Pagina 1 van 1

angst om te eten

Geplaatst: 18 aug 2015 14:23
door redhead
Hallo, ik ben elien een meisje van 17 jaar dat geen raad meer weet met zichzelf. Vroeger als kind at ik altijd super goed er waren nooit problemen geweest op het gebied van eten bij mij. Voordat ik last kreeg van deze aandoening vond ik van mezelf dat ik zelfs nog vaak teveel at.
Dat is nu helemaal niet meer het geval.
Toen ik 16 was en bij vriendinnen een kerstfeestje ging houden hadden we besloten om samen te gourmetten. Mijn stuk kip was niet goed genoeg gebakken vanbinnen maar zonder er bij na te denken at ik het op, op dat moment had ik het ook niet door dat het niet gaar genoeg was. En dat beklaag ik me nu nog altijd. Een paar dagen later kreeg ik last van hele felle buikpijn en diaree. Ik dacht eerst dat het maar een gewone buikpijn was of buikgriep en mijn ouders ook dus dachten ook dat het vanzelf over ging gaan en vonden het dus niet nodig om naar de dokter te gaan.
Na een week constant op het toilet dag en nacht te hebben gezeten was ik zo uitgeput… ik had een non stop steek in mijn dikke darm die maar niet weg ging en nog altijd constant diaree waardoor ik niet meer sliep en heel uitgeput was. Uiteindelijk kon ik niet meer dat ik zo begon te wenen en naar dokter moest , die wist mij te vertellen dat ik een dikke darm onsteking had. Ik kreeg medicamenten maar het was pas naar 3 weken een soort van weg .
Ik had me enorm geschrokken dat eten mij zo een erge pijn kon geven.
Na die maand probeerde ik terug normaal te eten en dat ging weer , ik at spaghettie , lasagna, pizza, ben&jerry's enzo…alles wat ik graag at .
Ik dacht er niet meer bij na dat ik zo ziek was geweest omdat ik dacht dat het mij nooit meer ging overkomen omdat alles wat ik at extra checkte nu.
Ik verbleef de tijd erna heel vaak bij men vriend en at daar bijna elke dag lasagna, mijn moeder had me gewaarschuwd dat het niet meer gezond was elke dag hetzelfde eten en dat ik moest opletten met mijn maag en darmen.
Ik wou niet luisteren maar toen op een avond terwijl ik lasagna was aan het eten kreeg ik hele felle buiksteken net dezelfde steken gelijk toen met de gourmet. Vreselijk!
Ik had het opnieuw zitten maar nu geraakte ik er niet meer goed vanaf.
Ik wou nooit meer lasagna eten. Ik at wel nog andere dingen maar telkens als ik me nu van iets slecht voel in mijn darmen of maag durf ik dat niet meer eten omdat ik bang ben terug een dikke darm ontsteking te krijgen.
Ik heb zo een stres voor te eten elke keer met die angst dat dat me gewoon al een slecht gevoel in mijn maag geeft. Als ik nu iets eet denk ik terwijl ik het eet dat ik erna buikpijn ga krijgen en eet daarom heel weinig. Het enige wat ik vertrouw is een boterham met kaas of confituur . dit is lang niet genoeg voor mijn lichaam en dat voel ik ook, ik had erge ijzer te kort en vitaminen waardoor ik slap en moe was. Mijn spieren begonnen pijn te doen overal en natuurlijk val ik ook een heel deel af . de laatste keer dat ik mij woog was ik 49 kg. Mijn ouders vinden dat natuurlijk niet genoeg omdat ze dat ook niet gewoon zijn van mij. Ze zijn het meisje van vroeger gewoon dat goed at en daarom klagen ze ook constant tegen mij over mijn eten. En dit maakt me zot! Ze begrijpen de angst van mij helemaal niet. Hieronder leid ik ook psychisch. Ik wil niemand teleurstellen en wil me ook goed voelen maar dat is helemaal niet zo. Ik probeer mijn best te doen met soms een stuk vlees te eten maar ik wil terug kunnen eten gelijk vroeger. Zonder angst of pijn.
Ik weet dat het vooral in mijn kop zit en dat ik mij erover moet zetten , dat zegt iedereen mij als ik hun dit uitleg maar het lukt me niet. Ik probeer dat nu al zo lang en ik geraak maar niet verder dan waar ik nu sta. Ik wil hulp !
want ik denk aan niets anders meer dan hieraan.

Re: angst om te eten

Geplaatst: 18 aug 2015 16:42
door Max
Dat je ouders dit probleem van je -en hoe dat ontstaan kon- niet begrijpen is wel heel wonderlijk lijkt me Redhead.
Heb je het ze al eens goed uit kunnen leggen, zoals je dat hier nu hebt gedaan, dat ze de tijd ook namen naar je te luisteren?

Het is een ellendig probleem, maar als ik vrijuit eventjes mijn gedachten mag verwoorden zit er ook wel enigszins een positieve kant aan, de waarschuwing van je lichaam dat je niet goed at is wel een 'terechte' waarschuwing misschien. Dagen achter mekaar lasagne, en verder andere vette maaltijden met vooral lege calorieen, Ben en Jerri's daar nog bij...wellicht leven je klasgenoten en vriendinnen ook allemaal zo, maar is het bere-ongezond denk je niet?
En dat gaat natuurlijk al helemaal op voor een nog half rauw kip....brrrrr

Heb je wel eens wat gegoogled op wat gezonder kost, wat gezonder voedsel? Dat hoeft echt niet een droge boterham met een plakje kaas alleen maar te zijn hoor...
Voorts zou je misschien je huisarts kunnen vragen of er misschien een onderzoekje gedaan moet worden, naar, allergie misschien, of naar welke stoffen het zouden kunnen zijn die jou nu al verschillende malen een darmontsteking hebben bezorgd...

Heel veel sterkte, knap zoals je je verhaal verteld hebt, laat het je ouders lezen!

Max

Re: angst om te eten

Geplaatst: 18 aug 2015 16:47
door volhoudertje
redhead schreef:Ik probeer dat nu al zo lang en ik geraak maar niet verder dan waar ik nu sta. Ik wil hulp! Want ik denk aan niets anders meer dan hieraan.
Het is een heel verstandig besluit om hulp te vragen. Je hebt een paar negatieve ervaringen gehad waardoor je een angst voor eten hebt ontwikkeld. Als je contact opneemt met je huisarts kan die je doorverwijzen voor verdere gespecialiseerde hulp. Ik wens je veel sterkte en succes!

Re: angst om te eten

Geplaatst: 20 aug 2015 12:54
door Janneke
redhead schreef:Hallo, ik ben elien een meisje van 17 jaar dat geen raad meer weet met zichzelf. Vroeger als kind at ik altijd super goed er waren nooit problemen geweest op het gebied van eten bij mij. Voordat ik last kreeg van deze aandoening vond ik van mezelf dat ik zelfs nog vaak teveel at.
Dat is nu helemaal niet meer het geval.
Toen ik 16 was en bij vriendinnen een kerstfeestje ging houden hadden we besloten om samen te gourmetten. Mijn stuk kip was niet goed genoeg gebakken vanbinnen maar zonder er bij na te denken at ik het op, op dat moment had ik het ook niet door dat het niet gaar genoeg was. En dat beklaag ik me nu nog altijd. Een paar dagen later kreeg ik last van hele felle buikpijn en diaree. Ik dacht eerst dat het maar een gewone buikpijn was of buikgriep en mijn ouders ook dus dachten ook dat het vanzelf over ging gaan en vonden het dus niet nodig om naar de dokter te gaan.
Na een week constant op het toilet dag en nacht te hebben gezeten was ik zo uitgeput… ik had een non stop steek in mijn dikke darm die maar niet weg ging en nog altijd constant diaree waardoor ik niet meer sliep en heel uitgeput was. Uiteindelijk kon ik niet meer dat ik zo begon te wenen en naar dokter moest , die wist mij te vertellen dat ik een dikke darm onsteking had.
Eh - heeft de arts onderzoek uitgevoerd?
Gesteld, dat je bij het gourmetten idd een fout met de kip hebt gemaakt, kun je een salmonella infectie hebben opgelopen - en dat is niet niets.
(Dikke darm ontsteking bij salmonella is zoiets als ontstoken keel bij griep.)
Maar er kunnen honderd andere dingen aan de hand zijn.
Ik kreeg medicamenten maar het was pas naar 3 weken een soort van weg .
Ik had me enorm geschrokken dat eten mij zo een erge pijn kon geven.
Wat voor pillen heb je geslikt? Weet je dat nog...?

Maar ja, ik kan me levendig voorstellen, dat deze ellende je nog wel even bij blijft! !! [AAI]
Na die maand probeerde ik terug normaal te eten en dat ging weer , ik at spaghettie , lasagna, pizza, ben&jerry's enzo…alles wat ik graag at .
Ik dacht er niet meer bij na dat ik zo ziek was geweest omdat ik dacht dat het mij nooit meer ging overkomen omdat alles wat ik at extra checkte nu.
Ik verbleef de tijd erna heel vaak bij men vriend en at daar bijna elke dag lasagna, mijn moeder had me gewaarschuwd dat het niet meer gezond was elke dag hetzelfde eten en dat ik moest opletten met mijn maag en darmen.
...tja, als de salmonella eenmaal dood is en de gifstoffen van de bacterie uit je lijf, hoef je verder echt nergens meer op te letten, ;) behalve dus dat je gezond eet.
Inclusief groenten, fruit, noten - en niet alleen maar koolhydraat bommen.
Ik wou niet luisteren maar toen op een avond terwijl ik lasagna was aan het eten kreeg ik hele felle buiksteken net dezelfde steken gelijk toen met de gourmet. Vreselijk!
Ik had het opnieuw zitten maar nu geraakte ik er niet meer goed vanaf.
Eh, je arts geloofde niet, dat je weer zo'n pijn had enwilde niet helpen?
En zo te lezen wist jij zelf verder ook niets om jezelf te helpen. - heel naar!
Ik wou nooit meer lasagna eten. Ik at wel nog andere dingen maar telkens als ik me nu van iets slecht voel in mijn darmen of maag durf ik dat niet meer eten omdat ik bang ben terug een dikke darm ontsteking te krijgen.
Ik heb zo een stres voor te eten elke keer met die angst dat dat me gewoon al een slecht gevoel in mijn maag geeft.
...eeen paar elementaire zaken mbt tot stress.
Je hart en je spieren worden hartstikke actief, je zintuigen gaan wagenwijd open, je denkt minder goed logisch na, alle oude herinneringen mbt dat wat gaande is komen boven en: je spijsvertering gaat plat.

Je bent dus in een vicieuze cirkel terecht gekomen, want de angst voor eten geeft om volstrekt logische reden buikpijn.
Niet omdat j . erkeerd zou denken of zo, maar omdat je bang bent.
Aan de orde is dus het de. nek omdraaien van de angst/ de oude rot herinneringen. Er zijn psychologen die dit goed kunnen, oa. met technieken zoals somatic experiencing of emdr.
Mijn ouders vinden dat natuurlijk niet genoeg omdat ze dat ook niet gewoon zijn van mij. Ze zijn het meisje van vroeger gewoon dat goed at en daarom klagen ze ook constant tegen mij over mijn eten. En dit maakt me zot! Ze begrijpen de angst van mij helemaal niet. Hieronder leid ik ook psychisch. Ik wil niemand teleurstellen en wil me ook goed voelen maar dat is helemaal niet zo. Ik probeer mijn best te doen met soms een stuk vlees te eten maar ik wil terug kunnen eten gelijk vroeger. Zonder angst of pijn.
Ten eerste: goed, dat jij je valkuilen ziet: je wilt je ouders niet teleurstellen, maar dat gaat niet.
Goed, om te beseffen!
...en het is me toch wat: ben je bang, heb je honger, heb je spierpijn - wordt er nog aan je hoofd gezeurd ook!!
Ik weet dat het vooral in mijn kop zit en dat ik mij erover moet zetten , dat zegt iedereen mij als ik hun dit uitleg maar het lukt me niet. Ik probeer dat nu al zo lang en ik geraak maar niet verder dan waar ik nu sta. Ik wil hulp !
want ik denk aan niets anders meer dan hieraan.
;) Het is zo gesteld, dat de diersoorten paard en mens hoofden hebben. :)
Maar ja, je alarmsysteem zit idd in je hoofd, dat klopt.
En goedkoop gezeur "zet je er overheen", daar koop je niets voor!
Heel rot, dat de meeste mensen tot nu toe niet kunnen of willen luisteren, maar als gezegd, er zijn wel psychologen die jou hier goed mee kunnen helpen.
Succes!