Ik zou graag een verhaal met jullie willen delen.
En ik hoop dat er mensen zijn die zich herkennen in deze situatie en zou graag wat wijze advies willen.
Ik ben een gescheiden mama van 2 kinderen.
Ik heb een ex die me keihard heeft bedrogen in onze huwelijk,
En alleen als alleenstaande mama had ik alles alleen moeten doen net na de bevalling kreeg ik gelijk een postnatale depressie waardoor er een afstand was tussen mij en me kind.
Wat ik echt verschrikkelijk vond,omdat ik nog zoveel moest verwerken ook de pijn die me ex toen der tijd had aangedaan.
Aan het begin nam ik mijn depressie niet zo sirieus,en ben toen ook nooit naar een psycholoog geweest,en er waren dagen dat ik me echt goed voelde en dagen dat ik enorm down was. Dacht altijd dat ik alles zelf wel in de hand had.
Maar de maanden gingen voorbij,en het werd alleen maar erger ik reageerde al me frustatie af op mijn kinderen,en dat wou ik niet,ik piekerde heel veel,sliep weinig,at bijna niks had nergens zin in.
Ik ben hulp gaan zoeken,omdat ik wist dat het niet goed was,dat mijn kinderen er onder lijden hierdoor.
Ik ben naar de psycholoog geweest heb een goed gesprek gehad en ben door verwezen naar de psychiater.
Omdat het niet alle probemen waren die ik had meegemaakt in een korte periode,het was ook dat me epilepsie aanvallen erg toenamen,en heb nooit me chronische ziekte geaccepteerd.
En daarnaast leerde ik me lieve vriend kennen,die ook hetzelfde had meegemaakt hij kwam ook uit een huwelijk waarin we hetzelfde hadden meegemaakt. en het is fijn om op dat moment iemand te kennen die hetzelfde had meegemaakt als wat ik had en we begrepen elkaar volkomen.
Hij heeft me enorm geholpen hierin en gesteund hierin.
Alleen het werd meer,we kregen een relatie en dat gaat goed,hij steunt me nog steeds en is er voor me en ik ben inmiddels ook wat verder.
Het gaat ook beter met mij,slik nog wel citalopram Sandoz 20 mg. Ik merk wel dat ik er rustiger van word en dat vind ik wel fijn en daarnaast ga ik elke week naar de psychiater
.Alleen wat mij opvalt,is dat mijn vriend sinds kort sinds 2 weken ook heel veel te verwerken heeft omdat hij een hoop heeft meegemaakt de afgelopen 4 weken en alles word hem teveel.
En alles wat ik zeg en ik wil hem zo graag helpen hierin,ik vind het zo moeilijk ik weet niet hoe ik hierin met hem moet omgaan.
Hij ziet alles veelste negatief,en als hij een woede aanval heeft dan kan hij het niet meer aan dan vertrekt hij of hij wil dat ik me spullen inpak en vertrek,en een paar uur later als hij is afgekoeld dan zit hij in tranen omdat hij me niet kwijt wilt en geeft aan dat hij helemaal niet wil dat ik weg ga,en alles met wat hij heeft gezegd dat hij dat niet meent.
Ik wil hem graag helpen alleen ik zelf weet niet zo goed hoe ik dit moet aanpakken.
Me vriend is iemand,die graag andere met alle liefde wil hebben zelfs als het ten kosten gaat van zichzelf,alleen op dat moment denkt hij dat hij het aankan maar nadat hij iemand heeft geholpen dan reageert ie alles op mij en andere af.en hij beseft ook dat dat het niet goed is.
Wat zouden jullie doen als jullie in mijn situatie zouden zitten?
Hoe kan ik het beste met hem omgaan hierin?
We willen elkaar beiden echt niet kwijt,we houden teveel van elkaar hierin.
Maar ik kan het niet zo laten zoals het er nu aan toe gaat
Sorry voor me spelfouten/verkeerde zinsopbouw.
Groetjes,
Saloua
kan en mag ook. Bijv qua tijd, zodat je bent ingedekt tegen verwijten - en met de grens, dat je zegt dat je best deze ene keer etc wilt helpen, maar dat er een andere lange termijn oplossing moet komen - "graag op eigen benen en niet op mij hangen"!