Ik ben echt niet handig bezig geweest en heb nu onterecht mijn moeder heel erg verdrietig gemaakt en enorm laten schrikken. Dat was beslist niet de bedoeling, maar ik liet me helemaal gaan, en daar heb ik nu heel erg spijt van. Het is wel zo dat ik me al een paar jaar heel erg slecht voel. Mijn toestand komt eigenlijk volledig overeen met de kenmerken van depressie.
Twee dingen zijn de oorzaak. Namelijk mijn enorme sociale angst waar ik al mijn hele leven mee worstel, en mijn broertje dat zó gemeen tegen mij is. Door beide problemen samen, voel ik me vaak oprecht heel ongelukkig. Er zijn soms goede periodes waarop ik denk: ach het valt allemaal wel mee. Maar erg vaak heb ik heel slechte dagen, bijvoorbeeld als ik in een sociale situatie niet heb kunnen functioneren zoals ik dat graag zou willen. Of als mijn broertje mij belachelijk maakt bij mensen, zaken manipuleert of mensen aanzet om mij buiten te sluiten. Mijn moeder weet dit allemaal tot in detail en mijn vader een beetje. Met dit soort dingen heb ik een heel hechte band met mijn moeder.
Gisteren was mijn broertje weer zo onuitstaanbaar druk met mij te pesten en heb ik me weer zó erg moeten inhouden, dat ik vandaag uit woede en verdriet hierover heb gesproken tegen mijn moeder. Ondanks al haal goede bedoelingen denk ik dat ze zich nog steeds niet goed kan voorstellen wat ik nou eigenlijk doormaak, en dat het niet alleen emotioneel een probleem is voor mij, maar ook in de praktijk dingen veranderd. Ik kan hier voorbeelden van noemen als jullie dat willen of het beter willen begrijpen.
Dus, waar het om gaat. Ik heb tegen mijn moeder gezegd dat ik "overal gewoon mee wil stoppen" en toen ze verder vroeg, zij ik dat ik gewoon geen zin meer had in het leven dat ik leid en dat het me gewoon niet lukt om het op te lossen. Ik zij dat ik "er een eind aan maak" Ik blijf maar zo hard leiden aan mijn bescheidenheid en sociale angsten. Ik heb totaal geen vrienden en zit altijd alleen thuis. Ik durf mensen niet aan te kijken en bouw geen contacten op en vind mezelf kansloos. Ik zie mijn toekomst heel duister in. Maar wat me vooral zp dwarszit, is mijn broertje dat hier elke dag misbruik van maakt. Eigenlijk vind ik de situatie tussen mijn broertje en ik nog het ergst, hier heb ik nog meer moeite mee dan mijn sociale fobie.
Ik heb een soort mening in mijn hoofd, dat mijn ouders invloed kunnen (on konden) uitoefenen op hoe mijn broertje mij altijd behandelt, en vind dat zij al van toen we kinderen waren niet voldoende hebben ingezien hoe erg ik hieraan lijd. Mijn moeder probeert alles over mijn broertje altijd af te zwakken. Het is ernstiger dan dat mijn ouders zich kunnen voorstellen, en om dus te laten merken hoe veel last ik hiervan heb, heb ik dus gezegd dat ik een einde zou willen maken aan mijn leven. Jullie moeten dit niet interpreteren als een soort chantage of het vragen van medeleiden, want dat is écht gestoord... Ik heb het meer zo gezegd als een manier om mijn gevoel te beschrijven.
1. Wat kan ik het beste doen om mijn moeder weer gerust te stellen, want ze vindt dit verschrikkelijk en begon te huilen en daardoor voel ik me nu heel erg rot.
2. Wat kan ik het beste doen om uit mijn depressie te komen? Want er moeten echt dingen gaan verandere.