Hulp laat zich lang op zich wachten. Vorige week woensdag bij de huisarts geweest. Het verliep allemaal wat anders en nogal hectische. soms het gevoel dat de medicijnen niet aanslaan... Ik slik ze nu 3 weken. Heb geen bijwerkingen meer, maar 1,5 week dacht ik me toch goed te voelen. Huisarts heeft gezegd dat ik die medicijnen nog maar even moest blijven gebruiken. het kon immers altijd beter worden. Maar sinds vorige week voel ik me nog slechter... en dat uit zich in vaak huilen, niet meer kunnen genieten en nergens voel ik mij wat bij, nergens op wat na uit te kijken..
Huisarts geeft wel aan dat hij snel mogelijk achter hulp zou aan gaan, eerst een praktijkondersteuner.. daar wou hij spoed mee maken... Maar ik heb er gewoon geen vertrouwen meer in omdat ik maar niks hoor van de huisarts. Heb toen wel aangegeven dat ik me net nog staande weet te houden en heb wel een goed gesprek gehad met de huisarts. Hij vroeg nog of ik nog krastte in mijn armen en op dat moment heb ik toen eerlijk toe gegeven toen ik net met de medicijnen begon, wel. En dat begreep hij wel. Maar nu ben ik er weer mee begonnen, gewoon om bepaalde dingen te onderdrukken, en iets wat bij mij hoort... En er komt steeds meer bij, nu doe ik het met een scheermesje waardoor mijn hele armen rood zijn en branderig aanvoelen.. Gewoon omdat het voor mij oplucht...
Ik ben inmiddels wel 2 uurtjes per dag aan het werk en dat vindt ik wel even fijn. Maar ben wel doodop als ik thuis kom. Last van een duf en zwaar gevoel in het hoofd. Leidinggevende die ken ik wel redelijk goed, en er wordt wel vaak gevraagd op het werk van hoe het met mij gaat. Ik wil niet dat iedereen het weet, of bang ben dat iedereen vragen gaat stellen. Meestal zeg ik nja gaat wel hoor... Terwijl het diep van binnen helemaal niet goed gaat... Maar op dat moment wil ik er niet aan toe geven of wil ik niet dat iedereen het hoort als de leidinggevende er bij is... Terwijl ik het misschien wel fijn vindt om met iemand anders er over te hebben dat mijn huisarts...
Ik werk samen met iemand anders. Daar kan ik het wel redelijk goed mee vinden... Ze zag mijn rode arm en vroeg wat er is gebeurd... Ik zeg dan ook doodleuk oh ik heb mij verbrand en elke keer weet ik er weer onder uit te komen en lijken ze het ook nog te geloven.. Maar ik durf mijn verhaal aan niemand kwijt en dit is toch een gevoel dat het me oplucht iets wat bij mij hoort... Maar hoelang ik dit nog kan volhouden dat ik me verbrand heb of mijn kat heeft mij geklauwd...
Soms het gevoel dat niemand mij begrijpt. Morgen moet ik weer naar mijn hoofdleidinggevende toe om te kijken hoe het de afgelopen 3 dagen ging met werken en of ik die donderdag er ook nog bij wil nemen.. Maar ook door hem wordt er vaak gevraagd en voordat ik het weet heb ik weer gezegd van nja het gaat wel.. En dan vraag ik mij af waarom kan ik gewoon niet eerlijk zijn hoe ik me echt voel.. Misschien omdat ik mij er voor schaam of dat mensen gelijk al een oordeel klaar hebben...
Maar wat is handig morgen te zeggen tegen mijn leidinggevende: dat het wel goed gaat (terwijl het helemaal niet goed gaat), om toch geen verdere vragen te kijken en wachten op mijn huisarts of toch gewoon eerlijk zijn hoe ik me voel en wat ik voel.. En dan ook gewoon eerlijk zijn dat ik mezelf kras.... Maar ik denk zolang ik zeg dat het goed gaat dat iedereen ook daadwerkelijk denkt dat het goed met mij gaat.. en dan vooral denk oh het gaat wel goed met haar, ze kan best wel meer uren werken of er is niks aan de hand...
Ik kan mensen moeilijk vertrouwen en praat al helemaal niet graag over mijn gevoelens want vroeger bij mijn ouders was het altijd niet zeuren gewoon doorgaan en als ik mijn gevoelens liet zien werd dat vaak bevonden als aanstellerij, een zwakte en kinderachtig... daarom durf ik het ook niet goed..
wat is wijsheid...?