Toen ik geboren werd was ik een zeer zeer moeilijke baby,daar begon het mee.
Letterlijk 20 uur huilen per dag,zelfs zo erg dat me vader af en toe een blokje om moest lopen.
Toen ik vier jaar oud was werd mijn broer geboren,hij was precies het tegenovergestelde en was een modelbaby.
Naarmate ik ouder werd werd ik driftiger en ik voelde heel vroeg in me peuterjaren dat ik hier op deze wereld niet wilde zijn.
Ik had driftaanvallen,me ouders konden me nooit meenemen want ik schreeuwde altijd heel de boel bijelkaar.
Buiten spelen lukte ook niet,ik schopte en krabde andere kinderen met alles wat ik in me handen kreeg.
Werd zo erg dat andere ouders hun kinderen uit me buurt haalde.
Me ouders hadden diverse psychologen om raad gevraagd en ook werd ik onderzocht,ze deden het af als gewoon mijn eigenschappen en zou over gaan,kennis ging niet zover als tegenwoordig,dus ik kreeg niet de juiste behandeling gewoonweg omdat het toen niet te plaatsen viel.
Ik gooide alles het raam uit in me slaapkamer,als vriendjes bij me speelde mochten ze niet aan me spullen komen want dan sloeg ik erop los,andersom eiste ik gewoon hun speelgoed wel.
Ook als in de supermarkt een snoepje wilde hebben,en ik kreeg het niet,sloeg ik met me hoofd hard tegen de grond,zo hard dat me moeder me snel moest oppakken.
Toen ik naar de basisschool ging ging het tijdelijk beter,had super naar me zin op school en we hadden een hechte gezellige groep,al bleven de symptomen wel maar minder.
Na de basisschool begon het weer,ik werd elke dag gepest op het mbo,elke dag me fiets inelkaar getrapt of opgewacht worden door 2 of meer jongens van de klas.
Ik was in die tijd teruggetrokken en was snel bang,probeerde geen aanleiding te geven dat men mij moest pesten.
Pesten werd erger,soms kreeg ik klappen, me hoofd in wc pot, of maanden lang bij klassenwissel dat er iemand expres steeds tegen me schenen trapte.
Me ouders kwamen vaak op school maar er werd nog steeds niet ingegepen door de schoolleiding.
Na de zoveelste trap tegen me schenen sloeg ik door en sloeg die jongen op zijn gezicht in een hoekje en bleef rammen op zijn rug.
Toen konden de leraren wel ineens ingrijpen en kon ik 3 weken lang nablijven.
Ik verloor rond me 15e a 16e vroeg mijn opa en oma,waren als tweede ouders voor me.
Mijn opa en oma betekende alles voor mij,maar ze werden erg ziek en daardoor kreeg ik een klap te verwerken.
Mijn broer was ondertussen het model kindje,gewoon wat elke ouder zou willen hebben,alles ging hem voor de wind had een rustig karakter enz.
Ik was natuurlijk de oudste en moest natuurlijk het goede voorbeeld geven,hij mocht bepaalde dingen zeggen en als ik wat terugzei dan werd ik gecorrigeerd want ik moest de wijze zijn.
Nog steeds had ik een leeg gevoel inmezelf,ik denk dat ik toen al depressief door al die vroege gebeurtenissen.
Toen ik 16 was werd ik 2x aangerand en betast door een oude man maar dit heb ik nooit verteld.
Ik voel(de)me het best als er meiden in de buurt waren en als ik een vriendinnetje had.
Maar vriendinnen kreeg ik nooit in die tijd,ging weleens met een goede vriend weg,vaak zwemmen e.d.
Maar het was heel vaak dat meisjes interesse hadden in me maatjes maar nooit in mij,hoezeer ik me best deed om leuk te kleden e.d.
Ik denk dat het te maken heeft met me depressie die ik toen al aan het ontwikkelen was,achteraf gezien ben ik met borderline geboren,dat verklaard waarom ik als baby en peuter onhandelbaar was.
Na mijn middelbare school ben ik vrijwillig het leger in gegaan.
Ik heb er 3 en half jaar in gezeten,en toen was ik veranderd volgens me ouders.
Ik begon te trainen en werd breder en ging vechtsporten doen.
Ik merkte dat het pesten ook meteen over was,als iemand het probeerde was ik de eerste die erop sloeg.
Maar de leegte de depressiveit verdween nooit uit me hart,het gevoel wat ik van kind af aan heb wat ik doe op deze wereld heeft me nooit kunnen loslaten.
Mijn leven is een grote mislukking,totaal anders dan wat ik voor ogen had.
Wilde graag rond me 30e een lieve vrouw een kindje huisje enz.
Maar dat lukte niet,ook omdat alles maar dan echt alles tegenzit.
Alles wat ik onderneem mislukt,begon op school al,wilde graag automonteur worden,kon niet want dat was vol,andere scholen geen plek.
Alleen metaalbewerking was nog vrij dat maar gedaan,maar vond er niks aan,toch afgemaakt.
Ik kreeg ondertussen wel vriendinnen,zo weinig tot niks vroeger,zo makkelijk had ik vaak een vriendin.
Maar ook in de liefde heb ik mijn geluk niet gevonden tot op heden.
Ik heb geschreven dat alles tegenzat,hoe hard ik ook voor iets vecht,het bereikt me nooit,zo ook met de liefde.
Ik ben meerdere keren echt verliefd geweest,maar dit was nooit wederzijds met verschrikkelijk hartzeer tot gevolg.
Meiden die me echt leuk vonden,waren mijn types totaal niet maar op een gegeven moment dacht ik,verliefd zijn en met diegene samen zijn bestaat in films en is voor heel weinig mensen weggelegd en zeker niet voor mij.
Dus ik had vriendinnen waarbij mijn gevoel niet diep is,maar ik vond het wel best.
Mijn hart hunkerde nog steeds naar intense liefde naar dat gevoel wat alleen die ene kan geven.
Maar ze kwam niet,of ik verpeste het door me borderline.
Ik ben inmiddels 37 jaar,en tot me 32 had ik heftige woedeaanvallen,veel spullen slopen enz,dat is gelukkig nu een heel stuk minder.
Mijn vader is 2 jaar geleden overleden door alcohol en nog steeds veel verdriet van.
Naast dat alles tegenzit,hebben mensen de neiging om wie ik geef snel te overlijden of op een andere wijze uit me leven te verdwijnen.
Ook ben ik 2 jaar geleden erg bedonderd door me ex,heel veel financiele schade en me spaargeld weg.
Heb alle schuld door haar afbetaald(dik jaar overgedaan,15000euro)en ik ga zelfs weer een auto kopen.
Al die tijd ben ik jaloers op me broer,alles wat hij doet gaat hem goed af,leuke vrouw en kindjes etc.
Ik denk steeds terug aan me basisschool tijd,enige keer dat ik iets van geluk voelde.
Nog steeds als ik me inschrijf op een dating profiel of ik ga uit,krijg ik heel veel reacties maar zoals eerder gezegd,die ene zit er steeds niet tussen.
Sinds me jeugdjaren is er geen dag voorbijgegaan zonder dat ik eraan denk om mezelf van het leven te beroven tot op de dag van vandaag.
Sinds 8 maanden heb ik een vriendin,ontmoet via een datingsite,maar ook nu ontbreekt mijn gevoel.
Ik wilde het wat langer volhouden en dacht ik moet het de tijd geven,ze verdient het ook gewoon,maar het komt niet.
Sterker nog in het nieuwjaar ga ik praten en wil ik weer de relatie beeindigen.
Ik voel elke dag heel veel pijn en verdriet waarom ik zo anders ben,niemand begrijpt dit bijna hoe dit voelt.
Ik kijk dan ook veel films en game vaak om te onsnappen uit de werkelijkheid.
Sommige zeggen dat ik geen vrouw in me leven moet toelaten,maar ik weet van mezelf dat ik diegene alles kan geven op het gebied van liefde wat ik in me heb,alleen dus bij die ene speciale en niet zoals ik vaak probeer gewoon bij zomaar iemand,even zo gezegd.
Het idee om alleen te zijn maakt me bang,en een nieuwe relatie ook,bang dat ik als ik daadwerkelijk iemand tegenkomen waar wel vuur is in me hart,dat ze me toch weer verlaat.
Misschien wil ik echte liefde ook niet meer voelen,al te veel pijn gehad vroeger.
Als ik echt om een meid geef,dan ben ik te lief en gaan ze ook weg.
Liefst verhul ik me in het donker,in het donker voel ik me het best,en baal elke dag als de wekker weer gaat.
Sorry voor toch nog lange verhaal,,misschien beetje warrig maar het is zo moeilijk uit te leggen aan mensen die me niet kennen wat ik voel en wat er mis is.
Iedereen dank voor het lezen,jullie mogen alles evt vragen nog hoor.
) ook nooit gelukt. Het zou echter wel kunnen zijn dat er nu een kans is om anders naar jezelf te gaan kijken. En dan kunnen de stoere Remco en Remco de dichter er gewoon allebei zijn, misschien kunnen ze elkaar aanvullen. Als je over je gevoelens wil schrijven moet je trouwens erg dapper zijn, dat heb ik allang gemerkt.