Nieuwe gezondheidszorginstelling gezocht

[Renegade]

Ik ben al eerder lid geweest van Psycholoog.net, maar ben nu al lang niet meer op de website geweest. Nu ben ik terug, waarschijnlijk omdat ik niets of niemand anders weet om naartoe te gaan.

Ik ga hier nu niet mijn hele verhaal vertellen. Daar ben ik nu te gesloten en wantrouwig voor, en waarschijnlijk snap ik op dit moment zelf ook niet meer hoe het zit. Je mag wel alles vragen. Beter dan zelf conclusies trekken zonder dat je weet waar je het over hebt. Wel wil ik gezegd hebben dat dit niet het begin is van het verhaal, en de kans bijzonder groot is dat ik al het 'hoe-word-ik-minder-depressief voor dummies'-advies al meerdere keren gehoord en geprobeerd heb. Zie die verklaring alsjeblieft NIET als een teken van niet mee willen werken of al het advies afketsen, want dat blijven mensen toch consequent verkeerd inschatten. Stel gerust alles voor, maar begrijp ook dat ik heel goed weet welke dingen ik al heb geprobeerd en welke dingen voor mij niet hebben gewerkt. Ik zal me niet meer laten aanpraten dat ik niet genoeg mijn best doe, dat ik niet meewerk en dat ik niks eerlijk overweeg. Dat is geen dwarsheid, maar dat is voor mezelf opkomen. Ik heb het recht om in mezelf te geloven, en ik geloof oprecht dat ik altijd alles heb gegeven om minder ongelukkig te worden. "Als je iets wilt, lukt het"-opmerkingen zal ik daarom ook niet terecht vinden. Dat is wat mij betreft een enorm oppervlakkige visie op het leven, en even onredelijk als onwaar. Ik snap dat ik nogal afdwaal, maar dit zijn voor mij belangrijke dingen om gezegd te hebben.

Ik wil eigenlijk graag zeggen dat het heel erg slecht met me gaat, maar wat mij betreft zeggen die woorden zo weinig. Iemand met kleine tegenslagen kan dat ook zeggen. Iemand die binnen de kortste keren weer gelukkig is kan het ook zeggen. Sommige mensen kunnen minder of meer hebben dan anderen, en dan zijn er ook nog mensen die zich al snel aanstellen of een probleem heel erg uitvergroten. Ik heb mezelf aangeleerd nooit ergens over te klagen of zeuren, omdat ik dat zie als een teken van zwakte, en omdat ik het onterecht vind tegenover anderen die het nog zwaarder hebben. Ik zal hier dan ook zeker niet klagen, maar misschien kan ik overbrengen dat het daadwerkelijk slecht genoeg met mij gaat om het serieus te nemen. Het gaat al minstens vijf-en-een-half jaar heel erg slecht met me, maar de laatste tijd nog slechter dan dat. Een sociaal psychiatrisch verpleegkundige die ik ooit had geloofde me niet toen ik zei dat het nog steeds bergafwaarts met me ging, maar dat was wel degelijk het geval, en nu nog steeds. Ik geloof ook niet in 'zinken tot de bodem': het kan altijd erger. Altijd. Maar het is voor mij erg genoeg om niet één moment zo te willen leven. Dat is al heel lang zo, maar de mensen die ik tot nu toe in de geestelijke gezondheidszorg heb ontmoet lijken de nood om hulp te krijgen te meten aan 'gaat hij zichzelf daadwerkelijk van kant maken' in plaats van aan 'is zijn ziel gebroken'. Het doet me pijn dat mensen die gespecialiseerd zijn in psychische kwalen zo gefixeerd zijn op je fysieke bestaan. Wat mij betreft ben ik al heel lang en pijnlijk aan het sterven, als ik niet al dood ben, maar zij horen alleen de wanhoop als je fysieke bestaan op het spel staat. Niet als je niets in je leven waarde vindt hebben, maar enkel als je aan de rand van een brug staat, komen ze in actie. Ik heb daar nog veel meer over te zeggen, maar de woorden komen niet.

Er zijn een aantal mensen die me teleurgesteld hebben. Mensen die er zogenaamd voor me waren, maar me in de steek hebben gelaten of verraden toen ik ze juist 'nodig' had. Natuurlijk wordt je dan heel erg voorzichtig met het geven van je vertrouwen. Mijn geestelijke gezondheidszorginstelling ***** (Jeugdafdeling, *****) heeft me nu voor het laatst teleurgesteld. Ik ben bij ze weggegaan. Natuurlijk kunnen jullie niet weten waar deze teleurstellingen op gebaseerd zijn, en of ze wel gegrond zijn. Ik snap ook wel dat mijn visie subjectief is, maar het is wel een visie die er toe zou moeten doen. Mijn persoonlijke behandelaar heeft op een gegeven moment kort geleden zelf toegegeven dat ze mij minder serieus nam dan ikzelf. Ik toon bijna nooit emoties - vaak komen ze ook niet bij me binnen - maar op dat moment was ik daadwerkelijk zichtbaar gekwetst. Ik weet het niet meer precies, maar ik heb toen ongeveer gereageerd met: "Al die tijd neem ik al jullie commentaar op mij serieus, overweeg het en betrek het op mezelf. Maar hoe DURF ik me door jullie al die dingen te laten aanpraten, als ik gewoon altijd gelijk had dat jullie me niet serieus namen?" De rest weet ik niet meer. Waarschijnlijk heb ik jullie niet genoeg context gegeven om precies de lading over te brengen, maar om mezelf uit te drukken gebruik ik momenten die voor mij nu helder zijn. Veel meer lijk ik op het moment niet te bieden te hebben.

Nu ben ik weg bij *****, na een groot aantal mislukte behandelingen en heel wat teleurstellingen. Nu spijt het me enorm dat ik niet veel eerder ben weggegaan, en ze toch kansen ben blijven geven. Maar nu kunnen ze me al helemaal niet verwijten dat ik onredelijk ben, niet naar hun advies luister en me niet inzet voor hun behandelingen. Ik heb ze veel te veel van mezelf gegeven en alles geprobeerd wat ze me wilden bieden. Maar nu heb ik geen wekelijks gesprek meer om heen te gaan, geen behandeling die niet op me aansluit en zelfs geen maandenlange wachtlijst om op te staan. Ze wilden me wel aanmelden voor een andere instelling, maar omdat ik ze totaal niet meer vertrouw wil ik niet naar een plek die zij voor mij uitkiezen. Om ze voor te zijn en omdat ik al het wachten meer dan zat ben, ben ik meteen de dag na mijn vertrek bij ***** naar mijn huisarts gegaan om een verwijzing te vragen. Ik werk niet in de geestelijke gezondheidszorg en heb dus ook geen verstand van welke instellingen er zijn en welke mij iets te bieden hebben, maar ik ging voor een zelfstandige psychotherapeut. Dat was namelijk het plan van *****, zodat ik 'intensieve en gespecialiseerde' behandeling zou krijgen. Dat trokken ze later terug, terwijl het al in gang was gezet. Dat was een deel van de laatste confrontatie die ik daar had voordat ik opstapte. Ik wilde die behandeling juist proberen, en al helemaal nu ze me die ontzegt hebben, wil ik daarvoor gaan. Daarnaast heb ik alweer een paar jaren geleden een psychotherapeut gehad bij ***** waar ik goed mee overweg kon. Die behandeling sloeg niet aan, maar het contact en de therapievorm waren prettig. Ik voelde me daadwerkelijk gehoord, erkend en serieus genomen. Dat betekent natuurlijk niet dat dat bij een zelfstandige praktijk hetzelfde zal zijn, maar het was wel de therapie die me tot nu toe het best paste. En iets anders weet ik ook niet. Dus ik weet ongeveer wat ik zoek. Ook weet ik dat ik niet terecht wil komen bij een instelling voor 'jeugd'. Ik ben nu twintig jaar (volgens mij 17 toen ik bij ***** kwam) en ik ben er vrij sterk van overtuigd dat veel mensen bij ***** me nog steeds als kind behandelden. Ook ben ik wel een beetje klaar met al dat gediagnosticeerd. Ze komen toch steeds met een andere conclusie en bijbehorende behandeling die tot nu toe steeds niet werkt. Daar zijn al genoeg jaren van mijn leven voor altijd mee verspild.

De huisarts heeft me een verwijsbrief gegeven, en ingestemd met mijn verzoek om naar een praktijk voor psychotherapie te gaan. Hij verwijst enkel en weet zelf dus niet welke praktijk me het best past. Hij laat het dus aan mijzelf over om naar een praktijk en psychotherapeut op zoek te gaan waar ik goed mee overweg kan. Eigenlijk is dat heel fijn. Ik heb zelf de vrijheid om een keuze te maken. Blijkbaar doet mijn eigen perspectief er ook toe. Dat was bij ***** niet zo. Daar was de behandelaar koning(in) en zijn/haar visie absoluut. Het maakt nu dus dat ik het idee krijg dat ik misschien wel serieus genomen kan worden, maar aan de andere kant is het wel een lastige taak voor iemand die de wereld van de GGZ niet goed kent en die al zijn energie steekt in elke dag weer zijn bed uit te komen om een nieuwe dag tegemoet te gaan. Eigenlijk komt het hele voorgaande hoofdstuk neer op een simpele vraag: zijn er hier mensen die ideeën hebben over hoe ik dit kan aanpakken, waar en hoe ik op zoek kan gaan naar een geschikte vervolgbehandeling, of mensen die zelfs een praktijk kennen die ze aan zouden raden? Ik woon in Wageningen, dus ik zoek naar een instelling die niet al te ver weg zit en die hopelijk een intensieve behandeling te bieden heeft. Zijn er mensen met een zelfde soort ervaring? Heeft iemand andere suggesties of opmerkingen of vragen over de situatie? Ik hoor graag wat jullie erover denken. Het liefst op een ruimdenkende manier en zonder vooroordelen, maar dat zien we dan wel weer.

Too Long; Didn't Read-versie: Ik heb na meerdere onenigheden gebroken met mijn gezondheidszorginstelling, ***** Jeugd *****. Ik heb van mijn huisarts een verwijzing gekregen naar een andere instelling, met mijn verzoek voor een zelfstandige psychotherapie-praktijk. Wel moet ik zelf op zoek naar een passende praktijk, maar ik weet niet goed hoe ik te werk moet gaan. Hebben jullie advies over een manier waarop ik een geschikte therapie/therapeut kan vinden niet te ver weg van Wageningen? Of kennen jullie een goede praktijk die misschien wel geschikt zou kunnen zijn? Andere suggesties en overige vragen zijn ook welkom.

[Renegade]

Hahahaha, bedankt voor nog een teken dat het voor mij onmogelijk is om gehoord te worden. Enige topic waar geen reactie op is geplaatst, typisch. Inb4 'je mag niet dubbelposten'.

[Memories]

Hahahaha, bedankt voor nog een teken dat het voor mij onmogelijk is om gehoord te worden. Enige topic waar geen reactie op is geplaatst, typisch. Inb4 'je mag niet dubbelposten'.

Enige topic? Daar geloof ik helemaal niets van. Als ik er op kon reageren had ik het gedaan, maar dat kan ik niet. Dan kan ik beter niet reageren en daarom geen reactie.

[volhoudertje]

Hahahaha, bedankt voor nog een teken dat het voor mij onmogelijk is om gehoord te worden.

Als een topic al meer dan 125 keer bekeken is zou ik niet willen beweren dat je niet gehoord wordt.

[Selfje]

In jouw omgeving staat Lievegoed goed aangeschreven

[remco2706]

Had ook mijn verhaal kunnen zijn,bij wat ik heb geschreven.

[Renegade]

Enige topic? Daar geloof ik helemaal niets van. Als ik er op kon reageren had ik het gedaan, maar dat kan ik niet. Dan kan ik beter niet reageren en daarom geen reactie.

Doe je best en geloof me dan vooral niet, maar ik heb de eerste paar pagina’s van het subforum ‘depressiviteit, somber zijn’ bekeken en daar was mijn topic de enige zonder reactie. Het stoorde me dat zelfs topics die later geplaatst waren al snel reacties kregen. Ik weet van mezelf dat ik er gevoelig voor ben geen reactie te krijgen en in veel gevallen niet gehoord/serieus genomen te worden, en dat probeer ik dan ook echt niet af te schuiven op deze site of de bezoekers ervan. Maar ik vond het wel erg typerend dat mijn topic dus de uitzondering was, waar alle andere topics die ik zag wel reacties kregen. Ik ben het namelijk helemaal zat om op elk moment en in elke positie in mijn leven diezelfde uitzondering te zijn.

Verder snap ik heus wel dat niet iedereen een antwoord heeft op mijn vragen, en dat niet iedereen zich kan vinden in mijn topic. Als je er geen aanvulling op hebt, begrijp ik dat het ook weinig zin zal hebben om te reageren. Het lijkt me alleen vreemd als dat voor iedereen hier geldt. Is mijn vraagstelling echt de enige waar niemand zich raad mee weet? En als dat zo is, geeft dat op zichzelf al een rotgevoel van eenzaamheid. Ik heb ook wel eens topics gezien waar mensen een goedbedoeld of aanmoedigend bericht achterlaten, ook al kunnen ze niet zo veel met het probleem van de topicstarter. Nu zeg ik niet dat mensen dat bij mij hadden moeten doen of dat iemand me iets verschuldigd is, want dat is niet zo, maar ik begrijp gewoon niet waar het verschil vandaan komt. Als het niet aan mij ligt, waar komt het dan wel door, en waarom doet zich dit steeds voor in alle aspecten van mijn leven? En als het wel aan mij ligt, wat had ik in hemelsnaam anders kunnen doen zodat ik op dezelfde manier als andere mensen reacties zou krijgen? Ik uit mezelf, probeer duidelijk te zijn, probeer redelijk te zijn, vraag nota bene om hulp, wat ik al niet makkelijk vind. Ik doe er veel meer moeite voor dan veel andere mensen die ik ken, en ik geef nooit op. En toch ben ik consequent degene die niet gehoord wordt, die niet serieus genomen wordt, die achterblijft, etc.

Als een topic al meer dan 125 keer bekeken is zou ik niet willen beweren dat je niet gehoord wordt.

Waarom niet? Hoe vaak iets bekeken is zegt niet per definitie iets over de mate waarin je gehoord bent. Het zegt alleen hoe vaak mijn topic is aangeklikt. Verder zegt het op zichzelf niks. Eens, het betekent ook niet per definitie dat ik niet gehoord ben, en dat niemand het echt gelezen heeft. Maar als van die 125 keer aanklikken niemand daadwerkelijk een reactie geplaatst heeft, nogmaals als enige topic in het rijtje, lijkt het me niet misplaats om het gevoel te krijgen dat de ernst van de zaak (voor mij dan) niet gehoord is. Wie weet valt het mee, maar het gevoel vind ik niet onterecht. Had je liever gehad dat ik blij was dat mijn topic zo vaak was aangeklikt? Moet ik dan maar genoegen nemen met enkel ‘bekeken’, terwijl ik niet minder een reactie waard ben dan alle andere mensen die over hun problemen posten?

In jouw omgeving staat Lievegoed goed aangeschreven

Dankjewel voor je reactie, Selfje. Ik zal me gaan verdiepen in Lievegoed. De website en het filmpje over hun visie maken wel een positieve indruk tot zo ver. Een instelling die daadwerkelijk goed staat aangeschreven kan ook wel een goede verandering zijn. Ik kwam er laatst achter dat mijn vorige instelling heel slecht werd beoordeeld door de cliënten.
Ik ga in ieder geval een kennismakingsgesprek aanvragen bij Lievegoed, en ook bij een paar zelfstandige praktijken die ik inmiddels met behulp van een zelfmoordhulplijn-psycholoog heb gevonden.

Had ook mijn verhaal kunnen zijn,bij wat ik heb geschreven.

Ik heb je topic gezien, en herken in jouw verhaal inderdaad ook dingen van mezelf. Wel een heel andere situatie en andere gebeurtenissen, maar bijvoorbeeld het lege gevoel komt me heel bekend voor, net als het gevoel hebben dat je leven een grote mislukking is. En dat alles tegenzit, en hoe hard je ook vecht je niks bereikt. Maakt enorm machteloos hé? Dat je je het liefst in het donker verhult, daar het best voelt en elke dag baalt als de wekker gaat heb ik ook heel erg. Je beschrijft je gevoelens heel duidelijk, want ik vind ze erg herkenbaar. Sterkte met je situatie en je leven.

[Memories]

Doe je best en geloof me dan vooral niet, maar ik heb de eerste paar pagina’s van het subforum ‘depressiviteit, somber zijn’ bekeken en daar was mijn topic de enige zonder reactie. Het stoorde me dat zelfs topics die later geplaatst waren al snel reacties kregen. Ik weet van mezelf dat ik er gevoelig voor ben geen reactie te krijgen en in veel gevallen niet gehoord/serieus genomen te worden, en dat probeer ik dan ook echt niet af te schuiven op deze site of de bezoekers ervan. Maar ik vond het wel erg typerend dat mijn topic dus de uitzondering was, waar alle andere topics die ik zag wel reacties kregen. Ik ben het namelijk helemaal zat om op elk moment en in elke positie in mijn leven diezelfde uitzondering te zijn.

In het verleden en ook in andere subfora van dit forum waren en zijn er topics die veel gelezen worden, maar de eerste tijd geen reactie krijgen. Dit kan verschillende oorzaken hebben.
In veel gevallen is dat zo als mensen niet goed weten hoe ze op de materie-het bericht moeten reageren en ze het idee hebben dat ze niets kunnen toevoegen om je eventueel te helpen. Mensen nemen dan de beslissing om niet te reageren. Wat soms heel verstandig is, want soms kan je beter niets zeggen als je niets nuttigs te zeggen hebt. Je bent dus geen uitzondering.

Voorderest vind ik het jammer dat je een zin als "Doe je best (en geloof me dan vooral niet)" gebruikt. Dat voelt een beetje als neerbuigend. Maar dat zal ik verder naast mij neerleggen omdat duidelijk blijkt dat je totaal niet lekker in je vel zit en dan kan het weleens gebeuren dat er zulke zinnen uitkomen. Ik hoop dan ook van harte dat andere leden je verder kunnen helpen. Want ook jij verdiend dat het beter met je gaat.

We zijn hier natuurlijk niet als hulpverleners bij elkaar. Het over-overgrote deel niet. Maar we kunnen wel met elkaar kijken waar jij je prettig en fijn bij zou kunnen voelen en steunen bijvoorbeeld.

Veel sterkte en ik hoop dat je verder komt en je gauw beter voelt.

[Renegade]

Doe je best en geloof me dan vooral niet, maar ik heb de eerste paar pagina’s van het subforum ‘depressiviteit, somber zijn’ bekeken en daar was mijn topic de enige zonder reactie. Het stoorde me dat zelfs topics die later geplaatst waren al snel reacties kregen. Ik weet van mezelf dat ik er gevoelig voor ben geen reactie te krijgen en in veel gevallen niet gehoord/serieus genomen te worden, en dat probeer ik dan ook echt niet af te schuiven op deze site of de bezoekers ervan. Maar ik vond het wel erg typerend dat mijn topic dus de uitzondering was, waar alle andere topics die ik zag wel reacties kregen. Ik ben het namelijk helemaal zat om op elk moment en in elke positie in mijn leven diezelfde uitzondering te zijn.

In het verleden en ook in andere subfora van dit forum waren en zijn er topics die veel gelezen worden, maar de eerste tijd geen reactie krijgen. Dit kan verschillende oorzaken hebben.
In veel gevallen is dat zo als mensen niet goed weten hoe ze op de materie-het bericht moeten reageren en ze het idee hebben dat ze niets kunnen toevoegen om je eventueel te helpen. Mensen nemen dan de beslissing om niet te reageren. Wat soms heel verstandig is, want soms kan je beter niets zeggen als je niets nuttigs te zeggen hebt. Je bent dus geen uitzondering.

Voorderest vind ik het jammer dat je een zin als "Doe je best (en geloof me dan vooral niet)" gebruikt. Dat voelt een beetje als neerbuigend. Maar dat zal ik verder naast mij neerleggen omdat duidelijk blijkt dat je totaal niet lekker in je vel zit en dan kan het weleens gebeuren dat er zulke zinnen uitkomen. Ik hoop dan ook van harte dat andere leden je verder kunnen helpen. Want ook jij verdiend dat het beter met je gaat.

We zijn hier natuurlijk niet als hulpverleners bij elkaar. Het over-overgrote deel niet. Maar we kunnen wel met elkaar kijken waar jij je prettig en fijn bij zou kunnen voelen en steunen bijvoorbeeld.

Veel sterkte en ik hoop dat je verder komt en je gauw beter voelt.

Ik begrijp de mogelijke redenen die er zijn om geen reactie te krijgen. Dat heb ik ook duidelijk benoemd in de alinea onder degene die je in je bericht geciteerd hebt. (“Verder snap ik heus wel dat niet iedereen een antwoord heeft op mijn vragen, en dat niet iedereen zich kan vinden in mijn topic. Als je er geen aanvulling op hebt, begrijp ik dat het ook weinig zin zal hebben om te reageren.” etc.) Het is niet nodig dat nog eens uit te leggen. Waar ik nogmaals moeite mee had was dat mijn topic in zijn eigen categorie en op dat moment wél een uitzondering was. Dat dat in het verleden/in andere subfora vaker voor is gekomen zal ik van je aannemen aangezien je het forum veel beter kent dan ik, en dat zal ik dan maar zien als geruststelling.

Ik vind het heel erg vreemd dat je een neerbuigend gevoel krijgt bij mijn reactie op jouw “Daar geloof ik helemaal niets van.” Dát vond ik namelijk ontzettend kleinerend en elitair overkomen, wat ook de reden is dat ik er op zo’n koude manier op reageerde. Dingen in twijfel trekken is begrijpelijk en vaak ook goed, maar jij zegt hier bij voorbaat en per definitie niet te geloven wat ik zeg. Dat vind ik toch wel een erg stugge en niet openstaande manier om op iemand te reageren. Je hoeft mijn reactie dan ook niet goed te praten doordat ik niet lekker in mijn vel zit, want de dingen die ik zeg, zeg ik in principe weloverwogen, en daar sta ik dan ook achter.

[Memories]

Ik vind het heel erg vreemd dat je een neerbuigend gevoel krijgt bij mijn reactie op jouw “Daar geloof ik helemaal niets van.” Dát vond ik namelijk ontzettend kleinerend en elitair overkomen, wat ook de reden is dat ik er op zo’n koude manier op reageerde. Dingen in twijfel trekken is begrijpelijk en vaak ook goed, maar jij zegt hier bij voorbaat en per definitie niet te geloven wat ik zeg. Dat vind ik toch wel een erg stugge en niet openstaande manier om op iemand te reageren. Je hoeft mijn reactie dan ook niet goed te praten doordat ik niet lekker in mijn vel zit, want de dingen die ik zeg, zeg ik in principe weloverwogen, en daar sta ik dan ook achter.

Sorry als dat zo overkwam, dat was en is nooit mijn bedoeling. Dat is ook niet de intentie ervan geweest. Voorderest vind ik dit geen topic om daar verder op in te gaan.
Daarom laat ik het rusten en hoop ik dat je hier verdere steun vind.

[volhoudertje]

Ik begrijp de mogelijke redenen die er zijn om geen reactie te krijgen.

Het is mooi dat je dat begrijpt.
Ben je tevreden over het aantal reacties dat je topic inmiddels heeft gekregen of ben je nog steeds ontevreden?