Dit is mijn eerste post op dit forum, ben dus nog echt een groentje
Ik ben een 22-jarige vrouw uit België, heb een diploma toegepaste psychologie op zak en mijn bijkomende opleiding tot sociaal werkster is nu ook zo goed als afgerond, kwestie van mijn achtergrond wat te schetsen.
Ik post dit bericht omdat ik wat meningen wil van ouders, moeders, kinderen, noem maar op. Ik wil gewoon wat andere perspectieven op de situatie van mensen die er niet middenin zitten
De relatie tussen mijn moeder en mij loopt zeer stroef de laatste tijd, dit is al anders geweest in het verleden.
Mijn moeder had zelf een moeilijk en hard verleden. Haar vader is zeer jong gestorven, haar moeder kampte toen met een drankverslaving, ze trouwde vervolgens met mijn vader waarvan ze scheidde omdat hij ook een drankverslaving had en haar meermaals bedrogen had. Hierna had ze 10 jaar lang een relatie met een man die egocentrisch was, een probleem had met zichzelf, over niks praatte en al zijn opgekropte frustraties op anderen uitwerkte (volgens mijn moeders woorden). Deze man had mij ook de laatste 4 jaar van hun relatie mentaal mishandeld, maar ook mijn moeder gedwongen in een positie waarin zij niet meer opkwam voor mij. Ik was een internaliserend kind dat zweeg om de vrede te bewaren en langzaamaan in een depressie viel. Deze relatie liep ten einde toen hij er vandoor ging met een andere vrouw. Sindsdien ben ik als vrouw enorm opengebloeid, ook mijn moeder zei dat ze mij nog nooit zo vrolijk, geestig en levenslustig had gezien.
Onze moeder-dochter relatie bloeide tevens weer op, nu mijn moeder eindelijk besefte wat ik al die jaren had doorstaan met die man en hoe ook zei in een positie gedwongen werd waar ze mij als moeder niet beschermde. Kort daarna leerde ze iemand kennen via haar wandelclub. Een zeer zachtaardig man die ook een zoon had van mijn leeftijd en ook al wat meegemaakt had in zijn leven. Hun relatie loopt zeer goed en ook ik kan het super met hem en zijn zoon vinden.
Je zou denken 'eind goed al goed'. Maar tussen mij en mijn moeder is dit absoluut het geval niet.
Ik kan bijna niet meer op een normale manier een gesprek voeren met haar, en het wordt alsmaar erger en erger. Ik heb het gevoel dat ik het moet bespreken met haar of op tafel gooien, want dat er anders een bom zal ontploffen waarin ik de dingen niet zeg zoals ik ze zou willen zeggen.
Het gaat er als volgt aan toe:
Ik zit al 2 jaar op kot (studentenhuis) in de stad waar ik studeer. Ik kook goed, verzorg mezelf goed, slaag steeds elk jaar zonder herexamens en heb een goede relatie met een jongen die ik daar leerde kennen. Elke keer ik in het weekend thuis ben of voor langere periodes botst het heel erg tussen ik en men moeder, voornamelijk omdat ik me terug een kind voel in huis. Ik word aangesproken over een handdoek die niet op de juiste plaats ligt, mijn schoenen die op het rek moeten in plaats van ernaast, mijn verzorgingsproducten die op de verkeerde kast staan, etc. Allemaal kleine dingen dus. Op zich niet erg, ik weet al dat ze behoorlijk op netheid en orde gesteld is. Maar ze neemt het nogal zwaar... 90% van onze gesprekken zijn zij die opmerkingen geeft over mij en orde of netheid, en durft me zelfs aanspreken dat ik 'niet goed bezig ben' omdat ik zo slordig en wanordelijk ben, dat ik er dringend iets moet aan veranderen omdat ik er mee in de problemen zal raken etc. Het klinkt me als een gesprek dat je voert met je 16-jarige, niet met een 22 jarige dochter die op het punt staat alleen te gaan wonen, of niet?
En vervolgens heeft ze nu al een jaar een zeer vreemde neiging om zichzelf te definiëren met haar vermoeidheid en al het werk dat ze doet. Elke dag benadrukt ze verschillende keren dat ze moe is, veel werk heeft, het zwaar heeft, etc. Op zich niet erg, ze is nu eenmaal snel overwerkt. Wat wel uitermate vreemd is, is dat ze het steeds als een persoonlijk verwijt neemt elke keer iemand anders in het huishouden zegt dat hij/zij moe is. Als ik bijvoorbeeld durf zeggen dat ik slecht geslapen heb op mijn nachtdienst (ik werk in een hulpverleningssetting met jongeren) of dat het een hectische dag was, is het antwoord steevast: ja, dat heb je overal. Dat is nu eenmaal het leven, niks speciaals aan. Jij bent nog jong, jij zou helemaal niet moe hoeven zijn ! ik daarentegen.... En zo gaat het er steeds aan toe, elke keer iemand het moeilijk heeft of moe is antwoord ze steevast met een harde: "ik heb het nog veel moeilijker dan jou, waar zaag je nou toch over!". Het is ook de kwade, gefrustreerde toon die er achter ziet die me wat schrik aanjaagt.
Zo gaat het er ook aan toe als het over mijn werk gaat. Mijn moeders vriend is zeer geïnteresseerd in mijn werk en vind het een nobele job. Het is de allereerste keer in mijn leven dat iemand zo oprecht geïnteresseerd is in wat ik doe en zoveel vragen stelt, ik geniet er wel van om zo een kans te krijgen om te praten over mijn passie. Als hij echter laat uitschijnen dat hij vind dat ik een uitzonderlijk emotioneel belastende job heb, of dit gewoon letterlijk zegt, dan knapt er iets in mijn moeder. Opnieuw volgt dan een hele tirade waarin ze laat uitschijnen dat wat ik doe niks speciaals is en dat zij het minstens even moeilijk heeft. Ze liet letterlijk vallen dat ze het niet kan verkroppen dat ik het zwaarder zou hebben dan haar.
En als laatste is er dit vreemde fenomeen dat ze, koste wat het kost, tegen mij in moet gaan. Ze zal zelf van haar eigen standpunten en geloven afwijken om mij te kunnen tegenspreken of om tegen mij in te gaan elke keer ik een mening uit. Ook zou ze het absoluut niet kunnen verkroppen dat ik zou aanwijzen dat ze ergens een verkeerd beeld of idee over heeft. Zo hadden we onlangs een discussie over ik die een lezing en bespreking had gehad op school over de veeleisende drukkende samenleving van vandaag, jongerenwerkloosheid etc.
Toch zal zij, ookal gaat het om een vakgebied waarin ik gestudeerd heb en zij niet, koste wat het kost tegen mijn mening ingaan, al zou iemand zwart op wit papieren voor haar neus leggen dat het niet klopt. Wat mij verontrust is dat ze hier zeer kwaad en gefrustreerd kan in worden.
Nog een typisch voorbeeld: we reden samen in de auto door een stad. Ik zei dat ik het raar vond en opmerkelijk dat er de laatste tijd zoveel politiepatrouilles rondreden in de stad. Mijn moeder antwoordde op een zeer felle toon:(nu moet je weten dat ze compleet tegen racisme is en tegen vooroordelen over immigranten)Wat klets je nou meid, dat is nu toch zo raar niet?! in een stad met zoveel buitenlanders is dat nodig dat ze zoveel patrouilleren!
Toen klikte er iets in mijn hoofd, toen merkte ik plots dat ze speciaal om tegen mij in te kunnen gaan een uitspraak deed die ze anders nooit over haar lippen zou krijgen.
Dit alles hangt samen in mijn ogen. Het is alsof ze enerzijds zichzelf wil definiëren als een vrouw die afziet en lijdt, en het constant zwaarder heeft dan anderen. Hier wil ze ook constant erkenning voor. Daarnaast denk ik dat ze het zeer moeilijk heeft om te verkroppen dat ik opgroei,volwassen en zelfstandig wordt en op verschillende levensgebieden ondertussen evenveel of door mijn opleidingen zelfs meer wijsheid heb dan zij. In plaats van dit te erkennen en hier trots op te zijn, voelt ze zich tekortgedaan en wil ze krampachtig de rol vasthouden van alwetende moeder die steeds klaarstaat met raad en wijsheid die het steeds beter weet dan haar dochter. Lang is dit ook zo geweest, maar nu absoluut niet meer.
Het weeg zeer zwaar op mij, maar ook op de vriend van mijn moeder en zijn zoon. We merken alledrie dat ze zeer lichtgeraakt is, conflict opzoekt met mij zonder reden en zeer snel geënerveerd is door mij. Bovendien is het zeer zwaar voor mij en de zoon van haar vriend om haar last te dragen. Haar constante benadrukking van hoe lastig alles is voor haar voelt voor ons deels als een ontkenning van ons eigen lasten en deels wekt het een schuldgevoel op dat wij als jongvolwassenen te weinig doen in huis (wat niet zo is).
Ik weet dat dit een ellenlange post is, maar ik ben wat ten einde raad, ik weet niet hoe ik deze kwestie correct kan verwoorden zonder dat de boel ontploft. Ik wil dit moment aangrijpen als een kans om als moeder en dochter verder uit te groeien, niet als een mogelijkheid dat onze relatie uit elkaar spat.
Help please?
Alvast zeer hard bedankt voor jullie tijd x
Dat heb ik haar gelukkig wel afgeleerd maar ze probeert het nog steeds als je even ruimte geeft. 
