Warm welkom op het forum, Kim
Wat ontzettend naar en verdrietig wat je allemaal is overkomen en daarom ook zo knap dat je de stap hebt gezet om het hier eens te delen met ons. Want dat is mij nogal een stap kan ik mij zo voorstellen. Iets verschrikkelijks meemaken als geslagen worden en een verkrachting en daarnaast het pesten, kunnen inderdaad hele diepe sporen nalaten en dat kan je kwaad en verdrietig maken. Ik weet niet wanneer dit allemaal is gebeurd en of het misschien nog allemaal gaande is, dat is niet het allerbelangrijkste en dat hoef je ook niet perse te schrijven als je dat niet wilt.
Je bent al eens naar een psycholoog gegaan, wat er wel vaker gebeurd bij sessies bij een hulpverlener, is dat het eerst erger word in plaats van beter. Het is van groot belang dat je als het eerst erger word je goede begeleiding daarin hebt. Dit soort gebeurtenissen tasten vertrouwen aan en ook je zelfwaardering. Het kan moeilijk zijn om daarom ook collega's en vrienden te vertrouwen en echt toenadering te zoeken. Wellicht uit angst dat men je kan kwetsen, neerhalen en bot kunnen zijn. Angst voor afwijzing of om opnieuw het slachtoffer te worden van veel te veel pijn en ellende.
Het is niet verkeerd om opnieuw te kijken naar wat de mogelijkheden zijn om je verder te helpen. Daarbij is het niet erg, misschien juist heel belangrijk, om te vertellen waar je angst voor hebt en dat je bang bent om helemaal nog verder in de put te raken.
Verkrachting is een traumatische ervaring. Dat kan ook gelden voor geslagen worden. Ook voor pesten.
Ik ken je niet natuurlijk, maar geloof dat je een aardige meid bent. Iemand die het waard is. Een meid die het verdiend om weer stapje voor stapje geluk te ervaren. Ondanks moeilijkheden. Ik hoop dat dit forum en wellicht ook al wel dit bericht, je een beetje moed en kracht geven. Verdriet is niet fijn. Je hebt het nu al een stukje gedeeld. Dat is vooral voor jezelf iets goeds. Dat wat je hebt meegemaakt mag er zijn, net als dat jij er mag zijn.