Ik heb vaker last van "half-slapen" zo noem ik het zelf maar even en nee het is niet hetzelfde als lucide dromen
Ik ben nog niet eerder iemand tegengekomen die hetzelfde heeft, dus ik vraag mij echt af of dit een erkent fenomeen is.
Ik ga het proberen zo goed mogelijk te omschrijven:
Wat er zeg maar gebeurd is dat ik niet echt slaap, het is meer een soort stand-by stand.
Ik lig met mijn ogen dicht en ben mij geheel bewust van mijn omgeving en eigen lichaam, ik weet hoe ik in mijn bed lig, kan mij opdraaien en ook gewoon met dekens goed trekken of me kussen omdraaien. Kortom niet veel ander dan gewoon met je ogen dicht in bed liggen.
Maar wat er dus gebeurd is dat ik aan het denken ben, of sterker nog het idee heb opgedrongen te zijn om te denken aan een bepaalde kwestie.
Vanaf hier wordt het voor mij lastig om het goed uit te leggen: Ik denk dus over iets na, dit is eigenlijk altijd een vast en onveranderlijk onderwerp.
Het komt erop neer dat ik over een oplossing nadenk, maar die oplossing komt niet, er blijft om één vraagstelling gedraaid worden.
Wat die vraag of issue dan is, dat zou ik niet eens kunnen terughalen, het is vaak een totaal onlogische situatie net als in een droom, ik blijf gewoon malen op iets wat helemaal niet kan, wat helemaal niet bestaat, iets dat zo niet reëel is dat het zelfs te onlogisch is voor fictie.
Soms lig ik zo de hele nacht, vaak ook vechtend tegen die gedachten, dat ik tegen mezelf zeg: je hoeft hier helemaal niet aan te denken, je moet gewoon gaan slapen.
Maar dat lukt niet, ik realiseer me ook niet dat het een "droom-gedachte" is, het enige wat ik begrijp is dat het niet nodig is om er op "dat moment" over na te denken.
Als ik dan s'morgens op moet voelt het ook alsof ik de hele nacht niet heb geslapen, alsof ik dus al die tijd ben wakker geweest.
Ik hoop dat ik het een beetje duidelijk heb kunnen omschrijven en wat ik helemaal hoop is dat dit voor iemand herkenbaar is, zodat ik weet dat ik niet de enige ben =)
