Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

ja , inderdaad : de emmer is vol. sterker nog : hij loopt gewoon over!!!
en het is ook juist als je zegt (black rose): als je alleen `denkt` met je verstand en alle gevoel uitschakelt , dan weet ik wel dat ik moet doorzetten met die medicatie. bijwerkingen heb ik niet van de ad. ale , dat denk ik toch , want door de depressie weet ik niet meer wat `normaal` is.
en dus is er constant een gevecht tussen `verstandig` zijn of toegeven aan gemoedstoestand. en dat is verdorie zo ontzettend moeilijk. dat kan ik ook niet uitleggen aan iemand. zelfs aan mijn beste vriendinnen kan ik dat niet duidelijk maken hoe verschrikkelijk moeilijk en ellendig dit is.
zo`n depressie raakt je in het diepste van je `ik-zijn` , en dat is zo confronterend , zo hard en akelig.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

Hoi Katleen,

Misschien een rare beredenering voor jou, maar misschien heb je juist dat confronterende, akelige van de depressie, waarbij je wegzakt in van alles en je verleden, nodig om het te verwerken en ermee verder te komen. Misschien is het juist wel goed om alles onder ogen te zien. Natuurlijk heb je daar dan wel hulp én medicatie bij nodig om niet helemaal mis ermee om te gaan. Om er controle bij te houden.

De professionele hulp heb je al in de handen. Daar krijg je nu gesprekken mee. Zo wordt je nu al in de gaten gehouden. Het is moeilijk af en toe om naar je verstand te luisteren. Maar juist als je wilt dat het veranderd en beter gaat, is medicatie een belangrijke stap.

Je schrijft dat je dat diepe gevoel zelfs niet met vriendinnen kan delen. Dat is ook heel ingewikkeld. Misschien is het daarom óók wel goed dat jij je hier hebt aangemeld. Hier kan je eigenlijk alles wel bespreken, tot op zekere hoogte zoals je weet. Maar je kan het wel kenbaar maken.

Het is ingewikkeld en moeilijk. Het vergt veel energie en moeite. Veel wilskracht en moed. Ik denk wel dat je dat hebt Katleen. Maar dat je nu op een punt bent dat het heel lastig gaat en dat je het even niet zo meer ziet allemaal. Ga eens bekijken als je wilt, wat je allemaal al hebt bereikt. Je hebt hier geregistreerd. Je praat hier over je gevoel en gedachten. Je bent in gesprek met hulpverlening. Je ziet bepaalde dingen al onder ogen. Dat is moedig en knap. Daar mag je al heel trots op zijn.

Als het even niet gaat, probeer dan wat te rusten. Rust is belangrijk als je met intensieve dingen bezig bent. ;)

3some :knuffel: 3some
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

katleen schreef:ja , inderdaad : de emmer is vol. sterker nog : hij loopt gewoon over!!!
en het is ook juist als je zegt (black rose): als je alleen `denkt` met je verstand en alle gevoel uitschakelt , dan weet ik wel dat ik moet doorzetten met die medicatie. bijwerkingen heb ik niet van de ad. ale , dat denk ik toch , want door de depressie weet ik niet meer wat `normaal` is.
en dus is er constant een gevecht tussen `verstandig` zijn of toegeven aan gemoedstoestand. en dat is verdorie zo ontzettend moeilijk. dat kan ik ook niet uitleggen aan iemand. zelfs aan mijn beste vriendinnen kan ik dat niet duidelijk maken hoe verschrikkelijk moeilijk en ellendig dit is.
zo`n depressie raakt je in het diepste van je `ik-zijn` , en dat is zo confronterend , zo hard en akelig.
Hey, dat begrijp ik hoor dat gevecht tussen gevoel en verstand.
En hoe frustrerend dat moet zijn dat je dit zelf niet met je beste vriendinnen kan delen.
Maar zoals reeds geschreven werd ; het lukt je gelukkig wel (o.a. op het forum, bij je therapeut) om best wel veel en duidelijk andere gevoelens enzo te verwoorden [045]

Maar als ik goed volg, zit je momenteel met de twijfel medicatie stoppen of niet?
En op dat gebied zit je ook in gevecht met je verstand & gevoel?
Je verstand zegt :"medicatie doornemen", je gevoel zegt : "medicatie stoppen".
Weet je dan zelf waardoor/waarom je gevoel kiest voor de medicatie te stoppen?
Waarom krijg je een slecht gevoel als je je medicatie doorneemt?
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

wilskracht , moed , trots ; deze woorden gebruikt `memories` om mij te omschrijven.
maar zo voel ik me totaal niet. integendeel zelfs.
het stoppen met de medicatie staat voor mij gelijk met `opgeven`. en dat willen opgeven is altijd aanwezig. te vergelijken met tandpijn : die is er altijd , maar soms voel je het minder omdat je met iets bezig bent en soms doet het heel hard pijn die niet te negeren is.
en zo is dat met dat willen opgeven ook : het is niet dat ik zo de ganse dag denk , maar toch wel vaak en dan voel ik me ook in- en intriest , moe , ...
maar hoe vertel je iemand die je zo graag ziet en die jou zo graag weer gezond wil zien , dat je het niet meer ziet zitten. (echtgenoot). in zijn ogen zie ik de pijn die ik voel en dat maakt het allemaal nog moeilijker vind ik. natuurlijk zou ik dankbaar moeten zijn voor zoveel liefdevolle mensen rondom mij die om me geven , maar dat legt ook een druk op mij om door te gaan. en die druk ervaar ik als negatief , als `moeten`.
en eigenlijk (nu moet ik even stoppen want ik zie de toetsen niet meer door de tranen) wil ik niet dood gaan , maar ik ben zo bang. bang voor de toekomst , bang dat ik het niet kan volhouden , bang dat het nooit helemaal `over` gaat , bang dat die `oude` katleen (die een hele toffe is trouwens) er niet meer is.
ik denk zelfs dat dat een hele grote factor is : die angst om niet meer terug te worden zoals ik was : zelfzeker , humorvol , rad van tong , relativerend , ... allemaal eigenschappen die ik nu bij mezelf mis.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

Hoi Katleen,

Ik begrijp dat het heel moeilijk al dan niet nu onmogelijk is om al die positieve punten die bijvoorbeeld ik heb genoemd, nu vast te zetten in je gedachten of het überhaupt te kunnen geloven...ik begrijp dat. Het is eenmaal niet niets wat je hoort en dat op dit moment is alles enorm tegenstrijdig. Daar hoef je je niet voor te schamen. Dat is een logische reactie. Het niet meer weten. Het niet meer kunnen bevatten.

Ja, dat willen opgeven is altijd aanwezig. Dat is als tandpijn, schrijf je. Dan is een vreselijk gevoel. Heel naar. En dan is de stap naar de hulpverlening, (net zoals je bij tandpijn een tandarts nodig hebt om het te kunnen verhelpen om het zo maar even te zeggen), een heel goede stap. Maar zo'n stap kan heel tegenstrijdig en eng zijn. Onwerkelijk misschien dat je iets moet nemen of genomen hebt, omdat je gevoel zo vaak iets anders zegt. Dan is het juist moedig en krachtig om er toch doorheen te gaan...en ja, dat IS moeilijk te geloven.

Je echtgenoot zou juist eerlijkheid waarderen denk ik. Maar dat is natuurlijk ook een moeilijke stap...(Misschien alvast dan een hele kleine troost: je bent ermee bezig om het anders te 'leren' zien en om dingen onder ogen te komen. Daar is nou eenmaal tijd voor nodig...veel tijd.. maar wel tijd wat belangrijk is, zéker voor jezelf.) En dat kan je je echtgenoot voorleggen. Het gaat niet goed, maar ik ben er echt mee bezig !! Gedachten zijn er nog vaak. Tegenstrijdigheden zijn er ook nog vaak, maar ik doe écht mijn best !! - En dat doe je ook, want je hebt al stapjes gezet.

Angst kan je breken. Dat zou het inderdaad, meer kunnen zijn dan dat je echt werkelijk dood zou willen. En dat maakt je inderdaad dan ook onzeker en ook voor de toekomst...dat is ook verwarrend en eng. Je schrijft dat je bang bent dat je bang bent dat de Katleen die jij kent niet meer terug komt...dat is een enorm vervelende gedachte! Maar tegelijkertijd, en dat kan je misschien toch blijven zien als een heel klein lichtpuntje, (al is het maar om je een beetje overeind te houden voor jezelf) je kan nog wel beschrijven hoe je eerder was. De kunst is; daar weer naar terug gaan. Stap voor stap. Heel erg moeilijk, heel tegenstrijdig misschien voor nu, maar wel een streven.
En daar kan de medicatie misschien wel erg bij helpen.

Sterkte, hoor. 3some
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

katleen schreef:de eerste werkweek zit erop. hoewel de lieve reacties op het werk hartverwarmend waren , viel het toch niet mee. ik was totaal `op` toen ik vandaag thuiskwam : geestelijk en lichamelijk. emotioneel heb ik het gevoel dat ik deze week `vastzit` : ik kan niet huilen terwijl ik binnenin `overloop`.
Hooi Katleen,
even heel erg practisch. Depressie bloeit uitstekend op uitputting. (Excuses voor het cynisme.)
Denkbaar eb je de afgelopen week "gewoon" te hard gewerkt.

Jaha - drie tegen een heb je minder gewerkt dan je vroeger gedaan zou hebben.
Maarje hebt nu een giga zware rugzak op je schouders, "depressie" geheten en dat kreng met je ok meezeulen.
(Ik gun je, dat je het kreng snel kwijtraakt, maar momenteel is er geenontkomen aan het onding.)
katleen schreef:ook ben ik bang om iedereen teleur te stellen , want medicijnen en doorzetten : het blijft een strijd. elke ochtend en avond is er de drang om de pillen niet te nemen en het gewoon op te geven. want iedereen (jullie , dokters , vriendinnen , ...) zegt wel dat het beter zal gaan over enkele weken of maanden , maar ten eerste geloof ik dat niet zeker en ten tweede weet ik niet of ik het zolang kan en wil volhouden.
"Ik wil dit niet volhouden" IS een uiterst gezonde gedachte!
Alles wat jou uitgeput maakt, draagt niet bij aan jouw herstel.
Dus: niet doen!
Wat uiteraard haals staat op de Katleen die je vroeger was. En het kreng depressie is ook al gerg goed in het aanmaken van schuldgevoelens, dus di edruk, dat bang zijn om teleur te stellen, dat snap ik wel. :knuffel:
Prent jezelf in, dat je ziek bent, dat je een zware last torst.
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

nog even reageren voor het slapen gaan.
wat Janneke schrijft : depressie is een ziekte. dat blijft voor mij moeilijk. ik WEET wel dat het geen teken van zwakte of zoiets is , maar toch voel ik dat soms zo aan. en dat is natuurlijk niet bevorderlijk voor herstel.
heb wel een nieuwe stap gezet : ik heb mijn man mijn verhaal en jullie reacties op het forum laten lezen. hij reageerde erg emotioneel , hebben elkaar eens stevig vastgehouden , zonder woorden. maar door het lezen van alle mailtjes weet hij nu ook beter hoe verschrikkelijk ellendig en rottig zo`n depressie is.
en morgen ga ik `gewoon` werken. welliswaar met een klein bang hartje omdat ik niet weet of ik het kan volhouden.
weet je , mijn verhaal doen op dit forum is 1 van de beste dingen die ik heb kunnen doen (+dokter en medicatie en zo). ik heb daar heel veel aan : steun , begrip , raad en vooral medeleven. hehe , ik word er helemaal emotioneel van. ga slapen.
tot volgend bericht.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

Dat is zeker juist, en vaak spijtig genoeg nog een groot misverstand in de maatschappij, dat depressie geen teken van zwakte is.
Het is inderdaad een ziekte en bovendien verzwakt het je psychisch en lichamelijk.
Wanneer een mens bijvoorbeeld net een chirurgische ingreep achter de rug heeft, begrijpt hij/zij zelf & omgeving maar al te goed dat het lichaam daarna moet herstellen en rust nodig heeft.
Bij een depressie is dat vaak moeilijker te plaatsen, er staat ook geen termijn op hoelang het zal/kan duren, of het terug zal komen nadat het beter gaat, enz...

Dat zal wel dat je man even emotioneel was na het lezen van je topic (dat is ook een teken dat hij heel veel om jou geeft), en die knuffel daar hoeven op dat moment inderdaad geen woorden bij :knuffel:
Voor jou hoop ik dat het een opluchting mag zijn, dat je de zaken waar je niet met hem direct kon over praten op deze manier met hem hebt kunnen delen.
Op die manier sta je niet alleen meer met deze gedachten. Je kon ze wel delen op het forum, maar met de persoon die het dichtst bij je staat is dat toch nog iets heel anders hé...
Je zit op dit moment waarschijnlijk in "dromenland" (te slapen) waar ik hoop dat je even tot rust komt.
En morgen opnieuw terug -al was het maar een klein beetje- de dag kan starten met wat meer energie en hoop.

Geef het tijd, gun jezelf ook tijd, en al klinkt het dubbel : geef die lelijke ziekte ook tijd.
Niet om zich in jou te nestelen, want dat is al gebeurd, maar om jou te verlaten en met zich mee te nemen alles waar ze jou mee belast heeft. [AAI]
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

black Rose schrijft : je zal wel in dromenland zijn.
was het maar waar : heel slecht geslapen. dus ik voel me nu al precies alsof het vrijdag is , na een ganse werkweek. MOE!!!
vanavond ook nog naar huisarts geweest om `bij te praten`. hij kon me ook maar 1 raad geven : blijven volhouden!! waarop ik heel eerlijk heb gereageerd : ik probeer ook vol te houden , maar weet niet of het zal lukken. maar ik probeer wel.
ik hoef niet nog eens te schrijven dat het verschrikkelijk , ontzettend moeilijk is , want tja , dat weten jullie wel. maar het is wel zo!!!!
waar ik nu op hoop is dat er `iets` van beterschap komt voor ik het echt opgeef , omdat ik gewoon niet meer `kan`. hopen doe ik , maar het ook geloven? nee , dat is een andere zaak.
en nu ga ik alvast een ticket naar dromenland reserveren voor straks.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

Goed van je dat je het met je echtgenoot deelt ! Ik ben blij dat je er niet alleen mee rond blijft lopen en je omgeving er bij betrekt zodat je meer steun en begrip krijgt voor hoe je je voelt en je verhaal daar ook kwijt kan. Het is ook goed om de moeilijke dingen van je af te schrijven, of dat nou hier is of elders. Dat is een stukje loslaten maar ook een stukje delen met anderen zodat je het niet meer allemaal alleen hoeft te dragen.

Ik hoop dat je wat beter kan slapen komende nacht :knuffel:
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

Hoi Katleen,
doe wel rustig aan met werken he!!
Je vindt je werk leuk - het moet dus ook leuk blijven.
(Okee, de calvinist zegt, dat het werk is en dus zwaar moet zijn, maar daar maar niet te veel naar luisteren dan.)

En idd: depressie is een ziekte - en die ziekte wordt erger, als je je te veel inspant.
Momenteel is het meer een kwestie van afleiding, iets doen, waar je je prettig bij voelt en waarvoor je (zo hoop ik) gewaardeerd wordt (al kan een depressie je het compleet ontnemen, dat je die waardering voelt - dat doen die krengen namelijk).

En heel lief, hoe je vriend reageerde.
Mijn lief zie ooit: "Als die depressie een vent was, dan sloeg ik hem zo voor jou in elkaar. Niemand mag jou zo'n pijn doen!!"
(En ik huilen, huilen - maar wel van blijdschap. Of opluchting, eigenlijk, dat hij aan mijn kant stond, hoewel ik me vreselijk voelde, een stomme trut, een minkukel, een Etc.)
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

hey ,
janneke , mijn man reageert ook zo : als ik het kon overnemen ,ik zou het meteen doen.
hij staat ook voor me klaar , hij `is` er voor me.
en wat dat werken betreft : ik doe dat heel erg graag. het geeft inderdaad afleiding en geeft een goed gevoel. ik heb wel met de collega`s afgesproken dat ze me in de gaten moeten houden , als ze merken dat het weer minder goed gaat , dat ze dat dan eerlijk moeten zeggen.
maar ik wil het werken wel proberen vol te houden , want weer terug thuis zitten? dan ben ik bang dat het van kwaad naar erger gaat. want dan is er weer meer tijd voor gepieker en getwijfel en .....
maar tja , als mijn lichaam op een gegeven moment `zegt` : `t is genoeg , tja , dan zullen we wel zien.
slapen gaat niet goed ondanks slaappillen : lig lang wakker en wordt vaak wakker tussendoor. dat is niet zo goed natuurlijk , maar ik hoop dat zich dat weer hersteld na een paar dagen.
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

ik voel het weer mis gaan. ik voel me al de ganse dag opgefokt.
en met het uur voel ik ellendiger eigenlijk. ik denk er dan ook weer heel sterk aan om toch weer te stoppen met de medicatie. het lijkt wel alsof ik `het lot` wil tarten?
ik kan er niet meer tegen : dat wisselend gevoel van goed voelen en dan weer slecht.
ik heb zo`n gevoel dat ik mezelf niet meer kan `vertrouwen` ; gevoelsmatig dan.
dus tja , ik vrees een beetje voor komende berichten van mij , die zullen negatiever worden denk ik. zeker als ik me niet over dit gevoel heen kan zetten en inderdaad stop met medicatie.
bah , wat een ellende !!!!
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

Hoi Katleen,

Vervelend, zo'n situatie en alle tegenstrijdige gevoelens die erbij komen kijken. Dat maakt het er voor jezelf niet gemakkelijker op. Frustrerend...!! Daar kan ik mij wel iets bij voorstellen. Dat je de angst hebt, om weer terug te grijpen naar het standpunt om niet meer de medicatie te gebruiken. Maar...probeer toch juist in zo'n 'crisis' toestand terug te lezen wat enkele adviezen waren. Juist op dat soort momenten is het denk ik van belang om terug te grijpen naar iets wat al is gezegd. Naar momenten waarin je het toch juist wel eens was met adviezen. Om daar dan uiteindelijk, toch weer de punten uit te halen om niet verder terug te vallen. En daarna, mag je best even 'rammen en schreeuwen' want het is nu eenmaal allemaal ellendig.

En mochten de komende berichten wat negatiever worden, dat mag best! Het hoort erbij. Dus schromen hoeft daarin niet. Blijf jezelf...is heel belangrijk. Vooral jezelf blijven...voel je verdriet...dan IS er verdriet. Voel je boosheid... dan IS er boosheid. Voel je je eenzaam...dan mag je dat aankaarten.

Een masker is immers dat gene waar je juist doorheen moet.
En over het lot waar je over begon...misschien is je lot wel dat je tijd nodig hebt om in het besef te komen dat je ze echt nodig hebt en je niet gemist kan worden...je bent er immers niet voor niets. (Ondanks dat het met regelmaat wel zo aanvoelt nu.)
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

Hoe was het dan voordat je de medicatie nam : vaker momenten van slecht voelen dan nu?
Normaal gezien, als de medicatie goed aangepast is werkt deze pas na een 3 à 4-tal weken en zouden er daarna meer betere momenten (dus minder afwisselingen van goed naar slecht moeten volgen).
Zou het kunnen dat de medicatie niet goed aangepast is en dat er een AD tussen zit die voor een opgefokt gevoel zorgt? Sommige AD's zijn sederend, andere tegenovergesteld : misschien kan je dit eens met je arts bespreken?
Of voel je je opgefokt van je werk?
Geef de therapie zelf ook wat tijd :knuffel:
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

katleen schreef:ik voel het weer mis gaan. ik voel me al de ganse dag opgefokt.
en met het uur voel ik ellendiger eigenlijk. ik denk er dan ook weer heel sterk aan om toch weer te stoppen met de medicatie. (....)
ik kan er niet meer tegen : dat wisselend gevoel van goed voelen en dan weer slecht.
ik heb zo`n gevoel dat ik mezelf niet meer kan `vertrouwen` ; gevoelsmatig dan.
(...)
bah , wat een ellende !!!!
Hoi Katleen,
overleg, met je arts en je apotheker. Met bijv. een lagere dosis, vitamine B complex enz. is vaak veel te doen.

Maar ja, helaas, die pillen werken soms ongelijkmatig in, en dat is heel rot. :knuffel:
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

`geef het de tijd` : dat hoor ik van iedereen. en ergens weet ik dat ook wel.
maar het kost zoveel energie om ten eerste te aanvaarden dat herstel met ups en downs is en ten tweede om daar steeds weer tegen te vechten. om toch maar door te zetten , om toch de medicatie te blijven nemen. dat vergt zoveel van me , dat is moeilijk te omschrijven. alsof je aan het rennen bent , maar dat de eindmeet steeds weer een meter verder opschuift. en dan weet je dat je weer een meter verder moet lopen.
en elke terugval (of die nu klein of groot is) wordt het moeilijker en moeilijker om terug te vechten , om ergens de kracht , de energie , de motivatie , de zin te vinden , wat het de moeite maakt om verder te gaan.
ik vind het moeilijk.
ik heb gisteren en vandaag de medicatie toch wel genomen , het was een rotdag vandaag.
morgen afspraak met psych. , ben benieuwd wat hij gaat zeggen. want ik voel me niet beter tegenover vorige week.
integendeel zelfs : elke dag ben ik me meer en meer bewust dat het niet goed gaat met me. en ook ben ik me goed bewust van mijn angst om niet vol te houden.en hoe het dan verder moet ??? ik weet het niet.
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

gisteren lang gesprek met psychiater gehad. ik vertelde hem eerlijk dat als ik me blijf voelen en `zijn` zoals nu , dat het dan voor mij niet hoeft. dat begreep hij wel , maar probeerde me toch moed in te spreken om vol te houden.
maar ik weet niet of ik dat kan.
wat ik ook moeilijk vind is omdat het niet beter gaat , ik telkens hetzelfde moet zeggen tegen bezorgde vriendinnen en familie. steeds hetzelfde verhaal van me zo rot voelen en me niet over dat gevoel kunnen zetten. ik ben bang dat ze op den duur gaan zeggen : nu weten we het wel , dat ze vinden dat ik `zeur`.
vandaag ging het ook weer slechter met mijn vader , dus daar weer de ganse dag over gepiekerd. ik mag er niet aan denken dat hij nu of binnen korte tijd zou sterven. ik denk dat ik dan helemaal instort.
en dan zijn er mensen die jaren aan een stuk `vechten` tegen depressie : hoe doen ze dat? ik heb mezelf nu een soort `tijd` gegeven waarin ik iets van beterschap hoop , en als dat niet gebeurt , tja , dan vrees ik voor mijn eigen gedachten.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

Hoi Katleen,

Lastig zo'n situatie. Goed dat je hebt besproken met je psychiater wat je voelt en wat je bezighoudt. Zéker belangrijk voor de toekomst...voor zover jij nu met een toekomst bezig bent....ze zeggen wel eens pluk de dag... probeer dat ook te doen, ondanks de negatieve buien. Tijd is zo voorbij. En blijf vooral eerlijk !! Ga je niet anders voor doen dan je bent en 'maskers' dragen. Het is dan moeilijk om een masker weer af te krijgen. Het blijft dan aan je vast kleven. Blijf wie je werkelijk nú bent. Ondanks vervelende reacties die kunnen komen. Het is moeilijk om met mensen om te gaan die op een moment als dit heel diep zitten, maar zeker niet onmogelijk en probeer daarom niet van alles te 'verzinnen' en te 'doemdenken'. Raak niet uit die belangrijke koers.

En...als jij zo onzeker bent over de gedachten van later...en de gevolgen...geef dat dan ook aan bij je behandelend psychiater! Open zijn is uiterst belangrijk, wil je verder komen...ik weet hoe moeilijk dat kan zijn, maar ga dieper als dat nodig is! Tijd wat ieder nodig heeft is verschillend.. een tijdslimiet stellen kan je doen, maar je legt jezelf wel enorm veel druk op. Realiseer je wat er gebeurt als jij jezelf nu een limiet stelt... je maakt het jezelf heel moeilijk. Ik zou zeggen: blijf eerlijk. Blijf bij de methode van eerlijkheid en vertrouwen. Vertel het laatste stukje wat je hier schrijft, ook eens aan de psychiater... laat jezelf open gaan.

En je vraagt; hoe kan het dat depressieve mensen het zo lang volhouden? Ik denk doordat ze alleen of samen met mensen een doel in het leven zoeken en er zo nodig naartoe werken, ondertussen echt voldoende of meer rust nemen en proberen van de kleine dingen te genieten. Want hoe meer je leert van kleine dingen te genieten, hoe groter ze kunnen worden... ;) En soms gaan ze voor een vast tijdritme.

Ik vraag me af of werkelijk alles binnenkomt wat wij typen. Kan jij het relativeren en toepassen? Kan je iets met dergelijke tips, advies of de steun? Bereiken we jou met de berichten?

:knuffel: 3some love3
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

ik `haal` toch wel veel uit jullie reacties. ik ervaar het erg als een soort steun en vooral begrip.
en ergens (diep in mijn verstand) weet ik dat wel allemaal : genieten van de kleine dingen , tijd geven en rust nemen , eerlijk zijn tegen psychiater (dat ben ik wel) , ...
maar ik ben nog nooit in mijn leven `echt` ziek geweest , naast een keelontsteking of zoiets ; en dan nu geconfronteerd worden met zo`n serieuze depressie , tja , dat valt me zwaar.
ik zet mezelf inderdaad onder een bepaalde druk door een soort van `tijdslimiet` te stellen ; maar als ik eraan denk dat het veel en veel langer gaat duren dan die limiet , dan voel ik me gewoon misselijk worden van ellende.
ook al lijkt het misschien ; en dan vooral voor de `trouwe` personen die reageren op mijn berichten ; dat ik er niets aan heb of niets mee doe : dat is zeker niet waar. vooral de lieve aanmoedigingen , vaak geuit door jullie eigen ervaringen , doen me ontzettend goed.
maar het is en blijft een feit dat ik het gevoel heb dat het niet `beter` wordt en dat maakt me bang , intens verdrietig , ....
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

Hoi Kathleen,

Balen dat het nog niet beter gaat...
Ik dacht, ik stuur jouw deze link eens door die Selfje me doorgestuurd heeft op m'n topic : http://realisatietrainingen.nl/pb/artik ... uning.html

Zelf heb ik lange tijd Magnesium genomen tegen spierspanningen, maar momenteel staak ik even daar ik er buikloop van kreeg.
Magnesium komen we vaak tekort tijdens depressie's, als je op de link klikt "magnesium" lees je er wat meer over.
Valeriaan helpt ook tot rust komen, al heb ik er nooit veel van ondervonden, maar wat bij de ene persoon niet werkt, werkt misschien wel bij de andere.
Sint-Janskruid overslaan in jouw geval : gaat NIET samen met antidepressiva.
Zelf heb ik ook wel baat aan lichaamsbeweging, maar voor ik me er aan toe kan zetten om te sporten hoort er bij mij goed weer bij : tijdens de zomer urenlang fietsen langs het water doet me deugd.
Thuis heb ik zo'n fitnesstoestel waar je kan "steppen" en tegerlijkertijd met je armen beweegt, ik merk wel als ik met mijn lichaam "werk" dat m'n focus zich even verzet van het psychische naar het fysieke.
Enkel is de moed er soms niet om aan te beginnen als ik te diep zit ; stom hé net als ik het nodig heb ;)

Ik weet niet of je wat hebt aan deze tips, ik ben van mening alle beetjes die kunnen helpen, helpen.
Daarmee dat ik ze met je deel, sterkte...
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

wat zou ik jullie graag blij maken met de boodschap : ik voel me beter. maar jammer genoeg is dat niet zo.
steeds als ik thuis kom na een bezoek (marktbezoek en uit eten) van mijn ouders voel ik me zo rot : geestelijk op van me toch beter voordoen dan ik me eigenlijk voel (ik wil mijn ouders zo graag `beschermen` tegen verdriet) en ook voel ik me rot omdat ik dan toch weer dat `masker` opzet. en dat vreet zoveel energie , dat alle moed verdwijnt.
en dat bewegen goed is bij een depressie : ik ga 2 keer per week naar de zumba en probeer dagelijks te joggen. en ja , tijdens het sporten heb je geen tijd om na te denken , maar je kan niet de ganse dag rennen he.
weet je waarom ik ook die tijdslimiet heb voor mezelf : over twee maanden is het vakantie , en ik vrees als ik tegen dan niet beter ben (of me zelfs maar ietske beter voel) dat ik dan weer in die molen van piekeren , slecht slapen , niet eten , .... kom en dan weet ik niet hoe het verder moet.
de psychiater vroeg me of ik over zelfmoord dacht. maar eigenlijk hoef ik dat niet te doen , want ik heb het gevoel dat er elke dag een stukje `katleen` sterft en wordt overgenomen door de depressie. ik ben mezelf aan het verliezen en weet niet hoe dat te stoppen. en dat maakt me bang en verdrietig.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

Hoi Katleen,

Dat je ons- voor je gevoel, geen goed bericht te melden hebt, is op zich niet ernstig. Daarvoor typ je ook van je af. Jij kan hier dingen kwijt, dat hoeft net positief te zijn. Natuurlijk, het is iets wat wel mooi meegenomen is, als het positief zou zijn, maar je zou niet te vroeg moeten juichen en alles meenemen wat je leert, en ervaart. Dat is een relatief korte periode, veel en intensief. Een depressie te boven komen...het is zwaar. Het is heel erg hard werken. Maar let wel; met de juiste begeleiding, afleiding en hulpmiddelen, is er zeker uit te komen. Nu lijkt het enkel zwart en grijs op je pad. Kleur is meer dan welkom. Ieder mens heeft immers kleur en zekerheden nodig.

Je ouders beschermen, is ergens wel te begrijpen, maar uiteindelijk iets wat je denk ik niet zou moeten proberen. Het zal en het is confronterend voor hen, maar ik denk dat het nog meer confronterend voor jezelf is. En telkens moeilijker als je het blijft verbergen. Dat is niet echt nodig, denk ik. Je moet je wel beseffen, ouders die het goed met kinderen voor hebben, willen kinderen enkel helpen en eerlijkheid over hoe hij of zij zich voelt. Een normale reactie van ouders die liefhebben. En ergens, weet je zelf ook dondersgoed, dat verbergen uiteindelijk niets oplevert.

(Zie het als, net zoiets als bij je vriend het verbergen, was logisch, maar als er duidelijkheid bij komt kijken, loop je alleen maar vast.)

Je schrijft buiten alles om, dat jij jezelf aan het verliezen bent. Was dat minder heftig, of heftiger toen je was gestopt met de medicatie? En mocht je nog steeds gestopt zijn, wat denk je dat zou kunnen helpen om een beetje meer orde te scheppen? (En onthoudt; als jij meer hulp nodig hebt dan wat jij nu krijgt, SCHREEUW erom he, want jij hebt recht op hulp als je het met dit niet red.) En dan is er een kans dat jij de zomermaanden beter doorkomt. Je kan altijd méér hulp krijgen, als dat nodig is. Meer toezicht. Iets meer houvast.

3some :knuffel:
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

katleen schreef:wat zou ik jullie graag blij maken met de boodschap : ik voel me beter. maar jammer genoeg is dat niet zo.
steeds als ik thuis kom na een bezoek (marktbezoek en uit eten) van mijn ouders voel ik me zo rot : geestelijk op van me toch beter voordoen dan ik me eigenlijk voel (ik wil mijn ouders zo graag `beschermen` tegen verdriet) en ook voel ik me rot omdat ik dan toch weer dat `masker` opzet. en dat vreet zoveel energie , dat alle moed verdwijnt.
:knuffel: :knuffel:
Heel erg lief, dat je j eouders wilt beschermen en ons goed niwuws wilt brengen - maar nu heeft jouw gevel gewoon voorrang.
Balen, dat het zo zwaar is en zo rot voelt, maar dat heeft nu voorrang.
katleen schreef:en dat bewegen goed is bij een depressie : ik ga 2 keer per week naar de zumba en probeer dagelijks te joggen. en ja , tijdens het sporten heb je geen tijd om na te denken , maar je kan niet de ganse dag rennen he.
Je kunt stommere dingen doen dat hollen - maar houd wel erg goed je limiet in de gaten...! Vele mensn eizjn depressief, omdat hun bijnieren niet meer in saat zijn, alle stress correct te bufferen. En: stress is niet alleen iets psychologisch ook jezelf in korte tijd in het zweet werken, buiten adem zijnd nog doorhollen: dat is stress.
Als je bijnieren niet "op ord zijn" gaat je conditie er eerder van achteruit (word je depressie erger) dan iets anders.
...maar: iets, dat jou weghoudt van het piekeren is uiteraard wel goed.
Maar: dat kan een goed boek zijn, een trui breien met moeilijke kabelatronen, op het web sudoku spelen, etc.etc.
katleen schreef:weet je waarom ik ook die tijdslimiet heb voor mezelf : over twee maanden is het vakantie , en ik vrees als ik tegen dan niet beter ben (of me zelfs maar ietske beter voel) dat ik dan weer in die molen van piekeren , slecht slapen , niet eten , .... kom en dan weet ik niet hoe het verder moet.
NEE - vandaag is vandaag en "vandaag heeft genoeg aan haar eigen ellende". Staat zelfs al in de bijbel, kun je nagaan.
uiteraard: vakantie waarin je alleen maar piekert, daar rust je niet van uit, dat klopt.
Maar vandaag vol j eje helaas erg rot - en houd je DAAR mee bezig. Prober de angst voor hoe je vakantie gaat lopen niet allerlei dingen te laten bepalen.
katleen schreef:de psychiater vroeg me of ik over zelfmoord dacht. maar eigenlijk hoef ik dat niet te doen , want ik heb het gevoel dat er elke dag een stukje `katleen` sterft en wordt overgenomen door de depressie. ik ben mezelf aan het verliezen en weet niet hoe dat te stoppen. en dat maakt me bang en verdrietig.
:knuffel: :knuffel: :knuffel:
Ja, dat is heel naar om te voelen...!
Wat doe je met die angst en dat verdriet...? Kun je dat uiten...? Krijg je er troost voor...?
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

jezelf `verliezen` , alle eigenschappen die ik had : zelfzeker , relativerend , humorvol , taalvaardig , .... al die eigenschappen ben ik precies kwijt.
en hoe ga ik daar mee om ???? ik voel me ontzettend verdrietig. zo verdrietig , ik kan dat aan niemand uitleggen hoe intens en groots dat gevoel is. het maakt me tot niets , alleen maar die rotdepressie blijft over.
en ik ben zo bang dat dit nooit meer overgaat. zoals ik me nu voel , kan ik jullie raad en advies ook niet geloven. het zal wel `werken` bij anderen , maar ik kan niet meer.
morgen weer werken , na lang weekend thuis : ik weet niet hoe het zal gaan. ik ben bang dat ik volledig ga instorten. misschien is er zelfs geen andere `oplossing` voor mij : dat ik eerst volledig `op` moet zijn , eer ik ophoud met dat rondlopen met het `alles-ok-masker`.
maar hoe zou ik dat moeten uitleggen aan mijn ouders , dat het helemaal niet beter met me gaat. mijn moeder was zo blij dat het de goede kant op ging.
en mijn ouders hebben al meer dan genoeg verdriet meegemaakt , dat ik hen wil beschermen voor nog meer ; zelfs als dat ten koste gaat van mijn eigen gezondheid.
lieve , lieve raadgevers en steungevers ; ik zou willen roepen , janken , ... maar ik zit `vast` in mijn eigen gevoelens.

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”