eerste keer op forum met mijn verhaal

[Janneke]

Hoi Katleen,

goed, dat je het gesprek gehad hebt - en balen, dat het allemaal zo zwaar is...!

Ik ben destijds langzaam aan bijna voetje voor voetje de depressie in gezakt. Toen ik op gegeven moment de weg naar bovengevonden had, verbaasde ik me er idd over, hoe diep ik gezeten had.
Dus dat jij nu dieper zit, dan je zelf goed en wel beseft, dat is heel goed mogelijk.

En please, slik vitamine B complex bij de serlaine: van de ''inwerk''periode wordt niet iedereen vrolijk, terwijl dat goed te voorkomen is.

[katleen]

hey ,
weer begonnen met medicijnen. maar het gevoel van `het is genoeg geweest` blijft overheersen. meer nog , ik denk daar nu erg nuchter en simpel over : ik ben het gewoonweg beu.
leven voor `de anderen` is een nobel iets , maar uiteindelijk ben toch ik diegene die dit leven moet leiden (lijden?).
een heel harde vraag waarop ik graag een eerlijk antwoord zou willen , zonder alle goede raad ; want die krijg ik al van `iedereen`. mijn vraag : is de combinatie van slaappillen staurodorm en remergon en sterke drank dodelijk? niet dat ik dat meteen zal innemen als er een antwoord komt , maar ik moet het gewoon weten. als ik het dan echt niet meer zie zitten dat ik dan ook de zekerheid heb dat het `werkt`.
ik besef heel goed dat dit allemaal erg pessimistisch en hard overkomt , maar na een dag (eigenlijk al vele dagen en nachten)tobben en nadenken over `de toekomst` , tja , dan krijg je dat.graag jullie reactie en antwoorden.

[Minerva]

Kathleen het is hier op het forum niet toegestaan om over zelfmoord te gaan praten en te gaan discussieren over welke combinatie van medicatie mogelijk geschikt is etc.

zie: http://www.psycholoog.net/forum/viewtop ... =8&t=15588

Ik snap dat het leven je zwaar valt en dat je het moeilijk hebt maar ik adviseer je dan om contact op te nemen met je psychiater (crisisdienst) of 113 https://www.113online.nl/ te benaderen.

Het forum is niet bedoeld voor mensen die graag willen praten over hun zelfmoordplannen.

Als je je verhaal kwijt wilt is dat prima. Je mag hier schrijven over wat je dwars zit, waar je moeite mee hebt, waar je tegen aan loopt in je leven. Je mag je gevoelens beschrijven en wat je graag zou willen. Dat is allemaal prima maar het moet niet verder gaan richting zelfmoorddreiging.

[Debby]

Hallo Kathleen,

Ik heb even nagedacht of ik wel de juiste persoon ben om te reageren,ik ben namelijk niet de meest tactische persoon, maar ik acht het wel nodig op dit moment.

Het is goed dat je je verhaal doet en hierin je gevoelens uit, ook als het gaat om het willen beeindigen van je leven. Toch ben ik van mening dat er, ook voor jou, vast nog genoeg is om voor te leven (ookal zie je dat nu even niet), als je het leven maar een kans geeft.
Dus nee, ik ga je geen advies geven over welke combinatie wel goed genoeg zou zijn om er een einde aan te kunnen maken, maar geloof me, als je daar aan begint en het niet goed zou doen, dan ben je nog verder van huis (letterlijk en figuurlijk)
En ik weet ook dat elke minuut leven met het gevoel dat je nu hebt, een minuut te lang is, maar besef je wel,

sinds oktober vorig jaar

slechts 6 maanden van een heel mensenleven is.
Het in 1 keer stoppen met je medicatie, om welke reden dan ook, geeft je lichaam (de hersenen die het benodigde stofje nu zelf even niet aanmaken) zo'n enorme optater dat je bijna direct weer terug bij af bent... en je hebt nu een week je medicatie niet geslikt en bent net 1 of 2 dagen weer bezig, lees:

weer begonnen met medicijnen. maar het gevoel van `het is genoeg geweest` blijft overheersen. meer nog , ik denk daar nu erg nuchter en simpel over : ik ben het gewoonweg beu.

Je kunt nu gewoon nog niet verwachten dat het gevoel van onrust, neerslachtigheid en het beu zijn weg is in zo'n korte tijd, de medicatie moet eerst weer zijn werk gaan doen en heus, dat zal het, als jij ze gewoon trouw blijft nemen... Want je geeft zelf ook aan dat je je met de medicatie weer de "oude" ik begon te voelen... en als dat zo is, dan pas kun je rustig aan het verwerkingsproces gaan beginnen. En van daaruit komt er echt wel weer een moment waarop je met afbouw zult kunnen beginnen... En je moet helemaal niet na denken over DE TOEKOMST, want dat is op dit moment een enorme berg die je nog moet beklimmen... Stap voor stap, eigen tempo en niet verwachten dat je ineens 10 stappen kunt zetten... Neem de tijd, want zoals ik zei, en probeer dat goed te realisseren: wat is een half jaar op een mensen leven, of een jaar... Geef het de tijd...

Ik hoop dat je hier iets aan hebt en mijn excuus mocht ik dan toch ergens ontactisch geweest zijn...

[Janneke]

leven voor `de anderen` is een nobel iets , maar uiteindelijk ben toch ik diegene die dit leven moet leiden (lijden?).

Hoi Katleen,
het klint nobel, maar voor veel vrouwen is het destructief. En idd: het IS jouw leven, jij bent degene die 'het doet' - het is dus belangrijk, dat jouw leven zo wordt ingericht, dat jij er plezier aan beleeft.
Ik las vande weeek en roman over een uitgeputte genezeres, die op gegeven moment concludeert, dat "echt genezen een kwestie is van zorgen dat je zelf 'goed gevuld' raakt, zo gevuld, dat je overvloeit''' - en ik kan me zo voorstellen, dat jij geen overvloeiend meer bent, maar eerder drooggevallen.
Geen wonder "datje het beu bent" - groot gelijk.

Daarna de lastiger kwestie: hoe dan wel.

[Black Rose]

Hey Kathleen,

Ik weet niet of je veel zal hebben aan mijn reactie, maar ik kan maar proberen hé
Op je vraag kan ik niet antwoorden, en zelf als ik dat kon zou ik dat niet doen.
Dat klinkt waarschijnlijk behoorlijk rot voor jou op dit moment, maar eerlijk : moest jij deze vraag lezen op een forum en het antwoord weten, zou jij daar dan op antwoorden?

Ook ik heb met deze vraag gezeten, ik heb een vriendin die in de verpleging gewerkt heeft en zelf zij wou er niet op antwoorden.
Maar weet je : die vriendin heeft ook al een paar zelfmoordpogingen achter de rug (lang geleden) die uiteindelijk mislukt zijn.
En nu is zij, net als haar omgeving blij dat ze toen terug gekomen is.

Je neemt je medicatie nog niet lang terug in hé.
Ook heb je door ermee te stoppen weinig geslapen waardoor je nu nog dieper zit.
Geef het nog een beetje tijd.
Die stap kan je elke dag zetten : dus ook uitstellen.

Ik vroeg me af of je ooit zo diep gezeten hebt in het verleden?
Heb je na zulke periode's achteraf dan opnieuw toch enig plezier gehad aan je leven?
Dat is waar ik mezelf probeer duidelijk te maken tijdens die periode's : dat ik ooit nog zo diep gezeten heb, maar na een bepaalde tijd terug wat plezier ervaarde aan bepaalde gebeurtenissen in mijn leven.
Voor jou zal dat vast ook zo zijn, enkel weet ik dat je dit nu ontgaat en je niet meer kan schelen.

Hoe dan ook, na alles wat je meegemaakt hebt en hebt moeten dragen wordt het hoog tijd dat je er alles eens kan uitgooien.
Van je afgooien.

Ook dat er eens zorg gedragen wordt van jou.
Je hebt het misschien al eens vernoemd in een vorige reactie, maar heb je nu al een afspraak bij een psycholoog/psychiater?
Zou een opname eventueel niet nodig zijn?

Bel tenminste eens naar tele-onthaal of de zelfmoordlijn, al is het maar om het even van je af te gooien.

[katleen]

dag allemaal ,
als ik jullie reacties lees , is het inderdaad niet fair om zo`n vraag te stellen.
ik denk ook dat het vaak `een moment` is van zeg maar totale zwartheid , en dat het van me afschrijven een manier is om het toch even van me af te zetten.
ik heb volgende week weer een afspraak met psychiater. en ja , ik moet het toch ; hoe moeilijk ook ; tijd geven.
maar het blijft verschrikkelijk moeilijk , vooral omdat ik bij mezelf geen motivatie vind , ook al heb ik veel mensen om me heen die me heel graag zien. en toch is dat nu niet genoeg. hopelijk over een tijdje wel.
nogmaals mijn verontschuldigingen voor de vraag over zelfdoding. want aan jullie reacties en medeleven heb ik toch wel deugd.

[Memories]

Hallo Katleen,

Heftig hoor, waar je mee bezig bent en waar je mee tobt. Maar ook ik, nadat ik hier natuurlijk ook al heb gereageerd, moet je zeggen dat dat soort vragen, niet handig zijn. Ik snap de pijnlijke en lastige denkpatronen wel. Het is ook allemaal niet niets..maar pas op met wat je zegt in het kader van 'niet meer willen, hoe stop ik het beste'. Dat toch echt liever niet.

Dat van je afschrijven werkt...is enkel en alleen maar positief. Dat betekent dat je ondanks nare gevoelens en gedachten een manier hebt gevonden om het van je af te zetten. Heel goed. Daarmee kom je ver. Want dat betekent dat het voor je werkt en dat je er baat bij hebt.

En natuurlijk- is het allemaal enorm moeilijk...en is tijd zo breed en zo grenzeloos. Maar al gezegd: wel nodig om verder te gaan. Verwerken is nodig. Altijd fijn, als je ergens weet dat er mensen om je heen zijn, maar zo rot als je voelt dat het nu niet genoeg is en dus, kijken naar stappen die je wel kunnen helpen. Gesprekken, medicatie, meer rust.

En heel fijn dat je deugd hebt aan het forum!

[katleen]

hier ben ik weer een keertje. ik merk dat de medicijnen weer beginnen `te werken`. niet dat ik weer zingend door het leven ga , maar ik kijk toch weer meer realistisch naar de dingen die zo zwaar en moeilijk voor me zijn.
een goede vriend zei me : er is maar 1 dag belangrijk en dat is `vandaag`. wat gisteren is gebeurd kan je niet meer veranderen , je kan er wel uit leren ; en wat morgen brengt , dat zie je morgen pas. en ja , ik denk dat dat zeker geen verkeerde manier is om om te gaan met al die gedachten en gevoelens.
morgen heb ik weer een gesprek met de psychiater. ik hoop dat hij me kan helpen bij de vraag waarom ik stopte met de pillen terwijl die duidelijk werkten.
en voor de rest ga ik het inderdaad dag per dag proberen te bekijken : niet teveel achterom en zeker niet te ver vooruit.
als ik dit mailtje nalees , heb ik er zelf een positief gevoel bij omdat het toch weer een beetje hoopvol `klinkt`. ik ben uiteraard wel voorzichtig met mijn `optimisme` omdat ik verdomme goed weet hoe snel het kan omslaan. dus ..... dag per dag.

[Minerva]

Pluk de dag zeggen ze dan en ja in jouw geval is dat een goed alternatief. In het Engels klinkt het ook mooi:

Yesterday was the past
Tomorrow is the future
Today is a gift
That's why they call it
The Present

[Black Rose]

Fijn om te lezen dat het beter gaat [045]

[Janneke]

Hoi Katleen,
fijn dat je weer 'in de lift' zit...! En idd: als je arts ook psychotherapeut is, is het een zinnig thema om te bespreken: waarom deed je die dingen weg, terwijl ze wel helpen...? Wat gebeurde daar nou zoal...?

Goed, dat je die koe bij de horens pakt!!!

[katleen]

ben vandaag weer naar psychiater geweest. het was een erg fijn gesprek. op de vraag waarom ik met de medicijnen stopte , hebben we geen `echt` antwoord gevonden.
alleen denk ik dat ik mijn weer goed voelen en `de oude` zijn toch een beetje overschatte en de depressie onderschatte.
ook ben ik me nu meer en meer bewust van de vele verantwoordelijkheden die ik op me nam in al die verdrietige gebeurtenissen. waardoor ik eigenlijk niet genoeg `tijd` heb genomen voor mezelf , voor mijn eigen verdriet.
dus dat wordt ; nee is ; mijn voornemen : ik ga nu eerst aan mezelf denken en de `dingen die moeten gebeuren` aan de anderen overlaten.
en na het weekend ga ik ook weer terug werken : iets waar ik naar uit kijk , want mijn job doe ik heel graag. ik hoop dat het echter niet `te zwaar` wordt , maar dan zal ik sneller ingrijpen en een stapje terugdoen dan blijven doorgaan tot ik volledig op ben.
dus ; al bij al ; het gaat de goede kant op!!

[Minerva]

Klinkt goed Kathleen ! [045] Toppie. Ik zie dat je de weer meer in de realiteit komt en begint te begrijpen en te voelen wat er met je gebeurd is, zonder je zelf schade toe te brengen.

Ik hoop dat je werk, je een positief gevoel kan geven zonder het zwaarder te maken. Probeer hier ook goed naar je grenzen te kijken en niet teveel hooi op je vork te nemen. Realiseer je dat je nog midden in een herstel zit en dat je hiervoor tijd en energie voor nodig hebt. Geef jezelf die tijd, wees goed voor jezelf.

[katleen]

wat ben ik blij dat ik me ingeschreven heb op dit forum. eerst stond ik er wel wat wantrouwend tegenover : zo van , hoe gaan `ze` reageren.
ik heb `in het echte leven` veel mensen rondom mij die me graag zien en waar ik ook bij terecht kan.dus het is zeker niet dat ik alleen of eenzaam ben.
maar als ik dan de reacties hier lees van oa. black rose , memories , janneke en mystica : zoveel medeleven. nee , geen medelijden , maar oprechte interesse en meevoelen. en dat doet deugd ; zeker als je je zo onzeker , verdrietig , ... voelt zoals ik momenteel.
ik heb dat al een keer gezegd : dank je. maar ik wil dat jullie echt goed beseffen wat dit voor mij betekent. het is bijna een soort van `extra therapie` zeg maar.
door alles `van me af te schrijven` en door na te denken over jullie reacties werk ik langzaam maar zeker aan herstel. waardering en respect voor jullie!!

[Minerva]

Thx Kathleen

Realiseer je dat van je af schrijven ook helpt om dingen te ordenen, te verwerken. De reacties die je dan krijgt helpen je dan ook weer om dingen in een ander perspectief te kunnen zetten. Wellicht een ander beeld te geven. Net dat stukje inzicht wat je mistte of iets wat je aan het denken zet.

En ja een forum kan een toevoeging zijn als je het gebruikt voor wat het waard is. Een plaats om je verhaal te doen en reacties te lezen en dat waar je wat aan hebt op te pakken en dat waar je niets aan hebt, naast je neer te leggen.

[Black Rose]

Misschien loop ik wat emotioneel (nt misschien weet het zeker ), maar ik kreeg een traantje in m'n ogen alleen al door jouw dank.
Je had ons nochtans al bedankt en het is graag gedaan hoor.
Uit verhalen van andere mensen vind men soms iets terug van zichzelf, of leert m'n soms iets bij en het geeft een goed gevoel als je door eens te reageren iemand een steuntje kan geven.
Omgekeerd heb ik ook al steun gekregen op dit forum en zoals Mystica schreef : je verhaal eens neerschrijven/het delen op zichzelf is ook weer een klein deeltje die helpt.
Met al die kleine deeltjes samen komen we er allemaal wel door.
Hou je goed

[Memories]

Hoi Katleen,

Het geeft mij een goed gevoel dat jij baat hebt bij het forum en de desbetreffende reacties op je topic. Ik vind het fijn dat je me bedankt. Dat doet me goed. Realiseer je alleen goed dat jij degene bent die jij het meest zou moeten bedanken. Jij hebt je namelijk ingeschreven op dit forum. Jij werkt langzaam naar een toekomst. Jij neemt berichten, tips, advies en medeleven ter harte. Dat is voor een ander positief maar vooral voor jouzelf.

Waarschijnlijk ga je merken dat jij daardoor stap voor stap wat vooruitgang boekt. Alleen al door er zo mee bezig te zijn en van je af te schrijven. Je neemt voor jezelf daardoor tijd en ruimte om erover na te denken en iets ermee te doen. Dat is heel positief van jezelf. Dat laat ook zien dat je krachtig bent en verder wilt. Je staat rege4lmatig nu stil bij wat er gaande is en is geweest. Op dit moment is juist de stilstand belangrijk om weer stappen te nemen.

Je mag best trots op jezelf zijn.

[Janneke]

Hoi Katleen,
goede berichten!!1

ben vandaag weer naar psychiater geweest. het was een erg fijn gesprek. op de vraag waarom ik met de medicijnen stopte , hebben we geen `echt` antwoord gevonden.

Hoeft ook niet, hoor...! Mensne zijn complex, en soms denk ik wel eens, dat ik dingen doe, als het om meer dan reden goed voelt, goed itkomt, makkelijk is, etc.
Of anders gezegd: "de weg", het naddenken over hoe een en ander nou zit, is belangrijker dan "het doel", het precieze antwoord.

En goed, om er over te denken, dat je je deprssie onderschatte (please, don't!) en hoeveel lasten er op jouw schouders rustten.
Goed, om tijd te nemen voor jezelf en je eigen verdriet...!

dus dat wordt ; nee is ; mijn voornemen : ik ga nu eerst aan mezelf denken en de `dingen die moeten gebeuren` aan de anderen overlaten.

In mijn vrouwengroep spraken we wel over 'een contract': jouw voornemen zou zo'n contract kunnen zijn. Een afspraak die je maakt met jezelf (en de groep als getuige) - en de therapie gaat dan een tijdlang over die afspraak, dat voornemen. (En de gevolgen van dat voornemen, etc.)
(Het is een prima voornemen, maar denkbaar knal je vervolgens wel tegen allerlei dingen aan, want denkbaar zit dit patroon diep.)
En de andere kant ervan: het is hartstikke goed om tijd voor jezelf te nemen. Dat meen ik, maar het voelt ook wat wrang: het betekent ook, dat je gaat rouwen, je verdriet gaat voelen en doorwerken en dat is (i am sorry) niet altijd even leuk.

En hopelijk heb je het maandag goed op je werk..!

[katleen]

bah , het was vandaag een rotdag. ik heb de ganse dag met zo`n `zware zwarte deken` rondgelopen en ik vond geen manier om de deken af te gooien.
ik weet wel dat het herstel van een depressie met vallen en opstaan gebeurt , maar het is soms toch verdomd moeilijk!!!
en als ik dan een `opkikkerende` reactie lees van dat IK diegene ben die al zo veel positieve stappen heeft gezet , dan geeft dat toch weer een klein beetje moed.
maar het blijft zo verschrikkelijk moeilijk , dat ik soms zou willen wegkruipen in een hoekje.
weet je : de menselijke geest heeft volgens mij toch een sadistisch karakter : net op het moment dat je denkt dat het `goed` loopt , krijg je weer zo`n rotgevoel. dus eindig ik hoe ik begonnen ben :BAH!!!

[katleen]

hier ben ik nog eens. weet je wat ook meespeelt dat ik me vandaag zo rottig voel.
ik kijk erg uit naar maandag om weer aan de slag te gaan , maar ergens ben ik ook bang dat het `te veel` of `te zwaar` of te moeilijk gaat zijn en dat ik toch weer ziekenverlof moet nemen. niet dat ik dat zou zien als `falen` , maar ik zou wel erg teleurgesteld zijn en ook niet goed weten hoe het dan verder moet. ik ben tenslotte al bijna 10 weken thuis.
nog langer thuis zitten??? nog meer tijd om te piekeren???
het is ook nog een groot probleem dat ik moeilijk `rust` kan vinden. een film kijken op tv , een boek lezen , lekker hangen op de zetel , .... dat lukt niet zonder toch een soort opgejaagd gevoel in mijn lijf.
en wat ook zo moeilijk is : telkens weer die moed , die kracht en motivatie vinden om toch weer door te gaan. telkens weer. zelfs een `normaal` mens zou hier moe van worden (klein galgenhumor-grapje)
waar hebben jullie (de ervaringsdeskundigen) steeds weer die kracht uit gehaald?

[Debby]

Hoi Kathleen,

Ze zeggen wel eens: "Werken is goed voor de mens"... en het is ook bewonderingswaardig dat je weer aan de slag wilt ongeacht hoe jij je voelt.
Mijn vraag aan jou is, ga je direct weer voor de volle 100% aan de slag, of begin je op therapeutische basis.
Je ziet er naar uit, maar bent eigenlijk bang dat het niet gaat lukken en je dan weer in de ziektewet terug valt, dat zou een teleurstelling voor je zijn.
Ik persoonlijk denk dat het goed is om op therapeutische basis te beginnen en met een paar uurtjes, bijv. 2 of 4 per dag... kijken hoe dat gaat, gaat het goed, kun je met de tijd uitbreiden, gaat t wat minder, kun je altijd weer een stapje terug zetten en even bijkomen, de zaken op een rij zetten.

Het blijft goed van je dat je je gevoelens hier blijft uiten, goed of slecht, blijf daar gewoon mee door gaan!

Groetjes Debby

[Minerva]

De kracht om door te gaan komt toch vaak uit de nieuwe ervaringen die iemand op doet. Nieuwe ervaringen die positiever zijn, die energie geven of kleine succesjes laten zien. Dat geeft moed en hoop. Het is belangrijk dat je energie haalt uit leuke dingen, nieuwe ervaringen, andere ervaringen die beter zijn dan het verleden. Dat er verbetering in zit, ook al gaat het vier stappen vooruit en weer tijdelijk twee terug. Lichaamsbeweging helpt ook om je beter te gaan voelen. Dan maken je hersenen stofjes aan (endorfinen) die je een beter gevoel geven. Daarbij is het goed voor je lijf en geest om te bewegen en buiten wat zon, licht en frisse lucht te krijgen. Verder is een gezonde voeding, een goede regelmaat en voldoende rust ook iets wat mee helpt om depressie te verlichten.

Ik hoop dat je vandaag toch wat hebt kunnen genieten van het mooie weer..

[katleen]

ik kom er maar niet uit : de zware , moeilijke en verdrietige en .... gedachtenmolen.
het ganse weekend ben ik weer erg down. en dan voel ik dat de drang om toch weer te stoppen met de medicijnen groter wordt , gewoon , omdat ik het eigenlijk wil opgeven.
zelfs terwijl ik dit nu neerschrijf , zitten de tranen klaar.
hoe moet ik toch verder?? ik wil niemand uit mijn omgeving verdriet aandoen ; maar ik kan niet meer.
ik wil ook niet gaan uitjanken of praten met een vriendin , want het is toch steeds hetzelfde verhaal. en goede raad .... ik weet dat allemaal wel , maar die raad opvolgen moet je ook kunnen. en hoe doe je dat als je zo moe (geestelijk en emotioneel) bent???
nee , jammer genoeg geen vrolijke mail deze keer ; maar een intens verdrietige , mismoedige ,...katleen.

[Minerva]

Wat gaat er door die gedachtemolen ? Kan je dat eens beschrijven ? Waar je dan zo allemaal aan denkt ?