enz, zorgen ervoor dat er gedachten in mijn hoofd gaan rondspoken. Dingen als dat de kanker weer terug gaat komen bij mijn moeder, en als dat gebeurt er nooit meer een weg terug is. Ik krijg enorme last van heimwee want wil niets liever dan bij mijn moeder en familie zijn. heb het gevoel dat ik ze in de steek laat door op mezelf te zijn gaan wonen (ondanks dat ik bijna elk weekend thuis ben). Mijn opa en oma kunnen elk moment wel dood neervallen, en dan heb ik zo veel kostbare tijd gemist. mijn pa zou zelfs wel al kanker kunnen hebben zonder dat er nog symptomen zijn. De heimwee is enorm. Ik lig avonden huilend in bed, en mijn vriend neemt alle tijd om me dan te troosten, met me te praten, me gerust te stellen.
Ik herken mezelf echter niet meer terug: huilen is niets voor mij. Ook niets voor mij is om negatieve dingen te denken. Ik benader dingen vaak rationeel, sta erbij stil en geef het een plekje, maar laat het me niet belemmeren. Nu belemmert het me wel degelijk. Ik reageer het af op mijn vriend, irriteer me al als hij niet doet wat ik wil dat hij doet (zonder dat ik hem nog heb gezegd wát ik wil). vervolgens krijg ik die heimwee. Ik merk echter dat er misschien een verband hangt met de pil: Mn vriend zei vorige maand een week na mn stopweek "je was veel gezelliger toen je ongesteld was", en nu, precies hetzelfde moment, heb ik weer diezelfde enorme somberheid, alles grijs zien, alle frustratie en irritatie, en de enorme heimwee met enorme emotionele en labiele buien.
Ik kan echter niet goed bepalen of dit écht door de pil komt of door de omstandigheden, of een combinatie. Ik wil in ieder geval dat ik weer 24/7 blij kan zijn, zonder heimwee of onterechte frustraties en twijfels.
misschien moet ik het voorleggen bij de huisarts, misschien moet ik gewoon stoppen met de pil zolang we geen seks hebben, misschien moet ik vaker naar huis om de heimwee en schuldgevoelens de kop in te drukken. Misschien moet ik meer afstand nemen van mijn vriend als ik me soms zo kan irriteren. Ik weet het niet. Ik weet het niet. Ik weet alleen dat alle lichtpuntjes steeds vaker in een grijze mist dreigen te verdwijnen, en ik enorm emotioneel in de negatieve zin ben geworden.
Sorry voor het onsamenhangende en enorm lange verhaal... De persoon die alles tot dit punt heeft gelezen verdient een pluim
Liefs, Jeannette