acuut, wie helpt mij de dagen door te komen

[mia]

Hallo lezers,
Ik vraag om hulp. Hulp bij het doorkomen van de dagen. Ik ben in een acute depressie beland.
Het begon met het gevoel of had ik afgelopen weekend een feestje. Een maand geleden was ik gestopt met de antidepressiva. Mijn leven was is een rustig vaarwater. Probeerde weer wat boodschapjes te doen, mij wat meer met de dorpsbewoners te bemoeien en een afspraak gemaakt voor een gezellig onderonsje met een oud collega. Mijn behandelend psychiater was ook tevreden zolang ik maar niet ging stoppen met de lithium.
Wat kan het gevoel van mijn feestje dan teweeg hebben gebracht dat er een acute depressie ontstaat.
In dit geval is het de keus die ik nu moet maken, kies ik voor mijzelf en mijn gezondheid en moet ik mijn zoon en kleinzoon voorlopig niet meer zien of blijf ik mee gaan met het mij stelzichtmatig pijn laten doen door mijn schoondochter. Dat wij door haar niet zo gewenst zijn in haar huis dat voelen we al lang.
Zij is Zuid-Amerikaans, blij dat ze een blanke man had getroffen en naar Nederland kon. Op zichzelf heb ik daar nog niet zoveel problemen mee. Wat ons, mijn man dus ook, is dat ze nu eenmaal gesetteld een karaktereigenschap toont die alles behalve prettig is. Zo wordt de familie buiten gehouden. Mijn andere zoon is niet meer welkom. Maar ook ooms, tantes, neven en vrienden die bellen om langs te komen weert ze stelselmatig.
Vrijdag, na 6 uur rijden werden we al niet hartelijk ontvangen. De nodige irritaties volgden al snel. Mijn man had, terwijl die met de meegenomen bij ons opgeslagen dozen babykleertjes aan het sjouwen was, twee stappen had gezet in de hal met zijn schoenen nog aan. Mis. We hadden een hondje mee, geen oppas voor gevonden, mis. Terwijl ze tot een jaar geleden dit hondje mee nam in bed.
Toen ik haar vroeg of ze nog van mijn zoon hield, was het antwoord, 5 jaar geleden wel, je kan hem nu mee nemen. Maakt mij niets uit. Trouwens gaf ze ons nog even mee, ik hou alleen van Zuid-Amerikanen.
Mijn man is huilend naar de auto gevlucht, ik wilde wachten op mijn zoon. Alleen werd dit weerzien er niet leuker op. Ik werd uitgescholden. Mijn schoondochter had al haar frustraties al naar hem geappt.
En hij doet er alles aan om haar niet kwijt te raken. Maar die prijs die hij hiervoor moet betalen is erg hoog.
Binnenkort wordt de tweede geboren. Ik ben enorm verdrietig. Er zullen geen oma's en opa's aanwezig zijn om zijn trots en nieuwe geluk mee te kunnen delen.
Welke stap zou voor mij de beste zijn, hoe kan je hiermee om gaan?
Voor wie dit leest, bedankt

[Max]

Wat een bijzonder verhaal Mia.
Je zoon woont dus samen/ is getrouwd met iemand, ze kennen elkaar al vijf jaar, hebben nu een kind en zijn in afwachting van een volgend kind.
Maar dat gebeurt allemaal tegen de wil van je zoon in?

[volhoudertje]

… kies ik voor mijzelf en mijn gezondheid en moet ik mijn zoon en kleinzoon voorlopig niet meer zien of blijf ik mee gaan met het mij stelzichtmatig pijn laten doen door mijn schoondochter.

Dat is geen eenvoudige keuze, maar misschien is het onder deze omstandigheden beter om je eigen gezondheid voor te laten gaan. Ik wens je veel sterkte met deze vervelende situatie.

[mia]

Hallo Max,
Een terechte opmerking.
Maar 5 jaar geleden, een heel mooie vrouw, lief en vol aandacht voor mijn zoon. Hij hopeloos verlieft.
Getrouwd in Zuid-Amerika om vervolgens hier een nieuw leven op te bouwen. In het begin hebben we samen mooie weekenden gehad. En langzamerhand begint er iets te veranderen. Iets waar ouders misschien gevoeliger zijn. Toen het steeds erger werd heb ik uiteraard met mijn zoon gesproken. Laat jezelf ook gelden misschien moet je eens met de vuist op tafel slaan. Laten weten dat bepaald gedrag niet kan, denk aan het kind in het gezicht slaan, dwangvoeren en alles, vrienden en kennissen om hem heen te weren
Maar op je opmerking terug te komen, hij zegt van haar te houden. Misschien is hij net zo bang om haar te verliezen als ik bang ben om hem te moeten verliezen.

[volhoudertje]

Laat jezelf ook gelden misschien moet je eens met de vuist op tafel slaan. Laten weten dat bepaald gedrag niet kan, denk aan het kind in het gezicht slaan, dwangvoeren en alles.

Slaan en dwangvoeding? Dat zijn inderdaad rare praktijken! Als dat zich vaker voordoet moet je inderdaad duidelijk maken dat dit niet kan.

[Max]

Heel begrijpelijk dat het ellendige gevoelens met zich zal meebrengen wanneer je je niet meer echt welkom voelt bij je zoon en zijn vrouw. Misschien kun je met haar eens praten hoe het komt dat jullie zo uit mekaar gegroeid zijn, waarom er zich bij haar zulke irritaties voordoen wanneer je bij hen bent.
Verder is het voor een buitenstaander die je berichten leest heel lastig te begrijpen hoe jouw zoon zo gek op haar kan zijn wanneer zij hem zo minacht, het liefst zelfs kwijt zou zijn, jullie de deur uit kijkt, en hun, dus ook zijn kind mishandelt.

Dat komt behoorlijk masochistisch over.. (niet cynisch bedoeld)

Wanneer zij dus werkelijk zo veranderd zou zijn de afgelopen jaren, waar kan dat zoal aan gelegen hebben, wat zouden daar de oorzaken of triggers toe geweest zijn?

[mia]

Hallo Max,
Mijn schoondochter draagt een behoorlijke rugzak met zich mee, een van de redenen dat ik haar altijd met liefde heb behandeld. Maar ook geprobeerd te laten ervaren dat liefde tussen moeder en kind anders kan, en dat je van familie en vrienden veel liefde kan ontvangen. Maar ik breek daar niet doorheen.
Zij is als twee jarig meisje door haar moeder, die in een hutje op het platte land woonde, weggegeven aan haar vader. Met die vader had zij geen band. Deze vader woonde in een stenen huisje met een nieuwe vrouw. Wat zijzelf over deze periode weet dat die nieuwe vrouw haar niet moest. Op 12 jarige leeftijd heeft de vader haar naar een broer gebracht. Daar kon ze de huishouding doen en sliep in een kleine ruimte op het dak onder de golfplaten.
Zij heeft het voor elkaar gekregen om op latere leeftijd een visum naar Nederland te krijgen om te werken als aupair. In de laatste twee maanden van haar geldende visum heeft ze mijn zoon leren kennen.

[Max]

Hallo Max,
Mijn schoondochter draagt een behoorlijke rugzak met zich mee(...)(...)(...) is als twee jarig meisje door haar moeder, die in een hutje op het platte land woonde, weggegeven aan haar vader. Met die vader had zij geen band. Deze vader woonde in een stenen huisje met een nieuwe vrouw. Wat zijzelf over deze periode weet dat die nieuwe vrouw haar niet moest. Op 12 jarige leeftijd heeft de vader haar naar een broer gebracht. Daar kon ze de huishouding doen en sliep in een kleine ruimte op het dak onder de golfplaten.

Zou ze zich ervan bewust zijn dat zo'n verleden ten grondslag kan liggen aan haar huidige -negatieve- gedrag?
Even heel erg op de speculatieve toer: misschien zou het kunnen helpen haar weer een beetje in harmonie te laten komen met zichzelf en haar omgeving wanneer eens uitdrukkelijk de aandacht op haar verleden gericht wordt, ze wat troost kan ontvangen voor de wreedheden die haar zijn aangedaan, de enorme tekortkomingen die ze gekend heeft, het feit dat ze nooit kind heeft kunnen zijn...
Die wetenschap die zal het zeker mogelijk maken zou ik denken haar negatieve gedrag goeddeels te accepteren (uiteraard niet waar het op mishandeling van hun eigen kind begint te lijken), er 'doorheen te prikken' en in plaats van verongelijktheid te reageren met zoveel mogelijk liefde, warmte, begrip...

Misschien deed je dat al heel vaak, maar laat eens zien hoe erg je het vindt, wat zij heeft moeten meemaken, dat je daar geregeld aan denkt. Je zou vragen kunnen stellen als: heb je misschien nog altijd nachtmerries of overdag ook beelden, gevoelens die teruggaan op die kinderperiode?

Misschien voelt ze zich geweldig eenzaam, geweldig opgesloten binnen die tragiek van haar verleden en zou het haar erg goed doen wat aandacht daarvoor te krijgen...

[mia]

Hallo Max,
Heel af en toe is het mogelijk geweest om met haar daarover te praten. En heel lang heb ik de minachting voor mij, om daar over te praten, moeten doorstaan. Het feit dat ik misschien op dat moment zelf in een depressie zit, daar kan ze niks mee. Ik heb begrip gehad, heb haar omarmd na ruzies. Gesprekken aangaan met deskundigen staat voor haar gelijk voor gekken. Zij is alles en zoals zij wil zal gebeuren.
Ik begrijp je reactie heel goed, zou het haar ook toewensen om gesprekken aan te gaan met derden.
Misschien zou ik dit, als er weer contact met mijn zoon is, met hem kunnen bespreken

[Minerva]

Wat een nare situatie om je zoon en je kleinkind zo te zien bij een vrouw die nu niets meer lijkt te geven om de relatie met haar man of schoonfamilie. Wil je er zelf niet onder door gaan, dan zal je inderdaad een keuze moeten maken. Kies je voor jezelf en je eigen psychische gezondheid of laat je je zelf kwetsen en beledigen zoals je zoon dat ook laat doen om de relatie niet in gevaar te brengen? Voor zover dat nog van invloed is want als ik je goed lees, is je schoondochter niet van plan om de relatie verder goed te houden en lijkt eerder aan te sturen op conflict zodat zij een goede reden heeft om de familie buiten te sluiten en haar eigen leven te leiden zoals zij dat wilt. Erg pijnlijk allemaal en er is sprake van huiselijk geweld naar je zoon toe, als ik je goed lees.

Je kan voor informatie hierover eens contact opnemen met Veilig Thuis als je in NL woont.


http://www.vooreenveiligthuis.nl/

[mia]

Dag Minerva.
Zoals je de situatie hebt samen gevat klopt helemaal. Dit is ook de keus waar ik voor sta en logische wijs zal ik ook voor mezelf en mijn man moeten kiezen. Ik heb eerdere depressieve periodes gehad maar dan zijn er altijd wel oplossingen waardoor je langzamerhand uit je dal komt. De keus die ik nu moet maken, en dat is dat ik mijn zoon en kleinkind niet meer zie, is dat het dal geen dal meer is maar een groot zwart gat. En dat maakt dat ik deze depressie ervaar als de zwaarste in mijn leven.
Ik kan alleen maar hopen dat mijn zoon zelf gaat inzien dat er iets niet klopt. Hij staat ook alleen maar totaal niet benaderbaar. Ook zijn broer, die geprobeerd heeft contact met hem te zoeken, wil hij niet praten.

[Minerva]

Ja dat is het lastige Mia. Als je zoon op dit moment niet hier in staat is om verandering te brengen of te willen brengen dan sta je als moeder machteloos. Die machteloosheid is heel naar want je wilt je kind zo niet verliezen en ook de band met je kleinkind(eren) niet. Helaas is je invloed op deze situatie heel beperkt. Je kan je zoon uitleggen hoe je er in staat, wat je er bij voelt en wat je graag zou willen en dan aangeven dat de deur voor hem altijd open staat maar dat je nu vanwege je eigen gezondheid wel afstand neemt. Probeer vanuit de "ik" positie te praten dus.. ik voel.... ik heb... ik kan... Daarmee voorkom je dat het verwijtend over komt (dat is nl. met jij dit.. jij dat...)

Het is voor je zoon te hopen dat hij zelf een weg vindt om hier op een goede manier mee om te gaan. Je kan hem de link van Veilig Thuis geven die ik hierboven gezet heb. Ik vraag me af of hij (h)erkent dat hij in huiselijk geweld situatie is beland?

[katje]

Dag Mia,
wat een verschrikkelijk verhaal
Je hebt het zelf al aangegeven: je moet een keuze maken. Ik denk dat je nu in de eerste plaats goed voor jezelf moet zorgen en jezelf even op de eerste plaats zetten.
Wat ik ook zou doen, naar je zoon toe, is hem een brief schrijven. Zet hierin duidelijk hoe jij je voelt en wat de situatie met jou en ja man doet. Ze hem dat je hem graag ziet en dat je het beste wil voor hem, jouw kleinkind én jouw schoondochter. Schrijf duidelijk op dat de manier waarop zijn vrouw hun kindje behandelt, helemaal niet ok is, end at dit kind daar later veel gevolgen zal van moeten dragen.
Het voordeel van een brief is dat je rustig kan nadenken over de manier waarop je iets wil verwoorden. Jouw zoon kan hem ook lezen wanneer hijzelf rustig is, en hem zo veel hij wil herlezen. In een face to face gesprek worden er al gauw dingen gezegd die men niet echt meent, en men wordt opgejut door de andere...zo wordt een rustig bedoeld gesprek snel een hoogoplopende ruzie.
Waarschijnlijk is jouw zoon ook gewoon bang om in te zien dat wanneer hij zijn vrouw verliest, hij zijn kind misschien ook zal verliezen. Het is daarom belangrijk dat hij weet dat jullie hem zullen steunen. Probeer niet te veel negatieve dingen te zeggen over haar, want het kan alleen maar olie op het vuur zijn voor hen).
Maar bovenal: denk eerst en vooral aan jezelf. Ik vermoed dat je een lieve man hebt die je hierin zal steunen! Als jij er terug een beetje bovenop komt, kan je de dingen veel beter aanpakken. Want zoals het nu gaat, maak je jezelf kapot en dat verdien je niet! Veel moed x