Gebruikersavatar
Ikweetgeennaam
Berichten: 2
Lid geworden op: 11 feb 2015 05:27

..het zal wel..

let niet op de schrijf fouten :P en dat ik vaak met “ik” begin

Ik weet niet wat ik met mijn leven moet, het is zelfs zo dat ik er heel erg om loop te malen.
Eigenlijk al vanaf een jaar of 13 a 14 vind ik het leven eigenlijk niet leuk en dat is in de jaren tijd alleen maar erger geworden.
Vooral het laatste jaar heb ik erg last van en weet ik het allemaal niet meer.

In mijn leven heb ik (vind ik) heel wat mee gemaakt, leuke dingen, niet leuke dingen (zoals vrijwel iedereen) iedereen heeft zijn ups and downs.
Ik kan geen plezier meer uit het leven halen, ik vind alles stom.

Ik weet zelfs niet eens hoe ik hier alles wat voel duidelijk kan maken of uitleggen wat ik voel of waar ik mee zit.

Ik ben nu 31 jaar, woon alweer 6 jaar bij mijn ouders, daarvoor dacht ik oud genoeg te zijn om met 23 jaar op mezelf te gaan wonen.
Dat was leuk voor de eerste maand, maar daarna was ik wel erg vaak bij mijn ouders en kwam ik er achter dat ik mij helemaal niet thuis voelde waar ik woonde
en na 2 jaar geprobeerd te hebben ben ik (en mocht ik) gelukkig weer terug naar het ouderlijk huis.
Het lag niet aan het zelfstandige leven of wat mensen wel eens zeggen dat het makkelijker is om bij je ouders te wonen,
nee zo was en is het niet, want ik help altijd mee met alles in huis (laat mijn moeder echt niet alles in haar eentje doen, als ik er ook ben)
Ik voelde mij toen erg eenzaam en miste mijn moeder erg (we hebben een hele goede band met elkaar).

Een man hoef ik niet in mijn leven, want daar heb ik geen behoefte aan.
Misschien dat 10% van mij het wel leuk zou vinden, maar de overige 90% denkt dan weer van gadverdamme, gezeik enzo alle dingen die erbij komen
of moeten…jak…ik hoef alleen al maar aan seks te denken en ik ga al over mijn nek.
Vreemd? Misschien wel, maar zo denk ik daar over.
PLUS, ik heb er helemaal geen zin in.

Net zoals alles…geen zin in.
Alles kost teveel moeite en als ik denk aan de toekomst, kan ik alleen maar denken…wanneer is het mijn tijd om te gaan?
Een soort van wacht gevoel van…af wachten…
Als er iets zou bestaan om te kunnen weten wanneer je precies dood zou gaan, zou ik het graag willen weten.
Ik ben niet bang om dood te gaan, ik ben wel bang voor de toekomst.
Hoe ik het nu zie, zal mijn leven hetzelfde gaan als hoe het nu gaat en dan heb ik zoiets van….laat maar.

Het is ook weer niet zo dat ik zelf een einde aan mijn leven zou willen maken, nee dat heb ik niet en zou ik mijn ouders ook niet aan willen doen
en wil dat zelf ook niet, maar het gevoel van het afwachten en wanneer is het eens mijn tijd?
dat heb ik wel.

Ik zou ook niet weten wat ik zou kunnen veranderen aan mijzelf of aan mijn leven.
Ik weet het echt niet.

Dan toch maar weer op mezelf gaan wonen met het risico me weer zo alleen te voelen?
Wat dan…dan zit ik daar, precies hetzelfde als nu….dat veranderd lijkt mij niks aan mijn gevoel.
Plus het feit dat ik een huis huren niet zo gemakkelijk gaat aangezien het in de jaren tijd in prijs per maand zo wat verdubbeld is…kan ik niet eens betalen allemaal joh.
Of kopen…nou dat risico neem ik maar niet.

Wat dan? Wat moet ik nou? Ergens heb ik wel zoiets van stel je nou voor over 10 jaar,
ziet mijn leven er misschien toch wel anders uit, heb ik hopelijk andere gedachten of sta ik positiver in het leven…
ben bang dat ik over 10 jaar spijt ga krijgen, had ik dit of dat toen maar gedaan.

Dat kan, maar moet ik dan nu perse dingen gaan doen, waarvan ik misschien later spijt van zal gaan krijgen?

Ugh…ik zou graag alles echt positief willen zien, ik heb het een paar jaar geprobeerd, alles positief te zien,
maar alles was helemaal niet positief, alsof het mij niet gegund was om het leven positief te zien, want er gebeurde alleen maar negatieve dingen :/

Ik weet het gewoon niet meer.
Sorry voor mijn verhaal, ik weet zelfs niet eens echt mijn gevoel te beschrijven.,
Gebruikersavatar
Ikweetgeennaam
Berichten: 2
Lid geworden op: 11 feb 2015 05:27

Re: ..het zal wel..

Ik loop ook al 3 jaar rond zonder make up, haar in knot en joggings broek aan....terwijl ik daarvoor altijd met mode bezig was.
(ok als ik af en toe om de zoveel weken mee ga om boodschappen te doen, dan doe ik wel wat make up op en trek ik een andere broek aan, maar zoveel kom ik niet buiten)
Gebruikersavatar
FlowerPower2020
Berichten: 6775
Lid geworden op: 30 jun 2013 21:54
Locatie: Mentha Aquatica

Re: ..het zal wel..

Hoi Ikweetgeennaam,

Welkom op dit mooie forum.

Een treurig verhaal zo te lezen. Goed dat jij je weg hebt gevonden naar dit forum en je verhaal hebt medegedeeld. Dat is er dan ook maar uit! Ik lees dat je flink depressief bent. Wellicht is een psycholoog wat voor je?
Alles kost teveel moeite en als ik denk aan de toekomst, kan ik alleen maar denken…wanneer is het mijn tijd om te gaan?
Een soort van wacht gevoel van…af wachten…
Als er iets zou bestaan om te kunnen weten wanneer je precies dood zou gaan, zou ik het graag willen weten.
Ik ben niet bang om dood te gaan, ik ben wel bang voor de toekomst.
Hoe ik het nu zie, zal mijn leven hetzelfde gaan als hoe het nu gaat en dan heb ik zoiets van….laat maar.

Het is ook weer niet zo dat ik zelf een einde aan mijn leven zou willen maken, nee dat heb ik niet en zou ik mijn ouders ook niet aan willen doen
en wil dat zelf ook niet, maar het gevoel van het afwachten en wanneer is het eens mijn tijd?
dat heb ik wel.
Ik heb ook een tijd gehad toen ik hetzelfde dacht. Was het maar over, kan ik er maar een punt erachter zetten. Het leven is niet leuk. Maar tegelijkertijd dacht ik ook: ik kan zoiets mijn ouders niet aandoen of andere mensen die ik ken. Wat zou ik een leegte achter laten. En daar bleef ik een beetje schommelen. "Ja maar... mijn ouders.. Ja maar mijn gevoel dan? en mijn leefwereld dan?"
Ik heb in 2013 een psycholoog opgezocht en daarbij heb heel veel van die zware geestelijke bagage die ik had uitgesproken. Er zijn nog wat punten waar ik aan het werk ben bij de psy. Maar om weer terug te komen bij jouw verhaal: leven voelt er wel beter door.

Als je depressief bent kan je moeilijker genieten van al wat moois om je heen is, van de natuur en de mensen om je heen. En het loont zeker om die cirkel te doorbreken.
Ugh…ik zou graag alles echt positief willen zien, ik heb het een paar jaar geprobeerd, alles positief te zien,
maar alles was helemaal niet positief, alsof het mij niet gegund was om het leven positief te zien, want er gebeurde alleen maar negatieve dingen :/
Het valt niet mee. Forum58
Ik weet het gewoon niet meer.
Sorry voor mijn verhaal, ik weet zelfs niet eens echt mijn gevoel te beschrijven.,
Je verhaal is er en mag er zijn. En ik snap het wel dat je niet weet hoe je gevoel te beschrijven. Wellicht een tip waardoor ik mijn eigen gevoel heb leren te omschrijven. Denk aan de vier B's. Boos, Bang, Bedroeft, Blij.

Het beste.
Understand: you been understood
Gebruikersavatar
Falldox
Berichten: 2
Lid geworden op: 15 feb 2015 18:27

Re: ..het zal wel..

Pff wat herken ik me goed in jouw verhaal zeg. Dat afwachtgevoel, ik snap precies wat je bedoelt. Ik heb vaak het idee alsof mijn leven aan me voorbij gaat en ik zit hier maar. Maar toch doe je er niks aan want ja waarom eigenlijk niet? Dat snap ik van mezelf dus ook nooit. Een soort lusteloosheid of zinloosheid ofzo. Niks is leuk en ja dat motiveert ook niet om wat te doen natuurlijk...
Gebruikersavatar
madim
Berichten: 1
Lid geworden op: 15 mar 2015 22:26

Re: ..het zal wel..

Hoi ikweetgeennaam,
ik las jou verhaal en er zijn heel veel gelijkenissen tussen jou en mij.Gaf mij een gevoel van herkenning en lotgenoot en voel mij daardoor niet alleen in mijn situatie.Bij mij is de deppresie ook begonnen rond mijn 12de...ik ben nu 35.Heb in mijn huidig leven ook geen zin in gelijk wat,ik heb meer t gevoel te overleven i.p.v.leven.Weet ook niet wat ik zou willen in de toekomst,wil eigenlijk geen toekomst en zit de rit ook gewoon uit...Heb relaties gehad maar zo teleurgesteld hierin
waardoor ik ook liever alleen blijf...Voel mij dikwijls zo n hopeloos geval en heb erg laag zelfbeeld.Ik ben hyper gevoelig voor alle emoties en ben heel kwetsbaar in de buitenwereld waardoor ik heel veel alleen wil zijn...en mij dan ook het rustigste voel.Alleen bij mijn mama voel ik mij red.goed,heb ook n heel sterke band met haar(zoals jij had geschreven)
Hopelijk doet het je toch wat om te weten dat je niet alleen bent in je situatie...ik kan je helaas geen goede raad geven,ik zit in t zelfde schuitje...
Liefs
Gebruikersavatar
D0tje
Berichten: 1
Lid geworden op: 01 apr 2015 14:19

Re: ..het zal wel..

Hallo,

Het is heel goed dat jij jouw verhaal deelt. Dat is een eerste stap naar vooruitgang. Het is niet makkelijk, maar ik vind dat je het erg goed gedaan hebt.

Heb je al eens hulp gezocht om de emoties die jij voelt te plaatsen en om een oplossing te zoeken? Ik lees namelijk veel verwarring en onbegrip over jouzelf, kan dat kloppen?

Wat mij ook opvalt is dat je benoemt dat je veel meegemaakt hebt, leuke en minder leuke dingen, maar dat iedereen zijn ups en downs heeft. Hieruit kan ik opmaken dat je begrijpt dat het leven niet alleen maar leuk kan zijn, maar dat je verderop in jouw verhaal schrijft dat je het gevoel hebt dat het jou niet gegund is om gebeurtenissen van de positieve kant te bekijken, omdat er alleen maar negatieve dingen gebeuren. Heb je wel eens last van wisselende gedachten over dingen?

Ben je bij jouzelf al eens nagegaan wat de oorzaak kan zijn van de afkeur naar mannen en seks? Heb je behoefte aan liefde, intimiteit en genegenheid?

Het kan heel moeilijk zijn om grote veranderingen aan te brengen in je leven. Het kan een misstap zijn, maar het kan ook heel goed uitpakken. Dat weet niemand. Het is een kwestie van vallen en opstaan. Al doende leert men, luidt het spreekwoord. Ben je beschermd opgevoed?

Met vriendelijke groet,

D0tje
Gebruikersavatar
tantejan
Berichten: 819
Lid geworden op: 28 nov 2014 17:28

Re: ..het zal wel..

Heftig verhaal! Het lijkt mij ook een goed idee om hier toch hulp voor te zoeken.
Als je één en ander hebt meegemaakt kan het goed zijn om dat te bespreken ook al denk je zelf dat het niet van belang is.
Heb ik ook gehad:'...niet nodig...hoeft voor mij niet...enz.' Toch gedaan en geen spijt van.
En zoals je misschien wel weet: Ik ben al oud... ;)
Sterkte :knuffel:
Gebruikersavatar
Protector88
Berichten: 101
Lid geworden op: 05 dec 2014 16:00

Re: ..het zal wel..

Wow! Wat is dit herkenbaar zeg. Ik probeer ook om te gaan met het niks meer leuk vinden en wat ik nou verder moet. Ook het afwachten op de dood komt me enorm bekend voor.

Hoe gaat het nu met je?
Sta altijd open voor een goed gesprek. Ik discrimineer niet.
Truitje
Berichten: 6
Lid geworden op: 30 mar 2015 12:41

Re: ..het zal wel..

ik heb ook jaren rondgelopen, wachtend tot ik uit het leven kon stappen. En vinden dat ik dat de mensen om me heen niet aan kon doen. Bij mij ging het gelukkig ieder jaar een beetje beter. Toen ik antidepressiva ging slikken werd het al iets makkelijker en de psycholoog heeft ook geholpen.
Wel goed dat je hier je verhaal deelt en dat je op dit forum bent. Hopelijk haal je iets uit alle reacties. Veel sterkte!

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”