katleen schreef:hier nogmaals een reactie van mij, na een nacht met toch niet veel slaap.
weet je wat het is : als een buitenstaander naar me kijkt , ziet hij een jonge sportieve vrouw met een lieve echtgenoot , een toffe job , mooi huis , lieve vriendinnen , .... kortom iemand die alles heeft om gelukkig te zijn. maar ..... ik ben het niet.
Hoi Katleen,
"het oog van de wereld" kan genadeloos kijken hoor. Hte klinkt een beetje (of een beetje boel...?) naar "Stel je niet zo aan - geen enkele reden om zo te treuren..."
En dat is simpelweg niet waar: je hebt genoeg, of nee: te veel voor je kiezen gekregen...!!
(Dat ernaast jou wellende wel een mooie baan is, een lieve ectgenoot etc - dat is op zich een zegen, maar het neemt depijn op zich niet weg.)
katleen schreef:oh ja , met de medicijnen (serlain en remergon) voelde ik me weer terug `normaal` en `de oude`.
*trekt filosofisch gezicht, ogen op oneindig*
Hm - dat klinkt op zich positief, maar toch gooide je de pillen weg.
Tjonge, wat gebeurt hier nou eigenlijk...?
katleen schreef:maar op de vraag van de psychiater waar en hoe ik mezelf zie over 5 of 10 jaar ; kon ik geen antwoord geven. gewoon omdat ik eigenlijk geen toekomst voor me zie.
...en dit klinkt me in de oren naar post traumatische stress.
Denkbaar ben je gewoon op dit moment zelf aan het rouwen.
En ver d*m je het, om je rouw weg te laten stoppen met pillen. (Dat is voor mij een volstrekt valide verklaring voor het weggooien van je pillen. Ook al ging je je er wel beter door voelen.)
Want gesteld dat je op dit moment zelf aan het rouwen bent: dan kan een pil voelen als "Mijn pijn moet weer, voor de zoveelste keer worden weggestopt. Eerst moest ik sterk zijn voor anderen - nu ben ik aan de beurt om te rouwen, en krijg ik geen troost, ruimte en tijd - nee, moet ik pillen slikken om zo snel mogelijk weer normaal te worden."
katleen schreef:ik heb het gevoel dat ik `genoeg` heb geleefd
Nou - met je verleden van sterkste in de familie kan ik me levendig voorstellen, dat het in een aantal opzichten "basta!" is.
En dat je "zo", op de oude manier niet door wilt. Groot gelijk!!
(En dat je nu nog niet meteen weet, hoe je het dan wel wilt - dat komt heus weer wel.)
katleen schreef: voorlopig een masker op en toneel spelen dat `alles` goed gaat.
Heb je begeleidign van een psychotherapeute...? Die zou je hier mee kunnen helpen. (Psychiaters weten ook wel iets - maar zijn arts, met een voortgezette opleiding over psychofarmaka en 'praten'. Een psychotherapeute heeft een opleiding van vele jaren in alleen maar 'praten'.)
En op den duur zou ik zeggen: probeer het masker af te zetten.
Jij bent aan de beurt, jouw gevoel mag er zijn - en dat IS ingewikkeld want het staat haaks op de rol die je jaren en jaren in jouw familie hebt vervuld.