Isolement

[Einzelganger]

Hallo,

Na een slecht jong leven van verwaarlozing en psychische mishandeling (vernedering,) hoopte ik dat het beter zou gaan eens ik voor mezelf ging zorgen. Dat ging redelijk maar al na een paar jaar moest ik anti-depressiva gaan halen.

Ging weer tijdje redelijk tot ik een man leerde kennen, een foute, toch mee doorgegaan helaas, liefde zoeken weetjewel en toen dat weer op een einde liep (na 10 jaar) in een hele diepe put gevallen, da's nu 5 jaar geleden.

Alle shit van vroeger kwam boven, heb het dubbel en dik beleefd, alles wat ik had geprobeerd zo netjes in die lade van vroeger te steken, ik word ook niet jonger.

Laatste 5 jaar miserie gehad door mijn gedrag, woede, onmacht, problemen met politie, met mensen, auto stuk gereden, veel geld uitgegeven, soms zelfs problemen op het werk.(terwijl me dat steeds rechtgehouden heeft)

Kon eigenlijk bij niemand terecht, ieder had ook altijd zijn oordeel klaar en ik ging koppig mijn weg (met ook fouten maken.)

Vertrouwen in mensen is volledig zoek, mensen willen dat je er voor hen bent als het hen niet goed gaat (dat deed ik ook, tot ik ondervond dat er niks terug kwam,) maar o wee als jij een keertje bij hen wil zijn.

Zo kreeg ik vaak berichten van vriendinnen dat ze vonden dat ik er niet voor hen was als zij het nodig hadden, te weten dat zij mij een tijd voordien op exact dezelfde wijze hadden behandeld.

En hier ben ik nu, depressief en in een isolement. In begeleiding geloof ik al niet meer, het werd me door 'opmerkingen' van de psycholoog nogal duidelijk dat dit voor haar een job was waar ze leuk mee verdiende. (€40 per uur, volle pot)

De laatste 20 jaar heb ik al één en ander bereikt denk ik, ik heb mijn job, ben onafhankelijk, kan mijn mening uiten, ben assertief, op mijn werk word ik geprezen en weet dat ik niet dat lelijk wezen ben waarvoor ik jaren ben uitgemaakt.

De oplossing is weer buiten komen, alleen is het vertrouwen in mensen zooooo laag, ten tweede weet ik begot niet wat te gaan doen (hobby/sport/vrijetijdsbesteding) en waar ik bij "hoor."

Ben nu in vakantie, ga niet weg en al na enkele dagen zit ik zo diep, ik weet dat ik dit niet mag laten escaleren en moet dringend aan de slag, ik weet dat de volgende 'stap' die hele negatieve gedachten worden die je gewoon als een zombie doen rondlopen.

Hoe geraak je eruit, online mensen leren kennen is bijlange niet eenvoudig, jarenlang geprobeerd en ook daar negatieve ervaringen mee gehad, familie heb ik niet meer, ook geen broers en zussen.

Eens ik weer in gezelschap geraak, kruip ik eruit, ik wéét dat gewoon, heb het al eerder meegemaakt. Alleen in een bar gaan zitten doe ik als vrouw niet, dat geeft een verkeerd signaal (ik durf het wel, maar wil de juiste indruk geven.)

Pffff

[Janneke]

Na een slecht jong leven van verwaarlozing en psychische mishandeling (vernedering,) hoopte ik dat het beter zou gaan eens ik voor mezelf ging zorgen. Dat ging redelijk maar al na een paar jaar moest ik anti-depressiva gaan halen.

Hoi Einzelganger,
welkom op het forum!!
En in een alinea wel een heleboel ellende alvast samengebald...!
Fijn, dat je reddelijk voor jezelf kon zorgen - maar je werd kennelijk toch door j everleden ingehaald. (En pillen slikken kan een zegen zijn, AD is vele malen beter dan valium - maar het trauma verwerken,dat gebeurt zo niet. En een depressie kan heel goed veroorzaakt zijn door het trauma.)

Ging weer tijdje redelijk tot ik een man leerde kennen, een foute, toch mee doorgegaan helaas, liefde zoeken weetjewel

Ja.
Heb je ooit het boek "Woman who love too much" van Robin Norwood gelezen? Vertaals als "Als hij maar gelukkig is" - er zijn zelfs hele steungroepen rond dat boek geweest.
Doorgaans is dit een "staart", een gevolg van emotionele mishandeling.

en toen dat weer op een einde liep (na 10 jaar) in een hele diepe put gevallen, da's nu 5 jaar geleden.
Alle shit van vroeger kwam boven, heb het dubbel en dik beleefd, alles wat ik had geprobeerd zo netjes in die lade van vroeger te steken,

Rot hoor. Je bent dan een paar stappen verder: na een nare jeugd ook nog een het trauma van een nare relatie.

Laatste 5 jaar miserie gehad door mijn gedrag, woede, onmacht, problemen met politie, met mensen, auto stuk gereden, veel geld uitgegeven, soms zelfs problemen op het werk.(terwijl me dat steeds rechtgehouden heeft)

Kon eigenlijk bij niemand terecht, ieder had ook altijd zijn oordeel klaar en ik ging koppig mijn weg (met ook fouten maken.)

Vertrouwen in mensen is volledig zoek, mensen willen dat je er voor hen bent als het hen niet goed gaat (dat deed ik ook, tot ik ondervond dat er niks terug kwam,) maar o wee als jij een keertje bij hen wil zijn.

...en dan zeggen, dat JIJ je niet goed gedraagt!!
(Okee, zo te lezen heb je dingen gedaan "die je beter niet had kunnen doen" - maar om nou naar jou met het vingertje te gaan wijzen na twee enorme trauma's - bah, nee.)
Enne: een trauma s nadrukkelijk GEEN gedrag!! (Het kan zorgen voor minder ideaal gedrag, dat weer wel, maar het is je overlevingsmodus.)

Zo kreeg ik vaak berichten van vriendinnen dat ze vonden dat ik er niet voor hen was als zij het nodig hadden, te weten dat zij mij een tijd voordien op exact dezelfde wijze hadden behandeld.

Brrrr....!
(Dat zijn dus geen vriendinnen!!)

En hier ben ik nu, depressief en in een isolement. In begeleiding geloof ik al niet meer, het werd me door 'opmerkingen' van de psycholoog nogal duidelijk dat dit voor haar een job was waar ze leuk mee verdiende. (€40 per uur, volle pot)

Nou is op zich het bedrag niet zo hoog - maar al sjij het geoel hebt, "dat ze niet erkt voor haar geld" dan is iedere cent weggegooid geld.
Als gezegd: trauma is geen gedrag en trauma verwerking kan heel goed anno 2014, maar dan wel door iemand die daar verstand van heeft. (En helaas: soms moet je als client eerst voorwerk verrichten, zodat je gericht kunt eisen stellen en weigeren.)

De laatste 20 jaar heb ik al één en ander bereikt denk ik, ik heb mijn job, ben onafhankelijk, kan mijn mening uiten, ben assertief, op mijn werk word ik geprezen en weet dat ik niet dat lelijk wezen ben waarvoor ik jaren ben uitgemaakt.

Joepie!!!
De buitenwereld is op orde - en dat moet ook vooral zo blijven!!
(De oude school van traumaverwerking liet je het hele rotverhaal 20x vertellen, dat is loei- en loeizwaar. Tegenwoordig is er bijv. emdr en dan gaat het veel sneller.
Maar: eerst is er de fase van "goed leren zorgen voor je binnenwereld", van echte vriendinnen opdoen, jezelf rust kunne geven, erkenning voor je pijn en wat al niet.

De oplossing is weer buiten komen, alleen is het vertrouwen in mensen zooooo laag, ten tweede weet ik begot niet wat te gaan doen (hobby/sport/vrijetijdsbesteding) en waar ik bij "hoor."

Eh.... eerst je binnenwereld! Natuurlijk ""moet"" je weer naar buiten, maar wel vanuit een andere gevoel dan nu. Zonder die afhankelijkheid, als het even kan, omdat je jezelf erkenning geeft.

ik weet dat de volgende 'stap' die hele negatieve gedachten worden die je gewoon als een zombie doen rondlopen.

Nou - nee.
Ja, die gedachten moeten op gegeven moment wel weg.
Maar die gedachten zijn een gevolg, ga ze dus niet bestrijden. (Ken je het grapje van "denk niet aan de rozo olifant"? Dat ga je juist aan die dingen denken. Die gedachten zijn niet belangrijk, zeg dat ook maar tegen ze.)
Wat van belang is, is dat jij zo de grond bent ingestampt, dat jij daar pijn, verdriet, angst , woede en wat al niet over hebt en dat die gevoelens er mogen zijn. Zoals jij er mag zijn. Niet omdat je "niet zo lelijk bent als ze vroeger zeiden" - maar omdat jij er mag zijn, punt uit.
Pak de oorzaak aan: de trauma's.

Hoe geraak je eruit, online mensen leren kennen is bijlange niet eenvoudig, jarenlang geprobeerd en ook daar negatieve ervaringen mee gehadf

Balen hoor!
Kijk, voel zo precies mogelijk waar voor jou de pijn zit - en spreek dat dan tegen.
En neem jezelf voor, om kleine stapjes te zetten. "Vandaag is vandaag en je hoeft niet meteen alles."
(En paradaxaal genoeg: dat is vaak al een enorme stap! Lukt dat ene stapje, heb je de hele erste helft al gedaan!)

[Einzelganger]

Hey Janneke, bedankt voor je antwoord, heb er veel aan.

Die binnenwereld, ik snap het, nu heb ik zin om me gewoon op te sluiten, ik weet dat, al ben ik van plan om me komende week op te peppen om buiten te komen, al in het maar in een winkelstad gaan lopen... heb paar musea in mijn hoofd die ik wil bezoeken, me nu nog oppeppen voor na het weekend.

Met de kans om kinderachtig over te komen wil ik volgend stukje toch plaatsen, het is mijn realiteit, maar zie ik het dan zooo fout?

Ja, heb een trauma en heb nooit op iemand kunnen rekenen, voor niks, dat weet ik, daarom zou ik willen dat mensen een beetje om me geven, met me rekening houden en dat doet elke keer zo'n pijn om te merken, je bent NIET zo belangrijk voor me.

* mijn relatie is gedaan, vriendin lange tijd niet gezien, ze neemt contact op en laat haar nieuw ontworpen site zien, ik reageer niet meteen van wauw, wat kan jij allemaal en dat vond ze maar niks, ik heb haar in 10 maanden na de breuk NIET gezien

* stuur bericht naar vriendin, geen antwoord, volgende dag opnieuw, geen antwoord, ik laat het voor wat het is. 3 maand na datum, zeg kan jij na je werk bij mij langs komen want ik heb dringend nood aan een babbel, hoezo, jij antwoordde indertijd niet eens

* stuur mail naar vriendin, zin om wat te gaan doen, heb week vakantie, geen antwoord, maand nadien, nog niet, vakantie al lang voorbij. 3.5 maand na datum, sorry, sorry, en veel blabla.......hoezo, geen 5 minuten gehad afgelopen 3.5 maand om te antwoorden?

* afgesproken met vriendin, ze zit bij haar getrouwde lover, ik kom wat later, nog eens, ik kom wat later, nog later, ik kom niét. maanden later zit ik niet zo goed in vel en laat zéér op tijd weten, het gaat me niet lukken, werd niet geapreciëerd want zij had zoooo dringend steun nodig

* vriendin zegt, o jij heb skates, bezorg mij ook een paar en dan gaan we samen, ik zorg ervoor, toch wel moeite voor moeten doen, en dan stuur ik, ze zijn hier, jaja, kom ze halen, ze hebben hier maanden gestaan. dan bericht, he jij hebt contact met ... hoezo, wat heb jij daar mee te maken....dan kon het weer wel om berichten te sturen omdat ze blijkbaar jaloers was

Nu wil ik me niet focussen op al het negatieve maar heel soms komt dan wel eens boven, het ligt aan mezelf, maar hoeveel wil je pikken van mensen, misschien zie ik het allemaal veel te strak maar van je woord zijn en doén wat je zegt is voor mij de normaalste zaak van de wereld, ik zie dat zo veranderen waarbij dat allemaal maar heel losjes gaat.

Ik begrijp dat ik die dingen wat serieuzer zie dan een ander en dat mensen dingen zeggen die ze niet menen, ik zal er maar mee moeten leren omgaan, alleen, ik zit zelf zo niet in elkaar....een woord is een woord en als je me niet moet, zeg dat dan eerlijk (maar dat deed niemand, het was eerder omgekeerd, zeg met jou kan ik goed praten, jij bent een toffe meid en wat nog allemaal, zal wel zijn).........heb het gemerkt.

[FlowerPower2020]

Hoi ik wou even reageren.

Met de kans om kinderachtig over te komen wil ik volgend stukje toch plaatsen, het is mijn realiteit, maar zie ik het dan zooo fout?

Ieder heeft een eigen realiteit, ieder ziet zijn leven vanuit hun oogpunt. Dus een eigen zienswijze kan nooit fout zijn. Het is jouw realiteit en het is dapper om daar voor uit te komen. Dat er een kans is op daar hoef je niet bij stil te staan dat lijkt mij vermoeiend om al gelijk zelf-censuur toe te passen.

stuur bericht naar vriendin, geen antwoord, volgende dag opnieuw, geen antwoord, ik laat het voor wat het is. 3 maand na datum, zeg kan jij na je werk bij mij langs komen want ik heb dringend nood aan een babbel, hoezo, jij antwoordde indertijd niet eens

Dat is ook zeer éénzijdig. Misschien was het niet handig geweest om de volgende dag opnieuw het bericht te sturen. Verstuurd is verstuurd. Drie maanden na datum heeft ze nog niet gereageerd. Heb je haar ook uitgelegd hoe je vond dat ze niet reageerde op jouw bericht en dat je dit niet vind kunnen? Hoe reageerde ze?

vriendin zegt, o jij heb skates, bezorg mij ook een paar en dan gaan we samen, ik zorg ervoor, toch wel moeite voor moeten doen

"O jij hebt skates" dat kan vriendelijker van je vriendin. Wat ik normaal zou vinden is: Zou ik skates van je mogen lenen? Dan kunnen we samen gaan skaten. Wat ik dan raar vind is dat je daarvoor zorgt. Want zoals ik het lees lijkt mij het meer een bevel dan een vraag. Je zou kunnen zeggen: "Ik hou er niet bevelen. Als je het aardig vraagt wil ik iets met je doen, maar niet op deze manier."

Ik begrijp dat ik die dingen wat serieuzer zie dan een ander en dat mensen dingen zeggen die ze niet menen ik zal er maar mee moeten leren omgaan

Als mensen iets zeggen wat ze niet menen waarom zeggen ze het dan? Hoe moet jij dat interpreteren? Mag jij dan ook iets zeggen wat je niet meent? Ik vind een beetje flauwekul, ik vind niet dat je dat moet accepteren. En er maar mee leren omgaan. Dat hoeft toch niet?

[Einzelganger]

Bij sommigen heb ik nog gereageerd, bij anderen niet meer, het was me ondertussen wel duidelijk hoe 'ver' de vriendschap ging en heb het niet meer aanvaard. Ik heb de neiging om in zo'n gevallen nogal fel te reageren en maan mezelf aan om wat kalmer te zijn, de realiteit te zien en me daar niet al te druk meer in te maken.

Hoe verder deze week loopt, hoe beter ik me voel (ik sta nog niet te dansen en te springen) en kan me enigszins stellen in de situatie.
Ik probeer te focussen op wat er wél is, dat lukt redelijk goed.
Dat zware gevoel is toch weer eventjes weg, ik heb wat rust gevonden.

[Einzelganger]

Nadat ik heb geschreven dat ik heel diep zat, wil ook nog eens reageren hoe het verder kan lopen door er hard aan te werken en gewoon weer dat goeie gevoel binnenin te krijgen.

In mijn situatie is weinig veranderd, maar de grote verandering die ik zocht, namelijk, het weer goed voelen vanbinnen, dat is me wel gelukt.

Ik ga nog steeds vrij geïsoleerd door het leven, vriendschappen vinden lijkt niet te lukken, mijn mening daarover blijft dezelfde alsin, als iemand je nodig heeft, weten ze je te vinden, bij zelf zoeken en vragen is dat nogal lauwtjes.

Ik heb zelfstandig mijn denkpatroon veranderd, ik ben zo goed als niet meer of weinig op zoek gegaan naar hulp van buitenaf (omdat niemand zich ooit volledig, therapeut of niet, kan inleven in wat je voelt, je probeert dat nog te omschrijven maar het blijft een gesproken woord en niet het gevoel) en ben dus maar met mezelf aan de slag gegaan.

Vooraleerst feiten (rationeel) op een rij zetten, ok, foute start, ok, die psychische mishandeling, ok, die verwaarlozing maar hé, ik heb zo hard gewerkt in mijn job, mijn zelfstandigheid en financiële onafhankelijkheid dat ik dat nu maar eens moet gaan aanzien, van hé! Je deed het toch, zonder hulp, zonder steun en weet ik veel wat.

Je wordt dan uiteindelijk ook een mens die veel kan zonder al te veel hulp omdat die er nooit was, zie dat voor jezelf (ikke dan) nu eens als een groot punt ipv dat altijd te minimaliseren.

Mocht ik me hebben laten hangen, daar waar het moeilijk ging en wilskracht nodig was, ik had niet gestaan waar ik sta.

Is mijn leven geworden van wat ik er van had gehoopt, nee, toch niet, alleen, (zeg ik aan mezelf) wat heb je allemaal wel, ipv wat heb je allemaal niet.

Zo begon ik ooit op een noteblock te schrijven, elke dag iets, wat me "helemaal" meezat in dit leven, dat zijn kleine dingen en hebben weinig met sociale contacten te maken, wat toch iets is dat ik mis, maar die, als ik er goed over nadenk, toch dingen zijn die ik als persoon als heel groot zie. (werk, voldoende geld, vrijheid, gezondheid, gezond verstand......)

En om zo maar te gaan zeggen, hé, wat jij nu schrijft, dat is toch evident. Nee! Dat is het niet, (zeg ik weer aan mezelf) ik ben niet in armoede gesukkeld, ik ben niet dom, ik draag verantwoordelijkheid op het werk, heb heel goeie baan, kom niks materieels tekort. Conclusie, IK heb daar voor gewerkt, ik heb dat gedaan en dat heb ik nu en voorlopig wijst niks er op dat ik deze baan verlies, opnieuw een goed gegeven.

Mijn zoektocht naar contacten heb ik stop gezet wegens altijd bot vangen, ik heb ook het idee, ik 'voldoe' niet of ik 'kan geen vrienden hebben' uit mijn hoofd gezet. (ik kan niet opnoemen hoe vaak ik heb gehoord, gij zijt een toffe mooie vrouw, alleen, met mij blijven omgaan zit er niet in, ligt het aan mijn sterke persoonlijkheid misschien, geen idee, alleen, ik ga me niet omvormen tot iemand die een ander graag wil dat ik ben)

Naar mijn eigen normen, ben ik sociaal, heb ik veel over voor mensen, alleen, zij zien het niet zo naar mij toe en dan kan je 2 dingen doen, je blijft proberen met alle negatieve ervaringen van dien of je stopt het en meent, het gaat me leuk en gezellig alleen ook wel lukken. Best veel tijd om interesses te volgen die een ander maar niks vind, niet al te veel negatieve input (wat iedereen heeft altijd wel wat aan de hand) en hé, wat merk ik, dat gevoel binnen in is ok.

In mijn job ben ik altijd omringt door mensen, zo veel en druk dat ik nu gewoon geniet als ik alleen ben. Ben ik die einzalganger, misschien wel, maar ik neem ook negativiteit op als een spons, dus dat dat ook even wegvalt is gewoon goed meegenomen.

Niemand heeft alles in dit leven, niemand. Ik geniet nu van vrije tijd, een internet dat alles weergeeft van wat ik boeiend vind, lang slapen, koken en kuisen, enkel als ik zin heb en ja, misschien niet bevorderend als je ooit nog wil samen leven met iemand, maar hé, wil ik dat wel?

En voor de gedachte bij iemand op komt, is dat wel een normaal leven, zeg ik, wie bepaalt wat normaal is en wat niet? Als het gaat over het mishandelen of misbruiken van mensen, is iedereen het wel over eens, dat dat niét normaal is, maar in mijn geval.......? Ja, ikzelf heb me dat ook wel eens afgevraagd, maar dan gaat het gauw over in, wat is de zin van het leven en zover wil ik het niet trekken.

Wat ik er wel nog over kan zeggen, wat uiteindelijk het belangrijkste voor mij leek, waren niet die bende vrienden, ook niet de fakes van facebook of andere social media maar wat ik voel binnenin.

Ik heb er nu dit van gemaakt voor mijzelf. Normaal, niet normaal, geen idee, geen interesse, ik voel me goed als persoon, alleen dat wel, dat klopt maar ik hoef ook niet al die zinloze input of geklaag en gezaag van mensen die op zich nog nooit voor problemen hebben gestaan in hun leven, voor mij is dat zooooooo anders.

Ik voel me niet langer een slachtoffer, al deed ik dat jaren wel, ik doe wat me binnenin het meeste voldoening geeft en als daarbij hoort me een beetje weg houden van fake mensen, fake gedoe en alles wat daarbij hoort, so be it.

Het blijft een feit dat ik ben geworden met wat ik meemaakte, maar ook daar so be it, die vervelende tijden heb ik afgeschud, ik leef eenvoudig, materialisme interesseert me niet, grote verhalen ook niet en heb eenvoudige normen en waarden waar ik naar leef.

Ook ik heb het vaak verder gezocht en hoger gemikt in wat ik zou gewild hebben, een eigen huis, grote vriendenkring, uitgaan en nog zoveel meer.
Ondertussen meen ik, die vriendenkring; ik zie vaak hoe dat is bij anderen, bevestiging zoeken, aandacht hebben, niet alleen zijn.

Dat eigen huis, daar werk ik nog aan, dat blijft een uitdaging om iets betaalbaars te vinden.

Verder wil ik blijven werken aan hoe ik me vanbinnen voel en nee, dat delen hoe ik me voel gebeurt zelden, maar wil ik dat wel? Veel info kan ook weer tegen je gebruikt worden, vooral bij mensen die het niét goed met je voorhebben.

Eens ik die verwoestende "thuis" achter mij heb gelaten heb ik met vallen en opstaan, toch iets proberen te doen aan alles wat ik vele jaren had gemist, om één of ander reden lijkt dat sociale me maar niet te lukken maar oké, ik heb gereisd, vaak en veel, ik heb veel uitgegaan, dingen gezien, dingen gedaan, op dat vlak heb ik niet veel gemist. Nu zegt me dat nog weinig omdat ik daar diepgang mis, gezellige avond in de kroeg (café) gezellig maar ook niet meer dan dat, aan die mensen heb je niks meer de dag nadien, op reis gaan idem, leuke mensen ontmoet, eens thuis, nul.

The point dat ik wil maken is, laat het gevoel dat je hebt over jezelf niet afhangen van hoe een ander over je denkt, in Vlaanderen zijn mensen zo veroordelend en beoordelend, dat zie je nergens in de wereld.
Doe wat jou gelukkig maakt, maar zoek het ook niet té ver als in de zin van, ik moet een miljonair zijn om gelukkig te zijn. Voor niet alles is geld vandoen, het kan simpel en eenvoudig en verder, wat je niet opmaakt kan je sparen.

Huisdier, lekker eten, internet, boeken, magazines, fietsen, wandelen, van de zon genieten, blij zijn met wat je wel hebt, tevreden (jaja, heel uitdagend in deze tijd) zijn........sta er even bij stil......en probeer.....

Mij lukt het niet zonder een pilletje, als ik het enkele dagen 'vergeet' in te nemen, zie ik mijn gemoedstoestand zo kelderen. Dat blijf ik dus doen, al jaren, maar hé, die diepe diepe momenten terug meemaken, liever niet, dus waarom het zover laten komen en mezelf toelaten om zo diep te zakken.

Niet zover willen "zakken" wint het elke keer op "ik wil niet afhankelijk zijn van dat pilletje." Er zijn erger toestanden en ziekten dan dit, ik neem het dus al jaren.

Gewoon mijn verhaal, misschien kan het één van jullie helpen, nogmaals, een denkpatroon aanpassen helpt. Depressie is het gewoon allemaal negatief zien, maar als je zoekt, vind je, die kleine dingen die het voor jou als persoon aangenamer maken.

J.

[volhoudertje]

Ik voel me niet langer een slachtoffer, al deed ik dat jaren wel, ik doe wat me binnenin het meeste voldoening geeft.

Mooi om te lezen dat je er in geslaagd bent de weg naar jezelf terug te vinden.

[Janneke]

Hartstikke goed hoor! !!

JIJ bepaalt hoe JOUW leven er uit ziet en niemand anders!
Vinden "ze" het vreemd? Het zij zo, dan maar vreemd, je laat je er niet door manipuleren of bepalen!

Je vaart je eigen koers en zoekt naar je eigen tevredenheid (...volgens sommigen is dat het hoogste geluk, en idd ee n uitdaging anno 2015!).

En: leuk dat je "even komt buurten" en vertelt hoe het met je gaat.

[Protector88]

Ook ik heb dezelfde ervaring met vrienden en mensen om mij heen. Als ze je nodig hebben weten ze je te vinden maar anders niet. Ook dat je veel contact gezocht hebt maar dat het altijd fout afloopt komt me enorm bekend voor. Ik had het zelf geschreven kunnen hebben.

Je bent een sterke vrouw. Daar kun je trots op zijn!

Vergeet niet, er zijn wel goede mensen, die vinden is alleen moeilijk.

Ik hoop dat je een keer een echte goede vriend/in kunt vinden. Eentje die je aandacht waard is en je respecteert en begrijpt. Zou het zelf een eer vinden met zo'n sterke vrouw een gesprek te hebben

[risingphoenix]

Ik zie dat dit bericht al vrij oud is.
Desondanks wou ik toch graag even kort reageren.

Jij hebt het duidelijk erg zwaar en erg zwaar gehad.
En toch beschik jij over een sterke innerlijke kracht; dat komt duidelijk
naar voor in je tekstje.

Ik herken enorm 'jouw gevoel'.
Ondanks het feit dat ik 90% van de tijd niet ok ben, probeer ik toch 'gelukkig' te zijn (= dankbaar, tevreden zoals jij beschrijft). En soms...is dat loodzwaar. Ik wou zelf dat ik dat gevoel van geluk meer en vooral echter kon ervaren. Soms vraag ik me af of het 'mijn best doen' daarvoor wel nodig of nuttig is. Dat zou toch vanzelf moeten gaan, denk ik dan...

Vriendschappen ervaar ik zelf ook als erg moeilijk. Het is niet makkelijk om mensen te treffen die op dezelfde golflengte zitten. Soms heeft een van beide gewoon ook niet de draagkracht om er ook nog te zijn voor de ander. Dan zou het vertrouwen groot genoeg moeten zijn om zo'n periode te overbruggen. Maar vertrouwen doe ik niemand. En vriendschappen zijn zo vluchtig; ze duren niet langer dan 2 jaar. Sommige mensen hebben dan schijnbaar erg veel vrienden, maar als je dan verder kijkt zijn die contacten soms erg oppervlakkig. En dat wil ik dan ook weer niet; ik zoek altijd diepgang en emotionele verbondenheid.

Zo wou ik heel even mijn filosofische gedachtengang delen...


Fijne werkdag, lieve mensen