Lange tijd getwijfeld om hier alsnog een verhaal te plaatsen.. Maar doe het toch maar zodat ik het maar kwijt ben...
Ik heb geen goede jeugd gehad wat zich uitte in meerdere malen verkracht, geestelijke en lichamelijke mishandeling door vader, soms door moeder, kleineren, en drankgebruik van vader. Dit alles gebeurde vanaf toen ik een jaar of 14 was. Ik was in die tijd vaak buiten te vinden, ook omdat ik thuissituatie wegvluchtte. Maar buiten had ik 1 goede vriendin die achteraf niet al te goede invloed op mij had... En mij dingen oplegde. Er is in die tijd zoveel gebeurd, op dat moment kon ik geen kant op..
Toen ik 17 jaar was heb ik een einde gemaakt aan die vriendschap. Op dat moment besefte ik nog niet wat dat allemaal met mij deed. Maar had ik wel geregeld last van angst en hyperventilatie. Ik bleef het maar ontkennen en besteedde er niet veel aandacht aan. Wel ben ik toen naar een maatschappelijk werkster geweest om het te verwerken, maar heb het halverwege afgekapt..
In 2011 ging het helemaal mis. Ik kreeg meer en meer angst en was zo bang dat ik niet meer buiten kwam. Toen in therapie gegaan en het leek beter te gaan. Ik kwam weer buiten en deed weer dingen. Na een aantal sessies gestopt met therapie. Dacht dat ik over mijn angst heen was. Bang om flauw te vallen, alleen te zijn, in het donker etc. Toen naar een psycholoog geweest, en vanaf toen ging het met mijn angsten beter en deed ik alles weer.
Maar sinds mei van dit jaar ben ik weer in therapie gegaan om aan mezelf te werken. Al die tijd en nog steeds wel, doe/deed ik alsof er niets aan de hand was met mij. Ik bleef het maar ontkennen en hield mij zelf voor dat ik het allemaal wel had verwerkt. Ik was immers sterk en altijd positief en een doorzetter. En zocht veel afleiding om er niet aan hoeven te denken, en dat werkte uitstekend..
Maar nu kan ik er echt niet meer om heen, ik merk dat ik tot op de dag van vandaag er nog steeds last van heb. Zit nog steeds in therapie. Elke keer wordt er gevraagd hoe het met mij gaat, diep van binnen kan het beter, maar de eigenwijze ik, zei altijd ja hoor het gaat goed. Bang om weer geconfronteerd te worden, en die angst te voelen en om weer vragen voorgeschoteld te krijgen. Ook omdat ik mij er voor schaam en met niemand hierover wil en kan praten. Ik hou mij altijd groot..
Tot ongeveer 2 weken geleden. Misschien al wel langer, maar hield mezelf altijd al voor, dat er niks aan de hand was en het prima met mij ging. Maar ik ben nog steeds wel angstig maar dan op andere gebieden, ik ben snel geïrriteerd, en daarbij kan ik soms ook snel in een huilbui schieten als een collega iets zegt, wat hij waarschijnlijk niet zo bedoelt, maar ik het verkeerd op vat, maar ik hou mij in. Dit komt waarschijnlijk ook vanuit mijn verleden. Zelf als iemand per ongelijk mij aanraakt, schrik ik snel, of als iemand onverwachts om de hoek komt te kijken, kan ik schrikken, waarop altijd weer een reactie volgt van niet schrikken ik ben het maar.. En ik kan niet meer mezelf zijn, walg van mezelf, en laat maar over mij heen lopen. Ik kwam hiervoor wel voor mezelf op. Maar kan nu gewoon niet meer voor mezelf opkomen, durf dat niet.. En ik merk dat ik tegen meer problemen aan loop mbt mezelf. Heb laatste tijd nergens zin meer in en denk soms zelfs wat heeft dit nog voor zin?
Ik kan nu niet meer ontkennen dat het goed met mij gaat. Ik kan dit niet meer achter houden en ontkennen dat er niks is. Ik wordt steeds maar geconfronteerd met van alles en dat doet pijn. Sinds deze week lijkt het wel erger te zijn geworden. Ik ben stiller geworden en zit vaak voor me uit te staren en op sommige momenten komen die beelden toch weer tevoorschijn. En beleef ik alles weer.. Niet verwacht dat dit een nasleep kan zijn van alles.. Ik geloof dat niet.. En nog steeds blijf ik het ontkennen... Wil gewoon mijn oude ik weer terug... Vaak als ik mij boos voel of verdrietig, beschadig ik mezelf, wat weer oplucht, maar vervolgens schrik ik er ook van.
Ik heb ook nooit aangifte gedaan hiervan, maar wel een melding. Laatste tijd denk ik er wel over na om aangifte doen, maar het kan 15 jaar naar de gebeurtenis. Maar toch doe ik het niet, om niet weer die confrontatie aan te gaan.. Ik zie nu gewoon geen uitzicht meer... Zo hard gevochten voor alles..
Heb mijn therapeut ook al gemaild. Hij zegt dat ik nu pas alles besef wat er is gebeurd en dat het een grote impact op mij heeft maar dat het wel een goede stap is in mijn persoonlijke groei.. Ook dat geloof ik niet.. Ik hou mezelf steeds voor de gek. Kan ik aankomende dinsdag pas terecht bij de therapeut..
Wou even van mij afschrijven... wat is nu wijsheid op dit moment?
Re: nog niet alles verwerkt..
Hoi Famke,
Goed, om alles op een rij te zetten! - En mens -lieve -kinders -nog -aan -toe: incest verhalen zijn niet voor de poes!! Per definitie is het geen appelepap!
Wat ik herken, is het ontkennen. Tijdens de incest moet je wel, en dat patroon "doorbreken", dat gaat zo maar niet.
Voor alle duidelijkheid: dat patroon doorbreken kan heel goed - de hele structuur van goede traumaverwerking gaat daar over.
Heb je mmet je peut gepraat over hoe jij jezelf kunt troosten? Kunt geruststellen?
.....want dit zijn de momenten waarop je deze vaardigheden nodig hebt.
Ik leerde in therapie de oefening met de vijf zintuigen.
Zijn er dingen die jij op dit moment graag zou willen ruiken? Is er een geur die jij op dit moment kunt verbinden met iets positiefs (geeft niet wat, als het maar positief is voor jou)...?
Na geur komt smaak: welke thee zou je nu wel willen drinken? (De Britten zeggen: 'when in trouble, put the kettle on'.)
Welke kleur zou je nu willen zien? Trek dan bijv een warme, diep blauwe trui aan.
Welke muziek zou je nu willen horen? Bach kan rust en structuur geven, the Stones zijn heerlijk als je boos bent, misschien iets ingewikkelds om je af te leiden of juist iets rustigers omdat er al genoeg gebeurt. ...
En ga dan op de bank zitten en sla je armen om jezelf. Of sla een warme wollen plaid om. Of wieg jezelf zachtjes heen en weer.
En wat ook hoort tot de eerste fase van trauma verwerking: het aanpakken van je schaamte.
Punt een, en als alles goed is heeft je peut dit al tien keer gezegd: 'schaamte is normaal' - dwz iedere incestvrouw begint daarmee. Sterker nog: ieder mens, getroffen door een ramp voelt dit een tijd. Rationeel ""is het niet nodig"" dwz jij deed niets fout, maar toch is het normaal om een tijd schaamte te voelen.
Wat heel rot is want het is een hele pijnlijke emotie.
En uiteraard is je peut ook erg steunend!!
Voor het walgen van jezelf geldt iets vergelijkbaars. Wat jou is aangedaan IS walgelijk. En de emotionele nasleep is ook geen feestje.
.....en het is dus belangrijk dit in jezelf te erkennen. "Die nasleep is er helaas - en die ga je nu aanpakken, en dan zal het op gegeven moment wel kleiner worden. "
En als je een beetje verder bent en de vaardigheden van de eerste fase onder de knie hebt, kan het zinnig zijn om alsnog aangifte te doen. Dat is op zich wel een confrontatie, dus moet je je vaardigheden paraat hebben. De meeste vrouwen die aangifte hebben gedaan vonden het op gegeven moment wel iets machtigs hebben: een rechter die namens jou gaat zeggen "dat dit niet kan en mag" - zo is dat maar net! !
Enne: moed houden!
Ik snap hoe je je nu voelt en leuk is beslist anders, maar behalve moeilijk is het in principe ook heel hoopvol! !
(.....als je deze zware rugzak steen voor steen leeg gaat maken : "dat belooft wat"!!!)
Goed, om alles op een rij te zetten! - En mens -lieve -kinders -nog -aan -toe: incest verhalen zijn niet voor de poes!! Per definitie is het geen appelepap!
Wat ik herken, is het ontkennen. Tijdens de incest moet je wel, en dat patroon "doorbreken", dat gaat zo maar niet.
Voor alle duidelijkheid: dat patroon doorbreken kan heel goed - de hele structuur van goede traumaverwerking gaat daar over.
Heb je mmet je peut gepraat over hoe jij jezelf kunt troosten? Kunt geruststellen?
.....want dit zijn de momenten waarop je deze vaardigheden nodig hebt.
Ik leerde in therapie de oefening met de vijf zintuigen.
Zijn er dingen die jij op dit moment graag zou willen ruiken? Is er een geur die jij op dit moment kunt verbinden met iets positiefs (geeft niet wat, als het maar positief is voor jou)...?
Na geur komt smaak: welke thee zou je nu wel willen drinken? (De Britten zeggen: 'when in trouble, put the kettle on'.)
Welke kleur zou je nu willen zien? Trek dan bijv een warme, diep blauwe trui aan.
Welke muziek zou je nu willen horen? Bach kan rust en structuur geven, the Stones zijn heerlijk als je boos bent, misschien iets ingewikkelds om je af te leiden of juist iets rustigers omdat er al genoeg gebeurt. ...
En ga dan op de bank zitten en sla je armen om jezelf. Of sla een warme wollen plaid om. Of wieg jezelf zachtjes heen en weer.
En wat ook hoort tot de eerste fase van trauma verwerking: het aanpakken van je schaamte.
Punt een, en als alles goed is heeft je peut dit al tien keer gezegd: 'schaamte is normaal' - dwz iedere incestvrouw begint daarmee. Sterker nog: ieder mens, getroffen door een ramp voelt dit een tijd. Rationeel ""is het niet nodig"" dwz jij deed niets fout, maar toch is het normaal om een tijd schaamte te voelen.
Wat heel rot is want het is een hele pijnlijke emotie.
En uiteraard is je peut ook erg steunend!!
Voor het walgen van jezelf geldt iets vergelijkbaars. Wat jou is aangedaan IS walgelijk. En de emotionele nasleep is ook geen feestje.
.....en het is dus belangrijk dit in jezelf te erkennen. "Die nasleep is er helaas - en die ga je nu aanpakken, en dan zal het op gegeven moment wel kleiner worden. "
En als je een beetje verder bent en de vaardigheden van de eerste fase onder de knie hebt, kan het zinnig zijn om alsnog aangifte te doen. Dat is op zich wel een confrontatie, dus moet je je vaardigheden paraat hebben. De meeste vrouwen die aangifte hebben gedaan vonden het op gegeven moment wel iets machtigs hebben: een rechter die namens jou gaat zeggen "dat dit niet kan en mag" - zo is dat maar net! !
Enne: moed houden!
Ik snap hoe je je nu voelt en leuk is beslist anders, maar behalve moeilijk is het in principe ook heel hoopvol! !
(.....als je deze zware rugzak steen voor steen leeg gaat maken : "dat belooft wat"!!!)