Op mijn 44e jaar voel ik dat ik ineens erg verander. Ik wil me van iedereen losmaken. Mijn zus, mijn ouders. Ik kan er ineens niet meer mee omgaan. Ik voel heel sterk dat ik grenzen aangeef. Ik sta tegen iedereen op, en neem de touwtjes in handen. Ik schrik hier zelf heel erg van. Ik ben in een gezin opgegroeid waar niet over gevoelens werd gesproken. Ruzies werden niet uitgepraat, emoties werden niet benoemd.
Ik ben het zat dat alles maar wordt weggelachen, en dat niets wordt uitgepraat, of bij de naam wordt genoemd. Ik kan met niemand in mijn familie over mijn gevoelens praten. Niemand vraagt hoe het met me gaat. Hoe ik me voel. Gewoon, omdat niemand dat gewend is.
Ik probeer familiebijeenkomsten te ontwijken, maar komende zondag is mijn moeder jarig, en dan gaan we met zijn alleen uit eten. Ik had al heel veel data aangegeven dat ik niet kon, maar er is toch nog een datum gevonden [zucht]
Ik ben heel erg boos en ik heb het gevoel dat ik iedereen door elkaar wil schudden. Heel hard. Als ik heel eerlijk ben wil ik ook iedereen slaan. Ook heel hard.
Ik weet diep van binnen wel waar dit vandaan komt, maar er is geen oplossing voor. Ik heb een tweede moeder, mijn eerste moeder is overleden toen ik vijf maanden was. Mijn zus en broer waren toen 9 en 10 jaar. Mijn vader was alcoholist. Mijn tweede moeder heeft hem een soort van "genezen."
Mijn broer heeft zelfmoord gepleegd toen hij 42 was. Hij was mijn oudere broer. Hij is voor de trein gesprongen.
Ik woon nu samen met mijn zoon. Ik ben bij mijn exman weggegaan omdat hij ook een alcohol/blow/agressie probleem had.
Ik ben het ineens allemaal zat. Ik wil ook gewoon eens met iemand kunnen praten over mijn gevoelens. Liefst iemand van mijn familie maar dat gaat niet lukken. Vrienden wil ik niet lastigvallen met dit soort gevoelens. Het gaat allemaal zo diep. Ik denk dat ik gewoon erkening wil in het feit, dat onze opvoeding en onze jeugd niet fijn zijn geweest.
Ik ben in de war en daarom heb ik dit stuk getypt. Ik ben niet depressief maar ik wil gewoon duidelijkheid.
Heeft iemand tips of info voor mij?
-
Sabijn
-
Sabijn
Re: Losmaken.2
En ik wilde er nog iets aan toevoegen: Ik ben een enorme chaoot, en ineens ben ik het hele huis aan het opruimen. De zolder, de kasten, de schuur, tot en met het kleinste schroefje. Ik wil ineens overzicht. Ruimte. Orde. Zo erg, dat je blindelings een limonadeglas uit de kast kan pakken. Dat ik zelfs geen rommellaadje meer heb in de keuken.
En de vorige keer dat ik bij mijn zus was ben ik boos weggelopen. En ik heb aangegeven bij mjn moeder dat ik ze liever even niet wilde zien. Ook niet op haar verjaardag. Maar mijn nichtje, dus haar dochter, apte mij waarom ik niet kwam? En wat moet ik dan zeggen? Ik kom niet omdat niemand in deze hele familie kan communiceren. Dat meisje is net 21. En net verliefd. En heel gelukkig. Dus dat heb ik niet gezegd. En nu moet ik zondag toch weer gaan.
Ik heb het gevoel dat ik iets uit de weg moet ruimen, en dat ik dan weer verder kan gaan. Maar ik kan niet in mijn eentje de hele familie in de stress jagen.
Ik weet niet hoe ik dit op moet lossen. Ik weet niet meer wie ik ben. Of wie ik wil zijn. Ik heb het gevoel dat mijn nieuwe ik wil doorbreken, maar dat ik het zelf tegen houd. Ik be niet zo een "het doel heiligt de middelen" type. Ik hield meestal mijn mond dicht voor de lieve vrede. Maar ik denk dat dat me tegen houdt.
En de vorige keer dat ik bij mijn zus was ben ik boos weggelopen. En ik heb aangegeven bij mjn moeder dat ik ze liever even niet wilde zien. Ook niet op haar verjaardag. Maar mijn nichtje, dus haar dochter, apte mij waarom ik niet kwam? En wat moet ik dan zeggen? Ik kom niet omdat niemand in deze hele familie kan communiceren. Dat meisje is net 21. En net verliefd. En heel gelukkig. Dus dat heb ik niet gezegd. En nu moet ik zondag toch weer gaan.
Ik heb het gevoel dat ik iets uit de weg moet ruimen, en dat ik dan weer verder kan gaan. Maar ik kan niet in mijn eentje de hele familie in de stress jagen.
Ik weet niet hoe ik dit op moet lossen. Ik weet niet meer wie ik ben. Of wie ik wil zijn. Ik heb het gevoel dat mijn nieuwe ik wil doorbreken, maar dat ik het zelf tegen houd. Ik be niet zo een "het doel heiligt de middelen" type. Ik hield meestal mijn mond dicht voor de lieve vrede. Maar ik denk dat dat me tegen houdt.
-
Psycholoog Dea
- Berichten: 191
- Lid geworden op: 27 nov 2013 16:59
Re: Losmaken.
Beste Sabijn,
Wat een heftig verhaal dat je vertelt. Het is inderdaad niet goed als er niet over gevoelens kan worden gepraat binnen je familie. Logisch dat je zo veel frustratie en woede voelt, die gevoelens willen ook een keer gehoord worden en ze zijn het nu blijkbaar zat.
Met je familie kan je hier niet over praten, dat begrijp ik. Ik snap dat je vrienden hier niet mee wil lastig vallen, maar aan de andere kant... daar zijn het toch ook je vrienden voor? Wellicht dat je met één van hen dit onderwerp licht kan aansnijden en dan merk je vanzelf wel of ze meer willen weten of niet.
Mocht dat ook niet werken, dan kan je wellicht met iemand praten die ervoor wordt betaald? Een psycholoog, een vertrouwenspersoon, etc. Het kan ook zijn dat je het liever opschrijft en zo van je af schrijft?
Het is in ieder geval belangrijk dat je je verhaal ergens kwijt kan en dat je gevoelens de ruimte gaan krijgen. Haal desnoods een boksbal in huis en ga daar tegen aan rammen, alleen al om je even af te kunnen reageren. Het is heel normaal en begrijpelijk dat je dit voelt en je mag hier zeker gehoor aan geven.
Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte!
Wat een heftig verhaal dat je vertelt. Het is inderdaad niet goed als er niet over gevoelens kan worden gepraat binnen je familie. Logisch dat je zo veel frustratie en woede voelt, die gevoelens willen ook een keer gehoord worden en ze zijn het nu blijkbaar zat.
Met je familie kan je hier niet over praten, dat begrijp ik. Ik snap dat je vrienden hier niet mee wil lastig vallen, maar aan de andere kant... daar zijn het toch ook je vrienden voor? Wellicht dat je met één van hen dit onderwerp licht kan aansnijden en dan merk je vanzelf wel of ze meer willen weten of niet.
Mocht dat ook niet werken, dan kan je wellicht met iemand praten die ervoor wordt betaald? Een psycholoog, een vertrouwenspersoon, etc. Het kan ook zijn dat je het liever opschrijft en zo van je af schrijft?
Het is in ieder geval belangrijk dat je je verhaal ergens kwijt kan en dat je gevoelens de ruimte gaan krijgen. Haal desnoods een boksbal in huis en ga daar tegen aan rammen, alleen al om je even af te kunnen reageren. Het is heel normaal en begrijpelijk dat je dit voelt en je mag hier zeker gehoor aan geven.
Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte!
Psycholoog Dea van de online Psychologenpraktijk Boom.
Re: Losmaken.
Hoi Sabijn,
welkom op het forum! En in principe vind ik de veranderingen die je beschrijft vooral positief.
Dat je "het zat bent, dat alles maar wordt weggelachen" - groot gelijk!
Tegelijkertijd snap ik, dat dat een revolutie is, zowel voor jou persoonlijk, maar ook, dat je in jouw hele familie zo ongeveer de eerste bent. Dat is een lastige positie, die koppositie!
En - doorgaans hebben mensen zo hun redenen, om te doen, zoals ze doen.
Maar het is een bak ellende om "U" tegen te zeggen!!!
En denkbaar was 'zwijgen', "doorgaan, alsof er niets aan de hand is" de 'oplossing', de strategie die men in jouw familie koos, om hier mee om te gaan.
Natuurlijk!!!!
Nou idd: die erkenning, dat is wel het minste!
Denkbaar ben je geweest.
Maar, dat je nichtje 21 is en gelukkig en verliefd, is op zichzelf geen reden, om haar niet uit te leggen, hoe en wat.
Het kan qua communicatie zin hebben, om het wat kort te houden: er zijn een aantal nare dingen in de familie gebeurd, (als ze 21 is, mag ze heus weten dat dat zo is en wellicht ook de details) daardoor lopen sommige dingen niet soepel, wordt er - du sin elk geval naar jouw smaak - te weinig over gevoelens gepraat, en dat dat jou momenteel tegen staat.
En zij kan deze mededeling in principe aanhoren, en zeggen dat ze het snapt (of niet snapt).
Punt is natuurlijk wel, dat ze de dochter is van jouw zus. De vraag is dus, of jouw zus haar stuurt, hetzij als neutrale vredesonderhandelaar (....dochters/nichtjes zijn geen goede keuze daarvoor!! Maar mogelijk ziet zij om wat voor reden dan ook geen andere personen die geschrikt zijn als onderhandelaar...) hetzij met het doel te manipuleren "Ik wil, dat Sabijn komt, en Sabijn smelt altijd voor mijn dochter..."
Volgende vraag is, wat er dan precies moet worden opgeruimd. Je eigen pijn, over je rotjeugd, je pijn over je eigen vader niet gekend hebebn, de pijn over de zelfmoord van je broer...
Een wellicht ook, de pijn over hoe de rest van de familie zich hierin heeft gedragen.
Maar om op beperkte schaal te kennen te geven, dat jij aan de gang wilt met de oude, nare gebeurtenissen "dat zou moeten kunnen". (Maar dan loop je wel het risico, dat diengenen die "de lijken in de kast willen houden" zich te pletter schrikken.)
Als gezegd: voor jou is het een revolutie.
En wellicht zou het voor jouw familie een revolutie betekenen, als je alleen al zegt, dat je hiermee aan de gang wilt.
Feit is wel, dat die "lieve vrede" die de reden is van zwijgen, doorgaans niet zo lief is. (Net als die mantel der liefde, waarmee weet ik wat voor ellende soms wordt afgedekt.)
(Soms blijkt, dat als 1 iemand het stilzwijgen doorbreekt, dat er een enorme opluchting komt, omdat bijna iedereen wel wilde praten, maar de een zweeg dan maar, want de ander keek altijd zo pijnlijk.... OF dit in jouw familie ook zo zou zijn, daar kan uiteraard gee zinnig mens iets van zeggen.)
Wat qua communicatie wel zin kan hebben, is dat je zo rustig mogelijk, en zo respectvol mogelijk iedereen afzonderlijk meldt, dat jij nu deze revolutie doormaakt. Dat dit nu, voor jou, zo is. Dat je daar zelf ook stomverbaasd over staat maar dat het voor jou nodig is, om niet diep ongelukkig te worden.
En dan de hoop uitspreken, dat er tussen "familielid in kwestie" en jou een of andere manier gevonden kan worden, om hier mee om te gaan.
Of het persoonlijk is, of per brief of telefoon (mail en sms lijken mij minder geschikt) kan per persoon verschillen.
...en als het meezit, kunnen ze in elk geval meegaan in de verbazing.
Het gaat tenslotte wel over grote thema's in jouw leven, die jou leven zeer zeker (op wat voor manier dan ook) beinvloedt zullen hebben.
welkom op het forum! En in principe vind ik de veranderingen die je beschrijft vooral positief.
Dat je "het zat bent, dat alles maar wordt weggelachen" - groot gelijk!
Tegelijkertijd snap ik, dat dat een revolutie is, zowel voor jou persoonlijk, maar ook, dat je in jouw hele familie zo ongeveer de eerste bent. Dat is een lastige positie, die koppositie!
...het moge waar zijn, dat niemand dat gewend is: het is op zichzelf genomen heel pijnlijk.Sabijn schreef:Ik kan met niemand in mijn familie over mijn gevoelens praten. Niemand vraagt hoe het met me gaat. Hoe ik me voel. Gewoon, omdat niemand dat gewend is.
En - doorgaans hebben mensen zo hun redenen, om te doen, zoals ze doen.
Op mijn scherm zijn dit 6 regels tekst.Sabijn schreef:Ik heb een tweede moeder, mijn eerste moeder is overleden toen ik vijf maanden was. Mijn zus en broer waren toen 9 en 10 jaar. Mijn vader was alcoholist. Mijn tweede moeder heeft hem een soort van "genezen."
Mijn broer heeft zelfmoord gepleegd toen hij 42 was. Hij was mijn oudere broer. Hij is voor de trein gesprongen.
Ik woon nu samen met mijn zoon. Ik ben bij mijn exman weggegaan omdat hij ook een alcohol/blow/agressie probleem had.
Maar het is een bak ellende om "U" tegen te zeggen!!!
En denkbaar was 'zwijgen', "doorgaan, alsof er niets aan de hand is" de 'oplossing', de strategie die men in jouw familie koos, om hier mee om te gaan.
Sabijn schreef:Ik ben het ineens allemaal zat. Ik wil ook gewoon eens met iemand kunnen praten over mijn gevoelens.
Natuurlijk!!!!
...je kunt mensen idd niet dwingen. Als dit hun enige stategie is, om met hun ellende te daelen, dan zal alle wijsheid, beleid, tact etc. om er toch over te praten van jouw kant moeten komen - en voorlopig heb je genoeg aan jezelf. Dus voorlopig zit dat er vrees ik idd niet in.Sabijn schreef: Liefst iemand van mijn familie maar dat gaat niet lukken.
Sabijn schreef:Het gaat allemaal zo diep. Ik denk dat ik gewoon erkening wil in het feit, dat onze opvoeding en onze jeugd niet fijn zijn geweest.
Nou idd: die erkenning, dat is wel het minste!
...echt een revolutie!Sabijn schreef: En ik wilde er nog iets aan toevoegen: Ik ben een enorme chaoot, en ineens ben ik het hele huis aan het opruimen. De zolder, de kasten, de schuur, tot en met het kleinste schroefje. Ik wil ineens overzicht. Ruimte. Orde. Zo erg, dat je blindelings een limonadeglas uit de kast kan pakken. Dat ik zelfs geen rommellaadje meer heb in de keuken.
Eh - het is maandag, nu ik dit typ.Sabijn schreef:En de vorige keer dat ik bij mijn zus was ben ik boos weggelopen. En ik heb aangegeven bij mjn moeder dat ik ze liever even niet wilde zien. Ook niet op haar verjaardag. Maar mijn nichtje, dus haar dochter, apte mij waarom ik niet kwam? En wat moet ik dan zeggen? Ik kom niet omdat niemand in deze hele familie kan communiceren. Dat meisje is net 21. En net verliefd. En heel gelukkig. Dus dat heb ik niet gezegd. En nu moet ik zondag toch weer gaan.
Denkbaar ben je geweest.
Maar, dat je nichtje 21 is en gelukkig en verliefd, is op zichzelf geen reden, om haar niet uit te leggen, hoe en wat.
Het kan qua communicatie zin hebben, om het wat kort te houden: er zijn een aantal nare dingen in de familie gebeurd, (als ze 21 is, mag ze heus weten dat dat zo is en wellicht ook de details) daardoor lopen sommige dingen niet soepel, wordt er - du sin elk geval naar jouw smaak - te weinig over gevoelens gepraat, en dat dat jou momenteel tegen staat.
En zij kan deze mededeling in principe aanhoren, en zeggen dat ze het snapt (of niet snapt).
Punt is natuurlijk wel, dat ze de dochter is van jouw zus. De vraag is dus, of jouw zus haar stuurt, hetzij als neutrale vredesonderhandelaar (....dochters/nichtjes zijn geen goede keuze daarvoor!! Maar mogelijk ziet zij om wat voor reden dan ook geen andere personen die geschrikt zijn als onderhandelaar...) hetzij met het doel te manipuleren "Ik wil, dat Sabijn komt, en Sabijn smelt altijd voor mijn dochter..."
Dat is waarschijnlijk de nuchtere waarheid.Sabijn schreef:Ik heb het gevoel dat ik iets uit de weg moet ruimen, en dat ik dan weer verder kan gaan.
Volgende vraag is, wat er dan precies moet worden opgeruimd. Je eigen pijn, over je rotjeugd, je pijn over je eigen vader niet gekend hebebn, de pijn over de zelfmoord van je broer...
Een wellicht ook, de pijn over hoe de rest van de familie zich hierin heeft gedragen.
Eh - op langere termijn heeft het beslist zin, om dat niet te doen.Sabijn schreef:Maar ik kan niet in mijn eentje de hele familie in de stress jagen.
Maar om op beperkte schaal te kennen te geven, dat jij aan de gang wilt met de oude, nare gebeurtenissen "dat zou moeten kunnen". (Maar dan loop je wel het risico, dat diengenen die "de lijken in de kast willen houden" zich te pletter schrikken.)
Sabijn schreef:Ik weet niet hoe ik dit op moet lossen. Ik weet niet meer wie ik ben. Of wie ik wil zijn. Ik heb het gevoel dat mijn nieuwe ik wil doorbreken, maar dat ik het zelf tegen houd. Ik ben niet zo een "het doel heiligt de middelen" type. Ik hield meestal mijn mond dicht voor de lieve vrede. Maar ik denk dat dat me tegen houdt.
Als gezegd: voor jou is het een revolutie.
En wellicht zou het voor jouw familie een revolutie betekenen, als je alleen al zegt, dat je hiermee aan de gang wilt.
Feit is wel, dat die "lieve vrede" die de reden is van zwijgen, doorgaans niet zo lief is. (Net als die mantel der liefde, waarmee weet ik wat voor ellende soms wordt afgedekt.)
(Soms blijkt, dat als 1 iemand het stilzwijgen doorbreekt, dat er een enorme opluchting komt, omdat bijna iedereen wel wilde praten, maar de een zweeg dan maar, want de ander keek altijd zo pijnlijk.... OF dit in jouw familie ook zo zou zijn, daar kan uiteraard gee zinnig mens iets van zeggen.)
Wat qua communicatie wel zin kan hebben, is dat je zo rustig mogelijk, en zo respectvol mogelijk iedereen afzonderlijk meldt, dat jij nu deze revolutie doormaakt. Dat dit nu, voor jou, zo is. Dat je daar zelf ook stomverbaasd over staat maar dat het voor jou nodig is, om niet diep ongelukkig te worden.
En dan de hoop uitspreken, dat er tussen "familielid in kwestie" en jou een of andere manier gevonden kan worden, om hier mee om te gaan.
Of het persoonlijk is, of per brief of telefoon (mail en sms lijken mij minder geschikt) kan per persoon verschillen.
...en als het meezit, kunnen ze in elk geval meegaan in de verbazing.
Groot gelijk, dat je duidelijkheid wilt!!Sabijn schreef:Ik ben in de war en daarom heb ik dit stuk getypt. Ik ben niet depressief maar ik wil gewoon duidelijkheid.
Het gaat tenslotte wel over grote thema's in jouw leven, die jou leven zeer zeker (op wat voor manier dan ook) beinvloedt zullen hebben.
-
Sabijn
Re: Losmaken.
Dank jullie wel voor jullie reakties. Ja, het lucht op om e.e.a. van mij af te typen.
Jullie reakties moet ik even laten bezinken.
Ik heb een tijd geleden geprobeerd een gesprek met mjn zus aan te gaan over onze jeugd en de problemen. Ze schrok heel erg, praatte er toen zo een vijf minuten over, en sloot het toen af. Ze is er nooit meer op terug gekomen.
Toen ik op de crematie van mijn broer heel hard moest huilen, toen ik zijn foto op de kist zag staan, stootte mijn zus me aan dat ik zachter moest doen. Ik werd ook wel een beetje hysterisch. Het was hysterisch gehuil. Ik hield zo veel van mijn grote broer. Voor mijn 17e verjaardag had hij mij een kado gegeven. Het waren twee kaartjes voor een concert van Prince. Dat was het beste verjaardagskado ever. Ik mocht er met hem, achter op zijn motor naar toe. Dan hield ik me vast aan zijn leren jas.
Ik kon geen afscheid nemen van mijn broer, omdat dat niet mogelijk was, omdat er niks meer van hem over was. Ik had op het ene moment een broer van bijna twee meter, en toen ineens niks meer. Ik heb gevraagd aan de man die de crematie en zo verzorgde of ik een stukje haar van hem mocht. Dat stukje haar heb ik achter zijn foto geplakt. Mijn moeder werd heel boos toen ze hoorde dat ik om dat stukje haar heb gevraagd. Ik weet nog steeds niet waarom.
Fijn dat jullie antwoord hebben gegeven. Ik kom er later op terug.
Ik denk dat het nodig is om e.e.a te verwerken omdat ik daarna pas weer van iemand kan houden zoals ik van mijn broer hield. Onvoorwaardelijk. Ja. Dat weet ik nu al.
Jullie reakties moet ik even laten bezinken.
Ik heb een tijd geleden geprobeerd een gesprek met mjn zus aan te gaan over onze jeugd en de problemen. Ze schrok heel erg, praatte er toen zo een vijf minuten over, en sloot het toen af. Ze is er nooit meer op terug gekomen.
Toen ik op de crematie van mijn broer heel hard moest huilen, toen ik zijn foto op de kist zag staan, stootte mijn zus me aan dat ik zachter moest doen. Ik werd ook wel een beetje hysterisch. Het was hysterisch gehuil. Ik hield zo veel van mijn grote broer. Voor mijn 17e verjaardag had hij mij een kado gegeven. Het waren twee kaartjes voor een concert van Prince. Dat was het beste verjaardagskado ever. Ik mocht er met hem, achter op zijn motor naar toe. Dan hield ik me vast aan zijn leren jas.
Ik kon geen afscheid nemen van mijn broer, omdat dat niet mogelijk was, omdat er niks meer van hem over was. Ik had op het ene moment een broer van bijna twee meter, en toen ineens niks meer. Ik heb gevraagd aan de man die de crematie en zo verzorgde of ik een stukje haar van hem mocht. Dat stukje haar heb ik achter zijn foto geplakt. Mijn moeder werd heel boos toen ze hoorde dat ik om dat stukje haar heb gevraagd. Ik weet nog steeds niet waarom.
Fijn dat jullie antwoord hebben gegeven. Ik kom er later op terug.
Ik denk dat het nodig is om e.e.a te verwerken omdat ik daarna pas weer van iemand kan houden zoals ik van mijn broer hield. Onvoorwaardelijk. Ja. Dat weet ik nu al.
-
Sabijn
Re: Losmaken.
Ja, Janneke, alles wordt bedekt met "de mantel der liefde." Maar dat is een rare term in deze context he? Ik vind dat liefde niet bedekt, liefde is juist open. "alles wordt bedekt met de mantel der schaamte" zou een betere term zijn. Wat mij betreft dan. Dat zijn veel knuffels....dank je wel.
Ik gaf mijn broer ook altijd knuffels. En een kus. Wist-ie ook niet wat-ie er mee aan moest, maar ik deed het toch. Ben ik nu wel blij mee. Mijn broer was eigenlijk de enige van ons gezin die ik knuffelde.
Ja, mischien moet ik wel naar een psycholoog, Dea. Want ik ben alles in mijn huis wel aan het opruimen, maar in mijn hoofd is alles door de war. Soms zo erg dat ik er een beetje bang van word. Maar ik ben bang, dat hij of zij me een beetje raar vind als ik alles door elkaar vertel? Het komt ineens allemaal in vlagen binnen. Of buiten. Helemaal niet in een logische volgorde of zo?
Mijn broer kon ook niet over vroeger praten. Ik heb het wel geprobeerd.
Ik heb ook heel lang mijn gevoelens niet kunnen delen. Nu heb ik een nieuwe vriendin, en zij heeft ook problemen, en ik heb tegen haar gezegd, "zullen we anders een keertje bijpraten"? Dat betekent, ik wil naar je luisteren, ik wil je helpen.
Heb ik gewoon gedaan. Want dat kan gewoon.
Ik gaf mijn broer ook altijd knuffels. En een kus. Wist-ie ook niet wat-ie er mee aan moest, maar ik deed het toch. Ben ik nu wel blij mee. Mijn broer was eigenlijk de enige van ons gezin die ik knuffelde.
Ja, mischien moet ik wel naar een psycholoog, Dea. Want ik ben alles in mijn huis wel aan het opruimen, maar in mijn hoofd is alles door de war. Soms zo erg dat ik er een beetje bang van word. Maar ik ben bang, dat hij of zij me een beetje raar vind als ik alles door elkaar vertel? Het komt ineens allemaal in vlagen binnen. Of buiten. Helemaal niet in een logische volgorde of zo?
Mijn broer kon ook niet over vroeger praten. Ik heb het wel geprobeerd.
Ik heb ook heel lang mijn gevoelens niet kunnen delen. Nu heb ik een nieuwe vriendin, en zij heeft ook problemen, en ik heb tegen haar gezegd, "zullen we anders een keertje bijpraten"? Dat betekent, ik wil naar je luisteren, ik wil je helpen.
Heb ik gewoon gedaan. Want dat kan gewoon.
-
Sabijn
Re: Losmaken.
Owh jah, Janneke, het is aanstaande zondag, maar dat had ik er niet bij getypt. Dus zondag 9 januari. En dat nichtje van mij heeft nu een vriend, die iedereen spontaan om de nek vliegt en welkom kust. Dat kan bij ons helemaal niet he? Ik dacht, "o neej, daar hebben we een spontane, kussende en knuffelende jongen in de familie ineens? 
Moet ik nu doen? En de rest stond ook te kijken of ze water zagen branden.
Mjah. Ik denk dat ik hem zondag ook knuffel, en kussen geef hoor.
Van mijn zoon houd ik wel onvoorwaardelijk.
Moet ik nu doen? En de rest stond ook te kijken of ze water zagen branden.Mjah. Ik denk dat ik hem zondag ook knuffel, en kussen geef hoor.
Van mijn zoon houd ik wel onvoorwaardelijk.
-
Psycholoog Dea
- Berichten: 191
- Lid geworden op: 27 nov 2013 16:59
Re: Losmaken.
Ik ben blij dat je hier in elk geval al je verhaal een beetje kwijt kunt. Het is helemaal terecht dat je hulp zoekt en ik vind het erg knap dat je er zo over kan praten.
Nog even over:
Laat het allemaal rustig op je inwerken en mocht de behoefte komen om buiten dit forum een andere vorm van hulp te zoeken, dan kan je het altijd proberen, je zit er immers nooit aan vast.
Nog even over:
Als je tegenover iemand zit die jou raar vindt, dan ben je niet bij een goede psycholoog. Er zijn een heleboel hulpverleners met verschillende werkwijzen, maar ze horen je allen te accepteren zoals je bent. Ik snap je angst, maar bedenk je dat een psycholoog elke dag mensen tegenover zich heeft zitten waarbij alles juist door elkaar loopt en die helemaal niet een logisch verhaal vertellen. Het is juist hun werk om je hiermee te kunnen helpen.Sabijn schreef:Ja, mischien moet ik wel naar een psycholoog, Dea. Want ik ben alles in mijn huis wel aan het opruimen, maar in mijn hoofd is alles door de war. Soms zo erg dat ik er een beetje bang van word. Maar ik ben bang, dat hij of zij me een beetje raar vind als ik alles door elkaar vertel? Het komt ineens allemaal in vlagen binnen. Of buiten. Helemaal niet in een logische volgorde of zo?
Laat het allemaal rustig op je inwerken en mocht de behoefte komen om buiten dit forum een andere vorm van hulp te zoeken, dan kan je het altijd proberen, je zit er immers nooit aan vast.
Psycholoog Dea van de online Psychologenpraktijk Boom.
Re: Losmaken.
Hoi Sabijn,Sabijn schreef: Ik heb een tijd geleden geprobeerd een gesprek met mjn zus aan te gaan over onze jeugd en de problemen. Ze schrok heel erg, praatte er toen zo een vijf minuten over, en sloot het toen af. Ze is er nooit meer op terug gekomen.
denkbaar: ze kan het zelf niet aan. Maar hoe dan ook: jij staat in de kou.
Heel naar!!
Wat eenmoi verjaarscadeau...!Sabijn schreef:Toen ik op de crematie van mijn broer heel hard moest huilen, toen ik zijn foto op de kist zag staan, stootte mijn zus me aan dat ik zachter moest doen. Ik werd ook wel een beetje hysterisch. Het was hysterisch gehuil. Ik hield zo veel van mijn grote broer. Voor mijn 17e verjaardag had hij mij een kado gegeven. Het waren twee kaartjes voor een concert van Prince. Dat was het beste verjaardagskado ever. Ik mocht er met hem, achter op zijn motor naar toe. Dan hield ik me vast aan zijn leren jas.
En wat vreselijk, die zo iemand er opeens niet meer is....!
En heel kil hoor, als je moet huilen op een begrafenis, dat je dan te horen krijgt 'dat het zachter moet'. Brrr!!!!
Sabijn schreef:Ik kon geen afscheid nemen van mijn broer, omdat dat niet mogelijk was, omdat er niks meer van hem over was. Ik had op het ene moment een broer van bijna twee meter, en toen ineens niks meer. Ik heb gevraagd aan de man die de crematie en zo verzorgde of ik een stukje haar van hem mocht. Dat stukje haar heb ik achter zijn foto geplakt.
Heel erg verdrietig...!
Maar wat een goed idee, om te vragen van dat plukje haar. Heb je tenminste nog iets tastbaars, een heel klein beetje vulling voor een enorm groot gat.
Mijn gok zou zijn dat ze jaloers is. En andermaal, dat ook zij geen raad weet met haar verdriet.Sabijn schreef:Mijn moeder werd heel boos toen ze hoorde dat ik om dat stukje haar heb gevraagd. Ik weet nog steeds niet waarom.
Maar wat zou het fijn zijn, als er tenminste een gesprek was, ipv. boosheid en verder geen duidelijkheid.
Dat is toch prachtig...! Je hart weer haar vrijheid hergeven... Mooi!Sabijn schreef:Ik denk dat het nodig is om e.e.a te verwerken omdat ik daarna pas weer van iemand kan houden zoals ik van mijn broer hield. Onvoorwaardelijk. Ja. Dat weet ik nu al.
Ja - idd: liefde is open, geeft ruimte, nodigt uit, accepteert.Sabijn schreef:Ja, Janneke, alles wordt bedekt met "de mantel der liefde." Maar dat is een rare term in deze context he? Ik vind dat liefde niet bedekt, liefde is juist open. "alles wordt bedekt met de mantel der schaamte" zou een betere term zijn. Wat mij betreft dan.
En schaamte, is dat zoiets als "je bent zwak of hoe dan ook fout als je huilt"...?
Nou, als het op dat moment goed voor jou voelt: knuffel hem vrolijk terug.Sabijn schreef:Ik gaf mijn broer ook altijd knuffels. En een kus. Wist-ie ook niet wat-ie er mee aan moest, maar ik deed het toch. Ben ik nu wel blij mee. Mijn broer was eigenlijk de enige van ons gezin die ik knuffelde.
(...)
het is aanstaande zondag, maar dat had ik er niet bij getypt. Dus zondag 9 januari. En dat nichtje van mij heeft nu een vriend, die iedereen spontaan om de nek vliegt en welkom kust. Dat kan bij ons helemaal niet he? Ik dacht, "o neej, daar hebben we een spontane, kussende en knuffelende jongen in de familie ineens?
Mjah. Ik denk dat ik hem zondag ook knuffel, en kussen geef hoor.
Van mijn zoon houd ik wel onvoorwaardelijk.
Hij valt dan wel uit de toon, maar misschien is hij wel precies, wat jouw familie nodig heeft; iemand die weer wat warmte en ongedwongenheid in kan brengen.
-
Sabijn
Re: Losmaken.
Janneke schreef "Mijn gok zou zijn dat ze jaloers is. En andermaal, dat ook zij geen raad weet met haar verdriet.
Maar wat zou het fijn zijn, als er tenminste een gesprek was, ipv. boosheid en verder geen duidelijkheid."
Ja, ik durfde dat zelf ook niet te zeggen van dat stukje haar.Tegen mijn moeder. Want ik voelde al aankomen dat ze zou zeggen dat dat raar was. Dat je de mensen daar niet lastig mee moest vallen. Maar die man van de uitvaartonderneming vond het echt helemaal niet raar. Hij deed het meteen? Ik kreeg gewoon een plukje haar in een enveloppe. En hij zei "alsjeblieft" en ik gewoon "dank je wel". Helemaal verder niks ergs gebeurd?
Mijn moeder hoeft niet jaloers te zijn. Ze had alleen niet met mijn vader moeten trouwen. Mijn moeder is mijn tweede moeder, mijn biologische is overleden. Ze had hele zware astma, en daar waren in 1969 nog geen goede medicijnen tegen. Mijn zus heeft mijn moeder gevonden. Dat lijkt me echt heel erg, maar ze heeft er nooit over gesproken.
Ik denk dat ik juist boos ben op mijn zus omdat ze nooit praat.
Mijn tweede moeder knuffelde nooit. Mijn zus en mijn broer niet, en mij ook niet. Ik heb wel bewondering voor haar, want ze is heel sterk en zelfstandig. Dat wel hoor? Je gaat echt niet met haar lopen. En juist daarom snap ik echt niet dat ze met mijn vader is getrouwd. Volgens mij, als ze dat niet had gedaan, was ze veel gelukkiger geweest. Mijn moeder is gewoon geen vrouw om kinderen te hebben. Dat kan gewoon. Maar toen ze met mijn vader trouwde had ze ons drietjes. En mijn vader erbij. Die alcoholist was. Nou, van mij had ze dat niet hoeven doen. Voor haarzelf ook niet.
heel veel mensen vragen aan mij of ik het niet egoïstisch van mijn broer vind, dat hij voor de trein is gesprongen. Ik vind het wel zielig voor de machinist. Mijn broer had te veel pijn om nog te kunnen dragen. Te veel pijn. Ik voelde dat gewoon. Ik dacht, "ga maar lekker uitrusten, Frankie, ik regel het hier wel." Mijn zoon was toen 4. Ik was alleenstaande moeder. Ik moest het wel regelen.
Het uitzoeken van de muziek voor bij de crematie moest op de 1 of andere manier ook heel snel. Dat mocht ik doen. Gelukkig heb ik er ook een nummer van Elvis bij gedaan. "love me tender." Mijn broer was gek op Elvis. En die tekst zei alles wat er over hem te zeggen was. Wat hij zocht, en wat ik voor hem voelde. Hij is zijn zoektocht gestaakt.
Maar wat zou het fijn zijn, als er tenminste een gesprek was, ipv. boosheid en verder geen duidelijkheid."
Ja, ik durfde dat zelf ook niet te zeggen van dat stukje haar.Tegen mijn moeder. Want ik voelde al aankomen dat ze zou zeggen dat dat raar was. Dat je de mensen daar niet lastig mee moest vallen. Maar die man van de uitvaartonderneming vond het echt helemaal niet raar. Hij deed het meteen? Ik kreeg gewoon een plukje haar in een enveloppe. En hij zei "alsjeblieft" en ik gewoon "dank je wel". Helemaal verder niks ergs gebeurd?
Mijn moeder hoeft niet jaloers te zijn. Ze had alleen niet met mijn vader moeten trouwen. Mijn moeder is mijn tweede moeder, mijn biologische is overleden. Ze had hele zware astma, en daar waren in 1969 nog geen goede medicijnen tegen. Mijn zus heeft mijn moeder gevonden. Dat lijkt me echt heel erg, maar ze heeft er nooit over gesproken.
Ik denk dat ik juist boos ben op mijn zus omdat ze nooit praat.
Mijn tweede moeder knuffelde nooit. Mijn zus en mijn broer niet, en mij ook niet. Ik heb wel bewondering voor haar, want ze is heel sterk en zelfstandig. Dat wel hoor? Je gaat echt niet met haar lopen. En juist daarom snap ik echt niet dat ze met mijn vader is getrouwd. Volgens mij, als ze dat niet had gedaan, was ze veel gelukkiger geweest. Mijn moeder is gewoon geen vrouw om kinderen te hebben. Dat kan gewoon. Maar toen ze met mijn vader trouwde had ze ons drietjes. En mijn vader erbij. Die alcoholist was. Nou, van mij had ze dat niet hoeven doen. Voor haarzelf ook niet.
heel veel mensen vragen aan mij of ik het niet egoïstisch van mijn broer vind, dat hij voor de trein is gesprongen. Ik vind het wel zielig voor de machinist. Mijn broer had te veel pijn om nog te kunnen dragen. Te veel pijn. Ik voelde dat gewoon. Ik dacht, "ga maar lekker uitrusten, Frankie, ik regel het hier wel." Mijn zoon was toen 4. Ik was alleenstaande moeder. Ik moest het wel regelen.
Het uitzoeken van de muziek voor bij de crematie moest op de 1 of andere manier ook heel snel. Dat mocht ik doen. Gelukkig heb ik er ook een nummer van Elvis bij gedaan. "love me tender." Mijn broer was gek op Elvis. En die tekst zei alles wat er over hem te zeggen was. Wat hij zocht, en wat ik voor hem voelde. Hij is zijn zoektocht gestaakt.
-
Sabijn
Re: Losmaken.
Jullie krijgen ook een knuffel, ik vind het heel fijn om alles hier te typen.
Ik moet een psycholoog gaan googelen. Dat is eng.
Re: Losmaken.
Kan je vertellen wat je daar precies eng aan vind?Sabijn schreef:
Jullie krijgen ook een knuffel, ik vind het heel fijn om alles hier te typen.
Ik moet een psycholoog gaan googelen. Dat is eng.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
-
Sabijn
Re: Losmaken.
Memories schreef
"Kan je vertellen wat je daar precies eng aan vind?
Ik vind het al eng om tijd voor mezelf te vragen, echt te vragen of iemand naar me wil luisteren. Hulp te vragen. Ik ben bang dat mensen denken dat ik vreemd ben. Ik ben bang om me open te stellen, omdat ik niet weet wat er allemaal naar boven komt, terwijl ik het eigenlijk, diep van binnen, wel weet. Maar dat is nu nog diep van binnen. Ik weet niet wat er gebeurd als dat buiten is. Ik vind het eng om mijn levensverhaal aan iemand toe te vertrouwen. Ik vind het eng om de controle uit handen te geven.
"Kan je vertellen wat je daar precies eng aan vind?
Ik vind het al eng om tijd voor mezelf te vragen, echt te vragen of iemand naar me wil luisteren. Hulp te vragen. Ik ben bang dat mensen denken dat ik vreemd ben. Ik ben bang om me open te stellen, omdat ik niet weet wat er allemaal naar boven komt, terwijl ik het eigenlijk, diep van binnen, wel weet. Maar dat is nu nog diep van binnen. Ik weet niet wat er gebeurd als dat buiten is. Ik vind het eng om mijn levensverhaal aan iemand toe te vertrouwen. Ik vind het eng om de controle uit handen te geven.
Re: Losmaken.
Als je denkt dat jij vreemd bent, zijn er wel ontzettend veel mensen vreemd. Eigenlijk is iedereen dan vreemd. Niet iedereen gaat naar een hulpverlener, maar iedereen heeft wel eens hulp, advies of raad nodig. Als men dat allemaal niet zou vragen, zullen er enorm veel binnenvetters zijn. Zullen er meer problemen ontstaan omdat communicatie vastloopt. Opzich is er niets mis mee om een binnenvetter te zijn, als je maar zorgt dat je af en toe je hart kan luchten, anders loop je vast en word het alleen maar ingewikkelder.Sabijn schreef:Memories schreef
"Kan je vertellen wat je daar precies eng aan vind?
Ik vind het al eng om tijd voor mezelf te vragen, echt te vragen of iemand naar me wil luisteren. Hulp te vragen. Ik ben bang dat mensen denken dat ik vreemd ben. Ik ben bang om me open te stellen, omdat ik niet weet wat er allemaal naar boven komt, terwijl ik het eigenlijk, diep van binnen, wel weet. Maar dat is nu nog diep van binnen. Ik weet niet wat er gebeurd als dat buiten is. Ik vind het eng om mijn levensverhaal aan iemand toe te vertrouwen. Ik vind het eng om de controle uit handen te geven.
Je weet wat er naarboven komt als je richting hulpverlening stapt. Dan is het eigenlijk goed dat er eindelijk eens iets aangedaan gaat worden. Natuurlijk is het eng. Het is nieuw. Maar het is nu eenmaal zo dat er soms nieuwe enge dingen nodig zijn om verder te komen, om uit dit patroon te stappen en echt te gaan leven.
Je vind het eng om controle uit handen te geven. Dat is het ook wel. Vooral als je het al lange tijd doet. Maar het is zelfbescherming. Bescherming die niet je vriend hoeft te blijven. Het kan ook vormen aannemen die je meer kwaad dan goed doen. Omdat je knel komt te zitten. Er erg onrustig en ongelukkig van gaat worden. Hoe langer je het dan op die manier vast blijft houden, hoe lastiger het word voor jou.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
-
Sabijn
Re: Losmaken.
Memories schreefJe vind het eng om controle uit handen te geven. Dat is het ook wel. Vooral als je het al lange tijd doet. Maar het is zelfbescherming. Bescherming die niet je vriend hoeft te blijven. Het kan ook vormen aannemen die je meer kwaad dan goed doen. Omdat je knel komt te zitten. Er erg onrustig en ongelukkig van gaat worden. Hoe langer je het dan op die manier vast blijft houden, hoe lastiger het word voor jou.
Ja. ken jij dat liedje van Pink? Family portrait? Dan zingt ze "I don't want love to distroy me like it has done my family." Dat is denk ik de bescherming die jij bedoelt he?
http://youtu.be/hSjIz8oQuko
Dat is ook een mooie clip, ik denk dat Pink dat gewoon is als volwassen vrouw en klein meisje. Tegelijk. Maar op het laatst gaat dat kleine meisje weg. En ik wil dat mijn kleine meisje blijft.
Ik denk wel dat jij begrijpt wat ik bedoel. Op de 1 of andere manier denk ik dat.
Ja. ken jij dat liedje van Pink? Family portrait? Dan zingt ze "I don't want love to distroy me like it has done my family." Dat is denk ik de bescherming die jij bedoelt he?
http://youtu.be/hSjIz8oQuko
Dat is ook een mooie clip, ik denk dat Pink dat gewoon is als volwassen vrouw en klein meisje. Tegelijk. Maar op het laatst gaat dat kleine meisje weg. En ik wil dat mijn kleine meisje blijft.
Ik denk wel dat jij begrijpt wat ik bedoel. Op de 1 of andere manier denk ik dat.
Re: Losmaken.
Ja het nummer ken ik. Het is een mooi nummer.Sabijn schreef:Memories schreefJe vind het eng om controle uit handen te geven. Dat is het ook wel. Vooral als je het al lange tijd doet. Maar het is zelfbescherming. Bescherming die niet je vriend hoeft te blijven. Het kan ook vormen aannemen die je meer kwaad dan goed doen. Omdat je knel komt te zitten. Er erg onrustig en ongelukkig van gaat worden. Hoe langer je het dan op die manier vast blijft houden, hoe lastiger het word voor jou.
Ja. ken jij dat liedje van Pink? Family portrait? Dan zingt ze "I don't want love to distroy me like it has done my family." Dat is denk ik de bescherming die jij bedoelt he?
http://youtu.be/hSjIz8oQuko
Dat is ook een mooie clip, ik denk dat Pink dat gewoon is als volwassen vrouw en klein meisje. Tegelijk. Maar op het laatst gaat dat kleine meisje weg. En ik wil dat mijn kleine meisje blijft.
Ik denk wel dat jij begrijpt wat ik bedoel. Op de 1 of andere manier denk ik dat.
(In z'n algemeenheid: ik denk dat veel mensen er iets in zien wat herkenbaar kan zijn.
Misschien niet de tekst geheel in die context, maar herkenbaarheid zit er wel voor velen schat ik.)
Je kan het nummer namelijk op verschillende manieren zien, vind ik.
Overigens om nog wel even in te gaan op het kind willen blijven als je volwassen bent; dat kan wel, he?
Wat ik daarmee bedoel is: het is belangrijk om ook het kind in jezelf te behouden.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
-
Sabijn
Re: Losmaken.
Janneke schreef Dat is waarschijnlijk de nuchtere waarheid.
Volgende vraag is, wat er dan precies moet worden opgeruimd. Je eigen pijn, over je rotjeugd, je pijn over je eigen vader niet gekend hebebn, de pijn over de zelfmoord van je broer...
Een wellicht ook, de pijn over hoe de rest van de familie zich hierin heeft gedragen.
Mijn biologische moeder heb ik niet gekend,maar het klopt heel erg wat je zegt over de pijn. Ik weet niet hoe je dat doet; de pijn opruimen? Maar daar zal die hulpverlener dan wel voor zijn. en hoe kan ik mijn hart vrijheid schenken? Ik voel me een soort van alien als ik naar mjn familie ga, net of ik in een soort van rol stap. Mijn zoon heb ik heel anders opgevoed. Met heeeeeeeeeeeeeeeeel veel knuffels, en heel veel emoties. Gewoon de kans geven om zich te uiten. Over alles gewoon. Hij kon ook gewoon over zijn vader, praten en over het feit dat hij alcoholist was. Hij kon zijn vader ook gewoon zien, als dat veilig was. Dus als het goed met hem ging. We hebben ook wel eens samen aan de deur gestaan als zijn vader laveloos was. Dan zei ik "we komen wel een ander keertje," en nam ik mijn zoon gewoon mee terug naar huis. Mijn zoon wist ook gewoon waarom dat was. Met zijn vader ging het helaas steeds slechter. Tot het zo erg was dat iedereen, dus ook zijn eigen familie, vond dat hij naar een kliniek moest. Dat heeft hij gedaan. Zes weken is hij daar geweest. En nu gaat het best wel goed met hem. Hij zit nu ook bij een praatgroep. Mijn zoon is ook met de moeder van zijn vader ( oma dus) op bezoek gegaan bij zijn vader in die kliniek. Waarom heb ik dat allemaal gedaan? Omdat ik wist dat mijn zoon heel veel van zijn vader houd. Hij heeft ook een band met zijn vader opgebouwd, want die had na mij nog een relatie, en toen is hij wel heel vaak daar geweest. Hij heeft ook een halfzusje. De vriendin van zijn vader, dus de relatie die hij na mij had, is ook weggegaan vanwege de alcohol. Maar die relatie heeft wel zeven jaar geduurd, en in die tijd heeft mijn zoon dus een sterke ban opgebouwd met zijn vader. En die vriendin was er altijd om voor mijn zoon te zorgen. Dat wist ik.
Heel veel mensen zeiden tegen mij, "je bent gek dat je je zoon daar naar toe laat gaan!" Dat kan ik wel begrijpen, maar k had hem heel veel pijn gedaan, als ik hem had verboden om naar zijn vader te gaan. Kinderen zijn heel loyaal. Kinderen willen helpen. Kinderen willen troosten. En kinderen houden zielsveel van hun ouders. ook onvoorwaardelijk.
Memories? Hoe zie jij die clip van Pink dan? Hoe zie jij dat verhaal? Als je dat wilt vertellen.
Ik zou het liefst met mijn verhaal op een papier of meerdere papiertjes naar een psycholoog gaan en dan gewoon zeggen: "Maak jij mij beter"?
Mjn innerlijke kind is niet altijd zo innerlijk. Ze komt ook heel vaak naar buiten.
Volgende vraag is, wat er dan precies moet worden opgeruimd. Je eigen pijn, over je rotjeugd, je pijn over je eigen vader niet gekend hebebn, de pijn over de zelfmoord van je broer...
Een wellicht ook, de pijn over hoe de rest van de familie zich hierin heeft gedragen.
Mijn biologische moeder heb ik niet gekend,maar het klopt heel erg wat je zegt over de pijn. Ik weet niet hoe je dat doet; de pijn opruimen? Maar daar zal die hulpverlener dan wel voor zijn. en hoe kan ik mijn hart vrijheid schenken? Ik voel me een soort van alien als ik naar mjn familie ga, net of ik in een soort van rol stap. Mijn zoon heb ik heel anders opgevoed. Met heeeeeeeeeeeeeeeeel veel knuffels, en heel veel emoties. Gewoon de kans geven om zich te uiten. Over alles gewoon. Hij kon ook gewoon over zijn vader, praten en over het feit dat hij alcoholist was. Hij kon zijn vader ook gewoon zien, als dat veilig was. Dus als het goed met hem ging. We hebben ook wel eens samen aan de deur gestaan als zijn vader laveloos was. Dan zei ik "we komen wel een ander keertje," en nam ik mijn zoon gewoon mee terug naar huis. Mijn zoon wist ook gewoon waarom dat was. Met zijn vader ging het helaas steeds slechter. Tot het zo erg was dat iedereen, dus ook zijn eigen familie, vond dat hij naar een kliniek moest. Dat heeft hij gedaan. Zes weken is hij daar geweest. En nu gaat het best wel goed met hem. Hij zit nu ook bij een praatgroep. Mijn zoon is ook met de moeder van zijn vader ( oma dus) op bezoek gegaan bij zijn vader in die kliniek. Waarom heb ik dat allemaal gedaan? Omdat ik wist dat mijn zoon heel veel van zijn vader houd. Hij heeft ook een band met zijn vader opgebouwd, want die had na mij nog een relatie, en toen is hij wel heel vaak daar geweest. Hij heeft ook een halfzusje. De vriendin van zijn vader, dus de relatie die hij na mij had, is ook weggegaan vanwege de alcohol. Maar die relatie heeft wel zeven jaar geduurd, en in die tijd heeft mijn zoon dus een sterke ban opgebouwd met zijn vader. En die vriendin was er altijd om voor mijn zoon te zorgen. Dat wist ik.
Heel veel mensen zeiden tegen mij, "je bent gek dat je je zoon daar naar toe laat gaan!" Dat kan ik wel begrijpen, maar k had hem heel veel pijn gedaan, als ik hem had verboden om naar zijn vader te gaan. Kinderen zijn heel loyaal. Kinderen willen helpen. Kinderen willen troosten. En kinderen houden zielsveel van hun ouders. ook onvoorwaardelijk.
Memories? Hoe zie jij die clip van Pink dan? Hoe zie jij dat verhaal? Als je dat wilt vertellen.
Ik zou het liefst met mijn verhaal op een papier of meerdere papiertjes naar een psycholoog gaan en dan gewoon zeggen: "Maak jij mij beter"?
Mjn innerlijke kind is niet altijd zo innerlijk. Ze komt ook heel vaak naar buiten.
Re: Losmaken.
Ik denk dat het niet verkeerd is om je innerlijke kind ook eens naar buiten te laten. Waarom je volwassenheid altijd maar laten zien en je kind (wat jij dus bent) altijd maar verstoppen?Memories? Hoe zie jij die clip van Pink dan? Hoe zie jij dat verhaal? Als je dat wilt vertellen.
Ik zou het liefst met mijn verhaal op een papier of meerdere papiertjes naar een psycholoog gaan en dan gewoon zeggen: "Maak jij mij beter"?
Mjn innerlijke kind is niet altijd zo innerlijk. Ze komt ook heel vaak naar buiten.
Trouwens als je kinderen hebt, is het juist leuk als je eigen kindzijn ook weer eens naarbuiten komt.
Een goed idee om het verhaal op papier te zetten.
Tja, het is wel begrijpelijk dat je dat wilt aangeven bij de psycholoog, maar uiteindelijk kan hij of zij je niet beter maken. Je kunt wel samen met hem of haar kijken wat je kunt ondernemen om weer lekker in je vel te gaan zitten. Om te kijken welke handvatten je nodig hebt. Je verhaal bij te doen. Het is geen één richtingsverkeer. Het is niet zo dat de psycholoog of een psychiater er een toverdrank voor heeft. Dat werkt niet zo. Er moet meer gebeuren en daar ben je zelf ook bij. Het is niet zo van 1 2 3 poef.
Het nummer van Pink gaat over woorden en ruzie thuis onder andere. Zoals gezegd kan ieder persoon er iets uithalen. Iedereen kan er stukjes herkenning in vinden. Want iedereen kan het deels voor zichzelf invullen. Het nummer gaat daar en daarover maar "ik voel er ook dit en dat bij en soms moet ik aan dit nummer denken als dit en dit gebeurd". Dan hoeft dus niet letterlijk dat te gebeuren, wat in de tekst van Pink staat. Eigen invulling. En dat wat er gaande is, hoeft ook niet in een gezin te gebeuren om het toch te herkennen.
(Hoe ik het zelf zie ga ik niet op in en laat ik in het midden.)
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Re: Losmaken.
Hoi Sabij,Sabijn schreef:Ik weet niet hoe je dat doet; de pijn opruimen? Maar daar zal die hulpverlener dan wel voor zijn.
daar hoort een hulpverlener idd mee te helpen. De eerste stappen heb je zelf al gezet: weten, dat het er is, besluiten om het niet meer "koste wat het kost" weg te stoppen (wat niet betekent, dat je overspoeld zou moeten raken).
Daarmee geef je je hart vrijheid - wat je voelt, mag er gewoon zijn. (Zo gewoon was dat in jouw leven beslist niet, maar het mag nu wel.)
Ja, tereug in de wereld van "emoties, daar doen we niet aan".Sabijn schreef: Ik voel me een soort van alien als ik naar mjn familie ga, net of ik in een soort van rol stap.
Joepie!!!!Sabijn schreef:Mijn zoon heb ik heel anders opgevoed. Met heeeeeeeeeeeeeeeeel veel knuffels, en heel veel emoties. Gewoon de kans geven om zich te uiten. Over alles gewoon.
Precies, zo is dat maar net!!Sabijn schreef:Kinderen zijn heel loyaal. Kinderen willen helpen. Kinderen willen troosten. En kinderen houden zielsveel van hun ouders. ook onvoorwaardelijk.
Prima plan...!Sabijn schreef:Ik zou het liefst met mijn verhaal op een papier of meerdere papiertjes naar een psycholoog gaan en dan gewoon zeggen: "Maak jij mij beter"?
Vooral dat opschrijven uiteraard. Om te herstellen "moet je ook zelf aan de bak" - de therapeut is vaak meer de coach, die het proces in grote lijnen snapt. Hoe het voor jou precies zal blijken te zijn, is samen zoeken. (En ik houd niet van therapeuten die al te hard roepen "Jij moet het doen!" - daar betaal je iemand niet voor.)
Prachtig, toch...? Zolang ze maar veilig is, daarbuiten, is alles in orde.Sabijn schreef:Mjn innerlijke kind is niet altijd zo innerlijk. Ze komt ook heel vaak naar buiten.
Tja - je eigen familie heeft al die emoties verklaard tot een of ander taboe, dus woordne als "vreemd" zijn wat dat betreft ook logisch. Je bent daarin voortdurend afgewezen - en dat doet pijn.Sabijn schreef:Ik vind het al eng om tijd voor mezelf te vragen, echt te vragen of iemand naar me wil luisteren. Hulp te vragen. Ik ben bang dat mensen denken dat ik vreemd ben. Ik ben bang om me open te stellen, omdat ik niet weet wat er allemaal naar boven komt, terwijl ik het eigenlijk, diep van binnen, wel weet. Maar dat is nu nog diep van binnen. Ik weet niet wat er gebeurd als dat buiten is. Ik vind het eng om mijn levensverhaal aan iemand toe te vertrouwen. Ik vind het eng om de controle uit handen te geven.
Enne: het is echt niet per se nodig, om de controle uit handen te geven! Wat jij niet wilt, dat gebeurt niet. Overspoeld worden is niet nodig. En het is de taak van de therapeut, om jou te helpen juist je leven op de rails te houden.
-
Sabijn
Re: Losmaken.
Dank je wel voor jullie reakties.
Ik heb me een beetje georienteerd op de verschillende behandelwijzes. Ik neig toch meer naar het alternatieve circuit. Ik weet eigenlijk niet waarom. Nou jah, als ik naar mijn "gut feeling" luister eigenlijk wel. Omdat je toch jezelf moet genezen. Dat bedoel ik niet eigenwijs.
Ik denk heel erg aan hypnotherapie. Wel gewoon onder begeleiding hoor? Dat valt, volgens mij, onder alternatieve geneeswijzes.
Verder heb ik totaal, maar dan ook totaal geen zin in morgen. Dat etentje. Ik heb eigenlijk geen zin om iemand te zien. Klinkt heel hard, maar is wel waar. Ik heb inderdaad geen zin meer in die kilte en dat toneelspel. Ik heb eigenlijk ook geen zin meer om te doen alsof. Ik denk dat ik me morgen maar probeer van alles af te sluiten.
Ik heb me een beetje georienteerd op de verschillende behandelwijzes. Ik neig toch meer naar het alternatieve circuit. Ik weet eigenlijk niet waarom. Nou jah, als ik naar mijn "gut feeling" luister eigenlijk wel. Omdat je toch jezelf moet genezen. Dat bedoel ik niet eigenwijs.
Ik denk heel erg aan hypnotherapie. Wel gewoon onder begeleiding hoor? Dat valt, volgens mij, onder alternatieve geneeswijzes.
Verder heb ik totaal, maar dan ook totaal geen zin in morgen. Dat etentje. Ik heb eigenlijk geen zin om iemand te zien. Klinkt heel hard, maar is wel waar. Ik heb inderdaad geen zin meer in die kilte en dat toneelspel. Ik heb eigenlijk ook geen zin meer om te doen alsof. Ik denk dat ik me morgen maar probeer van alles af te sluiten.
-
Sabijn
Re: Losmaken.
Keej, dat afsluiten is dus ook mislukt. Ik ben ontploft en heb alles er uit gegooid. Over het niet communiceren. En iedereen is boos weg gelopen.
Nee, dat was niet de goede plaats om dat te doen.
Ik was eerst verdrietig, maar nu ben ik eigenlijk heel rustig. Mijn moeder was erg boos en vond mij stom. Stom dat ik dat daar in dat restaurant deed. Maar dat mag best dat zij me stom vind. Dat is haar goed recht.
Nu hoef ik iedereen eigenlijk niet meer te zien. Ik ben niet boos. Het is gewoon klaar. Ik wens ze allemaal het allerbeste.
Ik kan het toch niet goed doen. Mischien ligt het aan mij. Mischien aan hen. Mischien aan de omstandigheden. Maakt eigenlijk niet uit. Goed zal het nooit meer gaan.
Ik ben wel blij dat ik eindelijk het lef had om van me af te praten. En dat ik eindelijk gezegd heb dat ik het erg vond dat dingen nooit worden uitgepraat. Dat wel.
Nee, dat was niet de goede plaats om dat te doen.
Ik was eerst verdrietig, maar nu ben ik eigenlijk heel rustig. Mijn moeder was erg boos en vond mij stom. Stom dat ik dat daar in dat restaurant deed. Maar dat mag best dat zij me stom vind. Dat is haar goed recht.
Nu hoef ik iedereen eigenlijk niet meer te zien. Ik ben niet boos. Het is gewoon klaar. Ik wens ze allemaal het allerbeste.
Ik kan het toch niet goed doen. Mischien ligt het aan mij. Mischien aan hen. Mischien aan de omstandigheden. Maakt eigenlijk niet uit. Goed zal het nooit meer gaan.
Ik ben wel blij dat ik eindelijk het lef had om van me af te praten. En dat ik eindelijk gezegd heb dat ik het erg vond dat dingen nooit worden uitgepraat. Dat wel.
Re: Losmaken.
Hoi Sabijn,Sabijn schreef:Keej, dat afsluiten is dus ook mislukt. Ik ben ontploft en heb alles er uit gegooid. Over het niet communiceren. En iedereen is boos weg gelopen.
Nee, dat was niet de goede plaats om dat te doen.
Ik was eerst verdrietig, maar nu ben ik eigenlijk heel rustig.
je bent in elk geval voor jezelf opgekoen en dat dat prettig voelt en rust geeft, snap ik volkomen.
En dat je familie boos werd (zij willen 'de deksel op de pot houden') is helaas ook logisch.
...en welicht was dit niet de meest tactische of beste plaats om te doen - maar wat jouw familie betreft is er uiteraard nooit een goede plaats om te praten.
Wat hen betreft, bleef je tot in de eeuwigheid zwijgen.
Sabijn schreef:Mijn moeder was erg boos en vond mij stom. Stom dat ik dat daar in dat restaurant deed. Maar dat mag best dat zij me stom vind. Dat is haar goed recht.
Geniet van die rust!! Je hebt het verdiend!Sabijn schreef:Nu hoef ik iedereen eigenlijk niet meer te zien. Ik ben niet boos. Het is gewoon klaar. Ik wens ze allemaal het allerbeste.
Tja - de officiele lezing zal wel geweest zijn, dat jullei een fijne, goede, keurige familie zijn.Sabijn schreef:Ik kan het toch niet goed doen. Mischien ligt het aan mij. Mischien aan hen. Mischien aan de omstandigheden. Maakt eigenlijk niet uit. Goed zal het nooit meer gaan.
En niet zelden benoemt zo'n familie een zondebok: diegene, die allerlei moeilijke dingen aan de orde stelt, ""daar is iets mee mis (niet met ons, verbeeld je!)".
Ofwel: als ik grof ben: goed is het eigenlijk nooit geweest.
Alleen ligt het conflict nu op tafel: jij baalt er van, dat er niet wordt gepraat, dat er geen gevoelens mogen zijn.
Hoe triest de context ook: [045] [045] [045] [045]Sabijn schreef:Ik ben wel blij dat ik eindelijk het lef had om van me af te praten. En dat ik eindelijk gezegd heb dat ik het erg vond dat dingen nooit worden uitgepraat. Dat wel.
Dat je dat lef hebt gehad, is goed!!
(Helaas kunnen / willen zij er niet mee omgaan: gevoelens horen ind e doofpot.)
Sabijn schreef:Ik heb me een beetje georienteerd op de verschillende behandelwijzes. Ik neig toch meer naar het alternatieve circuit. Ik weet eigenlijk niet waarom. Nou jah, als ik naar mijn "gut feeling" luister eigenlijk wel. Omdat je toch jezelf moet genezen. Dat bedoel ik niet eigenwijs.
Ik vind eigen-wijsheid prima! En je kunt beslist stommere dingen doen, dan luisteren naar je gut feeling!En hypnotherapie is al zo ingeburgerd, dat het al bijna regulier is... (Veel reguliere psychologen hebben het in hun pakket. Maar er zijn ook natuurgeneeskundigen die er een uitstekende opleiding in hebben gehad.)
-
Sabijn
Re: Losmaken.
En weet je wat het allerraarste is Janneke? Mijn ouders zijn naderhand nog geweest. En ik heb ze gewoon koffie gegeven, en ze zaten me met zijn tweëen aan te kijken van "wat had zij nou ineens"? En ik zei gewoon dat ik tulpen had gekocht. Ik zei "kijk, ik heb hele mooie tulpen."
Gewoon omdat ik dacht, "nu laat ik de bal een keertje bij jullie hoor. En bij mijn zus en haar gezin."
Want ik ben nu moe. En klaar. Klaar en moe. Maar niet verdrietig moe. Gewoon ik-geef-het-op-moe. Maar ik-geef-het-op slaat alleen op dat niet communiceren.
Ben ook inderdaad niet boos. Toen ik zei "waarom praten we het niet gewoon een keertje uit, in dat restaurant, Liep iedereen in 1 keer weg. Alsof ik had gezegd, "ga allemaal maar weg." Maar dat zei ik niet.
Weet je dat ik de vragen die ik had over mijn biologische moeder, aan mijn tante heb gesteld? Mijn tante is de zus van mijn biologische moeder. Want mijn vader praat daar niet over. Hij heeft zelfs nog een bandopname van haar stem, maar die heb ik nog nooit gehoord. Ook niet toen ik dat vroeg. Want dat vind hij zielig voor mijn moeder nu. Mijn tweede moeder. Terwijl ik eigenlijk denk, of zelfs weet, dat zij dat heus wel snapt.
Ik snap er helemaal niks van. Waarom dat is.
Als ik heel eerlijk ben he Janneke? Ben ik stikjaloers op mensen die wel gewoon hun gevoelens kunnen delen met elkaar.
En als ik over alles goed nadenk, denk ik heus wel dat mijn moeder nog contact op neemt met mijn zus om e.e.a. weer te lijmen. Alleen ik weet niet wat er te lijmen valt. Mischien is het wel gewoon te erg kapot. Dat je het niet meer kan maken.
Gewoon omdat ik dacht, "nu laat ik de bal een keertje bij jullie hoor. En bij mijn zus en haar gezin."
Want ik ben nu moe. En klaar. Klaar en moe. Maar niet verdrietig moe. Gewoon ik-geef-het-op-moe. Maar ik-geef-het-op slaat alleen op dat niet communiceren.
Ben ook inderdaad niet boos. Toen ik zei "waarom praten we het niet gewoon een keertje uit, in dat restaurant, Liep iedereen in 1 keer weg. Alsof ik had gezegd, "ga allemaal maar weg." Maar dat zei ik niet.
Weet je dat ik de vragen die ik had over mijn biologische moeder, aan mijn tante heb gesteld? Mijn tante is de zus van mijn biologische moeder. Want mijn vader praat daar niet over. Hij heeft zelfs nog een bandopname van haar stem, maar die heb ik nog nooit gehoord. Ook niet toen ik dat vroeg. Want dat vind hij zielig voor mijn moeder nu. Mijn tweede moeder. Terwijl ik eigenlijk denk, of zelfs weet, dat zij dat heus wel snapt.
Ik snap er helemaal niks van. Waarom dat is.
Als ik heel eerlijk ben he Janneke? Ben ik stikjaloers op mensen die wel gewoon hun gevoelens kunnen delen met elkaar.
En als ik over alles goed nadenk, denk ik heus wel dat mijn moeder nog contact op neemt met mijn zus om e.e.a. weer te lijmen. Alleen ik weet niet wat er te lijmen valt. Mischien is het wel gewoon te erg kapot. Dat je het niet meer kan maken.
-
Sabijn
Re: Losmaken.
Tot in de eeuwigheid zwijgen he Janneke?
Mijn broer is voor de trein gesprongen door een gebroken hart, bleek later. Maar ik denk niet dat dat het enige was, wat hem heeft doen springen.
Ik heb eens een keer een soort droom gehad toen ik wakker was, en toen zwaaide hij naar mij. Hij zag er heel gelukkig uit. Hij had zijn leren jas aan. Ik zei "hey Frankie'"!!!! En hij zwaaide, en lachte en toen liep hij weg. Dat was een hele rare 'wakkere" droom want hij leidde me door heel mijn leven. In grote lijnen. Dus niet in detail. Na die droom was ik heel gelukkig. Ik durf dit soort dingen alleen op het forum te schrijven. Heel gelukkig en bevrijd was ik na die droom. Ik wilde dat nog een keer. Maar het is nooit meer op die manier gebeurd.
Eigenlijk dacht ik daardoor ook aan hypnotherapie.
Jij ook een hele dikke pletknuffel.
Mijn broer is voor de trein gesprongen door een gebroken hart, bleek later. Maar ik denk niet dat dat het enige was, wat hem heeft doen springen.
Ik heb eens een keer een soort droom gehad toen ik wakker was, en toen zwaaide hij naar mij. Hij zag er heel gelukkig uit. Hij had zijn leren jas aan. Ik zei "hey Frankie'"!!!! En hij zwaaide, en lachte en toen liep hij weg. Dat was een hele rare 'wakkere" droom want hij leidde me door heel mijn leven. In grote lijnen. Dus niet in detail. Na die droom was ik heel gelukkig. Ik durf dit soort dingen alleen op het forum te schrijven. Heel gelukkig en bevrijd was ik na die droom. Ik wilde dat nog een keer. Maar het is nooit meer op die manier gebeurd.
Eigenlijk dacht ik daardoor ook aan hypnotherapie.
Jij ook een hele dikke pletknuffel.
Re: Losmaken.
Ja.Sabijn schreef:En weet je wat het allerraarste is Janneke? Mijn ouders zijn naderhand nog geweest. En ik heb ze gewoon koffie gegeven, en ze zaten me met zijn tweëen aan te kijken van "wat had zij nou ineens"? En ik zei gewoon dat ik tulpen had gekocht. Ik zei "kijk, ik heb hele mooie tulpen."
Het ene moment denk je dat je een revolutie van heb ik jou daar hebt ontketend, is opeens alles weer bij het oude.
(En dat oude, dat was nou ook weer niet wat je wilde...)
Alsof er ook geldt: "We praten er niet over, dat we er niet over praten."
Op zich is dat prim, die bal maar eens bij de anderen laten.Sabijn schreef:Gewoon omdat ik dacht, "nu laat ik de bal een keertje bij jullie hoor. En bij mijn zus en haar gezin."
Want ik ben nu moe. En klaar. Klaar en moe. Maar niet verdrietig moe. Gewoon ik-geef-het-op-moe. Maar ik-geef-het-op slaat alleen op dat niet communiceren.
Je hoeft niet altijd alles te doen!
(maar tja, het grote gevaar: als jij niets doet, gebeurt er niets.)
Maar als je dit zo beschrijft, heeft het iets surrealistisch.Sabijn schreef:Ben ook inderdaad niet boos. Toen ik zei "waarom praten we het niet gewoon een keertje uit, in dat restaurant, Liep iedereen in 1 keer weg. Alsof ik had gezegd, "ga allemaal maar weg." Maar dat zei ik niet.
En het toont, dat "niet praten" heel diep zit.
Het is raar.Sabijn schreef:Weet je dat ik de vragen die ik had over mijn biologische moeder, aan mijn tante heb gesteld? Mijn tante is de zus van mijn biologische moeder. Want mijn vader praat daar niet over. Hij heeft zelfs nog een bandopname van haar stem, maar die heb ik nog nooit gehoord. Ook niet toen ik dat vroeg. Want dat vind hij zielig voor mijn moeder nu. Mijn tweede moeder. Terwijl ik eigenlijk denk, of zelfs weet, dat zij dat heus wel snapt.
Ik snap er helemaal niks van. Waarom dat is.
Ik kan verzinnen, dat je vader een loyaliteitsconflict heeft, tussen zijn eerste en tweede vrouw. En jullie dan iets toedicht van dat jullie ook zo'n conflict moeten hebben - en dat alle belangstelling voor je biologische moeder ten koste zou gaan van je 'tweede' moeder. Terwijl dat helemaal niet zo is of hoeft te zijn!!
En een beetje meoder snapt het idd heus wel: dat je graag wilt praten over je biologische moeder, en dat dat niets af heft te doen aan wat jij allemaal voor haar voelt.
Sabijn schreef:Als ik heel eerlijk ben he Janneke? Ben ik stikjaloers op mensen die wel gewoon hun gevoelens kunnen delen met elkaar.
...dat kan.Sabijn schreef:En als ik over alles goed nadenk, denk ik heus wel dat mijn moeder nog contact op neemt met mijn zus om e.e.a. weer te lijmen. Alleen ik weet niet wat er te lijmen valt. Mischien is het wel gewoon te erg kapot. Dat je het niet meer kan maken.
Wat zou jij willen...? (Je schreef eerder over 'ik laat de bal nu maar bij mijn zus en gaar gezin' - dat kan een goede beslissing zijn.)