let niet op de schrijf fouten en dat ik vaak met “ik” begin
Ik weet niet wat ik met mijn leven moet, het is zelfs zo dat ik er heel erg om loop te malen.
Eigenlijk al vanaf een jaar of 13 a 14 vind ik het leven eigenlijk niet leuk en dat is in de jaren tijd alleen maar erger geworden.
Vooral het laatste jaar heb ik erg last van en weet ik het allemaal niet meer.
In mijn leven heb ik (vind ik) heel wat mee gemaakt, leuke dingen, niet leuke dingen (zoals vrijwel iedereen) iedereen heeft zijn ups and downs.
Ik kan geen plezier meer uit het leven halen, ik vind alles stom.
Ik weet zelfs niet eens hoe ik hier alles wat voel duidelijk kan maken of uitleggen wat ik voel of waar ik mee zit.
Ik ben nu 31 jaar, woon alweer 6 jaar bij mijn ouders, daarvoor dacht ik oud genoeg te zijn om met 23 jaar op mezelf te gaan wonen.
Dat was leuk voor de eerste maand, maar daarna was ik wel erg vaak bij mijn ouders en kwam ik er achter dat ik mij helemaal niet thuis voelde waar ik woonde
en na 2 jaar geprobeerd te hebben ben ik (en mocht ik) gelukkig weer terug naar het ouderlijk huis.
Het lag niet aan het zelfstandige leven of wat mensen wel eens zeggen dat het makkelijker is om bij je ouders te wonen,
nee zo was en is het niet, want ik help altijd mee met alles in huis (laat mijn moeder echt niet alles in haar eentje doen, als ik er ook ben)
Ik voelde mij toen erg eenzaam en miste mijn moeder erg (we hebben een hele goede band met elkaar).
Een man hoef ik niet in mijn leven, want daar heb ik geen behoefte aan.
Misschien dat 10% van mij het wel leuk zou vinden, maar de overige 90% denkt dan weer van gadverdamme, gezeik enzo alle dingen die erbij komen
of moeten…jak…ik hoef alleen al maar aan seks te denken en ik ga al over mijn nek.
Vreemd? Misschien wel, maar zo denk ik daar over.
PLUS, ik heb er helemaal geen zin in.
Net zoals alles…geen zin in.
Alles kost teveel moeite en als ik denk aan de toekomst, kan ik alleen maar denken…wanneer is het mijn tijd om te gaan?
Een soort van wacht gevoel van…af wachten…
Als er iets zou bestaan om te kunnen weten wanneer je precies dood zou gaan, zou ik het graag willen weten.
Ik ben niet bang om dood te gaan, ik ben wel bang voor de toekomst.
Hoe ik het nu zie, zal mijn leven hetzelfde gaan als hoe het nu gaat en dan heb ik zoiets van….laat maar.
Het is ook weer niet zo dat ik zelf een einde aan mijn leven zou willen maken, nee dat heb ik niet en zou ik mijn ouders ook niet aan willen doen
en wil dat zelf ook niet, maar het gevoel van het afwachten en wanneer is het eens mijn tijd?
dat heb ik wel.
Ik zou ook niet weten wat ik zou kunnen veranderen aan mijzelf of aan mijn leven.
Ik weet het echt niet.
Dan toch maar weer op mezelf gaan wonen met het risico me weer zo alleen te voelen?
Wat dan…dan zit ik daar, precies hetzelfde als nu….dat veranderd lijkt mij niks aan mijn gevoel.
Plus het feit dat ik een huis huren niet zo gemakkelijk gaat aangezien het in de jaren tijd in prijs per maand zo wat verdubbeld is…kan ik niet eens betalen allemaal joh.
Of kopen…nou dat risico neem ik maar niet.
Wat dan? Wat moet ik nou? Ergens heb ik wel zoiets van stel je nou voor over 10 jaar,
ziet mijn leven er misschien toch wel anders uit, heb ik hopelijk andere gedachten of sta ik positiver in het leven…
ben bang dat ik over 10 jaar spijt ga krijgen, had ik dit of dat toen maar gedaan.
Dat kan, maar moet ik dan nu perse dingen gaan doen, waarvan ik misschien later spijt van zal gaan krijgen?
Ugh…ik zou graag alles echt positief willen zien, ik heb het een paar jaar geprobeerd, alles positief te zien,
maar alles was helemaal niet positief, alsof het mij niet gegund was om het leven positief te zien, want er gebeurde alleen maar negatieve dingen :/
Ik weet het gewoon niet meer.
Sorry voor mijn verhaal, ik weet zelfs niet eens echt mijn gevoel te beschrijven.,