jokita schreef:
Vorige maand is het mooie plaatje echter wat beginnen te vertroebelen. Hij werkt zich te pletter, neemt daarbij nog eens parttime de zorg van zijn zoontje van 3 voor zijn rekening en voelt zich leeg, fysiek maagpijn ... diagnose van de dokter: depressie en hij moet antidepressiva nemen.
Hij heeft reeds eind vorig jaar een depressie gehad, dus hij is er wel gevoelig voor.
Depressie is een grillige ziekte met allerlei aspecten en zoals het hier staat, gaat het mij te snel, dit is onzorgvuldig.
Op zich: depressie kan ontstaan als mensen te veel hooi op hun vork nemen, dus "hij werkt zich te pletter" kan de trigger geweest zijn.
Met een goede, vriendelijke psycholoog kan het zin hebben, om eens te kijken 'of en zo ja wat daar nu toch achter/ onder zit' - hoe zou het voor hem zijn, om het wat rustiger aan te doen....?
Ook kunnen er lichamelijke dan wel psychische redenen zijn, waardoor iemand vatbaarder is voor depressie. Maar dat valt uit te zoeken en kan bijna altijd worden verholpen.
En het beste recept tegen depressie (los dus nog van de inventarisatie van "is er sprake van trauma? ", "hoe staat het met vitamine B6" en nog zo een waslijst) staat bekend als "pillen en praten".
Dus vandaar dat "oh, u was al eerder depressief, hier zijn de pilletjes" mij onvolledig in de oren klinkt.
In een lang gesprek, met veel tranen langs beide kanten heeft hij aangegeven dat hij tijd nodig heeft voor zichzelf, dat hij nu niet kan ademen, dat hij niet meer weet wat hij wil. Hij wil me niet kwijt, en vraagt me hem wat tijd te gunnen.
....een lang gesprek in twee zinnetjes samenvatten kan vertekenen, maar wellicht mag hij pas grenzen stellen als hij omrolt van ellende....?
Nu heb ik hem sinds een dikke week niet gezien, en ik stuur hem ook geen smsjes. Hij belt me wel elke dag (vandaag enkel nog niet), maar ik ben radeloos.... Met elke dag die verstrijkt voel ik hem verder van me afglijden. Ik weet niet meer wat te doen.
Geef ik hem idd tijd en laat ik hem los? Maar ik ben zo bang dat die afstand tussen ons, die nu ontstaat, niet meer te overbruggen zal zijn...
Ik weet niet hoe ik hem terug kan brengen naar die tijd waar we zo gelukkig waren, die tijd voor hij ziek werd.
Ik weet niet meer of hij me nog graag ziet, of hij zichzelf nog wel graag ziet?
Zijn er mensen die hun ervaringen met me willen delen?
Heel lastig hoor, jij bent verliefd en dan komt dit er tussen..!
Jaren geleden al zong Sting: "If you love someone: set them free".
Ik begrijp dat als: probeer om als mens altijd op je eigen benen te staan, en wat je daarnaast krijgt van je partner is een heerlijke bonus. Gevolg: de partner voelt zich ook vrij, want jij kan al zelf op eigen benen staan, (hoeft jou niet met veel inspanning overeind te houden) - en wordt gelukkig van jouw plezier in de bonus van de relatie.
(En het is aan hem om te herstellen van depressie, dus jij hoeft hem niet terug te brengen naar de goede oude tijd - maar steun zoeken voor jezelf, informatie verzamelen etc etc. - dat kan geen kwaad. )
En wat mij als ex depressieveling met een lieve man geholpen heeft: het gevoel dat hij, "wat er ook gebeurde" achter mij stond. Hij zei met enige regelmaat dat hij niet wist wathij moest doen, maar hij kon me meestal wel aan het lachen krijgen. Soms waren die (...goedbedoelde, dat was nooit een punt!) pogingen niet gepast en ging ik huilen, nou, dan ging hij troosten.