Vicieuze cirkel van angst en depressie

[tjeskoba]

Hallo,

Ik heb al sinds mijn 16de last van depressies.
Sinds mijn 19de neem ik hier medicatie voor (Sipralexa 10 mg).
Nu ben ik 24 jaar. Waarschijnlijk - volgens de dokter en ook mezelf - zal ik heel mijn leven antidepressiva moeten nemen. Ik denk de aanleg tot het ontwikkelen van een depressie erfelijk aangelegd is bij mij. Mijn vader, tantes, nonkels, overgrootvader,... hebben ook last van depressies en nemen/namen ook medicatie.

Deze depressies hebben in het verleden veel invloed gehad op mijn levenskwaliteit, ik ben dikwijls door een ware hel gegaan. Ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. Momenteel neem ik antidepressiva, maar af en toe (1x om de 2 maanden ongeveer), komt deze depressie weer naar boven voor +- 1 week. Daarna gaat die weer weg. Dikwijls zonder enige aanleiding. De dokter denkt dat dit komt door een tekort aan serotonine in mijn hersenen.

Het probleem is dat ik het afgelopen jaar in een soort vicieuze cirkel ben terecht gekomen. Wanneer ik het gevoel krijg dat mijn depressie weer een beetje opkomt, schiet ik in paniek. Ik voel dan zo grote angsten dat de 'echte' depressie terug zal komen, ik voel me dan zo vreselijk bang. Door deze angst worden mijn depressieve gevoelens versterkt, ik krijg nog meer angst, ect ect...
Ik voel me dan zo bang dat ik die vreselijke depressie volledig terug zal krijgen, en dat is gewoon niet leefbaar...iedere dag overleven jezelf afvragend hoe lang je dit kan volhouden...
En het ergste van alles, de vraag: "waarom voel je je slecht, waarom?" Ik weet het niet! Ik heb geen reden, alles ik oké, heb alles wat ik wil. Het is enkel kortsluiting in mijn hersenen, er scheelt iets "in" mijn hersenen. Mis ik nu echt dat stofje serotonine, maakt dat mijn leven tot een hel?

Therapie heb ik ook al gevolgd, het helpt me gewoon niet omdat ik geen 'problemen' heb om over te praten, enige wat ik kan vertellen is dat is een vreselijke angst heb wanneer ik een depressie terug voel komen.
Enige symptoom van een depressie dat ik steeds blijf hebben, is dat ik afval.
Ben in 1 jaar tijd ongeveer 10 kg afgevallen. Ik moet mezelf dikwijls dwingen om te eten. Ik heb weinig honger, het eten smaakt mij totaal niet. Ik doe het gewoon uit noodzaak - bang dat ik als een geraamte zal gaan uitzien, weeg nog maar 54 kg.

[volhoudertje]

Therapie heb ik ook al gevolgd, het helpt me gewoon niet omdat ik geen 'problemen' heb om over te praten, enige wat ik kan vertellen is dat is een vreselijke angst heb wanneer ik een depressie terug voel komen.

Het is jammer dat de angst om terug te vallen in depressiviteit je leven zo beheerst. De irreële angst om opnieuw depressief te worden beheerst je leven op een dusdanige wijze dat het je oordeel over je eigen situatie ook behoorlijk vertroebelt. Ieder mens heeft mindere momenten, maar het lijkt er op of je iedere kleine rimpeling ziet als een voorbode voor een ernstige terugval. Je kunt je eigen levensgeluk behoorlijk in de weg zitten door te geloven in zo'n 'selffulfilling prophecy'.

In tegenstelling tot medicatie is therapie iets waar je zelf in moet investeren. De sleutel om de cirkel te doorbreken heb je voor een deel zelf in handen. Medicatie kan een hulpmiddel zijn om het doel te bereiken, maar ik denk dat therapie èn medicatie uiteindelijk een combi is die meer kans op slagen biedt.

[Minerva]

Jammer therapie je tot op heden niet geholpen heeft omdat er "niets" is om over te praten. Ik lees wel een anticiperen op angst voor de depressie wat je vaak bezig houdt. Angst voor de toekomst en de consequenties er van (het geraamte zijn). Het zegt mij dat er meer onder zit dan enkel "niets". Het feit dat je niet kan eten op het moment van de depressie kan komen door de stress die dit met zich mee brengt. Stress en eten kan leiden tot niet-eten of juist teveel eten. Beiden zijn niet goed voor je.

[Tsoort]

Dag tjeskoba,

Ik voel met je mee. Ik begrijp ook die enorme onmachtsgevoelens : je wordt, zonder noemenswaardige aanleiding, met de regelmaat van een klok overspoeld door depressieve gevoelens en je ziet geen uitweg.
Maar toch ben ik het met minerva en volhoudertje eens : therapie en begeleiding kunnen je best wel helpen !
Het aanvaarden van jouw erfelijke aandoening is al een eerste gespreksonderwerp.

Vervolgens ben jij blijkbaar in staat om de aanvallen te voelen aankomen : daar moet je expert in worden ! Het heeft jouw immers de kans om op medicamenteus vlak in te grijpen, onder begeleiding van jouw behandelende arts, en om met jouw therapeut succesvolle scenario's op te bouwen, om de impact op jou en op jouw omgeving te verminderen.

Het kan je ook helpen medicatie optimaal in te zetten : een minimale onderhoudsdosis en een maximale ondersteuning bij aanvallen.

Het verliezen van gewicht moet je met jouw arts bespreken : het is een mogelijke bijwerking van het (langdurig) gebruik van jouw soort medicatie. Een wisseling van product met dezelfde werking kan daar soelaas brengen.
Werk aan de winkel dus !

Succes !